Για να βάζουν την Ελλάδα στα φαβορί του επερχόμενου Ευρωμπάσκετ οι άλλοι, όπως ο Νίκολα Μιλουτίνοβ από την Σύρο και το Stoiximan AgeanBall του Γιώργου Πρίντεζη ή ο Σέρτζιο Σκαριόλο σε συνέντευξη του στην As κάτι θα ξέρουν. Η συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο που βρίσκεται πλέον στα ντουζένια του, μαζί με το υπόλοιπο "λαμπρό" ρόστερ και ένα προπονητή κορυφής όπως ο Δημήτρης Ιτούδης συνιστούν την αισιοδοξία, όπως εκφράστηκε και από τον Γιώργο Παπαγιάννη στην κάμερα του SPORT24.

Είμαστε, λοιπόν, φαβορί; Δεν θα το' λεγα. Όχι γιατί δεν έχω σε εκτίμηση την Εθνική που θα παρατάξει ο κόουτς Ιτούδης πρώτα στο Τορίνο και καλώς εχόντων των πραγμάτων στο Βερολίνο, αλλά καθώς η ομάδα αναζητά το χρώμα του μεταλλίου εδώ και 13 χρόνια, σε αυτή τη διαδρομή μας προσπέρασαν πολλοί και η νέα πραγματικότητα στο παγκόσμιο μπάσκετ είναι πολύ διαφορετική.

Η τελευταία φορά που διακρίθηκε η Εθνική ήταν στο Ευρωμπάσκετ του 2009 στην Πολωνία όταν κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο κερδίζοντας στον μικρό τελικό την Σλοβενία. Από τότε πέρασαν 10 μεγάλες διοργανώσεις (και τρία προολυμπιακά τουρνουά) με την Ελλάδα να έχει καλύτερο πλασάρισμα την 5η θέση στο Ευρωμπάσκετ 15 με ένα από τα καλύτερα ρόστερ που είχε ποτέ (Αντετοκούνμπο, Σπανούλης, Καλάθης, Σλούκας, Πρίντεζης, Μπορούσης, Ζήσης και λοιποί). Υπάρχει επίσης και μια 6η θέση στο Ευρωμπάσκετ του 2011 και ένα σωρό απογοητεύσεις.

Η Εθνική ήταν:

• 11η στο Παγκόσμιο του 2010 (1. ΗΠΑ, 2. Τουρκία, 3. Λιθουανία)
• 6η στο Ευρωμπάσκετ 11 (1. Ισπανία, 2. Γαλλία, 3.Ρωσία)
• Δεν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 (1. ΗΠΑ, 2. Ισπανία, 3. Ρωσία)
• 13η στο Ευρωμπάσκετ 13 (1. Γαλλία, 2. Λιθουανία, 3. Ισπανία)
• 9η στο Παγκόσμιο του 2014 (1. ΗΠΑ, 2. Σερβία, 3. Γαλλία)
• 5η στο Ευρωμπάσκετ 15 (1. Ισπανία, 2. Λιθουανία, 3. Γαλλία)
• Δεν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 (1. ΗΠΑ, 2. Σερβία, 3. Ισπανία)
• 8η στο Ευρωμπάσκετ 17 (1. Σλοβενία, 2. Σερβία, 3. Ισπανία)
• 11η στο Παγκόσμιο του 2019 (1.Ισπανία, 2. Αργεντινή, 3. Γαλλία)
• Δεν συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 (1. ΗΠΑ, 2. Γαλλία, 3. Αυστραλία)

Η ομάδα μας αποκλείστηκε και στα τρία προολυμπιακά τουρνουά που πήρε μέρος, το 2012 (Καράκας) από τη Νιγηρία, το 2016 (Τορίνο) από την Κροατία και το 2020 (Καναδάς) από την Τσεχία. Σε αυτά τα δώδεκα χρόνια άλλαξε έφτά προπονητές: Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι, Κατσικάρης, Μίσσας, Σκουρτόπουλος και Πιτίνο. Είναι ένα δείγμα του πόσο ασταθής ήταν η ομάδα, αν σκεφτεί κανείς ότι οι μεγάλες επιτυχίες της ομάδας είχαν έρθει με προπονητές όπως ο Κώστας Πολίτης ή ο Παναγιώτης Γιαννάκης που έμειναν στον πάγκο της ομάδας πάνω από πέντε χρόνια.

Μακράν η εποχή Γιαννάκη (με τον Καζλάουσκας να την συμπληρώνει) ήταν η καλύτερη για την Εθνική Ομάδα από τον πρώτο της αγώνα το 1936. Από το 2004 μέχρι το 2009, η Ελλάδα πρωταγωνίστησε σε όλες τις διοργανώσεις που πήρε μέρος: 5η στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2005 στο Βελιγράδι, αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006, 4η θέση στο Ευρωμπάσκετ 2007, 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2009.

Η δωδεκαετία που ακολούθησε είναι η χειρότερη μετά το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 87 και το αργυρό, δυο χρόνια αργότερα στο Ζάγκρεμπ. Ναι μεν τότε μεσολάβησαν 16 χρόνια μέχρι να ξαναπάρει μετάλλιο η Εθνική (το 2005 στο Βελιγράδι) ωστόσο σε εκείνο το άγονο διάστημα είχε μπει πέντε φορές στην κορυφαία τετράδα των έντεκα μεγάλων διοργανώσεων που συμμετείχε, μένοντας μόλις δυο φορές εκτός οκτάδας.

Αντιθέτως στη διαδρομή 2010-22, μόνο δυο φορές συμπεριλήφθηκε στις κορυφαίες οκτώ ομάδες. Σε όλες τις άλλες βρέθηκε από κάτω!

Στα περισσότερα τουρνουά απ' αυτά που... φάγαμε τα μούτρα μας υπήρχε μια παρόμοια αισιοδοξία. Ότι βάζαμε τέλος στην κακοδαιμονία, είχε έρθει η ώρα μας και ήμασταν (στα λόγια) φαβορί για ένα μετάλλιο. Ούτε καν ακουμπήσαμε, έστω και ένα απ' όσα μοιράστηκαν μετά το 2009. Η αναχώρηση ήταν γεμάτη από (μεγάλα) λόγια, η επιστροφή είχε εσωστρέφεια και προβληματισμό.

Ο κατακρημνισμός, εν τω μεταξύ, των περισσότερων εθνικών ομάδων δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τη σιγουριά ότι "όπου να' ναι βγαίνουμε από το τούνελ". Η δουλειά, βέβαια, στις υποδομές των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων ξεχάστηκε παντελώς σε ένα αραχνιασμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα το οποίο απαιτεί ριζική αναπροσαρμογή για να επαναλειτουργήσει, αν και το μπάσκετ δεν σταμάτησε να βγάζει ποτέ ταλέντα, έστω κι αν στην εποχή μας βγαίνουν από οργανωμένες ακαδημίες, περισσότερο βιομηχανοποιημένα και με το μυαλό τους στο ΝΒΑ ή σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό.

Αισόδοξοι μεν, με μπάσκετ δε...

Δεν προδικάζω, βέβαια, μια παρόμοια κατάληξη στο Ευρωμπάσκετ που ακολουθεί τον Σεπτέμβριο. Η ιστορία, ωστόσο, διδάσκει και κυρίως αναδεικνύει στην πράξη ποιές ομάδες πρωταγωνιστούν τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Έχουμε να καλύψουμε αρκετό χαμένο έδαφος, ώστε να θεωρήσουμε την Εθνική ξανά αφεντικό της Ευρώπης.

Θα πρέπει να το αποδείξει εμπράκτως μέσα στο γήπεδο, αφήνοντας τις υποσχέσεις κατά μέρος και πηγαίνοντας στην Ιταλία για να παίξει μπάσκετ.

Πράγματι όλες οι προϋποθέσεις είναι ευνοϊκές για να επιστρέψει η ομάδα στην περίφημη ζώνη των μεταλλίων. Ο Γιάννης βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, έχει αναδειχθεί δυο φορές MVP, έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ, ακόμη και τις άμυνες ... τείχος που υψώνουν οι αντίπαλοι του, έχει μάθει να αντιμετωπίζει.

Ακόμη η Εθνική Ομάδα δεν έχει πάρει πολλά από την ακτινοβολία του σούπερ-σταρ Γιάννη, ποτέ δεν είναι αργά, ωστόσο, ειδικά όταν στον πάγκο της κάθεται ένας προπονητής που ξέρει πολύ καλά να διαχειρίζεται προσωπικότητες και έχει πρωταρχικό στόχο να βρει τη χημεία που θα κάνει αυτή την ομάδα φόβητρο για όλους.

Την ίδια ώρα η γενιά του 90 της τελευταίας ίσως πολύ μεγάλης φουρνιάς που έβγαλε το μπάσκετ στη χώρα μας, έχει ωριμάσει όσο ποτέ. Μετά την αποχώρηση και του Πρίντεζη, οι Καλάθης, Σλούκας, Παπανικολάου παίρνουν τα ηνία, μαζί με τους λίγο νεότερους Παπαπέτρου, Παπαγιάννη συν το "αμερικανάκι" Ντόρσι, φτιάχνουν ένα κορμό που πραγματικά προδιαθέτει να αισιοδοξεί κανείς για ένα διαφορετικό Ευρωμπάσκετ.

Οι περισσότεροι ξέρουν καλά τη δουλειά. Πρωταγωνιστούν σε υψηλό επίπεδο, είναι ικανότατοι και μπορούν να πετύχουν, ακολουθώντας τη γνωστή συνταγή, "πάμε αγώνα με τον αγώνα", ώστε στο τέλος ο απολογισμός να' ναι θετικός.

Το μυστικό, άλλωστε, δεν είναι να λέει ότι είναι αλλά να γίνει φαβορί μέσα στο γήπεδο, ειδικά στα κρίσιμα νοκ-άουτ ματς από τις 10 Σεπτεμβρίου και μετά στο ωραίο Βερολίνο...