Γιατί δεν αντέχω τη Γιουνάιτεντ
Ο Γιάννης Φιλέρης είναι Λίβερπουλ και δεν το κρύβει. Στο περιθώριο του μεγάλου ντέρμπι στης Αγγλίας, τα "βάζει" με τον Μάνο Μίχαλο και του εξηγεί γιατί δεν αντέχει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ποια Γιουνάιτεντ; Σοβαροί να’ μαστε. Είναι δυνατό να είσαι με τη Μάντσεστερ; Για ποιο λόγο; Για τη χωρίστρα του Μπέκαμ, τους σηκωμένους γιακάδες του Καντονά, ή τα ροζ μάγουλα του Άλεξ Φέργκιουσον. Ή για ένα γήπεδο που το αποκάλεσαν το «Θέατρο των Ονείρων»; Θέατρο σκιών, ίσως. Ονείρων, σε καμιά περίπτωση.
Να εξηγούμαστε. Δεν έχω κάτι με την παλιά Γιουνάιτεντ. Αντιθέτως, θα μπορούσα να είμαι και θαυμαστής της ακόμη, έχοντας στο μυαλό μου ορισμένες εικόνες από τον Τζορτζ Μπεστ. Αλλά εκείνη την εποχή, στην Αγγλία, άρχισε να παίζει μπάλα μια άλλη ομάδα, που μας έκανε όλους να αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν πολλές ομάδες, που άφησαν εποχή. Ορισμένες, όπως ο Άγιαξ, ή (τι λέω Θεέ μου) η Μπαρτσελόνα, το άλλαξαν κιόλας.
Αλλά, σαν τη Λίβερπουλ δεν ήταν καμιά. Δεν ήταν το κόκκινο χρώμα της ωραίας της φανέλας που με τράβηξε αμέσως. Ούτε το you never walk alone, που δε γίνεται να μη το τραγουδήσεις. Ήταν η μπάλα που έπαιζε η Λίβερπουλ και που δεν έπαιξε ποτέ της η Μάντσεστερ.
Ο Φέργκιουσον, άλλωστε, μπορεί στο τέλος να πέρασε τη Λίβερπουλ στα πρωταθλήματα, είναι γνωστό όμως ότι ήθελε όσο τίποτε άλλο να φτάσει τα πέντε ευρωπαϊκά, που βρίσκονται στο Άνφιλντ. Η έστω τα τρία, που έχει πάρει ο Μπομπ Πέϊσλι.
Τι ώρα; Μια φορά κοιμήθηκε ο Θεός στη Βαρκελώνη και η Μπάγερν έπαθε κοκοπλόκο και άλλη μία γλίστρησε ο Τέρι.
Εμ σερ Άλεξ μου, στην Αγγλία έκανες ό,τι γούσταρες. Όλοι έπαιζαν, μέρα παραμέρα, τα Χριστούγεννα, μόνο εσύ καθόσουν μια μέρα παραπάνω. Ήθελες οκτώ λεπτά καθυστερήσεις. Δέκα σου έδιναν οι Γουέμπ και οι φίλοι του. Πήρες ορισμένα από τα γελοιοδέστερα πέναλτι που σφυρίχτηκαν ποτέ στο αγγλικό πρωτάθλημα/.
Χτυπούσε στο ψαχνό ο Ρόι Κιν, τίποτε οι ρεφερήδες. Τα έφερνες από δω, τα έφερνες από κεί, ήσουν ο εξουσιαστής. Και έκανε και μπούλινγκ, από πάνω
Αλλά ποια Γιουνάιτεντ; Περισσότερους οπαδούς έχει στο Νέο Δελχί και το Καράτσι, παρά στο Μάντσεστερ. Μη πούμε στο Πεκίνο. Την είπαν αδίκως Μάρκετινγκ Γιουνάιτεντ;
Η κυριαρχία της Μάντσεστερ στο αγγλικό πρωτάθλημα καταδίκασε την Εθνική Αγγλίας στην αιώνια μετριότητα. Ο Μπέκαμ ήταν μοιραίος, ο Ρούνεϊ το ίδιο. Μη πω για το Ρίο Φέρντιναντ. Μπρρρ
Μην τη ψάχνετε, μιλάμε για παρανοϊκούς τύπους. Ο Φέργκιουσον σημάδευε τον Μπέκαμ, με ένα παπούτσι στα αποδυτήρια, ο Καντονά έπαιζε καράτε με τους φιλάθλους, ο Ροι Κιν έπαιζε το σύστημα «όποιον πάρει ο χάρος» και ο Γκιγκς τα είχε με τη γυναίκα του αδερφού του, οκτώ χρόνια.
Τη Γιουνάιτεντ δεν τη μισουν μόνο οι οπαδοί της Λίβερπουλ, επειδή κάποια στιγμή τους πέρασε στην καταμέτρηση των εγχώριων πρωταθλημάτων (έκανε μισό τέταρτο του αιώνα, αλλά τα κατάφερε, πρέπει να το παραδεχθούμε). Στην Έβερτον δεν θα συγχωρέσουν ποτέ την αρπαγή του Ρούνεϊ, στην Άρσεναλ για εκείνη του Φαν Πέρσι.
Φυσικά, όλα αυτά τα χρόνια των «θριάμβων» τους, δεν σταματούσαν να ασχολούνται με τη Λίβερπουλ. Αυτή τους είχε κάτσει στο λαιμό, τους κάθεται ακόμη, γιατί δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι παραμένει η κορυφαία αγγλική ομάδα όλων των εποχών.
Και εν πάση περιπτώσει, ποιος Γκάρι Νέβιλ ρε παιδιά. Έλεος…
Διαβάστε ακόμα:
