Θα χρειαστεί αρκετός καιρός μέχρι να συνέλθουν στον Ολυμπιακό από τα χάλια της ομάδας το τελευταίο τρίμηνο. Ακόμη κι αν στο τέλος προκριθεί στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας, δύσκολα θα ξεχαστούν τα βράδια που πόνεσαν τα μάτια και οι καρδιές όλων .

Η αντιστροφή ήταν δραματική, από τον πρώτο γύρο της αισιοδοξίας στην κατρακύλα από τον Γενάρη και μετά, λες και έχει περάσει ένας αιώνας. Κι όμως είναι μόλις δυόμισι μήνες, όπου ήρθαν τα πάνω-κάτω κι ο Ολυμπιακός δεν πείθει ούτε τον εαυτό του.

Τα χαμόγελα με την Μπάγερν κράτησαν λίγο. Όσο χρειάστηκε η ομάδα να φτάσει στα Κανάρια Νησιά και να γνωρίσει την συντριβή από ένα αντίπαλο που έπαιζε για το κέφι της και την διάθεση να αποχαιρετήσει το κοινό της (ήταν το τελευταίο ματς εντός έδρας) με μια σημαντική νίκη.

Το μπάσκετ όπως όλα τα ομαδικά σπορ, πάνω απ’ όλα είναι διάθεση και ευχαρίστηση. Ό,τι δηλαδή δεν έχει ο Ολυμπιακός, όλον αυτό τον καιρό που σέρνεται από αγώνα σε αγώνα. Η εξαίρεση, δυστυχώς γι αυτόν , είναι εκλάμψεις όπως με την Μπάγερν.

ΞΕΧΑΣΑΝ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΠΑΣΚΕΤ

Ο κανόνας είναι η εικόνα διάλυσης, που παρουσιάζουν οι «ερυθρόλευκοι». Μιλάνε πολύ στον Πειραιά, τελευταία. Όλοι. Από τη διοίκηση, τον προπονητή, μέχρι τους παίκτες (και τον κόσμο στα social media). Ξέρετε τι απουσιάζει; Η κουβέντα για το μπάσκετ.

Υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα, που δεν μπορεί πλέον να μπαίνουν κάτω από το χαλάκι και να κρύβονται.

Ο Ολυμπιακός (κακο)στήθηκε το καλοκαίρι, έχει φανερές αδυναμίες, ενώ στη διάρκεια της χρονιάς προέκυψε εσωτερικό πρόβλημα με τη γνωστή διαρροή ενός ηχητικού, που κανείς δεν έχει συνηθίσει να ακούει (ανεξάρτητα αν ισχύει ότι κανένας δεν πληρώνει στην ώρα του) από το στόμα των πρωταγωνιστών.

Προφανώς για να φτάσουμε ως εκεί, προηγήθηκε μια συγκεκριμένη δυσλειτουργία της διοίκησης, η οποία έδειξε, ωστόσο, μια πρωτοφανή αδυναμία να ελέγξει την κατάσταση. Δεν γίνεται σε μια ομάδα ο καθένας να κάνει (και να λέει) του κεφαλιού του. Πολύ περισσότερο δεν επιτρέπεται την στιγμή, που έχει ληφθεί μια τεράστια απόφαση για το μέλλον (με την αποχώρηση της ομάδας από το δεύτερο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ) να μην είναι η ομάδα πανίσχυρη στο εσωτερικό της και φυσικά μέσα στο γήπεδο.

ΑΝΟΧΥΡΩΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Το ξαναγράψαμε και μετά το Μιλάνο, όπου λίγο πολύ η εικόνα ήταν ίδια. Δεν μπορεί ο Ολυμπιακός να τα βάζει με όλους και με όλα και εντός των τεσσάρων γραμμών να λιώνει σαν το βούτυρο. Η ομάδα διαψεύδει κάθε προσδοκία, δεν μπορεί και κινδυνεύει στο τέλος Μαρτίου να έχει ξεμείνει από στόχους.

Κι αυτό βαρύνει τους πάντες. Από τη διοίκηση, μέχρι τους παίκτες και τον προπονητή ή αντίστροφα, δεν έχει σημασία. Στον καθένα αναλογούν συγκεκριμένες ευθύνες που κάποια στιγμή θα αποδοθούν.

Το αποτέλεσμα που βλέπουμε είναι απογοητευτικό, ου μην θλιβερό. Παίκτες χωρίς τη φλόγα της νίκης, περιμένουν απλά να … τελειώσει το σαραντάλεπτο. Οι ξένοι βολοδέρνουν, έτσι κι αλλιώς δεν είναι και παίκτες πρώτης γραμμής, οι περισσότεροι μοιάζουν με στοιχήματα ανοιχτά (ή χαμένα από χέρι) και οι Έλληνες μπερδεμένοι, ανήμποροι να βοηθήσουν.

Δε νοείται να τρώνε καλάθι σε επίθεση τεσσάρων δευτερολέπτων, δεν επιτρέπεται να τους μένει η μπάλα στα χέρια επειδή δεν βλέπουν το χρονόμετρο, δεν γίνεται να σπάνε τα καλάθια, επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη μετά το πρώτο χαμένο σουτ. Λίγο δεν έπαιξε την Παρασκευή ο Μιλουτίνοβ και κατέρρευσε όλη η ομάδα σαν χάρτινος πύργος.

Υποτίθεται ότι η απουσία Σπανούλη-Στρέλνιεκς θα άνοιγε το δρόμο στους άλλους; Που είναι ο Γκος; Ο Μάντζαρης; Τι ακριβώς κάνει ο Παπανικολάου μέσα στο γήπεδο; Πως μπερδεύεται διαρκώς ο Πρίντεζης;

Στον πάγκο ο Μπλατ δείχνει να τα έχει χαμένα. Βάζει, βγάζει παίκτες, γιατρειά όμως δεν βρίσκει. Ο Ολυμπιακός απέναντι στην Γκραν Κανάρια, έμοιαζε με γκρανκάσα , το μικρό τύμπανο που κρατάει τον ρυθμό. Μια γκρανκάσα παράφωνη, ξεκούρδιστη, αδύναμη να βρει σταθερό τέμπο.

Μια ομάδα άνευρη, παράλογη, χωρίς κέφι και αγάπη για αυτό που κάνουν μέσα στο γήπεδο. Παίζουν μπάσκετ, αλλά μηχανικά. Χωρίς πάθος. Χωρίς μεράκι. Αν κάτι χαρακτήριζε τον Ολυμπιακό όλα αυτά τα χρόνια ήταν η αυταπάρνηση. Έβλεπες το μάτι που γυαλίζει, έβλεπες βουτιές, έβλεπες ανατροπές. Τώρα, όλοι εθίστηκαν στις ήττες, στην μιζέρια και σκύβουν εύκολα το κεφάλι.

Ζητείται ελπίς. Υπάρχει άραγε;