Ο Τάσος Στεφάνου ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα κάνοντας ρεπορτάζ μπάσκετ, νεοσσός δημοσιογράφος, στο ΦΩΣ των Σπορ. Πάντα ευγενικός, πάντα πρόθυμος και πάντα εξυπηρετικός, ήταν ο σχεδόν αιώνιος παράγοντας του Παναθηναϊκού, που ήξερες πως οποιαδήποτε ώρα της ημέρας κι αν τον έπαιρνες τηλέφωνο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να απαντήσει.

Υπάρχουν κάποιες φιγούρες που δεν μπορείς να τις φανταστεί εκτός της ομάδας που υποστηρίζουν. Ένας τέτοιος ήταν και ο Τάσος, που έφυγε από κοντά μας, έχοντας δώσει για χρόνια μάχη με την ασθένεια που τον ταλαιπώρησε.

Γιατί ο "κυριος Τάσος" δεν μπορούσε να μην συνδέεται με τον Παναθηναϊκό. Ένα σύλλογο, ένα τμήμα (το μπάσκετ) που υποστήριξε πιστά και ανιδιοτελώς περισσότερο από 60 χρόνια. Πρώτα σαν παίκτης και στη συνέχεια σαν διοικητικό στέλεχος. Μόνο όταν σπούδασε στο Παρίσι, δεν ήταν κοντά στον ΠΑΟ, αν και πάλι ... παράλληλα με τις σπουδές του,

Πριν από 56 χρόνια, ο Τάσος έπαιζε μπάσκετ φορώντας τη φανέλα με το τριφύλλι. Μέλος της εφηβικής ομάδαας. Στις 8 Ιανουαρίου του 1961, γίνονταν τα εγκαίνια του νέου κλειστού , που βρισκόταν κάτω από τις εξέδρες 6 και 7 του γηπέδου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Πριν από τρία χρόνια, ο αγαπητός Τάσος, είχε εξιστορήσει το πως ... έγινε νονός και έδωσε στο κλειστό του ΠΑΟ, μια ονομασία που πέρασε στην ιστορία.

"Είχα πάει με κάποιους φίλους στην Αρτζεντίνα να δούμε το έργο. Σε μια σκηνή, ο πρωταγωνιστής πρέπει να κατέβει δυο μεγάλες σειρές από σκαλιά. Βλέποντας τη σκηνή αναφώνησα: Ρε παιδιά, το γήπεδό μας..." Η ταινία, βέβαια, ήταν ο θρυλικός "Τάφος του Ινδού" του Φριτς Λανγκ, μια ταινία που έκοψε αρκετές χιλιάδες εισιτήρια. Θα ήταν ολότελα ... ξεχασμένη, αν ο Τάσος Στεφάνου, δεν εξομοίωνε τον τίτλο του έργου, με το νέο γήπεδο της ομάδας του.

Ο Τάσος ήταν η ζωντανή ιστορία του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Έζησε άλλωστε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στον "Τάφο" και βέβαια στο ΟΑΚΑ. "Νιώθω ευλογημένος, που είμαι μέλος του Παναθηναϊκού και κυρίως γιατί έχω ζήσει όλες αυτές τις τεράστιες στιγμές, με όλους αυτούς τους τεράστιους μπασκετμπολίστες" μας έλεγε πολλές φορές όταν πιάναμε την κουβέντα για τα παλιά.

Και πάντοτε είχε μια ... ιστορία να διηγηθεί. Μια τέτοια μας είχε πει για τον Τάφο του Ινδού. " "Πολλοί θα νομίζουν ότι το παιχνίδι που δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι το 83-80 επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, με τις βολές του Αποστόλη. Δεν είναι αυτό, ωστόσο. Εκείνο που θυμάμαι ακόμη και τώρα είναι με τη Ρεάλ το 1962, για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Το τι βροχή είχε πέσει, δεν λέγεται! Είχε πλημμυρίσει όλη η Αθήνα και τρέχαμε όλη τη μέρα να μαζέψουμε τα νερά. Τόσο σφουγγάρισμα δεν έχω ρίξει ποτέ στη ζωή μου. Με τη βροχή, άλλωστε, ταλαιπωρούμασταν από την αρχή της κατασκευής του γηπέδου. Και στον αγώνα των εγκαινίων πάλι έβρεχε, αν θυμάμαι καλά. Αλλά σταμάτησε. Και έγιναν κανονικά τα εγκαίνια".

Στον Τάσο Στεφάνου μας είχε κάνει εντύπωση η φρεσκάδα του και η διάθεσή του να προσφέρει στο μπάσκετ. Μπορεί στη ζωή του να είχε πανηγυρίσει όλους (!) τους τίτλους που κατέκτησε ο ΠΑΟ (35 πρωταθλήματα, 18 Κύπελλα, 6 Ευρωλίγκες) πάντοτε όμως ενθουσιαζόταν όταν η ομάδα του πήγαινε να πάρει ένα ακόμη τρόπαιο. Και ποτέ δεν απογοητευόταν σε μια ήττα, καθώς είχε σαν δόγμα ότι στον αθλητισμό "υπάρχει και η αποτυχία".

Ένας πραγματικός ευπατρίδης, ένας εξαιρετικός παράγοντας-κόσμημα, που τόσο λείπει από τα γήπεδα, είχε μόνο φίλους. Το σημαντικό είναι να σε αναγνωρίζουν οι αντίπαλοί σου. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο Ολυμπιακός αλλά και η ΑΕΚ στο άκουσμα της θλιβερής είδησης της απώλειάς του, έβγαλαν ανακοινώσεις κάθε άλλο παρά τυπικές.

Ο Τάσος ήταν από την παλιά πάστα των έντιμων ανθρώπων που ασχολήθηκαν με τον αθλητισμό. Σεβόταν τους αντιπάλους του, υπεραγαπούσε τον Παναθηναϊκό και για πολλά χρόνια ήταν το δεξί χέρι του Παύλου και του Θανάση Γιαννακόπουλου. Ήταν πάνω απ' όλα ένας ωραίος φίλος, που χαιρόσουν να συζητάς μαζί του και να ανταλλάσσεις απόψεις. Κάτι, πολύ σπάνιο στις μέρες μας.

Στην αγαπημένη του κόρη Τέτα και σε όλη την οικογένειά του, τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια, απ' όλους μας στο Sport24.gr.