Πριν από λίγες μέρες όταν ξεκίνησαν τα πλέι-οφ, έ γραφα ότι και ο Παναθηναϊκός έχει τύχη στους τελικούς Οι περισσότεροι διαφωνήσατε, επιμένοντας ότι ο Ολυμπιακός θα πάρει τον τίτλο με 3-0, "άντε να χάσει ένα ματς". Μπορεί να πέσετε και μέσα...

Ωστόσο, μη μου πείτε ότι περιμένατε ότι το Άρης-Ολυμπιακός στο άδειο Αλεξάνδρειο, με τους "κίτρινους" να μην έχουν τρία βασικά τους στελέχη (Αντεγκμπόγε, Νέιμικ και Σίμτσακ) θα είχε και τέταρτο ματς, γιατί οι Θεσσαλονικείς μείωσαν σε 2-1, ενώ το ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός, θα τελείωνε με σκούπα και πρόκριση των "πρασίνων".

Οι αγώνες, όμως, δεν κρίνονται με βάση την εικόνα που έχουμε σχηματίσει στο μυαλό μας, αλλά με το πως παίζουν οι ομάδες και οι παίκτες μέσα στο παρκέ. Προφανώς, δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά πράγματα, επειδή ο Άρης νίκησε τον Ολυμπιακό.

Ίσως, μάλιστα, να του κάνει και καλό, που έχασε στο Αλεξάνδρειο για να συνειδητοποιήσει πως "με τα λόγια δεν κερδίζεις κανέναν..." Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό θα ήταν να πάει "φιρουλί, φιρουλό" στο ξεκίνημα των τελικών. Ότι "δεν έχουμε αντίπαλο κι έτσι", ότι "είμαστε ανώτεροι απ' όλους" και άλλα που πιστεύουν (και καλά κάνουν) οι ένθερμοι φίλοι της ομάδας, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί τη νοοτροπία εντός του παρκέ.

Κανείς που δεν ιδρώνει δεν κερδίζει. Κανείς, που είναι αδιάφορος και χάνει τις προσωπικές μονομαχίες, όπως συνέβη στο παιχνίδι με τον Άρη, δεν κερδίζει. Πολύ περισσότερο κανείς δεν σπάει μια ζώνη, σαν αυτή που έπαιζαν οι "κίτρινοι" έχοντας 6/34 τρίποντα.

Και καμιά ομάδα δεν είναι ... ανίκητη, φοβερή και τρομερή, αν δεν το δείχνει μέσα στο γήπεδο. Ειδικά, ο Ολυμπιακός που δεν μπορεί να χαλαρώσει, ούτε σε ένα ματς. Ο ίδιος ο προπονητής του, το παραδέχθηκε: "Η λέξη χαλάρωση δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μας..."

Κάπως έτσι ο Άρης, με τον Βεζένκοφ να αποδεικνύει γιατί όταν τον βλέπουν οι διάφοροι σκάουτερ, τους ...τρέχουν τα σάλια, πήρε μια νίκη, που μπορεί να μη του χρησιμεύσει, ωστόσο έσωσε και τα προσχήματα στα ελληνικά πλέι-οφ, που είχαν εξελιχθεί σε μονότονη προπόνηση των αιωνίων.

Ο "Σιμάο του μπάσκετ"

Στο μπάσκετ, όπως σε όλα τα σπορ, δεν υπάρχουν θέσφατα. Δεν υπάρχουν και δεδομένα. Όλα μπορούν να αλλάξουν. Αν ρωτήσετε τους οπαδούς του Παναθηναϊκού για τον Ντε Μάρκους Νέλσον το πιθανότερο είναι να σας απαντήσουν όπως ένας καλός φίλος και (ποδοσφαιρικός) συνάδελφος: "Αυτός είναι ο ...Σιμάο του μπάσκετ". Μάλλον υποτιμητικός χαρακτηρισμός, γιατί ο Αμερικανός όποτε σηκώνεται από μακριά το πιο συνηθισμένο είναι να βρει σίδερο.

Κι όμως. Αυτός ο "Σιμάο" ήταν από τους καλύτερους παίκτες της περασμένης διετίας στο Βελιγράδι, φορώντας τη φανέλα του Ερ.Αστέρα. Δεν είπε κανείς ότι είναι ο Cobe Bryant αλλά εδώ, λίγο έλειψε, να ξεχάσει αυτός το μπάσκετ και εμείς τον παίκτη που ξέραμε από τα κολεγιακά του χρόνια στο Ντιουκ.

Όλα είναι θέμα τάιμινγκ, εμπιστοσύνης και μιας ιδέας του προπονητή. Επί Ιβάνοβιτς, ο Νέλσον ...βολόδερνε στην περιφέρεια, δοκιμάζοντας τρίποντα, με τους αντιπάλους ένα βήμα πίσω γιατί ήταν σίγουροι ότι θα αστοχήσει. Ο Μανωλόπουλος τον έβαλε σε ρόλο κρυφού σέντερ (για να χρησιμοποιήσουμε ένα αδόκιμο ποδοσφαιρικό όρο). Μια χαρά παίζει κοντά στο καλάθι, ο Νέλσον που έχει και τη δύναμη και τις κινήσεις να ποστάρει και να εξελιχθεί σε επιθετικό όπλο ολκής. Μ' αυτά και μ' αυτά ο Ντε Μάρκους, έκανε την Τρίτη ρεκόρ καριέρας στην Ελλάδα σκοράροντας 19 πόντους και μαζεύοντας 6 ριμπάουντ...

Και μόνο η κίνηση αυτή του προπονητικού επιτελείου των "πρασίνων" είναι μια μικρή νίκη, μέσα στη χρονιά. Όχι τίποτε άλλο, αλλά διαβάζαμε πως ο ΠΑΟ πάει στα πλέι-οφ χωρίς προπονητή.

Επίσης ελάχιστοι φίλοι του Παναθηναϊκού είναι πεπεισμένοι ότι ο Λουκάς Μαυροκεφαλίδης μπορεί, πράγματι, να κάνει τη διαφορά στο πρωτάθλημα. Κι όμως. Ο διεθνής σέντερ, παραλίγο την Τρίτη να κάνει τριπλ-νταμπλ (είχε 21π, 9 ριμπάουντ και 7 ασίστ) σε μια σειρά πλέι-οφ που παίζει το μπάσκετ της ζωής του: 14.1π και 9 ριμπ, κατά μέσο όρο.

Δεν θέλω να υποδυθώ τον Στέφανο Τριαντάφυλλο, που συνήθως πάει κόντρα στο ρεύμα λέγοντας "ποια Χριστούγεννα" ή "δεν υπάρχουν Απόκριες", αλλά τα ελληνικά πλέι-οφ είναι πάντοτε μια διαφορετική ιστορία. Και πρέπει να κάνετε υπομονή, μέχρι να τραγουδήσει (όπως λέει και ο Γιατζόγλου) η χοντρή...

Τα λέμε και στο twitter ως @yiannifil