Η χαμένη (παιδική) χαρά

Δεν είχε προλάβει να τελειώσει ο πρώτος αγώνας της Ελλάδας με την Ιταλία, για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα των εφήβων και το πρακτορείο που έχει τα δικαιώματά του, διαφήμιζε στο διαδύκτιο τις τρομερές επιδόσεις του Νίκου Ρογκαβόπουλου. Καμιά έκπληξη. Στην εποχή που ζούμε, αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο παίκτης μπαίνει ... πάνω από την ομάδα με τον πιο εύκολο τρόπο.

Ο ατζέντης του Ρογκαβόπουλου, βεβαίως, έκανε τη δουλειά του. Από κοντά και οι ενθουσιώδεις θαυμαστές του σούπερ ταλαντούχου μπασκετμπολίστα της ΑΕΚ, που μετά το σόου απέναντι στους Ιταλούς τον έστειλαν ... κατευθείαν στο ΝΒΑ. Ούτε καν στο κολέγιο!

Να διευκρινίσουμε κάτι, πριν προχωρήσουμε. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ταλέντο του Ρογκαβόπουλου, ή των άλλων παικτών που αγωνίζονται στην Εθνική Εφήβων. Για το νεαρό, πρώτος μας είχε μιλήσει πριν από ενάμιση χρόνο, ο Κώστας Πολίτης. Ο αείμνηστος ευρωκόουτς ήταν ξεκάθαρος: "Αυτό το παιδί, αν δουλέψει, θα αφήσει εποχή. Είναι ξεχωριστό, φυσικό ταλέντο".

Ούτε η αξία του Ρογκαβόπουλου αμφισβητείται, ούτε του Αρσενόπουλου, ούτε των άλλων παιδιών της ομάδας των εφήβων, που ατύχησαν στο ευρωπαϊκό. Και δεν έχει καμιά σημασία το ότι τερμάτισαν στην 14η θέση. Σε αυτές τις ηλικίες δεν μετράνε τα μετάλλια, αλλά η προοπτική και ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουν το μπάσκετ οι μικροί διεθνείς. Για το πρώτο (η προοπτική) δεν προβάλλεται καμιά αντίρρηση, αν και όλα αποδεικνύονται μέσα από τη διαδρομή του χρόνου. Για το δεύτερο (ο τρόπος που παίζουν) να επιτρέψετε ένα σωρό αμφιβολίες.

Η εικόνα της Εθνικής δεν ήταν απογοητευτική, επειδή έχανε. Σε πολλά σημεία του ματς, ακόμη και σε νίκες, η Ελλάδα έπαιζε το μπάσκετ ... χωρίς πάσα! Το να στέλνουμε τέσσερις παίκτες σε γωνίες και αυτός που έχει την μπάλα να πηγαίνει στο ένας εναντίον όλων, μπορεί να ισχύσει όταν έχεις τον Γκάλη, όχι να το κάνεις διαρκώς.

Από πότε ξεχάσαμε τις συνεργασίες και τη δύναμη του πάσινγκ γκέιμ και μπαίνουν οι διεθνείς πιτσιρικάδες στο παρκέ, για να κάνουν τον ΛεΜπρον Τζέιμς;

Είναι ένα μεγάλο ζήτημα πως μαθαίνουν το μπάσκετ τα νέα παιδιά. Ποια είναι τα όνειρά τους; Πως εκπαιδεύονται και ποιοι τους περιτριγυρίζουν. Διάβασα ένα tweet πρόσφατα, στο οποίο συμφωνώ χίλια τα εκατό

Δεν φταίνε, βέβαια, τα παιδιά μας, που η εποχή της παιδικής χαράς έχει τελειώσει. Δύσκολα θα πάνε, πλέον, να παίξουν το ένα μονό πίσω από το άλλο, να ιδρώσουν, να νιώσουν τη χαρά του μπάσκετ. Αντί να μάθουν να ντριπλάρουν τους φίλους τους, η πρώτη τους επαφή είναι συνήθως μια "ακαδημία". Είναι πραγματικό γεγονός το ότι οι πρώτες ντρίπλες, το νέο παιδί, τις μαθαίνει απέναντι σε κώνους. Αυτοί τοποθετούνται στις πρώτες ασκήσεις των προπονητών, για να μάθουν τα παιδιά χειρισμό της μπάλας, ντρίπλα κλπ.

Ο κώνος, όμως, δεν έχει ψυχή. Δεν έχει χέρια να σου κλέψει την μπάλα, να σου φωνάξει φάουλ, να σε πειράξει, όπως γίνεται στην παιδική χαρά. Ή τουλάχιστον, γινόταν. Πάλι καλά που κάποιοι επιμένουν και γεμίζουν τους ανοιχτούς χώρους για ατελείωτα "μπει δεν μπει".

Το μπάσκετ, όμως, μαθαίνεται ... μηχανικά. Σαν ένα ακόμη μάθημα για το παιδί, που ακούει περίεργα τον πατέρα του, ή την μητέρα του ότι "εκτός από αγγλικά, γαλλικά θα πρέπει να ασχοληθείς και με ένα σπορ". Ο γονιός που πληρώνει την συνδρομή στην ακαδημία, είναι αυτός που έχει αναλάβει να σηκώσει το βάρος της ... εκμάθησης. Ναι μεν τη δουλειά την κάνει ένας προπονητής, ο μπαμπάς ή η μαμά, όμως, θα πάνε το αγόρι (ή το κορίτσι) στο γήπεδο για τον αγώνα, ή την προπόνηση, θα παρακολουθεί από την εξέδρα και ... σιγά-σιγά θα μπει στο κορμί του παιδιού του, πιστεύοντας ότι παίζει και αυτός.

Αν τύχει, μάλιστα, και του πουν "κοίτα, ο μικρός έχει ταλέντο" μπορεί και να δει στα μάτια του γιου του, το νέο ... Σπανούλη.

Το αν ο γιος του έχει αγαπήσει το μπάσκετ, ή όχι, δεν τον πολυαπασχολεί. Σημασία έχει που θα "γίνει ένας νέος Σπανούλης". Δεκάδες γονείς, έχουν "καταστρέψει" τα παιδιά τους, χωρίς να το θέλουν. Τα πίεσαν περισσότερο απ΄όσο έπρεπε, πιέστηκαν κι οι ίδιοι και καταλήξαμε σε αδιέξοδα...

Ναι, το ξέρουμε. Η εποχή του συνοικιακού αθλητισμού έχει αλλάξει. Δεν υπάρχουν και εκείνοι οι παράγοντες, που έτρεχαν σε κάθε ανοιχτό γήπεδο, για να μαζέψουν το τάδε ταλέντο και να το σπρώξουν προς το σωματείο. Εχουν σταματήσει και οι προπονητές να σκέφτονται έτσι. Βάζουν τους ... κώνους και ξεμπερδεύουν.

ΠΡΩΤΑ Η ΠΑΣΑ, ΜΕΤΑ Η ΝΙΚΗ

Ξεφύγαμε, όμως. Υποτίθεται ότι στο επίπεδο των εθνικών ομάδων, τα συγκεκριμένα προβλήματα έχουν ξεπεραστεί. Αλλά εκεί συναντάμε άλλου είδους εμπόδια. Εκτός από τους γονείς, που απαιτούν να παίζουν οι γιοι (ή οι κόρες), κάνουν παρέλαση και οι ατζέντηδες.

Κάθε παιδί που αρχίζει και παίζει (και του αρέσει, από κάποια στιγμή και μετά) δεν μπορεί παρά να ... πάει στο ΝΒΑ, ή τουλάχιστον σε Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό (και εσχάτως την ΑΕΚ). Οι "μεγάλοι" τσιμπάνε, αλλά δεν τολμούν κιόλας, όπως έκανε η Ρεάλ Μαδρίτης όταν άδειασε μια θέση στο ρόστερ της για να παίξει ο Λούκα Ντόντσιτς. Στα 18 του, ο Σλοβένος, έγινε πρώτο αστέρι της Ευρωλίγκας.

Πριν από δυο χρόνια, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε δηλώσει ότι ονειρεύεται κατάκτηση της Ευρωλίγκας με αρχηγό του Παναθηναϊκού τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2018 και ο Βασίλης το προηγούμενο "τεράστιο ταλέντο" δεν έχει βρει ακόμη ομάδα. Τα καλοκαίρια που έπαιζε ... σε εθνική εφήβων και νέων, τελείωσαν λόγω ηλικίας.

Η ατμόσφαιρα δεν είναι υγιής. Και την πιο δύσκολη αποστολή την έχουν οι εκάστοτε ομοσπονδιακοί προπονητές, που θα πρέπει να μαλλιάσει η γλώσσα τους, εξηγώντας ότι ακόμη και από τη νίκη, προτιμότερη είναι μια πάσα στον συμπαίκτη που περιμένει ελεύθερος στη γωνία. Κι όμως. Αυτοί πρέπει να επιμείνουν, αυτοί πρέπει να βάλουν κανόνες, αν γίνεται μάλστα σε συνολικό εθνικό επίπεδο.

Διαφορετικά θα μείνουμε να διαβάζουμε τις αναρτήσεις στα social media για το ... next best thing του ελληνικού μπάσκετ, που δεν θα το δούμε ποτέ...