Όπως και να 'χει η ανακοίνωση της ΕΟΚ για την πρόσληψη του Δημήτρη Ιτούδη στη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή λύνει μια τεράστια εκκρεμότητα που υπήρχε εδώ και μια εξαετία. Όταν δηλαδή αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία ο Φώτης Κατσικάρη, μετά το προολυμπιακό τουρνουά στο Τορίνο.

Όχι ότι δεν κάθισαν στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος προπονητές. Με όλο τον σεβασμό και την εκτίμηση απέναντι σε Κώστα Μίσσα και Θανάση Σκουρτόπουλο, η επιλογή τους ήταν περισσότερο μια λύση ανάγκης παρά κίνηση στρατηγικής της προηγούμενης διοίκησης. Όσο για την... εθελοντική προσφορά του Ρικ Πιτίνο, καλύτερα ας μην την αναλύσουμε.

Μετά από έξι χρόνια, λοιπόν, η (νέα) διοίκηση της ΕΟΚ επιστρέφει στην κανονικότητα και επιλέγει ένα προπονητή πρώτης γραμμής, πρωταγωνιστή στο υψηλότερο επίπεδο, έμπειρο στη διαχείριση μεγάλων ονομάτων και κυρίως κόουτς σε σπουδαίες νίκες και τίτλους της ομάδας του. Ο Δημήτρης Ιτούδης δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (κι άλλες πέντε ως βοηθός του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό) έρχεται να αναλάβει την Εθνική στο πικ της καριέρας του.

Είναι 51 ετών, κοουτσάρει στο κόκκινο και με την υποχρέωση της νίκης εδώ και οκτώ χρόνια, από τη στιγμή δηλαδή που κάθισε στην καρέκλα του προπονητή της ΤΣΣΚΑ, μιας ομάδας που κάθε χρόνο πρέπει να κερδίζει τίτλους εντός συνόρων, αλλά και να πηγαίνει, τουλάχιστον, στο Final Four

Ο στόχος που έβαλε ο Βαγγέλης Λιόλιος ήταν δύσκολος, όσο και μεγαλεπήβολος. Τον κυνήγησε με επιμονή, τον βοήθησαν οι συγκυρίες, αλλά η ουσία είναι ότι ο κορυφαίος προπονητής της Ευρώπης για το 2016 και το 2019 θα καθίσει στον πάγκο της Εθνικής Ομάδας, τουλάχιστον, στο Ευρωμπάσκετ του Σεπτέμβρη. Προετοιμαζόμενο μάλιστα για το τουρνουά το ελληνικό συγκρότημα με τον κόουτς Ιτούδη στον πάγκο θα δώσει και δυο προκριματικούς αγώνες για το Παγκόσμιο Κύπελλο (ξεκινούν τον Αύγουστο).

Λέμε τουλάχιστον, γιατί μπορεί να λύθηκε ένα πολύ μεγάλο ζήτημα με την ανακοίνωση της συμφωνίας ΕΟΚ - Ιτούδη, κάποια πράγματα παραμένουν ακραιφνώς ελληνικά, αφού οι λεπτομέρειες της, έστω σε σχέση με τη χρονικά διάρκεια της, δεν έγιναν γνωστές. Μάθαμε μεν ότι ο Δημήτρης Ιτούδης θα είναι ο προπονητής της Εθνικής Ομάδας, όχι όμως και για πόσα χρόνια.

Με δεδομένο μάλιστα ότι έρχονται τρεις συνεχόμενες διοργανώσεις (Ευρωμπάσκετ 2022, Παγκόσμιο Κύπελλο 2023, Ολυμπιακοί Αγώνες 2024) το πιο λογικό θα ήταν η Εθνική να έχει τον ίδιο προπονητή για τον ανάλογο προγραμματισμό μιας πολύ ενδιαφέρουσας τριετίας.

Ας μην γκρινιάζουμε, όμως. Η προσαρμογή σε κανονικές συνθήκες, είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς τα μπρος. Το δεύτερο που πετυχαίνει η τωρινή ΕΟΚ σε σχέση με την Εθνική. Το πρώτο ήταν η συμφωνία της με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό ώστε να παίξουν οι διεθνείς των "αιωνίων" στους δυο προκριματικούς αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Τουρκία...

Το κύρος, ο Γιάννης και η συγκυρία

Τι φέρνει ο Ιτούδης στην Εθνική; Σίγουρα το κύρος που αποπνέει η παρουσία του στον πάγκο, με την εμπειρία του αλλά και τις δεδομένες ικανότητες του στο να χτίζει κάθε φορά ομάδες με ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό και σαφείς μπασκετικές αρχές, συνυφασμένες με την επιτυχία. Όποιος παρακολουθεί τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται (και κερδίζει) η ΤΣΣΚΑ τα τελευταία χρόνια μπορεί να αποκρυπτογραφήσει από τώρα και το στυλ της Εθνικής Ομάδας.

Προσαρμοσμένο, βέβαια, στο ρόστερ που σίγουρα θα έχει στο μυαλό του ο νέος προπονητής με κυρίαρχη τη μορφή του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Η αξιοποίηση του Έλληνα σταρ είναι ένα βασικό ζητούμενο, γιατί από την στιγμή της εκτόξευσης του στο ΝΒΑ το ελληνικό συγκρότημα δεν κατάφερε -επί της ουσίας- να επωφεληθεί από το τρομερό ταλέντο του. Το πώς σκέφτεται και κυρίως πώς θα υλοποιήσει την παρουσία του Γιάννη στην Εθνική είναι το πρώτο και πιο σημαντικό ζήτημα που έχει να λύσει ο Ιτούδης, σε συνδυασμό, βέβαια, με το υπόλοιπο ρόστερ που θα έχει στο μυαλό του.

Η ανάληψη της Εθνικής από έναν κορυφαίο προπονητή έρχεται σε μια ιδανική συγκυρία. Ο Αντετοκούνμπο βρίσκεται στην ακμή της καριέρας του στο ΝΒΑ, είναι ήδη πρωταθλητής (ενδεχομένως να έχει και δεύτερο δαχτυλίδι στα χέρια του, όταν θα έρθουν οι υποχρεώσεις του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος) δυο φορές MVP, στη θεωρία ο καλύτερος παίκτης του κόσμου.

Ταυτόχρονα υπάρχει ένα σπουδαίο υλικό που συγκροτούν οι 90αρηδες Σλούκας, Καλάθης, Παπανικολάου, οι λίγο νεότεροι τους Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Αγραβάνης, Λαρεντζάκης ο Ελληνοαμερικανός Ντόρσεϊ, ο βετεράνος Πρίντεζης, δυο ακόμη Αντετοκούνμπο (Θανάσης και Κώστας) και μερικά από τα παιδιά που έρχονται από το ελληνικό πρωτάθλημα.

Οι περισσότεροι έχουν φάει την Ευρωλίγκα με το κουτάλι, ξέρουν να διακρίνονται στο υψηλό επίπεδο, όπως ο Αντετοκούνμπο στην στρατόσφαιρα του ΝΒΑ. Αυτό που δεν έχουν πετύχει είναι μια σπουδαία διάκριση με την Εθνική Ομάδα, η οποία μετράει ήδη 13 χρόνια μακριά από τη ζώνη των μεταλλίων σε οποιαδήποτε διοργάνωση έχει πάρει μέρος. Από τα παιδιά που παίζουν αυτή τη στιγμή στην Εθνική μόνο ο Γιώργος Πρίντεζης έχει κερδίσει κάτι με το εθνόσημο στο στήθος: το χάλκινο μετάλλιο του Ευρωμπάσκετ 2009.

Πέρασαν αρκετά χρόνια, χάθηκαν περισσότερες ευκαιρίες, κάποια στιγμή όμως χάθηκε και το νόημα. Η ύπαρξη δηλαδή του προπονητή που θα μπορούσε να κάνει τομές και να έχει τη συνολική ευθύνη για τον προγραμματισμό και την προοπτική της ομάδας.

Ο Ιτούδης συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία για να επιστρέψουν όλοι μαζί, βρίσκοντας τη χημεία, αξιοποιώντας όλα τα στοιχεία και τα ατού που έχει στα χέρια. Υπάρχει, άλλωστε, μια δίψα να δούμε ξανά την Εθνική Ομάδα σε υψηλές πτήσεις. Και πιο πολύ διψάνε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, με πρώτον και καλύτερο τον Γιάννη.

Μια ομάδα που με κατάλληλη προετοιμασία, οριοθέτηση ρόλων και εξεύρεση χημείας είναι σε θέση να γράψει ιστορία. Πρώτος το ξέρει αυτό, ο νέος προπονητής. Αλλιώς δεν θα αποδεχόταν την διπλή πρόταση (οι επαφές είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη διοίκηση, με διαφορετικό όμως τρόπο προσέγγισης) επιμένοντας να πάρει και την έγκριση της ΤΣΣΚΑ για να ολοκληρωθεί η συνεργασία του με την ΕΟΚ.

Και μια παγίδα

Φυσικά ο Δημήτρης Ιτούδης δεν μπορεί να φορέσει τον μανδύα του μεσσία. Δεν είναι και τέτοιος τύπος. Υπάρχει, επίσης, και μια παγίδα. Οι εθνικές ομάδες έχουν μεν πολλά κοινά με τα κορυφαία κλαμπ, καθώς το ρόστερ τους στελεχώνεται από σπουδαίες προσωπικότητες, έχουν όμως και αρκετές ιδιαιτερότητες. Κυρίως γιατί η σχέση με την Εθνική δεν στηρίζεται σε κάποιο αστρονομικό συμβόλαιο, αλλά επειδή όπως έλεγε παλιά και ο Παναγιώτης Φασούλας αποτελεί το "ευ ζειν" ενός μπασκετμπολίστα.

Το ίδιο θα έλεγε κανείς ισχύει και για τους προπονητές. Και αρκετές φορές προπονητές απόλυτα επιτυχημένοι σε συλλογικό επίπεδο, έχουν αποτύχει στον αντίστοιχο ρόλο με μια εθνική Ομάδα. Ή και το αντίθετο.

Προφανώς και ο Ιτούδης τα γνωρίζει όλα αυτά. Μετράει, εκτός των άλλων, και η προσωπική του θέληση να τεθεί στην υπηρεσία της Εθνικής, έχοντας κοινό στόχο με τους διεθνείς που γνωρίζει πολύ καλά από την κοινή πορεία τους στα γήπεδα της Ευρώπης.

Είναι και για τον ίδιο κάτι διαφορετικό. Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα κόουτς που κατέκτησε τους στόχους της καριέρας του, έναν προς έναν. Ξεκινώντας από τις χαμηλές κατηγορίες, μένοντας 13 χρόνια δίπλα σε ένα προπονητή - μέντορα, όπως ο Ομπράντοβιτς κι ανοίγοντας στη συνέχεια τα φτερά του ως χεντ κόουτς σε μια ομάδα όπως η ΤΣΣΚΑ. Έχοντας κερδίσει τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο, το να οδηγήσει την Εθνική Ελλάδος σε μια επιτυχία αποτελεί ένα νέο κεφάλαιο, μια νέα μεγάλη πρόκληση και για τον ίδιο.

Να ξαναγίνει η Εθνική από ομάδα μεγάλων παικτών, από την Εθνική του σταρ Αντετοκούνμπο και η ομάδα του προπονητή της. Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη!