Η αλλαγή θέλει χρόνο

«Πόσο άλλαξες» είναι η φράση που θα αναφωνήσει κανείς βλέποντας τον Ολυμπιακό να παίζει μπάσκετ στη φετινή χρονιά, ακόμη και τώρα στο πρώιμο στάδιο της προετοιμασίας.

Η αλλαγή είναι εμφανής, αλλά και ο δρόμος που έχει να διανύσει η ομάδα μέχρι να φτάσει στα επιθυμητά σημεία χημείας και εμπέδωσης της προπονητικής φιλοσοφίας είναι πολύ μεγάλος.

Δεν χρειαζόταν, λοιπόν, το πρώτο φιλικό στο τουρνουά της Κρήτης για να … μάθουμε την αλλαγή. Με το που ήρθε, άλλωστε, ο Ντέιβιντ Μπλατ ευαγγελίστηκε ένα νέο τρόπο παιχνιδιού, σύμφωνο με τις δικές του μπασκετικές αρχές.

Το 94-93 επί της Χάποελ μαρτυρά εν μέρει αυτή την αλλαγή, αλλά δεν είναι το … κανονικό δείγμα της ομάδας που θα δούμε σε όλη τη χρονιά. Πρώτον, γιατί έλειπαν Σπανούλης και Παπανικολάου δυο σημαντικοί άξονες του παιχνιδιού του Ολυμπιακού, δεύτερον γιατί η προετοιμασία άρχισε, διακόπηκε και … ξαναξεκίνησε, μετά τη διακοπή λόγω των εθνικών ομάδων, τρίτον (και κυριότερο) γιατί απαιτείται χρόνος και υπομονή μέχρι η ομάδα να μεταβεί εκεί που θέλει ο Μπλατ.

Δεν είναι εύκολο, ιδίως για τον «κορμό» του Ολυμπιακού που είχε συνηθίσει διαφορετικά τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια και τώρα, μέσα σε λίγους μήνες, θα πρέπει να αλλάξει τσιπάκι και να ακολουθήσει το σκεπτικό του νέου κόουτς.

Ίσως αυτό το τρανζίσιον στη νέα εποχή της ομάδας να μην είναι πρόβλημα για τους νέους παίκτες (που άλλωστε αποκτήθηκαν για να υπηρετήσουν το συγκεκριμένο μοντέλο) ωστόσο θα χρειαστεί να περιμένουμε κάμποσο καιρό, μέχρι να δούμε τον Ολυμπιακό να παίζει καλά αυτό που ευαγγελίζεται ο Μπλατ.

Κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε μια παρένθεση, απαραίτητη σε αυτές τις περιπτώσεις. «Αντέχει» ο Ολυμπιακός κραδασμούς, που μπορεί να επιφέρει η συγκεκριμένη αλλαγή φιλοσοφίας; Το πρόγραμμα, ειδικά στην Ευρωλίγκα, δεν είναι τόσο βατό, ώστε να εξασφαλιστούν οι νίκες που αποτελούν και φάρμακο δια πάσαν νόσον.

Η υπομονή, που ευαγγελιζόταν από τον ίδιο πάγκο ο Παναγιώτης Γιαννάκης, είναι απαραίτητη όσο ποτέ, ώστε όλη η δουλειά που άρχισε το καλοκαίρι, να έχει αποτελέσματα μέσα στον χειμώνα.

ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Με το δείγμα μικρό, συμπεράσματα δεν μπορούμε να βγάλουμε, από το «ντέρμπι» με τους Ισραηλινούς. Κάποιες σκόρπιες επισημάνσεις, ωστόσο, μπορεί να γίνουν:

Ο Λε Ντέι τράβηξε πάνω του όλα τα φώτα, με το εκτυφλωτικό ράνκινγκ (46) και βέβαια το εντυπωσιακό νταμπλ-νταμπλ (31π-11ρ) που έκανε, κερδίζοντας διαρκώς τους αντίπαλους ψηλούς. Είναι φανερό ότι επιδιώκει τις επαφές, τελειώνει καλά τις φάσεις μέσα στη ρακέτα, έχει σπουδαία επιθετική έφεση, ενώ στο τέλος έβγαλε και δυο-τρεις καλές άμυνες, μαζί με δυο κοψίματα που μπήκαν σαν κερασάκι στην τούρτα. Ο Αμερικανός μοιάζει έτοιμος να κάνει σπουδαίο ντεμπούτο στην Ευρωλίγκα, δεν θα παίζει όμως κάθε βράδυ με αντίπαλους σέντερ της σαν αυτούς της Χάποελ Ιερουσαλήμ. Πρέπει να τον δούμε και με ψηλότερα κορμιά. Στα πλεονεκτήματά του, η ικανότητά του να μαρκάρει τους αντίπαλους γκαρντ, όταν γίνονται αλλαγές στην άμυνα…

Ο Γκος παρότι ταλαιπωρημένος από την αρκετά έντονη γαστρεντερίτιδα που τον χτύπησε, έδειξε ότι παίρνει τις σωστές αποφάσεις, είτε σουτάροντας, είτε κάνοντας ντράιβ. Καλός χειριστής της μπάλας, είχε πρόβλημα συνεννόησης στην αντιμετώπιση των πικ εν ρολ («χάθηκε» αρκετές φορές) ενώ οι χαμένες βολές στο τέλος είναι επίσης ένα θέμα.

Πολύ φρέσκος και ανανεωμένος ο Βεζένκοφ, έδωσε πολλές λύσεις ξεκουράζοντας τον Πρίντεζη, επιβεβαιώνοντας ότι το καλοκαίρι, πριν καν αρχίσει η προετοιμασία του Ολυμπιακού, έχει δουλέψει στο φουλ.

Δεν είδαμε κάτι από τον Γιάνις Τίμα, ο Τουπάν έπαιξε στο ρελαντί, ενώ από τους «παλιούς» η σταθερή αξία του Πρίντεζη παραμένει σημείο αναφοράς με ιδιαίτερο μάλιστα ρόλο στο παιχνίδι της ομάδας.

Και ο διεθνής Έλληνας αλλά και ο Μιλουτίνοφ, έχουν την ικανότητα στην πάσα, είδαμε αρκετές φορές να ψάχνουν τον παίκτη που θα έχει κινηθεί χωρίς την μπάλα και πασάρουν. Θα το εξελίξουν ακόμη περισσότερο, με την πάροδο των αγώνων και την απόκτηση αυτοματισμών.

«Μην σταματάς, μη το σκέφτεσαι» ήταν η εντολή του Μπλατ, σε μια στιγμή του αγώνα, στον Βαγγέλη Μάντζαρη, ενδεικτική του πως σκέφτεται ο 59χρονος προπονητής. Θέλει αδιάλειπτο ρυθμό, με πολλή ένταση και το γκάζι πατημένο.

ΜΑ ΚΑΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΖΕΙ ΑΜΥΝΑ;

Και τι σόι μπάσκετ είναι εν τέλει αυτό του Μπλατ; «Όσα βάλουμε και όσα φάμε;» Το ερώτημα τέθηκε από πολλούς, καθώς και το 94-93 επί της Χάποελ μαρτυράει κάτι τέτοιο.

Θα θυμίσουμε, ωστόσο, ότι ο Μπλατ έγινε γνωστός και για αμυντικά του «πιστεύω» ειδικά με τις ζώνες ματς-απ, που θαυμάστηκαν κατά καιρούς σε Ευρωμπάσκετ και Ευρωλίγκα. Ανάλογα, φυσικά, με τους παίκτες που διαθέτει, προσαρμόζει τις ομάδες τους και στην αμυντική του φιλοσοφία.

Μόνο, που στο συγκεκριμένο κομμάτι η δουλειά απαιτεί και λεπτομέρειες και ακόμη περισσότερο χρόνο.

Ποιος είπε ότι είναι … εύκολη η ζωή στον Πειραιά; Η μάχη είναι καθημερινή και αγώνα με τον αγώνα. Όλα ξεκινάνε από την αρχή…