Έκανε κρύο τον Σεπτέμβρη του 2005 στο Βελιγράδι. Κανονικό κρύο. Για μας τους Έλληνες χειμώνας, 12 βαθμοί, ψύχρα και των γονέων. Θυμάμαι, τη βόλτα με τον συνάδελφο Μενέλαο Σεβαστιάδη ένα πρωινό στη Κνεζ Μιχαήλοβα, στο κέντρο της σέρβικης πρωτεύουσας. Κατέληξε σε ένα κατάστημα ρούχων, για την αγορά ενός μπουφάν. Το έχω ακόμη, δέκα χρόνια μετά. Ένα περίεργο αναμνηστικό, σα να φοράω πάντα την ευτυχία που νιώσαμε εκείνο το βράδυ της 25ης Σεπτεμβρίου στην αχανή Μπεογκράτσκα Αρένα...

Ξέρετε, εμείς οι παλιότεροι στο μπάσκετ, μετρούσαμε τα χρόνια να περνούν από τον άθλο του 87 κι όλο μας έπιανε η μελαγχολία ότι τα Κύθηρα ποτέ δεν θα τα (ξανα)δούμε. Ότι θα κυλούσε ο χρόνος και ένα χρυσό, σαν εκείνο της Αθήνας, δεν θα το παίρναμε ποτέ. Δεν θα βγαινε μια παρέα σαν εκείνη, που είχε βγάλει την Ελλάδα στους δρόμους για μια επιτυχία, χωρίς προηγούμενο.

Κι όμως. Μια άλλη παρέα, με ένα παλιό γνωστό μας στο τιμόνι, είχε βάλει στοίχημα να ζήσει το όνειρο ξανά. Αναπάντεχα όπως το '87, απολαυστικά όπως τότε. Κανείς δεν την περίμενε. Κανείς δεν τη θεωρούσε "φαβορί". Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή με τους Έλληνες, με το χρυσό του 87 να ξεθωριάζει και το αργυρό του 89 να είναι εξίσου μακρινό και σχεδόν αδύνατο να μπει στο νου μας.

Ο (βουλευτής) Ιωαννίδης παραιτήθηκε, η ΕΟΚ βρέθηκε σε αμηχανία και ο Γιαννάκης κλήθηκε να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Υπό την προστασία του Γιώργου Κολοκυθά, ο "δράκος" όπως έχουμε ξαναγράψει έκανε πράξη ορισμένες σκέψεις του, οι οποίες δύσκολα θα εφαρμόζονταν από άλλον. Η προώθηση της νέας γενιάς του ελληνικού μπάσκετ σε πρώτο πλάνο, η επαναφορά παικτών όπως ο Λάζαρος Παπαδόπουλος σε ρόλο βασικού και κυρίως η λειτουργία της ομάδας σε εντελώς διαφορετικό επίπεδο, άλλαξε άρδην το κλίμα. Στους Ολυμπιακούς, είχε γίνει το πρώτο (μισό) βήμα. Στο Βελιγράδι, ένα χρόνο αργότερα, θα' ρχόταν η απογείωση.

Η προφητεία και η παρέα

Εργοδηγός ή βασιλέας
Ζητιάνος ή πρωθυπουργός μωρό μου
Χωρίς την πίστη της παρέας
Καθένας ένας είναι κι ορφανός
Μια μαριονέτα του θανάτου
Στο χρόνο μέσα τσακισμένος κι έρημος

Το κουπλέ από τα "Παιδιά των δρόμων" του Κώστα Λειβαδά, που τραγουδάει η Ελένη Τσαλιγοπούλου ήταν το τραγούδι-έμπνευση της ομάδας. Έπαιζε στο πούλμαν, για να καταδείξει την πίστη της παρέας. Κι έτσι σκόρπια τώρα, έντεκα χρόνια μετά, μου' ρχονται στο μυαλό διάφορα...

*** "Λοιπόν, ό,τι θέλετε για την ομάδα θα επικοινωνείτε μαζί μου. Το τηλέφωνό μου είναι 6972 καρέ του εφτά..." Η θρυλική εισαγωγή του Φίλιππου Συρίγου, στην πρώτη συγκέντρωση με τους απεσταλμένους δημοσιογράφους, δεν έχει προηγούμενο. Και εδώ που τα λέμε, ποιος περίμενε ότι ο Φίλιππος σχεδόν στα 60 του (57 ετών ήταν τότε) θα είχε την όρεξη να διεκπεραιώνει τα αιτήματα των κατά πολύ νεαρότερων συναδέλφων του, θα κανόνιζε τις συνεντεύξεις και θα ήταν ένας εξαιρετικός εκπρόσωπος Τύπου. Και θα ... έπεφτα στην αγκαλιά του, σχεδόν βουρκωμένος, στη συνέντευξη Τύπου του Παναγιώτη Γιαννάκη. Είχαμε να μιλήσουμε πέντε χρόνια...

*** Πριν ο Διαμαντίδης εκτελέσει τη Γαλλία στον ημιτελικό με το μαγικό τρίποντο της τελευταίας επίθεσης, την είχε ... ξαπλώσει στο καναβάτσο με μια απίστευτη εμφάνιση, στην πρεμιέρα της διοργάνωσης. Σκορ 64-50, με τον 3D να τελειώνει το ματς έχοντας 13π (2/2δ, 1/2τρ, 6/9β) 9 ριμπ, 6 ασίστ και 3 κλεψίματα! Ένα από τα καλύτερα ματς του Διαμαντίδη με την Εθνική κι όμως δεν το θυμάται κανένας!

*** "Που είναι ο Κολοκυθάς ρε παιδιά;" Μέσα στα πανηγύρια για τον θρίαμβο στον ημιτελικό, ψάχναμε όλοι τον αείμνηστο "Μύτο". Που ήταν. Στη γέφυρα του Δούναβη. Τα υπέμενε όλα, μπορούσε να αντέξει τα πάντα. Πλην του άγχους που έχει ένας αγώνας μπάσκετ, ειδικά αν τον παρακολουθείς από τον πάγκο...

*** Και ξαφνικά αρχίσαμε να παίζουμε φιγκιουρ έιτ! Στον προημιτελικό με τη Ρωσία, που ξεκίνησε με τον Κιριλένκο να παίζει στόπερ, τερματοφύλακας και σέντερ-φορ, όλοι πιάναμε το κεφάλι μας, βλέποντας το ταμπλό να γράφει 13-0. Ο Γιαννάκης έδωσε εντολή να προστατευτεί η μπάλα και ένα σύστημα που πρώτοι εφάρμοσαν στη δεκαετία του 60 οι... Σοβιετικοί, το βλέπαμε να παίζεται το 2005: "Δεν έχει σημασία αν είναι παλιό ή καινούργιο. Το θέλαμε για να μη δώσουμε την ευκαιρία στους αντιπάλους να κλέψουν περισσότερες μπάλες" εξηγούσε μετά το ματς ο Γιαννάκης. Ένα ματς-ραψωδία για τον Θοδωρή Παπαλουκά, που έψαχνε διέξοδο στα άγχη του. Σχεδόν, άυπνος κάθε φορά, αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Ο "Τεό" ψαχνόταν. Μέχρι που κόντρα στους Ρώσους, ένα παιδί που μεγάλωσε στους "Ελληνορώσους" εξεράγη, ολοκληρώνοντας το ματς με 23π 4ρ και 1 ασίστ! Ήταν σα να είχε βαφτιστεί ξανά, ο Θοδωρής. Στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια είχε σημειώσει μόλις 12 πόντους και στα τρία τελευταία σκόραρε 55!

*** "Δεν σκεφτόμουν. Τι να σκεφτόμουν. Να μπει ήθελα..." δήλωνε με απόλυτα "διαμαντιδικό" ύφος, μετά το καλάθι της νίκης επί των Γάλλων, ο ΔΔ. Η επίθεση σύμφωνα με το Νίκο Ζήση εκτελέστηκε με βάση αυτά που η ομάδα έκανε δεκάδες φορές στην προπόνηση. Τηρήθηκαν οι αποστάσεις, οπότε ο Νίκος ήξερε ότι γυρνώντας το κορμί του να πασάρει έξω, θα έβρισκε συμπαίκτη του για σουτ. Βρήκε αυτόν που δεν αστοχούσε ...ποτέ. Νομίζω ότι αν τον βάλουμε 100 φορές από την ίδια θέση, θα ευστοχήσει και στις 100 ο Διαμαντίδης. Η μεγαλύτερη στιγμή της επικής ανατροπής; Εντάξει το τρίποντο την ολοκλήρωσε, αλλά σε αυτό το τρελό τελευταίο λεπτό, θυμάμαι ακόμη την αλλαγή του Γιαννάκη στα 30'': Σκορ 60-64, έξω ο Φώτσης, μέσα ο Παπαδόπουλος. Επίθεση της Εθνικής στο λόου-ποστ, καλάθι του Λάζου και η διαφορά, στο -2!

*** Τι σόι τουρνουά ήταν ετούτο; Για να λέμε την αλήθεια ... συνέβησαν όλα μαζί. Κάτι σαν την επιβεβαίωση του Κοέλιο, για τη συνομωσία του σύνομωσία του σύμπαντος! Η Ελλάδα πήρε το χρυσό, την ώρα που η Σερβία με όλους τους εν ενεργεία ΝΒΑερ στο ρόστερ της, τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο, γνώριζε την μεγαλύτερη της αποτυχία. Ήττα στο μπαράζ από τη Γαλλία και χάος. Μαύρα εξώφυλλα οι εφημερίδες, πολύωρες τηλεοπτικές ανακρίσεις του Ζοτς που δήλωνε: "Εγώ θα κοιταχτώ στον καθρέφτη σήμερα, για να δω τα λάθη μου. Τα ξέρω, άλλωστε. Προτείνω στους παίκτες να κάνουν το ίδιο..."

*** Και να' ταν μόνο η Σερβία; Η Ισπανία (χωρίς τον Γκασόλ) μύριζε τον κρίνο στον ... ημιτελικό. Εϊχε αποκλείσει (με διαιτητική σφαγή) τους Κροάτες στα προημιτελικά, αλλά στους "4" γνώριζε την ήττα από την τρομερή παρέα του Νοβίτσκι. Ή μάλλον, από τον τρομερό Ντιρκ και τους φίλους του. Με 27 πόντους (μόνο) και το καλάθι της νίκης 3.9'' πριν από το τέλος (σκορ 74-73) πήγαινε τη Γερμανία στον τελικό για δεύτερη φορά, μετά το 1993. Οι Ισπανοί θα περίμεναν άλλα τέσσερα χρόνια για να πάρουν το πρώτο τους χρυσό σε Ευρωμπάσκετ. Το 2009 στην Πολωνία!

*** Ο τελικός; Ποιος τελικός; Ούτε καν το σκορ δεν θυμάμαι απέξω. Μόνο το γήπεδο να σηκώνεται να χειροκροτήσει όρθιο το Νοβίτσκι, τρία λεπτά πριν από το τέλος. Και μετά το ... γλέντι. Αγκαλιά με το Γιάννη Ψαράκη, τον Στράτο Κωσταλά και το Δημήτρη Καρύδα. Πίσω μου οι Έλληνες φίλαθλοι να παραληρούν. Από τα 100 άτομα, που είχαν έρθει στην αρχή, φτάσαμε στους 10.000 που είχαν κατακλύσει το γήπεδο στο τέλος του τουρνουά. Η Ελλάδα, ξανά στην κορυφή. Στο πρώτο σκαλί.

ΥΓ: Σήμα κατατεθέν της ομάδας στο Βελιγράδι ήταν η άμυνα: 59.7 κατά μέσο όρο της έβαζαν οι αντίπαλοί της. Η καλύτερη του τουρνουά (για να ξέρετε πως παίρνει κανείς τα μετάλλια)

ΥΓ2: Η Τσαλιγοπούλου "έπαιζε" στο πούλμαν. Και μετά; Ε, το έριξαν όλοι στον Χατζηγιάννη. Με πρώτο τον Παπαλουκά, που όταν ρωτήθηκε πως αισθάνεται, απάντησε: "Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε τώρα..."