Η Αρμάνι Μιλάνο δύσκολα θα μπορούσε να απειλήσει τον Ολυμπιακό μέσα στο ΣΕΦ . Μια ομάδα που δύσκολα αλλάζει περισσότερες από δυο-τρεις πάσες στην επίθεση, δεν είχε τύχη στην έδρα των "ερυθρολεύκων" εκτός αν οι ίδιοι οι γηπεδούχοι αποφάσιζαν για κάτι τέτοιο. Αν δηλαδή έκαναν του κεφαλιού τους, όπως συνέβη στο τελευταίο δίλεπτο.

Δεν υπήρχε, όμως, χρόνος για τους Ιταλοαμερικανολιθουανούς που φοράνε φέτος τα Αρμάνι να αντιδράσουν περισσότερο. Κι εδώ που τα λέμε, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, ήταν… παρατηρητές της πολυφωνίας και του εξαιρετικού, σε γενικές γραμμές, παιχνιδιού των Πειραιωτών.

Ο Σφαιρόπουλος, πάντως, είναι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να αφήσει έτσι το χαλάρωμα των τελευταίων λεπτών. Ξέρει ότι με πιο καλές ομάδες κάτι τέτοια στοιχίζουν πολύ ακριβά και ήδη φτάνουμε στην εποχή, όπου τα λάθη μετράνε εις διπλούν.

Από την άλλη, ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν μπορεί παρά να είναι ευχαριστημένος για όσα έβλεπε επί 30-32 λεπτά πάνω στο παρκέ. Η επιστροφή των τριών παικτών που έλειπαν το περασμένο 20ήμερο (Πρίντεζης, Μάντζαρης, Μιλουτίνοφ) έβαλαν τα πράγματα σε μια σειρά, του επέτρεψαν να κάνει το ροτέισον που έτσι κι αλλιώς του αρέσει, χωρίς να υπάρχουν αυξομειώσεις στην απόδοση της ομάδας.

Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, το γκάζι ήταν πατημένο ανεξαρτήτως σύνθεσης μέσα στο γήπεδο, κάτι που ενθουσίασε και τον κόσμο.

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Ναι, είναι πολύ σημαντικό για τον Ολυμπιακό να βγαίνει ο Σπανούλης και να μπαίνει ο Τολιόπουλος χωρίς να υπάρχει πρόβλημα. Να αποχωρεί ο Πρίντεζης και ο Γουίλτζερ να … σκοράρει κατά ριπάς από τη θέση "4".

Για τον μικρό έχουμε ξαναγράψει ότι δεν λογίζεται, πλέον, σαν βενιαμίν της ομάδας αλλά είναι κανονικό μέλος του συνόλου και έχει ξεχωριστά προσόντα, ειδικά τώρα που αρχίζει και "ξεψαρώνει" και στην Ευρωλίγκα. Η ικανότητα του να τρέχει το γήπεδο, η αποφασιστικότητα του στην άμυνα και η πολύ καλή του πάσα είναι στοιχεία που τον κάνουν ιδιαίτερα χρήσιμο για τον ρόλο του. Στο ματς της Παρασκευής το μόνο που του έλειψε ήταν το σκορ, αν και ούτε αυτό απουσιάζει από το ρεπερτόριό του, όπως έχουμε δει σε προηγούμενους αγώνες.

Ο Τολιόπουλος αποδείχθηκε ο πιο "υπομονετικός" από τους νεαρούς που δοκίμασε ο Ολυμπιακός μετά τη φουρνιά των Παπανικολάου, Μάντζαρη και Παπαπέτρου, Αγραβάνη, εξελίσσεται και μέσα από τους αγώνες της ομάδας (αυτό είναι ίσως και το πιο σημαντικό) ωριμάζει και γίνεται ένας ακόμη Έλληνας παίκτης υψηλού επιπέδου.

Ο Ολυμπιακός εξακολουθεί να παραμένει μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό, αλλά ταυτόχρονα παράγει και παίκτες. Στην εποχή μας κάτι τέτοιο μοιάζει σχεδόν αδύνατο, ωστόσο η εμφάνιση μιας αμιγούς ελληνικής πεντάδας στο ξεκίνημα του αγώνα με το Μιλάνο είναι η απόδειξη. Ελάχιστες ομάδες στην Ευρωλίγκα μπορούν να υποστηρίξουν ένα ανάλογο σχέδιο.

Ο ΚΑΝΑΔΟΣ ΑΡΠΑΖΕΙ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Οι "ερυθρόλευκοι" ωστόσο δεν είναι μόνο σχολείο καλών Ελλήνων παικτών. Ο Μιλουτίνοφ που επέστρεψε από τον τραυματισμό του, έγινε παίκτης υψηλών προδιαγραφών επειδή ο Ολυμπιακός του έδωσε τον χρόνο και την ευκαιρία να ξεδιπλώσει όσα υποσχόταν το κορμί και το ταλέντο του. Τώρα, έρχεται ένα παιδί από τον Καναδά, που από σπόντα πήρε μια ευκαιρία αλλά υπό προϋποθέσεις μπορεί να ξεκινήσει μια σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη.

Ο Κάιλ Γουίλτζερ μαθαίνει γρήγορα, έχει μια τεράστια ικανότητα στο μακρινό σουτ και αφού προσαρμοστεί πλήρως στα ευρωπαϊκά δεδομένα, θα έχει ρόλο σε οποιαδήποτε ομάδα. Ο Ολυμπιακός αρχίζει και παίρνει σημαντική βοήθεια από το νεαρό , ειδικά σε τέτοια παιχνίδια όπου ο Πρίντεζης δεν χρειάζεται να πιέζεται. Το σουτ από μακριά είναι θανατηφόρο και οι Πειραιώτες θα το αξιοποιήσουν αναλόγως μέσα στη χρονιά…

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΞΑΝΑΦΕΡΕ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

Σημείο αναφοράς του αγώνα με το Μιλάνο, ήταν οι 23 ασίστ και τα 12 μόλις λάθη. Καιρό είχε να δει τέτοια νούμερα ο Ολυμπιακός, καθώς οι απουσίες και οι τραυματισμοί του έχουν στερήσει πολύ από τη δημιουργία.

Ο Σπανούλης, όμως, έχει επιστρέψει δριμύτερος. Σιγά-σιγά μάλιστα μας δείχνει ότι είναι πολύ πιο "εκρηκτικός" σε σχέση με πέρσι, καθώς έχει πολλές φάσεις που εκμεταλλεύεται την ταχύτητά του. Πιο πολύ, όμως, ο Ολυμπιακός απολαμβάνει και πάλι το χάρισμα του αρχηγού του στο να βλέπει παιχνίδι. Η ασίστ που δίνει στον Παπανικολάου στο πρώτο ημίχρονο, από το κέντρο του γηπέδου απλά … δεν υπάρχει. Εφτά τελικές πάσες έδωσε ο 35χρονος κάπτεν. Άλλες έξι έφυγαν από τα χέρια του Μάντζαρη και τέσσερις από τον Τολιόπουλο.

Κάπως έτσι υπήρξε πλουραλισμός στην επίθεση, αξιοποιήθηκαν οι ψηλοί, βγήκαν ελεύθερα σουτ και ο κόσμος χειροκρότησε ουκ ολίγες στιγμές, ωραίο και θεαματικό μπάσκετ. Αν έλειπε και ο … χαβαλές στο φινάλε του ματς, όλα θα ήταν ιδανικά.