Δεν θα μειώσω τη νίκη του Παναθηναϊκού, κάθε άλλο. Ήταν και δίκαιη, όσο και σημαντική καθώς επιτρέπει στους "πράσινους" του Σάλε Τζόρτζεβιτς, να δουλέψουν με ηρεμία και προσήλωση. Αρκεί να μην οχυρωθούν πίσω από αυτό το αποτέλεσμα και να μη δουν τις όποιες αδυναμίες έχουν και πρέπει να βελτιώσουν στη διαδρομή της χρονιάς.

Δεν θα το κάνουν, όμως. Άλλωστε, το δεύτερο ντέρμπι δεν αργεί. Γίνεται σε δέκα μέρες, στη δεύτερη κιόλας αγωνιστική του πρωταθλήματος. Η σημαντικότατη διαφορά σε σχέση με πέρσι είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει σαφώς μεγαλύτερες προοπτικές, διαθέτει καλύτερο υλικό και κατά πως φαίνεται συγκεκριμένη φιλοσοφία, την οποία θέλει να ξεδιπλώσει στα (πολλά) ματς που ακολουθούν.

Από την άλλη, θα κρατήσω μια φράση του Βλάντο Γιάνκοβιτς από τη συνέντευξή του στο Sport24.radio νωρίς το πρωί της Παρσκευής: "Η νίκη είναι μεγάλη, έχει τη σημασία της αλλά μέχρι εκεί. Δεν αεροβατούμε. Ξέρουμε πόσο καλή ομάδα είναι ο Ολυμπιακός. Και δεν ξεχνάμε ότι ήταν το πρώτο ματς και των δυο. Ουσιαστική προετοιμασία δεν κάναμε. Βλέπαμε βίντεο ...περσινών αγώνων".

Είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση σε όσους βιάζονται να εξάγουν συμπεράσματα από τον πρώτο κιόλας αγώνα των δυο ομάδων, ενώ είναι γνωστό ότι θα ακολουθήσουν τουλάχιστον άλλοι ... 60 σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα.

Ναι, αλλά ο πρώτος αγώνας της χρονιάς κρίνει (σχεδόν) ένα τίτλο. Κι όπως όλα δείχνουν ο Παναθηναϊκός πλησιάζει εκ νέου στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας. Πρώτα απ' όλα σε αυτό δεν φταίει ... ο ΠΑΟ (ή ο Ολυμπιακός) αλλά η "ανυπαρξία" ανταγωνιστικότητας των άλλων ομάδων να φτάσουν στο επίπεδό τους, έτσι ώστε να θεωρούμε σαν δεδομένο ότι όποιος πάρει το αιώνιο ντέρμπι κατακτάει και το Κύπελλο.

Θα μπορούσαν όλοι να σκεφτούν τρόπους αναβαθμισης του θεσμού. Βλέπαμε τις προάλλες το σουπερ-καπ σε Ισπανία και Ιταλία και εκ νέου μας έπιανε κρίση μελαγχολίας. Πως αντιμετωπίζουν το προϊόν αλλού και πως στην Ελλάδα. Η μέρα με τη νύχτα. Δεν ενοχλούμαστε, όμως, για τίποτε πλέον. Ανοσία μας έχει πιάσει. Θεωρούμε πολύ φυσιολογικό να ξεκινάει η χρονιά με ντέρμπι κεκλεισμένων των θυρών, όπου η αποθέωση του νικητή γίνεται ... στο ξενοδοχείο.

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι της στιγμής να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες για την ανυπαρξία οράματος και προοπτικής στην ΕΟΚ.

Αυτό, που είδαμε στο ΣΕΦ έχει σημασία. Αν δηλαδή μας δείχνει κάτι για τη συνέχεια. Αν θα είναι έτσι η κατάσταση στις δυο ομάδες. Προφανώς τέτοιο μπάσκετ αποκλείεται να παίζουν, γιατί απλά δεν θα πάνε πουθενά. Η πρώτη εντύπωση, ωστόσο, απ' αυτό το αναγνωριστικό ντέρμπι είναι ότι ο Ολυμπιακός θέλει περισσότερη δουλειά, για να "στρώσει".

Το γράφαμε πριν καν ξεκινήσει η προετοιμασία. Ο Ολυμπιακός είχε ελάχιστες μέρες να κάνει προπονήσεις με όλους τους παίκτες στη διάθεση του Σφαιρόπουλου, με αποτέλεσμα τα πρώτα επίσημα παιχνίδια να είναι ένα είδος έξτρα-προετοιμασίας και περίοδος μονταρίσματος. Εκτός των άλλων, στον Ολυμπιακό προέκυψε ένας τραυματισμός κομβικής σημασίας, γιατί ο Χάντερ θα ήταν ο βασικός σέντερ και από πίσω θα έρχονταν πρώτα ο Γιανγκ και εν συνεχεία ο Μιλουτίνοφ.

Σε αντίθεση, μάλιστα, με τον Παναθηναϊκό που είχε το ίδιο πρόβλημα (πολλοί διεθνείς, έλειπε ακόμη και ο ...προπονητής) ο Ολυμπιακός δεν προγραμμάτισε κάποια φιλικά, προτιμώντας να παραμείνει στη βάση του αποφεύγοντας την ταλαιπωρία των ταξιδιών και προτιμώντας τη ρουτίνα των προπονήσεων στο ΣΕΦ. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι ο ΠΑΟ ωφελήθηκε περισσότερο πηγαίνοντας στη Μόσχα για να παίξει δυο σπουδαία ματς, επιπέδου Ευρωλίγκας.

Ο Ολυμπιακός ξεκινάει μια προσπάθεια, μάχης με το χρόνο. Έχει πολλά να μάθει, πολλά περισσότερα να δουλέψει, σε αυτοματισμούς και επιθετική λειτουργία, έτσι ώστε να αποκτήσει εκ νέου αγωνιστική ταυτότητα και φιλοσοφία, που στον πρώτο του αγώνα έδειξε να ψάχνει διαρκώς.

Το μεγάλο ερώτημα, άλλωστε, ήταν τι ήθελε να παίξει ο Ολυμπιακός. Πικ εν ρολ δύσκολα έβγαζε, καθώς Γιανγκ και Μιλουτίνοφ δεν έχουν μάθει ακόμη να συνεργάζονται με τον Σπανούλη (και τον Μάντζαρη). Πλάτη στο καλάθι (με τον Μιλουτίνοφ) επίσης δεν έβγαλε. Να τρέξει, δεν έτρεξε παρά δυο-τρεις φορές, είτε γιατί ο Χάκετ που ξεκίνησε, σταματούσε λόγω (αναμενόμενης) διστακτικότητας, είτε από λάθος επιλογές, είτε από τις καλές επιστροφές του Παναθηναϊκού.

Κι ενώ σε γενικές γραμμές η άμυνά του Ολυμπιακού λειτούργησε, η επίθεσή του έδειχνε ξεκούρδιστη κιθάρα. Λένε ότι ο Παναθηναϊκός έδωσε το σουτ στους "ερυθρόλευκους" για να αναδείξει την αδυναμία των πρωταθλητών στο μακρινό σουτ. Ανοησίες. Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Γιάνκοβιτς: "Δεν είχαμε τέτοια εντολή. Αντιθέτως, έπρεπε να παίξουμε σαράντα λεπτά καλή άμυνα, με πόδια και με χέρια. Να εμποδίσουμε είτε τα πικ εν ρολ, είτε τα σουτ. Ξέραμε, άλλωστε, ότι ένας τέτοιος αγώνας κερδίζεται πρώτα και κύρια από την καλή μας άμυνα"

Δουλειά, ωστόσο, έχει και ο Παναθηναϊκός. Μπορεί να νίκησε, να ξεκίνησε ιδανικά, να πλησιάζει στην κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου, είδαμε να παίρνει το ματς με τον Γκιστ στο "5" και την θεωρητικά δύναμή του μέσα στη ρακέτα (Ραντούλιτσα-Κούζμιτς) να αχρηστεύεται από τα φάουλ.

-Είναι λοιπόν παίκης επιπέδου Ολυμπιακού ο Στρόμπερι, ή στον Πειραιά θα νοσταλγήσουν τον ... Μάρντι Κόλινς (για την ευστοχία του);

-Μπορεί ο Χάκετ να αλλάξει τον ρυθμό, ή θα κλέβει συνέχεια την μπάλα και πατώντας το γκάζι, θα πατάει ξαφνικά χειρόφρενο;

-Πότε θα "μάθει" ο Γιανγκ να ακολουθεί Σπανούλη-Μάντζαρη και να ολοκληρώνει τα πικ εν ρολ, που υποτίθεται ότι είναι η ειδικότης του;

-Θα πάρει την μπάλα για να απειλήσει μέσα στη ρακέτα ο Ραντούλιτσα, ή ο ακριβοπληρωμένος σέντερ του ΠΑΟ θα έχει διαρκές πρόβλημα με αθλητικούς αντιπάλους;

-Θα κάνει ξανά τόσα πολλά λάθη σε ντέρμπι ο Παναθηναϊκός, χάνοντας εύκολες μπάλες αλλά και μια διαφορά 15π, που παραλίγο να πάει στράφι;

- Πόσο έτοιμοι είναι αμφότεροι να μπουν στην Ευρωλίγκα, όπου ο ανταγωνισμός και η ποιότητα είναι σαφώς μεγαλύτερη;

Είδατε τελικά, ότι αυτός ο πρώτος αγώνας, όπως ήταν και το λογικό, δημιούργησε περισσότερα ερωτηματικά και δεν έδωσε ...πολλές απαντήσεις. Έχουμε καμιά 60αριά παιχνίδια για να τις πάρουμε. Μία προς μία...