Κληρονομιά του Σπανούλη, η αιώνια λατρεία

Υπάρχουν πολλά που θα' χει να θυμάται ο Βασίλης Σπανούλης, τώρα που σταμάτησε το μπάσκετ και οι αναμνήσεις είναι ακόμη νωπές, από τα ... πράγματα και θαύματα που έκανε μέσα στο γήπεδο όλα αυτά τα χρόνια. Σίγουρα, πάντως, θα' χει να λέει και για κάτι που έγινε, λίγα μέτρα από την είσοδο του σπιτιού του, όταν την Τετάρτη το βράδυ, περίπου 200-250 οργανωμένοι οπαδοί του Ολυμπιακού του έστειλαν αιώνιο μήνυμα αγάπης.

Λένε πάντα ότι όσα γίνονται αυθόρμητα είναι και τα καλύτερα. Βγαίνουν εκ βαθέων και μένουν για πάντα χαραγμένα. Όπως το πανό, που έφτιαξαν οι οπαδοί των "ερυθρολεύκων" στο ημίχρονο του αγώνα με τον Απόλλωνα στο Καραϊσκάκη, όταν έπεσε και η ιδέα για μια επίσκεψη αποθέωση του V-Span στο σπίτι του πρώην αρχηγού. Νωρίτερα είχαν αποθεώσει τον προπονητή της ποδοσφαιρικής ομάδας,Πέδρο Μαρτίνς.

Τον Βασίλη ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν πρόλαβε να τον αποχαιρετήσει. Προφανώς θα το κάνει με κάθε επισημότητα στην εκδήλωση του συλλόγου, λεπτομέρειες για την οποία, θα μάθουμε σε λίγες μέρες.

Ο τεράστιος άσος, όμως, ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τα γήπεδα το καλοκαίρι, όταν δεν υπάρχει αγωνιστική δράση, ενώ νωρίτερα στην τελευταία -όπως αποδείχθηκε- χρονιά του στα γήπεδα ο κόσμος έλειπε από τις εξέδρες.

Έχουν περάσει εκατοντάδες μεγάλοι αθλητές από τον Ολυμπιακό. Λίγοι λατρεύτηκαν όπως ο Σπανούλης κι ας φορούσε, πριν μετακομίσει στον Πειραιά, τη φανέλα του "αιώνιου αντιπάλου". Ίσως αυτός ήταν κι ένας λόγος παραπάνω να τον αγαπήσουν οι φίλοι της ομάδας και να τον βάλουν σε περίοπτη θέση στην καρδιά τους.

Ο Kill Bill συμβόλιζε αυτοπροσώπως την αλλαγή μιας ολόκληρης εποχής που επιχείρησε το καλοκαίρι του 2010 ο Ολυμπιακός. Όταν με επικεφαλής τον απαράμμιλο Θεσσαλό, οι "ερυθρόλευκοι" άφησαν πίσω την ανομβρία σχεδόν μιας δεκαπενταετίας, επέστρεψαν στους τίτλους γράφοντας τη δική τους ξεχωριστή ιστορία.

Ο Σπανούλης δεν γεννήθηκε Oλυμπιακός, στα έντεκα χρόνια όμως που φορούσε την φανέλα με το νο 7, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην "ξεπέσει" ποτέ στα μάτια των φιλάθλων. Η κληρονομιά που αφήνει, εκτός απ' όλα τα άλλα, είναι η αιώνια λατρεία του κόσμου απέναντί του.

Τα όνειρα που έκανε πραγματικότητα

Μαζί του οι Ολυμπιακοί έζησαν στιγμές που έβλεπαν στα πιο άγρια όνειρά τους, όπως τα ιστορικά τρίποντα μέσα στο ΟΑΚΑ το 2016, ή διηγούνται σαν παραμύθια στα παιδιά τους, σαν τον βομβαρδισμό της Ρεάλ στο Λονδίνο, ή με το ξαφνικό ξέσπασμα στον ημιτελικό του 2015 με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Μαζί του απογειώθηκαν, γιόρτασαν, βρέθηκαν εκεί που δεν το περίμεναν (στην κορυφή της Ευρώπης, με το απίστευτο καμ-μπακ του τελικού το 2012, τον Ίβκοβιτς στον πάγκο και την πάσα του Σπανούλη στον Πρίντεζη) και ξανάγαπησαν το μπάσκετ, ενώ είχαν φτάσει στο σημείο να ζητούν ακόμη και τη... διάλυση του τμήματος.

Ήταν τόσο επιδραστική η μορφή του Σπανούλη μέσα στο γήπεδο για τον Ολυμπιακό, που ακόμη και οι ήττες έμοιαζαν πιο τραυματικές, επηρέαζαν περισσότερο από το συνηθισμένο. Είναι η αύρα ενός τόσο μεγάλου αθλητή, που δεν θέλει να χάνει και ασφυκτιά όταν η ομάδα φορούσε τον μανδύα της αποτυχίας.

Υπήρξαν, σίγουρα, κι άλλοι μπασκετμπολίστες στην ιστορία του Ολυμπιακού που έκαναν τεράστια ματς, άφησαν τα χνάρια τους ανεξίτηλα μέσα στον χρόνο. Κανείς δεν έφτασε τον Βασίλη. Όχι τόσο για τους αριθμούς και τα ρεκόρ του, που ήρθαν μετά την εντεκάχρονη παραμονή του στο ΣΕΦ, όσο για το πάθος, την φυσιογνωμία και την διάθεση που ανάβλυζε κάθε φορά πάνω στο παρκέ.

Ο Βασίλης κατέφτασε στον Πειραιά σε ηλικία 27 ετών. Μπορεί τα χρόνια που πέρασαν να του στέρησαν στο τέλος κυρίως τα... μαλλιά και φυσιολογικά κάτι από την έκρηξη και την ταχύτητά του, δεν μπόρεσαν όμως σε καμιά περίπτωση να σβήσουν τη φλόγα που έκαιγε πάντα μέσα του. Μοναδικό χάρισμα για αυτόν τον ανεπανάληπτο ηγέτη, που δεν έλεγε πολλά έξω από το παρκέ, έκανε τα πάντα, όμως, μέσα στο γήπεδο.

Το πείσμα του, η θέληση να αρπάξει την μπάλα, να πάρει το τελευταίο σουτ να ανατρέψει σε κλάσματα δευτερολέπτων, σχεδόν διαμορφωμένα σκορ, ο τρόπος να παρασύρει κόσμο και συμπαίκτες, όλα μαζί ήταν συγκεντρωμένα πάνω του στον υπέρτατο βαθμό. Δίπλα του έγιναν κορυφαίοι σέντερ στην Ευρώπη, ψηλοί όπως ο Κάιλ Χάινς, ο Μπράιαντ Ντάνστον, ο Οθέλο Χάντερ. Ο Κεμ Μπερτς βρήκε μόνιμη στέγη στο ΝΒΑ.

Θυμηθείτε την ευγνωμοσύνη τους που εξέφρασαν στις δηλώσεις τους, μετά την αποχώρηση του εμβληματικού αρχηγού. Θυμηθείτε και τα εγκώμια των συμπαικτών του για το πόσο τους επηρέασε η νοτροοπία, ο επαγγελματισμός του ακόμη και η απίστευτη ρουτίνα του, πριν από κάθε παιχνίδι.

Εμπιστευόμενοι τον οίστρο του

"Δεν έχω δει μεγαλύτερο ηγέτη από τον Βασίλη" δήλωνε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ένας από τους προπονητές που αφέθηκαν με τον τρόπο τους στον οίστρο του "Μπίλη" εμπιστευόμενοι το ένστικτο ενός παίκτη που βγήκε από το δικό του, μοναδικό καλούπι.

Δεν ξαναβρίσκεις Σπανούλη εύκολα και ο Γιώργος Μπαρτζώκας που κατέκτησε την Ευρωλίγκα το 2013 αλλά και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος με τους δυο τίτλους εν Ελλάδι (2015,2016) το γνωρίζουν επίσης καλά. Όπως έλεγε ο Μπαρτζώκας πρόσφατα "ήταν ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας που έπαιξε ποτέ στον Ολυμπιακό".

Πώς, λοιπόν, να μην είναι αιωνίως ευγνώμων ο κόσμος του Ολυμπιακού για αυτόν τον αθλητή; Πώς να μην οργανωθεί μια τέτοια αυθόρμητη επίσκεψη ώστε να φωνάξει τρία-τέσσερα τελευταία συνθήματα για χάρη του, αγκαλιά μαζί του, χτυπώντας τον στην πλάτη, γελώντας μαζί του;

Ο ίδιος ο μέχρι πρότινος αρχηγός της ομάδας ήταν χαρούμενος και συγκινημένος βλέποντας τα παιδιά που τον χειροκροτούσαν μέσα στο γήπεδο να του "αποδίδουν τιμές" έξω από το σπίτι του. Όχι ότι δεν το ήξερε, πείστηκε όμως ότι δεν θα ξεχαστεί τόσο εύκολα, γιατί απλά Σπανούληδες δεν ξαναβγαίνουν. Εκτός αν... μας εκπλήξει κάποιος ή κάποια από τα παιδιά του, ζωή να'χουν.

ΥΓ: Όλα αυτά αναδεικνύουν και την σημειολογία της φετινής σεζόν, την πρώτη μετά από έντεκα, που ο Ολυμπιακιός παίζει χωρίς τον μόνιμο αρχηγό του. Η μετάβαση πάντως γίνεται με εξαιρετικό τρόπο χάρη στις αποφάσεις που πάρθηκαν το καλοκαίρι τις σωστές επιλογές και κινήσεις, οι οποίες φαίνεται ότι συνεχίζονται με την οριστικοποίηση για την διετή επέκταση του συμβολαίου του Σάσα Βεζένκοφ.