Η νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού ξανάφερε στο προσκήνιο το "κιτρινόμαυρο" μπάσκετ, που συνηθίζει κάθε σεζόν να αλλάζει τους παίκτες σαν τα πουκάμισα, φαίνεται όμως ότι αυτή τη φορά πέτυχε μια καλή φουρνιά. Ο θρίαμβος της "Ένωσης" πανηγυρίστηκε δεόντως στα Άνω Λιόσια και έστειλε μήνυμα ότι η ομάδα του Ηλία Καντζούρη, παρά τα σκαμπανεβάσματα της, μπορεί εν τέλει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο φετινό πρωτάθλημα.

Οι τέσσερις παίκτες που φόρεσαν τη φανέλα της από το Νοέμβριο και μετά (Μάιλς, Λεμάρ, Γιάνκοβις και Οριόλα) πρόσθεσαν ποιότητα και λύσεις, που ο προπονητής της ΑΕΚ αναζητούσε από το ξεκίνημα της χρονιάς. Οι δυο Αμερικανοί δίνουν σκορ, ο Γιάνκοβιτς πιο ώριμος από ποτέ κάνει σπουδαία ματς και ο Καταλανός Οριόλα, μπορεί να μην είναι ο παίκτης που παθιαζόταν όσο κανείς φορώντας τα χρώματα της Μπαρτσελόνα, καταθέτει όμως την τεράστια εμπειρία του. Οι αλλαγές δεν μπέρδεψαν, αλλά ξεμπέρδεψαν το φετινό κουβάρι.

Μέσα από το Basketball Champions League και τις τελευταίες καλές εμφανίσεις της, η ΑΕΚ απέκτησε και την αυτοπεποίθηση που επίσης ήταν ένα ζητούμενο. Κυρίως, όμως, μοιάζει να βρίσκει τη χημεία που απαιτεί το τελείωμα της χρονιάς, τώρα που θα κριθούν όλα τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Αν μάλιστα δεν είχε τσακίσει το πόδι του ο Γιάνις Στρέλνιεκς τα πράγματα θα ήταν ακόμα καλύτερα.

Ενέργεια και πίστη

Φαινόταν από το ξεκίνημα του ματς με τον Παναθηναϊκό ότι η ΑΕΚ έβγαζε περισσότερη ενέργεια πάνω στο παρκέ, πήγαινε πρώτη στις διεκδικούμενες μπάλες και είχε πίστη για τη νίκη σε ολόκληρο το σαραντάλεπτο, ακόμα και στις στιγμές που οι "πράσινοι" περνούσαν μπροστά στο σκορ.

Η άμυνα της παίρνει πολύ καλό βαθμό καθώς οι φιλοξενούμενοι αναλώθηκαν σε πάρα πολλά σουτ τριών πόντων (13/37 ο απολογισμός τους) ορισμένα εκ των οποίων έμοιαζαν τραβηγμένα από τα μαλλιά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται στην πίεση της ΑΕΚ, που ... έσπρωχνε τους παίκτες του ΠΑΟ προς τη γραμμή του κέντρου, σπαταλώντας επί της ουσίας τον περισσότερο χρόνο της κάθε επίθεσης.

Παρότι ο Μίτσελ χρεώθηκε γρήγορα με φάουλ, η ΑΕΚ προστάτευσε καλά τη ρακέτα της και καθώς ο Παναθηναϊκός δεν έχει μάθει να εκμεταλλεύεται το ύψος του Παπαγιάννη (αντιθέτως τον βγάζει... στην περιφέρεια να σουτάρει τρίποντα) έτρεξε όσο έπρεπε και είχε -σχεδόν σε ολόκληρη τη διάρκεια του αγώνα- τον έλεγχο.

Πιο πολύ όμως είχε τις λύσεις που έλειπαν από τον αντίπαλο της. Μπορεί το μπάσκετ που παίζει η ΑΕΚ να μην στηρίζεται τόσο πολύ στο ομαδικό παιχνίδι, επειδή όμως δεν λείπει το επιθετικό ένστικτο, μπορεί να μοιράσει το σκοράρισμα της και να' χει ισορροπία, εντός και εκτός του ζωγραφιστού. Την ώρα που ο Μίτσελ έβαζε το κορμί του να κοντράρει τόσο τον Παπαγιάννη, όσο και τον Γκουντάιτις, οι Γιάνκοβιτς, Λεμάρ και Μάιλς τελείωναν -και αυτοί- με διψήφιες φιγούρες πόντων και δεν ήταν μόνοι.

Όσους έριξε στο παρκέ ο Καντζούρης, του πρόσφεραν κάτι. Πιο πολύ ο αγέραστος Ξανθόπουλος, που περνάνε τα χρόνια αλλά αυτός παραμένει ίδιος. Γρήγορος, οξυδερκής, πάντα έτοιμος για ένα κλέψιμο (όπως εκείνο στον Μπέικον), μια τελική πάσα ή ένα τρίποντο. Όσα έκανε ο πάγκος της ΑΕΚ ήταν αυτά που... δεν μπόρεσαν οι αντίστοιχοι παίκτες του Παναθηναίκού.

Ακόμα και το μοναδικό καλάθι που πέτυχε στο ματς, ο Δημήτρης Φλιώνης, μετά από μια υπέροχη προσπάθεια που κατέληξε σε λέι-απ μπροστά στον Παπαγιάννη, πόνεσε την ομάδα του Σερέλη, αφού επί της ουσίας καθόρισε το παιχνίδι. Κι ο Μάντσεν που έβαλε δυο καλάθια, επίσης ήταν σημαντικός. Όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους, γι αυτό και τους αποθέωσε δικαίως ο προπονητής τους, μετά τον αγώνα.

Πισωγυρίζοντας τον Παναθηναϊκό...

Είχαν σημαδέψει το ματς στην ΑΕΚ, όπως παραδέχθηκε μετά, ο Ξανθόπουλος. Ήθελαν με αυτόν τον τρόπο να ρεφάρουν κάποιες ήττες που τους στοίχισαν αρκετά, αλλά και να δείξουν ότι στα πλέι-οφ θα είναι εντελώς μια διαφορετική ομάδα.

Ικανή και δυναμική για να παίρνει τόσο σημαντικές νίκες, όπως αυτή που έστειλε τους "πράσινους" πίσω στη σεζόν 1990-'91. Τότε ήταν που είχε υποστεί τρεις σερί ήττες στο πρωτάθλημα, όπως φέτος αφού το χαστούκι από την ΑΕΚ διαδέχθηκε εκείνα από ΠΑΟΚ στην Πυλαία και Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ.

Ο Σερέλης που με το Λαύριο είχε νικήσει την ΑΕΚ στα Λιόσια, βλέπει την ομάδα του να χάνει λάδια και να μην μπορεί να ανασάνει. Κάνει κάτι καλό, χύνει το γάλα εύκολα την επόμενη μέρα.

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού είδε τους παίκτες του να μην έχουν την ένταση που ήθελε, εξ ου και οι σκληρές δηλώσεις του, μετά το ματς αλλά και η συγγνώμη που ζήτησε. Πάνω στη φούρια του, πάντως, λησμόνησε ότι τέτοιες κουβέντες είχαν πει Ράντονιτς, Παπαγιάννης και Πεδουλάκης, τον περασμένο Δεκέμβρη μετά τη βαριά ήττα από τον Ολυμπιακό.

Απλά τότε ο Σερέλης μάλλον δεν ασχολιόταν με τον Παναθηναϊκό. Τώρα, καταλαβαίνει πόσο άσχημα είναι τα πράγματα μέσα στην ομάδα του. Είπε σωστά ότι δε γίνεται να εμφανιστεί βελτιωμένη στα playoffs, αν δεν προσπαθήσει νωρίτερα. Από την άλλη, εδώ και μέρες -και όχι βέβαια με ευθύνη του Σερέλη- έχει ξεκινήσει μια κουβέντα για τον... Παναθηναϊκό της επόμενης χρονιάς, πόσο μεγάλο θα είναι μπάτζετ, πόσο καλοί παίκτες θα έρθουν, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να ξεχνούν ότι η χρονιά συνεχίζεται και μπορεί να επιφυλάσσει τέτοιες ήττες σαν αυτή από την ενθουσιώδη ΑΕΚ.

Το γράφαμε και μετά το ματς με την Μπαρτσελόνα. Οι "πράσινοι" προσπαθούν να αλλάξουν στυλ, αλλά δεν τους είναι εύκολο. Μόλις έρθουν τα σκούρα, θυμούνται το ανορθόδοξο μπάσκετ που παίζουν από την αρχή ή τα μέσα της χρονιάς, όταν έφτασε στο ΟΑΚΑ ο Μπέικον.

Σε ένα ματς που σουτάρει... 37 τρίποντα, δίνει μόλις 11 ασίστ και κάνει 11 λάθη, ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη. Μηδέν δημιουργία, καμιά έμπνευση και μηδέν ψυχολογία στο τέλος. Πέντε ήττες οι "πράσινοι" στο πρωτάθλημα έχουν να κάνουν από τη σεζόν 2002-'03. Είκοσι χρόνια πίσω. Και τότε το πρωτάθλημα ήταν 26 αγωνιστικών και όχι 22. Το 14-5 συνιστά ένα ποσοστό 73.6% που είναι το χειρότερο της ομάδας σε ολόκληρο το επαγγελματικό πρωτάθλημα.

Ξαφνικά, μάλιστα αρχίζει και κουβέντα για τη 2η θέση του πρωταθλήματος, αφού μια ήττα ακόμη (ας πούμε από τον Κολοσσό στη Ρόδο) μετατρέπει το παιχνίδι στο Περιστέρι, στην τελευταία αγωνιστική της κανονικής περιόδου, σε ντέρμπι της χρονιάς.

Όλα αυτά δεν αφορούν βέβαια την ΑΕΚ, που στέλνοντας τον Παναθηναϊκό χρόνια πίσω, ψάχνει τη δική της ώρα μέσα σε μια περιπετειώδη χρονιά, που ξεκίνησε με πολλά πάνω - κάτω, αλλά υπόσχεται ένα συναρπαστικό τελείωμα...