Τι το' θελε ο Βασίλης Οικονομίδης να παρακαλέσει (τους δημοσιογράφους) να μη στέκονται μόνο στα άσχημα, αλλά να πουν και μια καλή κουβέντα, για τα θετικά του μπάσκετ; Με το που τελείωσε την εισαγωγική του ομιλία, άρχισε ένας ορυμαγδός από πυροβολισμούς. Μέχρι του σημείου να μοιάζει, πράγματι, με ... τραγική ειρωνεία ότι η ετήσια συνέντευξη Τύπου διοργανώθηκε στην Αίγλη του Ζαππείου!

Ποιά Αίγλη όμως; Όσοι παρακολούθησαν την εκδήλωση της Δευτέρας, έφευγαν με ένα κόμπο στο στομάχι. Όλα μαύρα κι άραχλα ; Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος, με την ιδιότητα του προέδρου του ΠΣΑΚ προανήγγειλε απεργία, κάνοντας λόγο για την "θυσία των μπασκετμπολιστών", ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ξεκαθάρισε πως δεν θέλει να ρισκάρει άλλο τη ζωή του στο γήπεδο κι ο Δημήτρης Παπανικολάου (που όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς προανήγγειλε την αποχώρησή του, από την ενεργό δράση) αμφέβαλε για την ορθότητα μιας απεργιακής κινητοποίησης: "Όταν κάποιος ισορροπεί σε σχοινί, δεν τον ρίχνεις κάτω" απεφάνθη.

Πνέει τα λοίσθια, λοιπόν, το μπάσκετ; Ή μήπως βρίσκεται στην εντατική και απλά ό,τι γίνεται "οφείλεται στην υστεροφημία του", όπως εύστοχα παρατήρησε ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Η κουβέντα δεν είναι όμως τωρινή. Κάποτε, ο Φίλιππος Κότσης, σαν παράγοντας του Περιστερίου και σε μια από τις πρώτες συνελεύσεις του ΕΣΑΚΕ είχε αναρωτηθεί: "Τι είναι το μπάσκετ;". Όχι δεν είχε προσθέσει "μην είναι οι κάμποι και τα βουνά", αλλά άφησε μετέωρο το ερώτημά του, για να απασχολήσει τις ερχόμενες γενιές. Την απάντηση, ακόμη, την αναζητούμε.

Η εποχή της ...αγελάδας

Ήταν, τότε, οι εποχές που το χρήμα έρεε άφθονο, η τηλεόραση ακριβοπλήρωνε το προϊόν ενός πρωταθλήματος που ζούσε "στον κόσμο του" χωρίς καν να φανταστεί τη λαίλαπα και τη μιζέρια που θα ακολουθούσε. Στα μέσα της δεκαετίας του 90, το ελληνικό πρωτάθλημα ήταν, πράγματι (σε αγωνιστικό επίπεδο) το κορυφαίο της Ευρώπης, όπως με στόμφο διατυμπάνιζε ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ, Θόδωρος Καρατζάς.

Οι τηλεοπτικές συμφωνίες άγγιζαν τα 11 δισεκατομμύρια δραχμές. Κάπου 28 εκατομμύρια ευρώ, για να κάνουμε και τον σχετικό υπολογισμό. Οι ευκαιρίες για επενδύσεις ουσίας, σε γήπεδα, υποδομές, οργάνωση και πραγματική ανάπτυξη του μπάσκετ χάθηκαν η μία πίσω από την άλλη.

Την παχιά αγελάδα όλοι την άρμεξαν. Την ξεζούμισαν. Και τώρα, που πέθανε, όλοι αναρωτιούνται γιατί πεινάνε.

Η απαξίωση άρχισε να έρχεται αργότερα. Δεν ξέρουμε αν αυτό οφείλεται σε μια συνωμοσία των επιτήδειων "ποδοσφαιρικών", που μέσω του ΟΠΑΠ, θέλησαν να βάλουν (αν πράγματι το επιχείρησαν, το πέτυχαν με απόλυτη ακρίβεια) σιγά-σιγά, όμως, το μπάσκετ άρχισε να φυτοζωεί. Η Ελλάδα, βεβαίως, παρουσιάζει το μέγα παράδοξο καθώς έχει την τύχη να φιλοξενεί δυο εκ των κορυφαίων ομάδων της Ευρώπης (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός) με πραγματικούς επενδυτές-κολοσσούς αλλά και να εκπροσωπείται σε εθνικό επίπεδο από ένα σπουδαίο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Πίσω από τη βιτρίνα, ωστόσο, η κατάσταση μοιάζει πιο θλιβερή από ποτέ.

Φτάσαμε στο σημείο, δέκα μέρες πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος να είναι αμφίβολη η συμμετοχή τριών ομάδων. ΑΕΚ και Ηρακλής, πήραν την ύστατη ώρα το πιστοποιητικό από την περιλάλητη Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, ενώ για το Μαρούσι, χρειάστηκε η πραξικοπηματική ενέργεια απαλλαγής από τους επίδοξους ιδιοκτήτες της ΚΑΕ, που αποδείχθηκε ότι δεν είχαν ... μία.

Πίσω από τη βιτρίνα των "αιωνίων", υπάρχουν συμβόλαια των 40 και 50 χιλιάδων ευρώ, τα οποία είναι αμφίβολο αν θα ... πληρωθούν ολόκληρα στο τέλος της χρονιάς. Υπάρχει ανασφάλεια και μια αίσθηση ότι εν τέλει το πρωτάθλημα σώθηκε από την ελεημοσύνη της ΕΡΤ και του ΟΠΑΠ.

Και η βιτρίνα σμπαραλιασμένη

Αλλά και η βιτρίνα των δυο "μεγάλων" σάμπως δεν σμπαραλιάζεται κάθε χρόνο; Ή είναι εικόνα... πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας, τα όσα συνέβησαν στον τέταρτο τελικό των περσινών πλέι-οφ, που διακόπηκε στις δυο τα μεσάνυχτα; Και δεν είναι μόνο τα επεισόδια. Η γενική ανικανότητα των αρμοδίων να επιβάλλουν όρους και αρχές σε όλα τα επίπεδα, ξεκινώντας από τη διαιτησία, έχει μετατρέψει το πρωτάθλημα σε έρμαιο των φανατικών, που παρασέρνουν και τους υπόλοιπους.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, έκανε τον πιο εύστοχο σχολιασμό για τα επεισόδια, που φυσικά δεν είναι τωρινό φαινόμενο στην Ελλάδα: "Εδώ έχετε την καλύτερη λαϊκή μουσική. Όλοι πάνε στα μπουζούκια για να ακούσουν τραγούδια. Όταν ο τραγουδιστής τελειώνει, ο κόσμος φεύγει και αφήνει μάλιστα το ποτό του, ενώ ο ... Σέρβος, για παράδειγμα, θα μείνει μέχρι να τελειώσει το μπουκάλι που έχει πληρώσει. Στο γήπεδο γιατί έρχεται να πετάξει αντικείμενα και να βρίσει, αντί να παρακολουθήσει μπάσκετ;"

Έλα ντε. Στο κάτω-κάτω, όλα αυτά θυμίζουν λίγο Θουκυδίδη και το ιστορικό "φιλοκαλούμεν γαρ μετ΄ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας".

Τα προβλήματα του μπάσκετ είναι πολλά, είναι περίπλοκα και σίγουρα δε λύνονται σε μια συνέντευξη Τύπου. Μπορεί να δοθεί, πάντως, η αφορμή για μια γενική κινητοποίηση και την ουσιαστική έναρξη για διάλογο, ιδέες και πρωτοβουλίες που θα μας βγάλουν από το τέλμα. Αλλιώς αυτό που θα καταφέρουμε είναι ό,τι επισήμανε ο Νίκος Παπανικολόπουλος (αρχηγός του Ηρακλή) στο κλείσιμο της πρες-κόνφερανς: "Το μόνο που θα έχει λυθεί του χρόνου είναι το πρόβλημα με τις ... κάμερες και πότε πρέπει να σηκωθούν οι προπονητές, για να φαίνονται οι αθλητές"!

ΥΓ: Καλό θα ήταν στη συνέντευξη Τύπου να έδιναν το παρών οι ιδιοκτήτες των ΚΑΕ, αλλά και οι εκπρόσωποι της ομοσπονδίας. Θα έπαιρναν μια ιδέα για την αγωνία και τον προβληματισμό των πρωταγωνιστών. Αλλά πού τέτοια ευαισθησία