Όλος ο κόσμος του μπάσκετ είχε ένα όνομα στα χείλη του την Παρασκευή το βράδυ: Σπανούλης. Όχι άδικα. Όπως και να το δει κανείς, όποια κι αν είναi η οπτική του γωνία, δε μπορεί παρά να παραδεχθεί το μεγαλείο του ανδρός.

"Πώς είναι η λέξη μαγεία, στα ελληνικά" με ρωτούσε ένας Αμερικανός συνάδελφος. "Μήπως Σπανούλης;" απαντούσε ... μόνος του. Κι ο Βλάντιμιρ Στάνκοβιτς, ο βετεράνος Σέρβος δημοσιογράφος, που έχει δει και έχει δει παίκτες στη ζωή του, παραδεχόταν: "Είναι απίστευτος. Μόνο αυτός μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά, μετά από ένα τόσο δύσκολο βράδυ, μια τόσο κακή εμφάνιση, μέχρι το 35".

Αυτή η "σπανουλιάδα" που ξεκίνησε λίγη ώρα μετά τα όργια που έκανε στο τελευταίο τρίλεπτο του ημιτελικού με την ΤΣΣΚΑ, δεν έχει προηγούμενο. Οι Ρώσοι τράβαγαν τα μαλλιά τους. Τον βλέπουν στους εφιάλτες τους: "Αυτός ο παίκτης για 38 λεπτά δεν υπήρχε στο γήπεδο, αλλά τελικά αποφάσισε για το ποιος θα πάρει τη νίκη. Και ξέρετε γιατί; Επειδή είναι μεγάλος" έγραφε στο μπλογκ που διατηρεί στη Sovietski Sport, ο αρθρογράφος Βλαντιμίρ Γκομέλσκι: "Είναι πολύ λογικό. Αυτή είναι η δουλειά του, γι αυτό πληρώνεται και μάλιστα με πολλά εκατομμύρια δολάρια..."πρόσθεσε.

Και τώρα, μετά τους Ρώσους, ήρθε η ώρα να γίνει ...Ι-σπανούλης. Σε μια χώρα, που τον λατρεύουν, είναι έτοιμος να την αφήσει ξανά με ανοιχτό το στόμα. Ορισμένα από τα καλύτερα παιχνίδια του, τα έχει κάνει με ισπανικές ομάδες, ή μέσα στην Ισπανία.

Ποιος έχει ξεχάσει τον τελικό του Λονδίνου, όταν σημείωσε όχι ένα και δύο, αλλά τρία συνεχόμενα τρίποντα "τρελαίνοντας" τους οπαδούς του Ολυμπιακού και τους ...Αγγελόπουλους. Μετά έβαλε -για κερασάκι- και ένα τέταρτο, στέλνοντας οριστικά τη Ρεάλ Μαδρίτης για τσάι.

Θα μου πείτε, που δεν έχει κάνει μεγάλα ματς ο Σπανούλης; Ο Χάρης Σταύρου έγραψε ένα ωραίο κομμάτι, αναλύοντας τα κατορθώματά του, από τότε που φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού. Σάμπως όταν φορούσε τα "πράσινα" τα ίδια δεν έκανε. Ή είναι λιγότερο καλός, με τη φανέλα της Εθνικής

Ταιριάζει στον Ολυμπιακό

Θα συμφωνήσουμε, πάντως, ότι αυτός ο καταπληκτικός ηγέτης, ταιριάζει απόλυτα στον Ολυμπιακό. Εϊναι ο ηγέτης αυτής της ομάδας που μάχεται ως το τέλος, που παλεύει και δεν τα παρατάει. Κι ο Σπανούλης είναι ο απόλυτος αρχηγός της. Έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Να χάνει έντεκα σουτ, αλλά να επιμένει απτόητος. Και ξαφνικά να βάζει το ένα, πίσω από το άλλο, να προκαλεί την τύχη του και να την κερδίζει κατά κράτος. Όπως και τους αντιπάλους του, που πίστευαν ότι αυτό το βράδυ "τον είχαν".

Τριάντα πέντε λεπτά τον έπαιζαν όσο πιο δυνατά μπορούσαν. Έπεφταν πάνω του με μανία. Έκοβαν τα σουτ του, ακόμη και τα λέι-απ. "Καλύτερη άμυνα δεν μπορούσαμε να τον παίξουμε" εξομολογήθηκε ο Αντρέι Κιριλένκο, μετά τον αγώνα. Μα είχε έρθει η ώρα, που ξέρεις ότι ο Σπανούλης ό,τι κι αν γίνει θα πάρει την προσπάθεια. Δεν αρνήθηκε ποτέ την πρόκληση. Και δεν ... τα βάζει πάντα. Με τον Παναθηναϊκό έχει χάσει μέσα στο ΣΕΦ, από δικό του άστοχο τρίποντο. Η Εθνική Ομάδα δεν μπόρεσε να πάρει την πρόκριση το 2008 στο Πεκίνο, όταν πάλι έχασε το τελευταίο σουτ.

Και στους δυο αγώνες, όταν τον ρώτησαν "αν θα ξανάπαιρνε την προσπάθεια" έριξε το γνωστό βλοσυρό βλέμμα και είπε: "Ναι, γιατί αυτή είναι η δουλειά μου. Μπάσκετ παίζουμε".

Αλήθεια λέει. Και για τον Σπανούλη λένε διάφορα. Ότι είναι ο κορυφαίος γκαρντ στην Ευρώπη. Ότι είναι ο μεγαλύτερος εγωιστής που κυκλοφορεί στην Ευρωλίγκα, ότι δεν παίζεται από καμιά άμυνα, ότι έχει εκατό κιλά καρύδια, ότι, ότι, ότι. Γράψτε ό,τι θέλετε. Βάλτε όποιο χαρακτηρισμό επιθυμείτε. Κατά τη γνώμη μου, τίποτε δεν αντικατοπτρίζει τον Σπανούλη, περισσότερο από το βλέμμα του όταν έχει την μπάλα στα χέρια του. Όταν σουτάρει, άσχετα αν το βάζει, ή όχι. Ο τρόπος με τον οποίο παίζει μπάσκετ, ο τρόπος με τον οποίο αγαπά το σπορ είναι μοναδικός. Στο μυαλό του όλα είναι πορτοκαλί. Όλα είναι μια επίθεση, ένα σουτ, μια ντρίπλα. Λες και παίζει ακόμη ένα "μονάκι" στη Λάρισα, μαζί με τον μεγαλύτερο αδερφό του Δημήτρη...