Τριάντα χρόνια πριν το επίθετο Γουίλτζερ γινόταν πρώτο θέμα στο μπάσκετ, όπου το κεντρικό ρεπορτάζ αφορούσε τον Άρη και τις ... πρωτόγνωρες περιπέτειες του στην Ευρώπη. Λίγους μηνες μετά το έπος του 87, η κιτρινόμαυρη ομάδα, κρατούσε τα σκήπτρα της επικαιρότητας και ο Καναδός ξανθομάλλης σέντερ, ήταν ένα από τα πρόσωπα που θα μας απασχολούσαν όλο τον χειμώνα.

Πού να το φανταζόμασταν ότι μια τριαντακονταετία αργότερα θα ... γράφαμε και για τον γιο του, που αποφάσισε κι αυτός να έρθει στην Ελλάδα, όχι για τον Άρη, αλλά για τον Ολυμπιακό. Η απόκτησή του ανακοινώθηκε λίγη ώρα μετά τη νίκη των "ερυθρολεύκων" επί της πρώην ομάδας του μπαμπά του.

Γιατί να είναι περίεργο, όμως; Ήδη στην Ελλάδα παίζει ο υιός Μπάρλοου, ο υιός Παπαπέτρου, έχουμε δει (σαν αντίπαλο) τον γιο του Ροντ Χίγγινς, Κόρεϊ, πολύ θα θέλαμε να θαυμάσουμε και τον 'Άντριου Γουίγγινς, το βλαστάρι του Μίτσελ, που το 1993 ερχόταν στα μέρη μας, κάνοντας θραύση στο πρωτάθλημα σαν ένα σκόρερ ολκής.

Προφανώς ούτε και ο Γκρεγκ φαντζόταν όταν έφτανε στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης στις 24 Αυγούστου του 1987 και έβλεπε ... 1.000 οπαδούς του Άρη να τον περιμένουν σαν μεσία, ότι κάποια μέρα σε αυτή τη χώρα που ερχόταν σε ηλικία 27 ετών, θα έπαιζε μπάσκετ και ο γιος του;

Ο Γκρεγκ Γουίλτζερ δεν ήταν ένας ... άγνωστος παίκτης. Το 1984 είχε αναδειχθεί κορυφαίος ριμπάουντερ με τη φανέλα της Εθνικής Καναδά στο ολυμπιακό τουρνουά του Λος Άντζελες (δεύτερος, δυο χρόνια αργότερα στο Μουντομπάσκετ 86), προσπάθησε να παίξει στο ΝΒΑ χωρίς επιτυχία, αλλά έκανε σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη. Πρώτα στην Ιταλία (Μπρέσια) και μετά σε Μπαρτσελόνα (κέρδισε μαζί της το Κύπελλο Κυπελλούχων) και Καχαμαδρίδ. Στην εποχή των δυο ξένων ανά ομάδα, ο Καναδός σέντερ (2.11) έβρισκε δουλειά στα κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Το καλοκαίρι του 1984 ήταν έτοιμος να παίξει στο ΝΒΑ, αλλά οι Σικάγο Μπουλς του πρότειναν το μινιμουμ συμβόλαιο των 84.000 δολαρίων. Προτίμησε να βρει τον δρόμο του στην Ευρώπη και δεν έκανε λάθος.

Ο Άρης τον διάλεξε με το σκεπτικό ότι σε μια ομάδα που η μπάλα δύσκολα έφευγε από τα χέρια των Γκάλη, Γιαννάκη (και Σούμποτιτς) ο σέντερ που θα έπαιρνε δεν θα έπρεπε να έχει ανάλογες ... απαιτήσεις. Ο καλός ριμπάουντερ (και μπλοκέρ) Γκρεγκ ήταν ό,τι έπρεπε για τον Άρη, άσχετα αν αργότερα στον απολογισμό των φάιναλ-φορ της Γάνδης και του Μονάχου, υπήρχε η άποψη ότι με ένα πιο ... δυναμικό σέντερ, ο Άρης μπορούσε να φτάσει ψηλότερα.

Από την ώρα που έφτασε στη Θεσσαλονίκη ο Γουίλτζερ είχε ... φύλακα άγγελο τη σύζυγό του Κάρολ. Δεν τον άφηνε ούτε στην προπόνηση να πάει μόνος του. Ο αστικός μύθος λέει ότι η κυρία Γουίλτζερ περνούσε τις ώρες της στις εξέδρες του Αλεξάνδρειου, πλέκοντας και ενώ ο σύζυγος ίδρωνε στις σκληρές προπονήσεις του Ιωαννίδη. Που ξέρετε, μπορεί να είχε ....πλέξει και κανένα ζιπουνάκι του μικρού Κάιλ, αν και ο πρωτότοκος γιος (ακολούθησαν δυο κορίτσια και ένα ακόμη αγόρι) της οικογένειας Γουίλτζερ γεννήθηκε το 1992, ενώ ο Γκρεγκ είχε επιστρέψει στην Ισπανία.

Ο "Mama" όπως ήταν το παρατσούκλι του Γκρεγκ, έγραψε κι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, μαζί με άλλους οκτώ ξένους. Ήταν οι εννιά αλλοδαποί πιονιέροι του πρωταθλήματος 1988-89. Ο Ιωαννίδης του έδωσε το χρίσμα και για την Α1 και ο Καναδός μαζί με τους Μάικ Τζόουνς (ΠΑΟΚ), Ντάνι Βρέινς (ΑΕΚ), Κάρεϊ Σκάρι (Ολυμπιακός), Έντγκαρ Τζόουνς (ΠΑΟ), Μαρκ Λαντσμπέργκερ (Πανιώνιος), Μαρκ Πετγουέι (Απόλλων Πατρών), Ντέιβιντ Ίνγκραμ (Ηρακλής) και Ίλια Ευθίμοβ (Σπόρτιγκ) αποτέλεσαν την μαγιά της ατέλειωτης λεγεώνας των ξένων που έχουν αγωνιστεί στο ελληνικό πρωτάθλημα. Για την ιστορία μόνο ο Φίλιππος Θεσσαλονίκης δεν είχε διαλέξει ξένο εκείνη την ιστορική πρώτη χρονιά.

Έφυγε από τον Άρη το 1989, ενώ περίμενε πρόταση ανανέωσης. Αντ' αυτής ο Άρης επέλεξε τον Στόγιαν Βράνκοβιτς και ο Καναδός γίγαντας αποχώρησε από τη Θεσσαλονίκη. Τον είχαμε σχεδόν ξεχάσει όταν το 2012 ένα μέρος της επιχορήγησης της ΓΓΑ προς τον ερασιτέχνη Άρη (ακόμη το κράτος έδινε λεφτά στους συλλόγους) πήγε στην τσέπη του Γουίλτζερ που είχε κανει προσφυγή όταν έφυγε, ζητώντας την εξόφλησή του. Είκοσι τρία χρόνια μετά ... δικαιωνόταν!

Ο ίδιος κάθε φορά που μιλούσε με Έλληνες δημοσιογράφους δεν ήθελε να "σκαλίσει" αυτές τις ιστορίες. Προτιμούσε να αναφέρεται με νοσταλγία στην θητεία του στον Άρη και να διηγείται περιστατικά, όιπως αυτό που αποκάλυψε το 2011 στον Γιώργο Κούβαρη: "Έ να πράγμα θα έχει για πάντα στο μυαλό του! Τα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ! «Ήταν απίστευτο αυτό που γινόταν. Η αντιπαλότητα δεν έχει προηγούμενο. Μάλιστα θυμάμαι μια φορά που είχαμε πάει στο ξενοδοχείο για να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ, όταν ένας άγνωστος άρχισε να πυροβολάει στα παράθυρά μας! Δεν πιστεύω ότι ήθελε να μας χτυπήσει, αλλά σίγουρα να μας κρατήσει ξάγρυπνους και να μας αποσπάσει την προσοχή από το παιχνίδι. Τα θυμάμαι τώρα και χαμογελάω".

Από τον μπαμπά στον γιο

Και τώρα; Τριάντα χρόνια μετά, το ενδιαφέρον του μπάσκετ έχει μετακομίσει από την Θεσσαλονίκη σε Πειραιά και Αθήνα. Ο Ολυμπιακός πήρε τον Κάιλ Γουίλτζερ, που έψαχνε εδώ και δυο χρόνια να βρει θέση στο ΝΒΑ. Σε αντίθεση με τον πατέρα του, ο Κάιλ, είναι ένας παίκτης που ... θέλει την μπάλα, γιατί το μακρινό σουτ είναι και το μεγαλύτερο όπλο στο επιθετικό του ρεπερτόριο.

Όπως κι ο μπαμπάς του, ωστόσο, βλέπει την Ευρώπη σαν μια ωραία ... Ηπειρο, για να κάνει καριέρα. Η σωματική του κατασκευή, μπορεί να του απαγορεύουν προς το παρόν τη συμμετοχή του στο ΝΒΑ, ωστόσσο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, μοιάζει πολύ ικανός να πρωταγωνιστήσει, ειδικά σε ομάδες που χρειάζονται το σουτ από τη θέση "4".

Όπως έγραψε και ο Χάρης Σταύρου στη δεδομένη χρονική στιγμή, ο Ολυμπιακός δεν μπορούσε να πάρει άλλου είδους παίκτη. Με έναν πάουερ-φόργουορντ στα πιτς (Τιλί) να αναρρώνει, τον Πρίντεζη σε φουλ φόρμα και τον Αγραβάνη σε δυο συνεχόμενα ματς πρωταθλήματος καλύτερο παίκτη της ομάδας, οι "ερυθρόλευκοι" πήραν έναν καλό (σε προδιαγραφές) παίκτη που θα κερδίσει το χρόνο του, μέσα από την προπόνηση.

Όλα βεβαίως θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Προς το παρόν, ο Κάιλ Γουίλτζερ παίρνει τις πρώτες πληροφορίες για την Ελλάδα από τον πατέρα του...