Στο δρόμο για την τετράδα, στο δρόμο για την επιστροφή μας στην Ιθάκη και στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Από το 2009 και μετά, σε εθνικό επίπεδο και σε αντιδιαστολή με ό,τι συμβαίνει στην Ευρωλίγκα (όπου η Ελλάδα μετράει τρία τρόπαια, δυο από τον Ολυμπιακό και ένα από τον ΠΑΟ) δεν υπάρχει σημείο αναφοράς.

Το χάλκινο μετάλλιο της Πολωνίας είναι η τελευταία μας διάκριση. Να μην επαναλαμβανόμαστε. Η Ισπανία μας έχει πάρει τον αέρα, όσο καμιά άλλη ομάδα, αν και μια ρεβάνς πριν από δυο χρόνια (στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας) την είχαμε πάρει.

Αλλά φτάνει η παρελθοντολογία. Όπως έλεγε και ο Παπανικολάου "αυτά είναι για σας τους δημοσιογράφους, για μας κάθε αγώνας είναι πόλεμος". Το ερώτημα είναι πως μπορούμε να κερδίσουμε αυτή την Ισπανία, μια ομάδα, που δεν μας τρομάζει αλλά έχει όπως έλεγε παλαιόθεν ο Θόδωρος Ροδόπουλος "μπασκετικά σχηματοποιημένες προσωπικότητες".

Ναι, από την Ισπανία λείπει μια πεντάδα (Καλδερόν, Ναβάρο, Ρούμπιο, Μαρκ Γκασόλ και Ιμπάκα) που μπορεί να είναι καλύτερη απ' αυτήν που παίζει στο Ευρωμπάσκετ, αλλά κι αυτοί, που βρίσκονται στη Λιλ (δηλαδή η Ρεάλ Μαδρίτης, Γιουλ, Ροντρίγκεθ, Φερνάντεθ, Ρέγες συν τον Μίροτιτς και τον Πάου Γκασόλ) δεν είναι αμελητέες οντότητες. Κάθε άλλο.

Πώς λοιπόν νικάμε την Ισπανία; Το 2012 στον τελικό του Λονδίνου, σε ένα αγώνα όπου έπαιζαν δέκα παίκτες (ένθεν κακείθεν) απ' αυτούς που θα εμφανιστούν σήμερα στην Πιερ Μορουά Αρένα, ο Ολυμπιακός επικράτησε της Ρεάλ Μαδρίτης με 100-88! Οι "ερυθρόλευκοι" είχαν χτυπήσει τους Ισπανούς με το ίδιο τους το όπλο. Τρέχετε εσείς; Θα τρέξουμε περισσότερο εμείς. Προφανώς, ο Ολυμπιακός είχε και το ρόστερ να κάνει κάτι τέτοιο.

Φέτος στον τελικό της Μαδρίτης, η Ρεάλ νίκησε με το ... στυλ του Ολυμπιακού. Με παιχνίδι που κύλησε σε ελεγχόμενο ρυθμό και με σκορ 78-59.

Το 2013 οι Ισπανοί δεν είχαν περάσει τους 75 πόντους. Εμείς φτάσαμε στους 79 και τους νικήσαμε.

Στο παρκέ της Πιερ Μουρουά Αρένα, θα βρεθούν από τη μια η καλύτερη επίθεση του τουρνουά (88π) και η δεύτερη καλύτερη άμυνα (65.8π). Οι Ισπανοί κι εμείς. Προφανώς μέσω της άμυνάς μας, θέλουμε να κατεβάσουμε το σκορ. Και εκτός των άλλων οι αντίπαλοί μας αμύνονται με τα μάτια. Δέχονται κατά μέσο όρο 79.5 πόντους και έχουν την πέμπτη χειρότερη άμυνα της διοργάνωσης!

Τρέχουμε ... άμα λάχει (με πρόγραμμα)

Συνήθως, όταν οι ελληνικές ομάδες αντιμετωπίζουν ισπανικές, οι εντολές είναι απλές: Έλεγχος του ρυθμού, ριμπάουντ και προσοχή μη δώσουμε αφορμή στους αντιπάλους να φύγουν στο ανοιχτό γήπεδο. Τα εύκολα λάθη απαγορεύονται. Ο Φώτης Κατσικάρης έδωσε και ένα ακόμη στοιχείο: "Θέλουμε να τρέξουμε πιο πολύ, όταν βρούμε την ευκαιρία. Να προσπαθήσουμε να τους πιάσουμε ανοργάνωτους στην άμυνά τους (σ.σ έτσι κι αλλιώς οι Ισπανοί δεν φημίζονται για τις επιστροφές τους) και να έχουμε το εύκολο καλάθι". Δεν είναι ... πρωτότυπη αυτή η ιδέα του Φώτη. Και πέρσι, απέναντι σε μια ομάδα που ήθελε να τρέξει (Φιλιππίνες) ζητούσε περισσότερο τρέξιμο από τη δική μας ομάδας.

Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι θα ... αρχίσουμε να τρέχουμε χωρίς σταματημό. Εφόσον πάρουμε τα ριμπάουντ (κάτι που επισήμανε ο Κατσικάρης, δυο τρεις φορές στις δηλώσεις του) εφόσον η άμυνά μας λειτουργήσει όπως πρέπει, είναι το ίδιο σκληρή και αποτελεσματική, θα έρθει και το καλάθι στο τρανζίσιον. Ίσως δούμε και τον Αντετοκούνμπο σε αυτό το ρόλο, γιατί ο Γιάννης έχει την ικανότητα να πάρει το ριμπάουντ και να πάει μόνος του μέχρι το καλάθι των αντιπάλων.

Το κεφάλαιο Γκασόλ είναι τεράστιο, για την Εθνική Ισπανίας. Ο 35χρονος άσος είναι πρώτος σκόρερ και ριμπάουντερ της ομάδας με αριθμούς (23π-7.8ρ) που είχε να επιδείξει από το ...2004! Όταν ήταν δηλαδή 24 ετών.

"Δεν θα κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο" είπε ο Κατσικάρης υπονοώντας ότι δεν πρόκειται να γίνουν παγίδες στο "αφεντικό" της Ισπανίας. Σίγουρα, όμως, οι δυο σέντερ που σημειωτέον κάνουν σπουδαία δουλειά μπορούν να τον κουράσουν και σίγουρα να τον φθείρουν.

Ο Γκασόλ δεν είναι μόνος του. Υπάρχουν παίκτες κλειδιά, που η ελληνική ομάδα έχει στο νου της. Ο Μίροτιτς είναι ένας απ' αυτούς. Οι δυο δαίμονες στην περιφέρεια (Γιουλ και Ροντρίγκεθ, επίσης). Αλλά αυτός που κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά είναι ο Φελίπε Ρέγες. Δεν του φαίνεται, αλλά και αρχηγός της σχολής Θεάτρου είναι και ο πολυτιμότερος στην άμυνα επίσης.

Το μυαλό του Σπανούλη...

Όσο εμείς σκεφτόμαστε τον Γκασόλ, άλλο τόσο οι Ισπανοί έχουν στο μυαλό τους τον Σπανούλη. Από τον 33χρονο άσο έχουν υποφέρει ουκ ολίγες φορές. Ίσως τον βολεύουν και οι ισπανικές άμυνες, που δεν προσαρμόζονται με ... ορμή πάνω του, αλλά είτε έτσι, είτε αλλιώς ο Βασίλης τους έχει βρει μπόσικους. Ο Σέρτζιο Σκαριόλο, δεν παρέλειψε να τον εγκωμιάσει μιλώντας στους Ισπανούς δημοσιογράφους: "Δεν τον μάθαμε σήμερα, ούτε χθες, ούτε προχθές. Είναι ένας από τους κορυφαίους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες.

Έχει όλες τις ικανότητες ενός μεγάλου γκαρντ: Διεισδύσει, προστατεύει την μπάλα, δημιουργεί, έχει ...χόμπι να κάνει μεγάλα σουτ, αλλά το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του είναι άλλο: Ανα πάσα στιγμή ξέρει τι πρέπει να κάνει. Να μπει μέσα, να σουτάρει, ή να πασάρει στους συμπαίκτες του. Δεν είναι εγωιστής κι αυτό τον κάνει ακόμη πιο επικίνδυνο”.

Ο 54χρονος Ιταλός κόουτς, που επέστρεψε σχεδόν καβάλα σε άσπρο άλογο, μετά το αποτυχημένο πείραμα του Ορένγκα, ακτινογραφεί την Ελλάδα με θαυμασμό: " “Μέσα στο καλάθι υπάρχουν δυο σέντερ, Κουφός και Μπουρούσης, που σκοράρουν πολύ και ξέρουν να υποδέχονται τις πάσες του Σπανούλη, του Καλάθη και του Ζήση. Προφανώς δεν μπορείς να “σβήσεις” τον Σπανούλη. Ο στόχος δεν είναι να περιορίσεις τον Σπανούλη, αλλά την ομάδα της Ελλάδας.

Μου αρέσει πολύ ο Αντετοκούνμπο, γιατί έχει τεράστια αθλητικά προσόντα, ενώ ο Κουφός έχει συμπληρώσει άριστα τον Μπουρούση. Η Ελλάδα παίζει αρκετά με τρεις κοντούς, με τον Αντετοκούνμπο να ξεκινάει στο “3” αφού το “4” καλύπτει πρώτα ο Πρίντεζης και μετά ο Καϊμακόγλου. Έχουν καλά τεσσάρια και γενικά είναι μια ομάδα που παίζει καλά, ειδικά απέναντι στους πιο δύσκολους αντιπάλους"

Δεν έχουμε μόνο εμείς πονοκεφάλους. Η Ισπανία που δεινοπάθησε στον όμιλο του θανάτου στο Βερολίνο (έχασε από Σερβία και Ιταλία) αλλά επιβίωσε, έχει μπροστά της ένα ακόμη ντέρμπι. Είναι πιο "ψημένη" σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, σε μεγάλα ματς, ωστόσο αυτό δε λέει τίποτε.

Ο Σέρχιο Γιουλ, μιλώντας στο Efe, είπε την αλήθεια: " Αν δεν προκριθούμε στη μάχη των μεταλλίων, θα είναι για μας μια μεγάλη απογοήτευση (σ.σ γιατί από το 1997 βρίσκονται διαρκώς στις τέσσερις καλύτερες ομάδες σε κάθε Ευρωμπάσκετ). Θέλουμε να φτάσουμε μέχρι τον τελικό, παίρνοντας απευθείας και το εισιτήριο για το Ρίο. Θα γίνει σκληρή μάχη. Η Ελλάδα είναι εξαιρετική αλλά κι εμείς έχουμε καλή ομάδα. Θα κριθεί στις λεπτομέρειες το ματς. Ίσως και σε ένα σουτ".

Αρκεί να το βάλουμε εμείς αγαπητέ Σέρχιο...