Η κληρονομιά του Σπύρου

Θα συμφωνήσω μέχρι τελείας, σε αυτά που έγραφε χθες ο Δημήτρης Κωνσταντινίδης, για τον Σπύρο Γιαννιώτη. Στα τριάντα χρόνια που ασχολούμαι με το αθλητικό ρεπορτάζ, έχω δει πράγματα και θαύματα. Η πρώτη μου ανάμνηση, πιτσιρικάς στο ΟΑΚΑ το 1982 ήταν το χρυσό μετάλλιο της Άννας Βερούλη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στίβου. Την θυμάμαι σαν τώρα, δακρυσμένη να απαντάει στο Νίκο Σωτηρίου, ότι το προηγούμενο βράδυ του τελικού είχε δει την ... Παναγία και μια μέρα μετά αναδεικνυόταν πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Έχω δει κι έχω δει. Έχω ανατριχιάσει, έχω σιχτιρίσει, είναι το επάγγελμα μας τέτοιο που μας φέρνει μια ανάσα πριν από τεράστιες επιτυχίες και αποτυχίες. Διαλέγοντας και το μπάσκετ, για εξειδίκευση θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που έζησα μέσα στο γήπεδο τους θριάμβους του 1987, του 2005 και του 2006.

Κι όμως αυτό το συναίσθημα, βλέποντας χθες τον Γιαννιώτη στα 10 χιλιόμετρα ανοιχτής θάλασσας, να παλεύει χεριά με τη χεριά, δεν το έχω ξανανιώσει. Δεν ντρέπομαι. Στο τέλος, έφυγαν τα δάκρυα ζουμί. Βάλτε το ξανά στο μυαλό σας. Πριν από τέσσερα χρόνια, αυτός ο άνθρωπος έχανε το μετάλλιο στο τσακ, ξεσπούσε σε κλάματα, αλλά ευτυχώς δεν το' βαλε κάτω. Επανήλθε, κέρδισε παγκόσμιο τίτλο, ευρωπαϊκό και τώρα, το ολυμπιακό μετάλλιο που τόσο πολύ ονειρευόταν.

Δε νομίζω ότι υπήρξε Έλληνας που έβλεπε χθες την κούρσα του Γιαννιώτη και δεν συγκινήθηκε. Ήταν τιτάνια η προσπάθεια του. Ακόμη μεγαλύτερη η θέληση του. Το ρεσιτάλ, το συνέχισε και μετά με τις δηλώσεις που έκανε, όταν παραδέχθηκε αμέσως την ήττα του, από το λάθος στον τερματισμό του. Αυτό τον κάνει, ακόμη μεγαλύτερο. Συνηθίζουν οι αθλητές αυτού του επιπέδου, να έχουν και τεράστιο εγωισμό. Ο Γιαννιώτης, πάλι όχι. Ήξερε πως έκανε λάθος, δεν το αρνήθηκε, δεν έκανε ένσταση.

Ναι, ο Γιαννιώτης τώρα που θα εγκαταλείψει τον πρωταθλητισμό (φυσικά δεν πρόκειται να βγει από το νερό, δεν υπάρχει περίπτωση) θα μείνει στην ιστορία σαν ένας από τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές όλων των εποχών. Διακρίθηκε, μάλιστα, σε ένα άθλημα πολύ δύσκολο να φτάσεις στην κορυφή και να είσαι ο πρώτος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Αντί των δικών μου σχολίων, θα ήθελα να παραθέσω, λόγια ανθρώπων πιο ειδικών. Η κληρονομιά του Γιαννιώτη, άλλωστε, είναι αυτή. Αποτελεί ήδη το πιο μεγάλο σύμβολο της κολύμβησης, ένας αθλητής-φάρος για τους υπόλοιπους. Η Αλεξάνδρα Ασημάκη, διεθνής πολίστρια του Ολυμπιακού, έγραψε τα εξής στο facebook: "Εισαι τεράστιος. Στο έγραψα κι εσένα αλλα ήθελα να το γράψω και δημόσια. Μας δίδαξες και μας διδάσκεις κάθε φορά όχι μόνο μέσα απ'τον άθλοσου αλλά μέσα απ'τα λόγια σου τα ειλικρινή τα ανεπιτήδευτα αυτά που βγαίνουν μέσα απ'την ψυχή σου, γι 'αυτο εισαι τεράστιος πραγματικά γιατί η ψυχή σου ειναι τέτοια. Ο αθλητισμός θα είναι σίγουρα φτωχότερος χωρίς εσένα αλλά εμείς όλοι είμαστε σίγουρα πλουσιότεροι που ζήσαμε έναν τόσο μεγάλο αθλητή και κάποιοι μάλιστα από εμάς είμαστε και τυχεροί γιατί έχουμε την τιμή να σε γνωρίζουμε, να σ'έχουμε δεί να αγωνίζεσαι από κοντα, να έχουμε προπονηθεί στην ίδια πισίνα μαζί σου εκεί πού έδινες καθημερινά και επι τόσα χρόνια το δικό σου αγώνα μαζί με τον προπονητή σου Νίκο Γέμελο για να έχεις πετύχει μέχρι σήμερα τόσα πολλά. Ακόμα κι αν σταματήσεις λοιπόν θα υπάρχεις για πάντα να μας εμπνέεις γιατί οι θρύλοι σαν κι εσένα δε σβήνουν ποτέ γράφονται στην ιστορία¨.

Ο Γιώργος Μαυρωτάς, έγραψε στο Protagon.gr ότι ο Γιαννιώτης "έχει αρχίσει να δημιουργεί σχολή στην «ανοιχτή κολύμβηση» όπου προσελκύει όλο και περισσότερους αθλητές και αθλήτριες. Μάλιστα προχθές η Κέλλυ Αραούζου, πρώην πρωταθλήτρια κλασικής κολύμβησης κι αυτή, άγγιξε το μετάλλιο στα 5 χλμ. (βγήκε 4η, 6 μόλις δέκατα του δευτερολέπτου μετά την 3η!) ακολουθώντας τα υγρά χνάρια της Μαριάνας Λυμπερτά"

Ο βουλευτής με το Ποτάμι, που έχει πάρει μέρος πέντε φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική πόλο, έγραψε και κάτι, ακόμη πιο εύστοχο: "Ο Σπύρος Γιαννιώτης είναι ο ιδανικός πρεσβευτής «ασφαλούς κολύμβησης» στη θάλασσα. Σε μια χώρα που έχει πάνω από 300 πνιγμούς κάθε χρόνο, μερικά σποτάκια με τον Σπύρο να δίνει συμβουλές σίγουρα θα τραβήξουν το ενδιαφέρον ενός κοινού που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και αυτά «δεν το αφορούν». Το ποιος λέει κάτι έχει σημασία, ιδιαίτερα αν το ακροατήριο είναι μικρά παιδιά, αλλά ακόμα και για μας τους ξερόλες τους μεγάλους"

ΥΓ: Λένε ότι έκανε λάθος η Εθνική πόλο, που διάλεξε να μη παίξει με το Μαυροβούνιο. Η Ιταλία, που διάλεξε την Ελλάδα, πάντως δεν ... λάθεψε. Αλλά ας κόψουμε την πλάκα. Η ομάδα δεν τα κατάφερε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και αποτυχημένη. Μόλις πέρσι ήταν τρίτη στον κόσμο. Και σίγουρα, θα μας απασχολήσει ξανά στα επόμενα τουρνουά, αλλά και στο ολυμπιακό τουρνουά του 2020. Αυτό, που συνήθως αγνοούμε στα ομαδικά σπορ είναι ότι... παίζει κι ο αντίπαλος.

ΥΓ 2: Οι Βραζιλιάνοι παίρνουν όσκαρ αντιαθλητικής συμπεριφοράς. Αυτό που έκαναν στο Λαβινελί ακόμη και στη διάρκεια της απονομής δεν έχει προηγούμενο. Και στα 105 κιλά της άρσης βαρών, άνοιξαν διάλογο με ... όλους τους αθλητές. Είπαμε σάμπα, ποδόσφαιρο κλπ, αλλά όχι κι έτσι ρε παιδιά...