Ο Νίκος Γκάλης εξηντάρισε. Έχει άσπρα μαλλιά και έχουν περάσει 23 χρόνια από τότε που έπιασε για τελευταία φορά την μπάλα μπάσκετ σε επίσημο αγώνα. Κι όμως, είναι σαν χθες που τρέχαμε να γεμίσουμε τα μικροσκοπικά κλειστά γήπεδα της Αθήνας για να τον δούμε να παίζει με τις ομάδες του κέντρου.

- Έχεις δει τον Γκάλη να καρφώνει;

- Ναι, το κάνει στην προθέρμανση ...

Διάλογος συνηθισμένος στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80, όταν ο Νικ κατέβαινε μαζί με τον Άρη στην Αθήνα. Σαν σφουγγάρι ρουφούσαμε την κάθε του κίνηση, από την προθέρμανση μέχρι την τελευταία του φάση στο γήπεδο. Ο γκαρντ του Άρη, άφηνε όλο τον κόσμο με ανοιχτό το στόμα. Κάθε παιχνίδι του μια μοναδική παράσταση, ένα ξεχωριστό σόου.

"Εκεί που φτύνετε, κάποια στιγμή θα γλείφετε..." είχε προειδοποιήσει ο Ανέστης Πεταλίδης τους "αμφισβητίες" των ικανοτήτων του Νικ, που στην πρεμιέρα του εναντίον του Ηρακλή είχε σημειώσει 30 πόντους, αλλά ήταν αρκετά άστοχος. "Μη γελάτε. Κάποια στιγμή, θα έρθει η στιγμή, που ο ένας θα κερδίζει τους πέντε" προφήτευσε ο "πατριάρχης". Πέρασαν εφτά χρόνια, όταν στην περίφημη φάση με την σοβιετική πεντάδα (τέσσερις να τον περικυκλώνουν, ένας να παρακολουθεί) για να ... θυμηθούν άπαντες τη ρήση του κυρ-Ανέστη.

Ο ίδιος ο Γκάλης αισθανόταν σίγουρος για τον εαυτό του κι όταν ο Βαγγέλης Αλεξανδρής την επομένη του περίφημου αγώνα με τον Ηρακλή του λέει "Νικ, έχασες αρκετά σουτ χθες" παίρνει την κατάλληλη απάντηση. Ο Γκάλης τον πάει στο γήπεδο, του ζητάει να του δείξει ο "τίγρης" από που έχασε τα σουτ όταν του το δείχνει, ρωτάει με νόημα: "Νομίζεις ότι θα τα ξαναχάσω;"

Το σύμπαν είχε συνωμοτήσει, για να γίνουν όλα αυτά σε ελληνικό έδαφος. Για να φύγει, δηλαδή, ο απόφοιτος του Σέτον Χολ, ένας από τους καλύτερους σκόρερ του κολεγιακού πρωταθλήματος στα τέλη της δεκαετίας του '70 και να παίξει στην Ελλάδα. Στην πατρίδα των δυο γονέων του, δηλαδή, που είχαν φύγει πάμφτωχοι για να βρουν μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ.

Πρώτα ήταν η αγωνία της Στέλλας Γκάλη, που δεν ήθελε να τον βλέπει χτυπημένο, με αποτέλεσμα να αλλάξει προσανατολισμό και να γίνει από πυγμάχος, μπασκετμπολίστας. Μετά η... αδιαφορία των Σέλτικς, που δεν είδαν στον πρόσωπο του Νικ, έναν ιδανικό παρτενέρ του Λάρι Μπερντ, με τον οποίο είχε προλάβει να παίξει σε ολ-σταρ γκέιμ κολεγιακού επιπέδου.

Χρόνια αργότερα, ο Ρεντ Άουερμπαχ είχε αναγνωρίσει την μη υπογραφή του Γκάλη, σαν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του. Δεν πειράζει μπαρμπα-Ρεντ, να' σαι καλά στον Παράδεισο, που έκανες το μεγάλο λάθος. Αν ο Νικ φορούσε τα πράσινα της Βοστώνης, δεν θα ζούσαμε, όσα ζήσαμε. Θα ήταν ένα αστέρι του ΝΒΑ, που δεν θα είχε δικαίωμα να παίξει στην Εθνική Ομάδα της χώρας του. Μη ξεχνάτε ότι η είσοδος των επαγγελματιών στο διεθνές στερέωμα έγινε πολύ αργότερα, το 1992.

Αν ο Γκάλης έπαιζε στους Σέλτικς, δεν θα δεχόταν την πρόταση του Άρη (που νίκησε στο νήμα τις προσφορές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού), δεν θα φορούσε τη φανέλα της Εθνικής Ομάδας από το προολυμπιακό του 80, δεν θα ξεσήκωνε μια χώρα εκείνες τις νύχτες του Ιούνη του '87, να βγει στους δρόμους, να νιώσει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι τόσο σημαντικό.

"Οι Έλληνες τον έλεγαν Θεό" σχολίασε ο Τόνι Κούκοτς στο βίντεο του Hall of Fame για τον μεγάλο άσο. Ήταν, εδώ που τα λέμε.

Και ευτυχώς η ιστορία του Γκάλη γράφτηκε όπως το ξέρουμε. Απόψε (τις πρωϊνές ώρες του Σαββάτου) οι Έλληνες νοερά συνοδεύουν (μαζί με τον ... Μπομπ Μακάντου, τον επίσημο παρουσιαστή του στην εκδήλωση) το Νίκο Γκάλη στο Hall Of Fame. Θα γίνει ένας "αθάνατος" του μπάσκετ. Ο όγδοος Ευρωπαίος που έχει καταφέρει κάτι τέτοιο. Θα τον συνοδεύσουμε, θα τον ευχαριστήσουμε και θα τον ευγνωμονούμε στους αιώνες των αιώνων...