Η ανοησία των προκριματικών
Ο Γιάννης Φιλέρης εξηγεί γιατί ήταν λογική η ανακοίνωση των διεθνών μπασκετμπολιστών του Ολυμπιακού, αλλά και την ανοησία των προκριματικών στο μπάσκετ που δεν έχει καμιά σχέση με το ποδόσφαιρο.
Η ανακοίνωση των διεθνών παικτών του Ολυμπιακού δεν διέφερε από την αντίστοιχη των μπασκετμπολιστών της Φενέρ αλλά και των υπόλοιπων ομάδων της Euroleague.
Η αλήθεια, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ότι ένα "όχι" στις Εθνικές Ομάδες όπως και να' χει ξενίζει. Εδώ ο υφυπουργός αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης, έκανε δήλωση-έκκληση εξεύρεσης λύσης γιατί το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κινδυνεύει να μείνει εκτός Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Η αλήθεια είναι ότι εν πρώτοις δεν διακυβεύεται σχεδόν τίποτε καθώς στον όμιλο με Ισραήλ, Μ.Βρετανία και Εσθονία προκρίνονται οι … τρεις. Εντάξει μετράνε τα αποτελέσματα, εν όψει της επόμενης φάσης (του χρόνου, όταν ο όμιλος μας θα σταυρώσει με τους τρεις πρώτους από το γκρουπ με Γερμανία, Σερβία, Αυστρία και Γεωργία) αλλά και πάλι από τον επόμενο όμιλο των έξι ομάδων, πάλι οι τρεις περνάνε! Ο υφυπουργός, βέβαια, δεν γνωρίζει τον τρόπο διεξαγωγής των προκριματικών, οπότε δικαιολογείται να … ανησυχεί.
Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 50%
Είναι και το σύστημα, όμως, ενδεικτικό. Η FIBA αδυνατεί να σκεφτεί κάτι πιο πρωτότυπο απ’ αυτά που μας έχει συνηθίσει το μπάσκετ και πολλές φορές κατηγορείται. Δεν νοείται να λες προκριματική φάση για παγκόσμιο Κύπελλο και να προκρίνονται οι … τρεις από τους τέσσερις!
Και εν συνεχεία οι 12 από τους 24 που θα παίξουν στη δεύτερη φάση. Αν πράγματι πρέπει να έχουν αξία τα προκριματικά, θα έπρεπε να γίνουν όπως στο ποδόσφαιρο. Στην τελική φάση του Μουντιάλ πέρασαν μόνο οι πρώτοι και οι τέσσερις καλύτεροι δεύτεροι από αγώνες μπαράζ. Όχι οι … μισοί απ’ όσους πήραν μέρος.
Είναι προφανές ότι η FIBA θέλησε να μιμηθεί όσα κάνει η FIFA. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές, ωστόσο, που πρέπει να τις επισημάνουμε για να μη θεωρηθούν ξαφνικά όλοι οι Ευρωπαίοι μπασκετμπολίστες ότι γράφουν τις εθνικές τους ομάδες στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει και προφανώς μόνο κακεντρεχείς και εθελοτυφλούντες δεν θα αναγνωρίσουν την καλοκαιρινή αυταπάρνηση (και μάλιστα σε ετήσια βάση) των ίδιων παικτών. Το σημείωσαν και στην ανακοίνωσή τους οι διεθνείς του Ολυμπιακού.
ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Στο ποδόσφαιρο η ιδέα (και ο θεσμός) των προκριματικών έχει γίνει συνείδηση των φιλάθλων. Όλοι ξέρουν (έστω και χωρίς λεπτομέρειες) ότι κάποιες στιγμές μέσα στη σεζόν τα πρωταθλήματα – σε όλο τον κόσμο – θα διακοπούν για τους αγώνες των εθνικών ομάδων.
Η μάχη για την πρόκριση είναι πολλές φορές πιο δύσκολη από την τελική φάση και συχνά πυκνά γίνονται αρκετές (ηχηρές) εκπλήξεις. Κυρίως όμως υπάρχουν δυο πολύ σημαντικές διαφορές:
-
Στα προκριματικά συμμετέχουν άπαντες. Από τον Μέσι μέχρι τον Μπακασέτα. Παίζουν, δηλαδή, όλες οι εθνικές ομάδες, με όλους τους παίκτες στη διάθεση των ομοσπονδιακών. Κι αυτό, εδώ που τα λέμε, είναι λογικό όσο και επιθυμητό. Οι ομάδες που θα διεκδικήσουν την πρόκριση, το καλοκαίρι θα προσπαθήσουν να πάρουν το τρόπαιο. Δε νοείται να παίζεις με τα … δεύτερα (ή και τα τρίτα ακόμα) σε προκριματική φάση.
-
Και η πρόκριση, βεβαίως, στην τελική φάση αποφέρει πολύ μεγάλα χρηματικά ποσά για τις ομοσπονδίες. Αν για παράδειγμα η Εθνική Ομάδα προκρινόταν στα τελικά η ΕΠΟ θα εισέπραττε από την FIFA 15 εκατομμύρια ευρώ! Μπόνους έχουν και οι ομάδες. Όσους περισσότερους παίκτες έχουν στην Εθνική σε μεγάλες διοργανώσεις, τόσο μεγαλύτερα είναι τα έσοδά τους.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ
Αυτή την εικόνα, που έχει παγιωθεί για δεκαετίες στη συνείδηση των ποδοσφαιρόφιλων όλου του κόσμου (όχι μόνο της Ευρώπης) θέλησε να αντιγράψει το μπάσκετ. Υποτίθεται ότι έτσι αναπτύσσεται το σπορ, γιατί η Εθνική Ομάδα είναι ο καθρέφτης κάθε χώρας.
Καμιά αντίρρηση, αν και επί της ουσίας τα προκριματικά είναι ένας τρόπος να … έχουν κάποια έσοδα (από τις τηλεοπτικές μεταδόσεις και τα εισιτήρια) οι εθνικές ομοσπονδίες, που παρά την οικονομική επιτυχία των μεγάλων διοργανώσεων εξακολουθούν να μη παίρνουν … ούτε ένα ευρώ. Για τα κλαμπ, καλύτερα να μη το συζητάμε.
Στο μπάσκετ η προκριματική φάση δεν παγιώθηκε ποτέ … σαν ιδέα. Δεν υπήρχε, άλλωστε, και σταθερό υπόβαθρο. Από τα τσάλεντζ ράουντ, δηλαδή, προκριματικούς γύρους λίγο πριν από την έναρξη των αγώνων της τελικής φάσης, περάσαμε κάποια στιγμή σε προκριματικά εν μέσω της χρονιάς, αλλά με την πάροδο του χρόνου η FIBA τα κατάργησε από μόνη της, καταλαβαίνοντας ότι υφίσταται πρόβλημα στην αύξηση των αγώνων σε συλλογικό επίπεδο, ειδικά στην Ευρώπη. Μόνο, που τότε διοργανώτρια τόσο για τις εθνικές ομάδες όσο και για τις διοργανώσεις των κλαμπ ήταν η διεθνής ομοσπονδία. Η Euroleague εμφανίστηκε αργότερα. Το καλοκαίρι του 2000.
ΕΞ' ΟΡΙΣΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του μπάσκετ είναι το ΝΒΑ. Ειδικά από τη στιγμή που η έξοδος των καλύτερων Ευρωπαίων προς τις ΗΠΑ είναι μαζική. Επειδή το ΝΒΑ δεν μπορεί ποτέ να διακοπεί και φυσικά οι διεθνείς μπασκετμπολίστες να παίξουν με τις εθνικές τους ομάδες εξ’ ορισμού υπάρχει ένα δεδομένο. Σε αντίθεση με το ποδόσφαιρο, λοιπόν, στο μπάσκετ ξέρουμε ότι οι καλύτεροι δεν πρόκειται να παίξουν, έτσι κι αλλιώς. Ο Μέσι παίζει προκριματικά. Ο Αντετοκούνμπο, όχι. Ακόμη κι αν η Ευρωλίγκα έδινε τους παίκτες, οι καλύτεροι Ευρωπαίοι (αλλά και των υπόλοιπων ηπείρων) δεν θα έπαιζαν στα προκριματικά, με αποτέλεσμα την ντε φάκτο ύπαρξη δυο Εθνικών Ομάδων. Είναι ή όχι ανοησία;
Κάπου εκεί πατάει η Ευρωλίγκα, που έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει την FIBA με καχυποψία (καθώς η πίτα του μπάσκετ είναι … περιορισμένη) και δυσανασχετεί. «Δεν σταματάει το ΝΒΑ, δεν σταματάμε κι εμείς…» απεφάνθησαν τα μεγάλα σωματεία της Ευρώπης, ορισμένα εκ των οποίων είναι σε φουλ – αντίθεση με την διεθνή ομοσπονδία.
Κάπως έτσι δικαιολογείται και η τοποθέτηση των παικτών, όχι μόνο του Ολυμπιακού, επαναλαμβάνουμε. Θα ρωτήσει κάποιος και θα’ χει δίκιο. Μα καλά δεν θα μπορούσαν να βρουν μια άκρη, με κατανόηση και συνεργασία.
Όχι. Γιατί αμφότερες οι πλευρές δεν … επιθυμούν κάτι τέτοιο. Ούτε την κατανόηση, πολύ περισσότερο τη συνεργασία.
ΥΓ: Η είδηση ότι ο Ζάρκο Πάσπαλ έπαθε εγκεφαλικό ανησύχησε όσους έχουν τον τεράστιο παίκτη βαθιά χαραγμένο στη μνήμη και την καρδιά τους. Ευτυχώς φαίνεται ότι ο μεγάλος Μαυροβούνιος ξεπέρασε τον κίνδυνο και βρίσκεται στα καλά χέρια του Γκρεγκ Πόποβιτς, ο οποίος τον φιλοξενούσε. Περαστικά μεγάλε, μας κοψοχόλιασες… για άλλη μια φορά.
Photo credits: Eurokinissi