Θα μπορούσα να γράψω για τις βουτιές των Ελλήνων, αλλά με πρόλαβε ο Τριαντάφυλλος στην μεγαλειώδη ανάλυσή του για τη μεγάλη νίκη κόντρα στην Ισπανία. Το ματς το έκανε φύλλο και φτερό ο Στέφανος, δεν έχω να προσθέσω, πολύ περισσότερο να αφαιρέσω.

Μαζί με τον Παντελή, στην πρώτη σειρά των δημοσιογραφικών και από το δεύτερο ημίχρονο τον Σπύρο Καβαλιεράτο ζήσαμε εκ του σύνεγγυς, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο το αγχωτικό σαραντάλεπτο. Γιατί μπορεί να λέει ο Τριαντάφυλλος ότι το μπάσκετ είναι ένα υπέροχο άθλημα (και είναι μα το Θεό) αλλά όπως συχνά-πυκνά φωνάζει ο Διαμαντόπουλος είναι και "άτιμο".

Εκεί που λες "κέρδισα", βλέπεις τον άλλον να πανηγυρίζει και εκεί που λέει ο άλλος "τους τελείωσα" σηκώνεσαι από την καρέκλα σου για να φωνάξεις "ναι, έτσι"!

Δεν ήταν εύκολο το ματς, το είδατε. Δεν είναι η Ισπανία "ομαδίτσα" κι ας έχει αδυναμίες τις οποίες στόχευσε πολύ σωστά η Εθνική Ομάδα. Δεν θα σταθώ στα στατιστικά, όπου ξεχωρίζει το 6 λάθη εμείς, 15 αυτοί (5 είχε μόνος του ο Μαρκ Γκασόλ), ούτε στην καλή αντιμετώπιση των πικ-εν-ρολ, ούτε στα δυνατά σκριν των Ελλήνων, ούτε στα μεγάλα σουτ που πήραν Μπράμος και Καϊμακόγλου, ούτε στον εφιάλτη των Ισπανών τα τελευταία χρόνια, Βασίλη Σπανούλη που ανέλαβε να κάνει σε εθνικό επίπεδο ό,τι σε συλλογικό.

Θα μείνω στα αποφασισμένα πρόσωπα. Τις γροθιές του Μπουρούση που σε κάθε κερδισμένη μάχη με τον Γκασόλ, πανηγύριζε με πάθος, το τρέχα-τρέχα του Πρίντεζη, που πήρε τη μπάλα, αστόχησε στην αρχή, αλλά ήταν αυτός που ξεκόλλησε την ομάδα στο δεύτερο μέρος, το σφιγμένο πρόσωπο του Ζήση, τα μούσκουλα του Καββαδά, που θα έβλεπε σίγουρα τον Γκασόλ στην τηλεόραση και στο ΝΒΑ, αλλά δεν δίστασε να του δώσει μια ξεγυρισμένη μπουνιά.

Ομάδα, όπως έπρεπε να είναι. Με όλη τη σημασία της λέξης. Με τον πάγκο όρθιο σε κάθε καλάθι, σε κάθε καλή άμυνα. Πρώτοι έμπαιναν στο γήπεδο αυτοί που δεν έπαιζαν, ο Περπέρογλου, ο αρχηγός Φώτσης. Όλοι μαζί, Παπανικολάου, Λιμνιάτης να φωνάζουν, να δίνουν οδηγίες, να πανηγυρίζουν.

Ίσως γι αυτό ο Αντρέα Τρινκιέρι, που έχει παράσημο από το Κόπερ μια γρατζουνιά στο χέρι, να δήλωνε ότι "η νίκη ανήκει στα παιδιά, εγώ το απόλαυσα όπως εσείς και είδα πράγματα που μου άρεσαν πολύ".

Δείτε το βίντεο με τις δηλώσεις του Μάικ Μπράμου, για να καταλάβετε πως λειτουργεί αυτή η ομάδα, πως αισθάνονται οι παίκτες, πως καμιά φορά βιαζόμαστε υπερβολικά να κάνουμε κρίσεις, να βγάλουμε συμπεράσματα να αφορίσουμε και να ρίξουμε στον Καιάδα τους πάντες. Τρεις φορές ο Μάικ λέει για τη καλή δουλειά του Γιάννη (Μπουρούση) και του Μπίλυ (Σπανούλη) στα πικ-εντ-ρολ, την αναγκαστική κλειστή άμυνα των Ισπανών, το σκριν που του έκανε ο Καϊμακόγλου, ώστε να βγει ελεύθερος και να πάρει το μεγάλο σουτ.

Όλα έχουν την εξήγησή τους. Ό,τι δεν κάναμε με την Φινλανδία, έγιναν με το παραπάνω κόντρα στους Ισπανούς. Με μέθοδο, με πρόγραμμα, με αποφασιστικότητα. Με βουτιές, με σπρωξιές, καμιά φορά και με ... μπουνιές.

Για μας που έχουμε δει και τις ... εφτά ήττες της Εθνικής από το 2002 και μετά κόντρα στην Ισπανία, η νίκη είχε και κάτι παραπάνω από μια ευχαρίστηση. Μας είχε μείνει ένα απωθημένο, μη πω κόμπλεξ και παρεξηγηθώ. Αλλά κάπου τα λόγια περισσεύουν. Θα σεβαστούμε απόλυτα την επιθυμία των διεθνών για μια μέρα συγκέντρωσης, ηρεμίας και ακόμη μεγαλύτερης αποφασιστικότητας εν όψει του αυριανού αγώνα με την Σλοβενία.

Το ξέρουμε άλλωστε. Ακόμη δεν έχουμε προκριθεί...