Η εκκένωση του βόθρου

Δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία η υπερασπιστική γραμμή που θα κρατήσει ο Άρης, έτσι ώστε να αποφύγει τα χειρότερα μετά τον τραυματισμό της βοηθού διαιτητή στο Κλεάνθης Βικελίδης. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και η τελευταία, που θα γίνει το άσπρο-μαύρο, ώστε να μη γίνει ό,τι προβλέπεται από τους κανονισμούς.

Η επόπτρια Κουρομπίλια πέραν του ότι είναι ...γυναίκα και όπως δήλωσε ο κ.Κόντης "καλό θα είναι (οι γυναίκες) να μας απαλλάξουν από την παρουσία τους από τους αγωνιστικούς χώρους" (!), έκανε το λάθος να έχει και ψυχολογικό πρόβλημα να συνεχίσει τον αγώνα.

Από που κι ως πού; Κανονικά θα έπρεπε να είναι προετοιμασμένη. Όχι μόνο για να ακούει τον οχετό της εξέδρας, αλλά και να αποφεύγει με ελιγμούς τα ιπτάμενα αντικείμενα. Η να αντέχει στον πόνο, όπως ενδεχομένως να έκαναν άλλοι άντρες συνάδελφοί της.

Όπως κι οι μπασκετμπολίστες του Παναθηναϊκού, που τους σημάδευαν με πέτρες, μια εκ των οποίων μάλιστα τραυμάτισε από σπόντα τον Κώστα Τσαρτσαρή. Στο μπάσκετ, άλλωστε, η ρίψη αντικειμένων είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας του αθλήματος στην Ελλάδα, αφού κατά καιρούς στα παρκέ έχουν πέσει από σιφόνια και τσιμεντόλιθους, μέχρι κινητά τηλέφωνα, καφέδες και ταπεινά κέρματα.

Στο ΣΕΦ και στο ΟΑΚΑ, το πρώτο μέλημα των νικητών μετά από ένα ντέρμπι είναι να προστατεύσουν τους αντιπάλους τους, ώστε να φύγουν σαν άνθρωποι πηγαίνοντας στα αποδυτήρια, αν βέβαια δεν έχουν εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο οι αλλόφρονες για να ρίξουν μέσα στην αναμπουμπούλα και μια "ψιλή" εκ των όπισθεν.

Έτσι είναι. Αν θες στην Ελλάδα να παίζεις ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, ή να είσαι διαιτητής, πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις σε συνθήκες ζούγκλας. Να ξέρεις ότι μόλις μπεις στον αγωνιστικό χώρο, στην ρωμαϊκή αρένα, όχι μόνο πρέπει να ανεχθείς να βρίζουν σκαιότατα εσένα, τη μητέρα σου, τη γυναίκα σου και ολόκληρο το γενεαλογικό σου δέντρο αλλά και να ξέρεις να αποφεύγεις τον αναπτήρα που σου πετάει ο ελεύθερος σκοπευτής της κερκίδας.

Τι "σκατά πληρώνεσαι τόσα λεφτά, ρε αδερφέ" αν δεν αντέξεις κι ένα πλαστικό μπουκάλι στην κεφάλα;

Αλλά, μήπως, όλα αυτά χρόνο με τον χρόνο, τα κάναμε βίωμα μας; Τα εμπεδώσαμε, τα ζήσαμε και δεν μας κάνει εντύπωση τίποτε πλέον; Γίναμε κι εμείς αναίσθητοι σε κάθε Ριζούπολη, σε κάθε ΟΑΚΑ, ΣΕΦ, Τούμπα κλπ;

Δεν ιδρώνει το αυτί μας, δεν δακρύζει το μάτι μας, ακόμη κι αν ανοίξει το κεφάλι του κάθε Διαμαντίδη, ή λυγίσει από τον πόνο ο οποιοσδήποτε επόπτης. Θα βγει, άλλωστε, ο επόμενος Κόντης να κάνει το άσπρο-μαύρο και πολύ περισσότερο ο επόμενος Μπιτσαξής να υπογράψει μια ανακοίνωση-πομφόλυγα της Πολιτείας.

Στα αποτέτοια μας. Δεν έχουμε πρόβλημα. Την άλλη μέρα, θα κάνουμε τους Κινέζους, θα θυμηθούμε το γνωστό ανέκδοτο "δεν πάθαμε και τίποτις" και θα συνεχίσουμε κανονικά να ανακυκλώνουμε τον βόθρο.

Γιατί να τον εκκενώσουμε, αποκλείεται. Το πολύ-πολύ να ζητήσουμε την εκκένωση καμιάς εξέδρας...