Η ώρα των παικτών της Εθνικής Ομάδας

Για την εμφάνιση εναντίον της Φινλανδίας δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ούτε υψηλή κριτική χρειάζεται, πολύ περισσότερο να βγει από μέσα μας όλη η κλασική ελληνική μαγκιά του στυλ "εγώ τα έλεγα από πριν" και άλλα τέτοια ωραία, πλην όμως αχρείαστα στη παρούσα φάση.

Όταν χάνεις ένα τέτοιο ματς είναι αλήθεια πως θέλεις να σε καταπιεί το σκοτάδι. Να κλείσεις τα μάτια και να τα ανοίξεις πάλι όταν θα ξαναρχίσει η δεύτερη φάση στη Λιουμπλιάνα. Έλα, όμως, που η συγκεκριμένη ήττα θα σε ακολουθεί διαρκώς. Και μπορεί να στερήσει όχι μόνο την καλή πορεία σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, αλλά ακόμη και την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ισπανίας.

Εκεί όπου περνούν οι έξι ή (αν οι Ισπανοί συμπεριλαμβάνονται στην πρώτη εξάδα) εφτά πρώτοι του φετινού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Αν δεν περάσει η ομάδα στους "8", Παγκόσμιο δεν έχει, εκτός αν ... την τελευταία στιγμή πάρει μια από τις τέσσερις wild card που δίνει η παγκόσμια ομοσπονδία.

Η Εθνική πέτυχε το ... ακατόρθωτο. Να έχει 3-2 νίκες στην πρώτη φάση και να πηγαίνει στην δεύτερη, χωρίς το τρία, αλλά μόνο το δύο. Έχασε τα ματς που δεν έπρεπε. Κι άντε εναντίον της Ιταλίας να πεις ότι έλειπε ο Σπανούλης, έβαλαν μεγάλα καλάθια οι Ιταλοί, ξέχασε ο Τρινκιέρι τον Μπουρούση και λοιπά.

Με τέσσερα airball

Με τη Φινλανδία, όμως; Έπεφταν οι Φινλανδοί σα καμικάζι πάνω στη μπάλα και οι Έλληνες παρακολουθούσαν. Έτρωγαν σπρωξιές και μπουνιές και έκαναν παράπονα στους διαιτητές, αντί στην επόμενη φάση να κάνουν το ίδιο. Με τέσσερα (ή μήπως πέντε;) airball σε ένα ματς, δύσκολα μπορείς να πετύχεις κάτι, ειδικά όταν ο αντίπαλός σου "εμπνέεται" φάση με τη φάση, παίρνοντας αέρα και βλέποντας το καλάθι σαν κοφίνι.

Υποτίθεται ότι στο ματς αυτό, έπρεπε όλοι να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι. Να μη δώσουν δικαιώματα σε κανέναν Κόπονεν και κανέναν Χαφ, ή Κότι, να ελπίζουν ότι μπορούν να φύγουν νικητές. Μόνο ο Σπανούλης όμως έκανε μια πάσα στο ταμπλό και μία άλλη στη Γραμματεία. Το μυαλό θολωμένο, το κορμί κουρασμένο. ΚΙ όμως. Ήταν οι Φινλανδοί που την προηγούμενη μέρα έπαιξαν δυο παρατάσεις εναντίον της Ρωσίας, αλλά και τους έλειπαν δυο παίκτες κλειδιά όπως ο Μότολα και ο Ράνικο.

Ο προπονητής έμοιαζε να σοκάρεται περισσότερο απ΄όλους. Έχοντας εκπλήξει από την αρχή με τις επιλογές της δωδεκάδας (τρία γκαρντ, πολλά τεσσάρια, ένας ψηλός που δεν παίζει) ο Αντρέα Τρινκιέρι σαφώς και δεν περίμενε τέτοια αντίδραση. Κι ο ίδιος, όμως, δεν έκανε κάτι να βοηθήσει την ομάδα του. Ο Φώτσης ανασύρθηκε από τον πάγκο στο τελευταίο οκτάλεπτο, ο Περπέρογλου έπαιξε ελάχιστα και ουσιαστικά η ομάδα δεν ήξερε τι ήθελε να κάνει μέσα στο γήπεδο.

Να παίξει κοντρόλ μπάσκετ; Να περάσει τη μπάλα μέσα στη ρακέτα; Να παίξει το ίδιο γρήγορα με τους Φινλανδούς; Ιδέα δεν έχουμε, ιδέα δεν είχε και η ομάδα μέσα στο παρκέ...

Η ώρα των παικτών...

Ο Τρινκιέρι σίγουρα (θα) έχει τον τρόπο του να ενώσει ξανά τα κομμάτια του παζλ, που Κυριακή και Δευτέρα, διαλύθηκαν. Το Σάββατο κοιμηθήκαμε ευτυχισμένοι και δυο μέρες αργότερα, ο ένας κοιτάζει τον άλλον με απορία σαν τον Σπύρο Παπαδόπουλο, που ρωτούσε "τι έγινε ρε παιδιά";

Ο προπονητής έχει μια δουλειά να κάνει. Αλλά σε τέτοιες ώρες, μιλάει και η προσωπικότητα των παικτών. Δόξα τω Θεώ, η Εθνική ομάδα έχει τέτοιες. Οι παίκτες της είναι μπαρουτοκαπνισμένοι, έχουν αποθέματα και ψυχικών αλλά και σωματικών δυνάμεων. Αυτοί είναι που πρέπει να βγουν μπροστά τώρα. Να προστατεύσουν και τον προπονητή τους, που ενδεχομένως να είναι (ως ξένος) και το εύκολο θύμα της περίστασης.

Αυτοί, άλλωστε, καλούνται να απαντήσουν στο ερώτημα αν η Εθνική τελείωσε ή όχι. Finnish or not? Με παράφραση του ρήματος για να θυμόμαστε ... το φινλανδικό παγωτό που φάγαμε στη Μπονιφίκα Αρένα.

Κι αυτοί, εν τέλει, θα παίξουν στην Χάλα Στόζιτσε, αρχής γενομένης την Πέμπτη το μεσημέρι, με αντίπαλο την Ισπανία. Έχοντας μόλις 2β (δηλαδή μηδέν νίκες) περιθώρια άλλων απωλειών δεν υπάρχουν. Ο όμιλος στη Λιουμπλιάνα και τη Χάλα Στόζιτσε έχει ακόμη Κροατία και Σλοβενία. Αν θέλει να προκριθεί στους "8" η ελληνική ομάδα πρέπει να κάνει τρία στα τρία. Οι δυο νίκες μπορεί να μη της φτάσουν, γιατί "καραδοκεί" η Φινλανδία. Όποιος έχει τα κότσια προχωρεί και γεμίζει το σάκο του με απίδια...

ΥΓ: Πέρσι ήταν η Νιγηρία και ο Νταγκουντούρο. Φέτος η Φινλανδία και ο Κόπονεν. Παρόλα αυτά το ίδιο λάθος το κάναμε πριν από το τζάμπολ. Πέρσι λέγαμε "Λονδίνο ερχόμαστε", φέτος φωνάζαμε "πάμε για μετάλλιο". Λίγη αυτοσυγκράτηση δεν έβλαψε ποτέ...