Η Λέστερ... της Αγγλίας

Έχουμε μια συνήθεια στην Ελλάδα (κακή, καλή, όπως το πάρει κανένας) όλα τα πράγματα να τα συσχετίζουμε με μας. Γίνεται, ας πούμε, ένας φονικός σεισμός στο Κατμαντού και μια από τις πρώτες αντιδράσεις είναι και το κλασικό «ευτυχώς, μέχρι στιγμής κανένας Έλληνας δεν συμπεριλαμβάνεται στους 1.500 νεκρούς». Αφού δεν σκοτώθηκε κανένας πατριώτης, όλα καλά…

Στα παλιότερα χρόνια είχε γίνει «θρύλος» ο συντάκτης αθλητικών ειδήσεων, που ανακάλυπτε … ελληνική ταυτότητα σε κάθε αμερικάνικο όνομα (και όχι μόνο) που παρέπεμπε πράγματι σε σχέση με την Ελλάδα. Και καλά, ο Γκρεγκ Λουγκάνις ήταν πράγματι υιοθετημένος γιος ελληνικής οικογένειας, ο Κουβανός δισκοβόλος όμως Λουίς Ντέλις δεν είχε καμιά σχέση με την χώρα μας.

Όπως, φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ το περίφημο πρόγραμμα Hellenic Quest το «πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως» και το οποίο «παράγεται από μεγάλη εταιρεία ηλεκτρονικών υπολογιστών» με Άγγλους επιχειρηματίες να δηλώνουν ότι «προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη τους να μιλάνε αρχαία ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργάνωσης και διαχείρισης επιχειρήσεων».

Η χώρα μας είναι ωραία, έχει ρίζες σε πολλά μέρη του κόσμου λόγω της μετανάστευσης, αλλά … δεν σημαίνει ότι όλα τα «ελληνικής μορφής» επίθετα, αφορούν συμπατριώτες μας. Η γλώσσα μας επίσης είναι πλούσια, σπουδαία κλπ, κλπ, δεν προωθείται όμως από κανένα CNN και από κανένα πρόγραμμα Hellenic Quest το οποίο δεν υπάρχει πουθενά. Άλλο τι πίστευαν οι Αρχαίοι για τους Δελφούς, αλλά δεν είμαστε ο ομφαλός της γης…

Γιατί αυτός ο μακρύς και ίσως φλύαρος πρόλογος; Διότι, μια βόλτα στο ελληνικό internet (sites και social media) αμέσως μετά το τέλος του αγώνα Τσέλσι-Τότεναμ και την ανάδειξη της Λέστερ σε πρωταθλήτρια Αγγλίας, μου έδωσε την εντύπωση ότι η συμπαθής ομάδα του επίσης συμπαθέστατου Κλαούντιο Ρανιέρι, πήρε το … πρωτάθλημα Ελλάδας. Τόσο πάθος και τόσα επιχειρήματα για τον τίτλο της θρυλικής Λέστερ, που μέχρι πρότινος την γνωρίζαμε σίγουρα από τον Θοδωρή Ζαγοράκη και ενδεχομένως (οι παλαιότεροι) από τον Γκάρι Λίνεκερ, ειλικρινά δεν τα περίμενα.

Κι όμως. Η Λέστερ δεν είναι ομάδα του Πειραιά, της Αθήνας, ή της Θεσσαλονίκης, αλλά της κεντρικής Αγγλίας, που στα 132 χρόνια της ιστορίας της δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα ζούσε τέτοια μεγαλεία. Μια ομάδα που πάλευε πέρσι για τη σωτηρία της, ιδιοκτησίας ενός Ταϊλανδού … με επίθετο σιδηρόδρομο (Στριβανταναμπράβχα) υπέγραψε ένα αθλητικό κατόρθωμα άνευ προηγουμένου και έτυχε να έχει προπονητή τον άνθρωπο ο οποίος έφυγε κακήν κακώς από την χώρα μας, σχεδόν σαν αγύρτης και τσαρλατάνος.

Η έτσι κι αλλιώς ευαίσθητη χορδή μας, για οτιδήποτε ελληνικό (και ας μην έχει καμιά σημασία, ή σχέση με τα τεκταινόμενα στη χώρα) χτύπησε. Και άρχισε η γνωστή μάχη. Τα στρατόπεδα ήταν … ευθύς εξ’ αρχής ευδιάκριτα. Στην Ελλάδα ζούμε, άλλωστε. Όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας.

Στο βάθος του κάδρου, πρέπει να βρίσκονται ο Γκιρτζίκης και η «εγκληματική οργάνωση» από τη μια και οι «δήθεν αντικειμενικοί που ευαγγελίζονται την κάθαρση σε μια κωμική συμμαχία».

Ο άθλος της Λέστερ μεταφέρθηκε ξαφνικά στην Ελλάδα με σχόλια του στυλ «δυστυχώς εδώ δεν θα δούμε ποτέ μια Λέστερ να παίρνει το πρωτάθλημα» και απαντήσεις «μα καλά σαν τη Λέστερ, θεωρείτε την ομάδα σας, δηλαδή μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;»

Mόνο ο Ρανιέρι (μας) συνδέει

Λέω καλύτερα να ηρεμήσουμε. Η μόνη διασύνδεση που έχει η Λέστερ με την Ελλάδα είναι ο … Ρανιέρι. Αυτό μόνο και τίποτε άλλο. Το ότι ένας προπονητής μπορεί να φύγει σαν κυνηγημένος από μια ομάδα και να θριαμβεύσει στην αμέσως επόμενη, δεν είναι πρωτόγνωρο. Ο Μπράιαν Κλαφ έφυγε σχεδόν με τις κλωτσιές από τη Λιντς, πήγε στη Νότιγχαμ Φόρεστ (σ.σ παρεμπιπτόντως πρόκειται για την μισητή και αιώνια αντίπαλο της Λέστερ) και κατέκτησε δυο φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Όλα τα άλλα, είναι δικά μας πάθη και λάθη. Και ο Γκιρτζίκης και η εγκληματική οργάνωση και οι εξυγιαντές της πλάκας.

Η Λέστερ παίζει σε ένα τελείως διαφορετικό πρωτάθλημα. Είναι το κορυφαίο ποδοσφαιρικό προϊόν, ενδεχομένως πιο μεγάλο και από το Champions League. Το μπάτζετ της ναι μεν είναι πολύ μικρότερο των κολοσσών της Premier League, αλλά είναι 52.8 εκατομμύρια στερλίνες. Σε σχέση με τα 411 της Μάντσεστερ Σίτι, της «ακριβότερης» ομάδας της κατηγορίας είναι περίπου οκτώ φορές μικρότερο, δεν πρόκειται όμως και ψιχουλάκια. Ο Ταϊλανδός με το επίθετο σιδηρόδρομο έχει περιουσία 2.9 δισεκατομμύρια δολάρια, βασιλιάς των duty free όπως διάβασα στο άρθρο της Νίκης Μπάκουλη, είναι ο νούμερο 612 πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο. Ξέρετε εκείνο το ποσοστό που κατέχει τον πλούτο κλπ, κλπ. Δεν μιλάμε για … κάποιον φτωχομπινέ, όπως καταλάβατε.

Καλό θα είναι, λοιπόν, να αποφεύγουμε τις … θλιβερές συγκρίσεις. Γιατί όπως δεν θα’ χουμε ποτέ Λέστερ, δεν θα χουμε Σίτι, Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Τσέλσι και Λίβερπουλ.

Έχουμε άλλα ωραία και πρωτότυπα. Έχετε δει σε πολλές χώρες της Ευρώπης τελικό Κυπέλλου σε άδειες εξέδρες; Το Σάββατο στο Ολυμπιακός- AEK η ποδοσφαιρική Ελλάς θα το τολμήσει!