Επιμέλεια Ντέιβιντ Μπλατ

Κάποτε ο Στέφανος Τριαντάφυλλος, σε μια αποθέωση της ταχύτητας που τον διακρίνει (το χέρι πάει πο γρήγορα από το μυαλό του) γράφοντας μια είδηση, αντί για το όνομά του, δίπλα στο "επιμέλεια", έβαλε το Ντέιβιντ Μπλατ. Το κείμενό του δημοσιεύτηκε σε επιμέλεια Ντέιβιντ Μπλατ και φυσικά ο Freddos τον περίμενε στη γωνία για να τον βγάλει αναφορά στα "μαργαριτάρια της χρονιάς".

Μετά από αρκετά χρόνια το "επιμέλεια: Ντέιβιντ Μπλατ" του Στέφανου δικαιώνεται πανηγυρικά στο φάιναλ-φορ. Ο 55χρονος Αμερικανοεβραίος προπονητής ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στο Μιλάνο, απόδειξη ότι αν δεν ολοκλήρωνε την πρες-κόνφερανς ο συντονιστής, υπεύθυνος επικοινωνίας της Euroleague, Άλεξ Φερέρ, ακόμη θα ήταν πίσω από το μικρόφωνο και θα μιλούσε ο κόουτς της Μακάμπι.

"Come on guys είμαι στη διάθεσή σας. Όλος δικός σας..." έλεγε χαμογελαστός ο Μπλατ, μετά τον πρώτο τίτλο Ευρωλίγκας που πήρε σαν χεντ κόουτς. Όχι ότι δεν έχει γευτεί τέτοιες χαρές στο παρελθόν. Το 2007 μέσα στη Μαδρίτη, οδήγησε την Εθνική Ρωσίας σε ένα απαράμιλλο θρίαμβο μέσα στην Ισπανία με το περίφημο καλάθι του Τζέι Αρ Χόλντεν, σχεδόν, με την εκπνοή του τελικού εναντίον της φούρια ρόχα. Το 2012 στο Λονδίνο, πάλι με τους Ρώσους πήρε, το χάλκινο μετάλλιο σε μια αναλόγου μεγέθους επιτυχία.

Έχει κατακτήσει πρωταθλήματα σε Ρωσία, Ιταλία, Ισραήλ, ενώ το 2004 ήταν στο πλευρό του Πίνι Γκέρσον στον πρώτο από τους δυο συνεχόμενους θριάμβους της Μακάμπι σε Τελ Αβίβ και Μόσχα. Αλλά να, ο τίτλος στο Μιλάνο, η Ευρωλίγκα με την Μακάμπι, είναι όπως και να το κάνουμε ένας προσωπικός του θρίαμβος.

Ο πωλών τοις μετρητοίς

Έχω ένα φίλο στο Τελ Αβίβ. Ο Ράφι, είναι ο μεγαλύτερος, σε ηλικία, δημοσιογράφος από το Ισραήλ, που ακολουθεί τη Μακάμπι ακόμη και τώρα, που κοντεύει, αν δεν έχει ξεπεράσει τα 65. Λίγο μετά τη λήξη του τελικού, τον συνάντησα στον διάδρομο προς την αίθουσα Τύπου : "Έχω δει και τα έξι κύπελλα που κατέκτησε η Μακάμπι. Σε διαβεβαιώνω ότι το σημερινό ήταν το πιο δύσκολο, το πιο σκληρό και το πιο μάγκικο απ' όλα. Ακόμη και από το πρώτο, του 1977. Διότι τις άλλες φορές η Μακάμπι ήταν πολύ δυνατή, σχεδόν υπερομάδα. Φέτος, όμως, δεν ήταν ...σχεδόν τίποτα. Ακόμη και η κυριαρχία της στο Ισραήλ αμφισβητήθηκε, ειδικά στο ξεκίνημα της χρονιάς. Κι όμως, αυτή την στιγμή είναι Πρωταθλήτρια Ευρώπης".

Πώς να μη καμαρώνει, μετά απ' όλα αυτά ο Μπλατ; Ο κόουτς που είναι η χαρά των δημοσιογράφων και που μπορεί να μιλάει για ώρες, ήταν, όχι άδικα, ο πωλών τοις μετρητοίς στο Μιλάνο. Η Μακάμπι του, μια ταπεινή ομάδα, όπως ο ίδιος την αποκαλεί, με μικρό σχετικά μπάτζετ (μικρότερο ίσως και από του Ολυμπιακού, πρωταθλητή Ευρώπης τα προηγούμενα δυο χρόνια) με έξι Αμερικανούς εκ των οποίων ο ένας πέρσι είχε εγκαταλείψει το μπάσκετ (Μπλου) κι οι άλλοι πέντε σχεδόν β'διαλογής, με αρχηγό τον Γάκι Πνίνι που έχασε στον τελικό δυο συνεχόμενα λέι-απ, με σέντερ τον θεωρητικά "προβληματικό" Σχορτσιανίτη, πάτησε στην κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ μετά από εννιά χρόνια.

Μια ομάδα που στο ξεκίνημα της χρονιάς είχε καταδικαστεί από εχθρούς και φίλους σε ... πλήρη αποτυχία, που στο τελείωμα της κανονικής περιόδου έχασε με σοβαρό τραυματισμό τον καλύτερό της ψηλό (Σον Τζέιμς) τον οποίο αντικατέστησε με τον βετεράνο Άντριγια Ζίζιτς (άλλοτε παίκτη και του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού) και σίγουρα δεν συγκαταλεγόταν μέσα στα φαβορί, όχι για την κατάκτηση του τίτλου, αλλά για την πρόκριση στο φάιναλ-φορ.

Μη ξεχνάτε ότι αν ο Κιθ Λάνγκφορντ ευστοχούσε σε μια βολή στον πρώτο αγώνα των πλέι-οφ με το Μιλάνο (στο πολύ τυχερό, όπως αποδεικνύεται, για τη Μακάμπι, "Φόρουμ") ενδεχομένως η Μακάμπι να μην βρισκόταν καν στους τέσσερις καλύτερους της χρονιάς. Εκείνο το διπλό απέναντι στην Αρμάνι Μιλάνο, της έδωσε τον αέρα που αναζητούσε, την οδήγησε στο μπρέικ της σειράς των πλέι-οφ και εν τέλει ήταν η νίκη-κλειδί για να κατακτήσει τον τίτλο.

Με αρχές και ....Αμερικανούς

Φτάνοντας στο Μιλάνο, ο Μπλατ ήξερε ότι είχε μπροστά του μια ευκαιρία. Αν έχανε από την ΤΣΣΚΑ κανείς δεν θα του έλεγε τίποτε, έστω κι αν οι απαιτήσεις γα τη Μακάμπι, είναι πάντοτε υπερβολικές από διοίκηση και κόσμο. Ήξερε ότι η βαριά ομάδα του Μεσίνα, μπορεί να ήταν στα χαρτιά καλύτερη, αλλά αν την πίεζε, αν της έβγαζε το λάδι, αν του πήγαιναν και κάποια μεγάλα σουτ, ενδεχομένως να μην ήταν τόσο ...φαβορί, όσο έλεγε η θεωρία.

Έχοντας εμπιστοσύνη στη δουλειά του, διαχειριζόμενος άριστα το υλικό του, ο Μπλατ έμεινε πιστός στις αρχές που εφαρμόζει εδώ και χρόνια, αλλά εξελίσσει και με την πάροδο του χρόνου. Οι πιεστικές του ζώνες έκαναν θραύση και σε αυτό το φάιναλ-φορ, το αμερικάνικο στυλ που έχει πολύ επιθετικό ριμπάουντ, πολλή ένταση, πολύ ένας εναντίον ενός, είναι μερικές απ' αυτές.

Περνώντας το εμπόδιο της ΤΣΣΚΑ, με μια μεγάλη ανατροπή στην τελευταία περίοδοι έμπαινε στην διαδικασία του τελικού χωρίς κανένα άγχος. Κι αν υπήρχε, φέτος, μια ομάδα που δυσκόλεψε πάρα πολύ την Ρεάλ (εκτός του Ολυμπιακού στα πλέι-οφ) ήταν η Μακάμπι. Δυο ματς στο τοπ-16 κρίθηκαν στον πόντο. Το πρώτο (στη Μαδρίτη) πήγε στην παράταση (κι αφού ο Τάιους αστόχησε σε βολή στη κανονική διάρκεια) το δεύτερο το πήρε η Ρεάλ με καλάθι του Μπουρούση στην εκπνοή. Ναι μεν οι Μαδριλένιοι μετρούσαν δυο νίκες, θα μπορούσαν, ωστόσο, να είναι και δυο ήττες.

Βαριά χέρια και Ράις

Η Ρεάλ μπορεί να παίζει το μπάσκετ του ρυθμού, αλλά στα σύγχρονα δεδομένα του μπάσκετ, κάτι τέτοιο είναι μεγάλο πλεονέκτημα των ... Αμερικανών. Κι από δαύτους, η Μακάμπι του Μπλατ, έχει να φάνε κι οι κότες. Όσο περνούσε η ώρα, τα χέρια των Καστιγιάνων βάραιναν, κι ας στοιχίζουν πολλά εκατομμύρια περισσότερα από εκείνα των αντιπάλων τους. Ο Ρούντι, ο Γιουλ, ο Μίροτιτς ακόμη και ο Σέρχιο εξαφανίστηκαν στο φινάλε.

Την ίδια ώρα, ο Ταϊρίς Ράις έφτιαχνε τη μια φάση πίσω από την άλλη. Μπορεί να έχασε το τελευταίο τρίποντο στο τέλος του κανονικού αγώνα, στην παράταση, όμως, ήταν ασυναγώνιστος βάζοντας 14π. Πέντε συνεχόμενες φάσεις έφτιαξε ο κοντόσωμος Αμερικανός, πρώην παίκτης του Πανιωνίου που όταν τον ρώτησαν για τον γιο που τον μεγαλώνει μόνος του, η φωνή του έσπασε: "Είναι το παν για μένα. Ήταν εδώ σήμερα και είμαι πολύ περήφανος που με είδε να παίζω τόσο καλά..."

Ένα δάκρυ κυλούσε και από το μάγουλο του Μπλου, που σίγουρα δεν περίμενε ότι στα 34 του, κι ενώ είχε ανακοινώσει ότι θα σταματούσε το μπάσκετ, θα αναδεικνυόταν για δεύτερη φορά στην καριέρα του πρωταθλητής Ευρώπης.

Όλα αυτά τα έβλεπε ο Μπλατ και χαμογελούσε. Μπορεί στην αρχή της χρονιάς να έδειχνε ότι φτιάχνει μια ... άνοστη σαλάτα, αλλά ποιος είπε ότι ο πρωταθλητής βγαίνει τον Οκτώβρη, ή τον Γενάρη. Κάποιους μήνες μετά, ήταν στην κορυφή. Καθόλου συμπτωματικά, καθόλου τυχαία...