Η Ρεάλ Μαδρίτης μπαίνει την Παρασκευή στο παρκέ του ΣΕΦ για ένα μεγάλο ματς κόντρα στον Ολυμπιακό. Ένα ακόμη … μεγάλο, θα έπρεπε να πούμε, καθώς οι δυο ομάδες έχουν παίξει τρεις φορές σε τελικό Ευρωλίγκας και μονομαχήσει ουκ ολίγες φορές σε κανονική περίοδο και πλέι-οφ. Το ζευγάρι, άλλωστε, το είδαμε και στον περσινό τελικό, όταν η Ρεάλ μετά από 20 χρόνια επέστρεψε στον ευρωπαϊκό της θρόνο, πανηγυρίζοντας το τρόπαιο μέσα στο σπίτι της.

Ο Πάμπλο Λάσο που στην αρχή της χρονιάς ήταν να «πάρει πόδι», έγινε ο άνθρωπος που έλυσε τα μάγια για τις «σαΐτες της Καστίλλης» και το μεγάλο κλαμπ από τη Μαδρίτη κατέκτησε (για 9 φορά στην ιστορία της) το βαρύτιμο τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Δεν θα σας μιλήσουμε, όμως για τον κόουτς Λάσο. Ο άνθρωπος που οδηγεί τη Ρεάλ από τον πάγκο έχει μια ξεχωριστή ιστορία στο ισπανικό μπάσκετ και σαν παίκτης. Είναι μια εμβληματική μορφή και σίγουρα ένας από τους κορυφαίους πασέρ που πέρασαν ποτέ από την Ιβηρική χερσόνησο αλλά και στην Ευρώπη ολόκληρη. Για την ακρίβεια είναι ο … άνθρωπος που έχει δώσει τις περισσότερες τελικές πάσες στην ιστορία της ισπανικής λίγκας. Και τα περισσότερα κλεψίματα, επίσης!

Άλλωστε η καριέρα του δεν κράτησε ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 18 ολόκληρα χρόνια, καθώς ξεκίνησε τη σεζόν 1985-86 και ολοκληρώθηκε σε αυτή του 2002-03!

Σταμάτησε σε ηλικία 36 ετών, αλλά παρέμεινε στο μπάσκετ, καθώς αμέσως ακολούθησε καριέρα προπονητή, κάνοντας πράξη τις συμβουλές του μέντορά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο Ζοτς που είχε τον Λάσο και αντίπαλο και παίκτη του (στη Ρεάλ) έβλεπε στον Βάσκο πλέι-μέικερ ένα αντίγραφο του εαυτού του. Και όταν ο Λάσο τον ρώτησε μια μέρα τι πρέπει να κάνει, μετά την ενεργό δράση ο Ομπράντοβιτς ήταν ξεκάθαρος: «Φυσικά, προπονητής…»

Από τότε οι δυο συνάδελφοι, πλέον, μιλάνε συχνά πυκνά στο τηλέφωνο ανταλλάσοντας απόψεις. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Πάμπλο Λάσο, με το νο 7 στην πλάτη.

Ο Πάμπλο Λάσο είναι Βάσκος, γεννημένος στη Βιτόρια και ο πατέρας του Χοσέ ήταν προπονητής της Σάσκι Μπασκόνια. Σε ηλικία 18 ετών, έκανε το ντεμπούτο του στη λίγκα ACB παίζοντας για πρώτη σεζόν με την ομάδα που τώρα λέγεται Κούτσα Λαμποράλ και εμείς τη μάθαμε Ταουγκρές. Με αυτή την ονομασία, άλλωστε, ο Λάσο άρχισε να γίνεται γνωστός παίζοντας έντεκα συνεχόμενα χρόνια, πριν μετακομίσει στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ! Η ομάδα της Μαδρίτης (το 1995) ήταν η δεύτερη ομάδα της καριέρας του. Στην πρωτεύουσα κάθισε ως το 1998 και ολοκλήρωσε την καριέρα του περνώντας από Κάσερες, Ζιρόνα, Γιέιδα και Βαγιαδολίδ. Σε πέντε χρόνια, άλλαξε τέσσερις φανέλες, ενώ σε 13 είχε παίξει … μόλις σε δυο ομάδες!

Το τέλος της καριέρας του τον βρήκε να έχει κάνει μερικά ιστορικά ρεκόρ που πολύ δύσκολα θα πέσουν. Ο νυν προπονητής της Ρεάλ, ολοκλήρωσε την καριέρα του σαν παίκτης και ήταν

• Πρώτος στις ασίστ (2.896 σε 624 αγώνες, μέσος όρος 4.6). Πολύ πιο πίσω του βρίσκονται μεγάλοι πλέι-μέικερ όπως Νάτσο Αζόφρα (2.224) και ο Νάτσο Ροντρίγκεθ (2.032). Μόνο ένας παίκτης, ο Έλμερ Μπένετ, είχε καλύτερο μέσο όρο σε τελικές πάσες (5,1).

• Πρώτος στα κλεψίματα με 1.219 (μ.ο 1,9) μπροστά από Νάτσο Ροντρίγκεθ (1.145) και Χοάν Κρέους (1.087)

• Όγδοος σε σύνολο αγώνων (ήταν 7 με 624 ματς αλλά τον πέρασε ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο, που έφτασε τα 627 ματς. Πρώτος εδώ ο Ράφα Τζοφρέσα με 756 αγώνες.

• Είναι, ωστόσο, 4ος στη λίστα με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής! Συνολικά 17.378 λεπτά, που αντιστοιχούν κατά μέσο όρο σε ένα 28λεπτο. Πρώτος είναι ο Κρέους (20.211, και ακολουθούν Ερέρος με 19.218 και Τζοφρέσα με 18.062). 11 πόντους, 2/3δ, 1/1τρ, 4/6β, 4ρ, 7ας, 1λ, 1κλ
  

Ο Λάσο δεν ήταν εντυπωσιακός σαν παίκτης, ούτε είχε τεράστια αθλητικά προσόντα. Το μυαλό του, ωστόσο, δούλευε πριν από κάθε απόφασή του, με αστραπιαία ταχύτητα. Αυτό τον έκανε ένα έξτρα κόουτς μέσα στο γήπεδο και φυσικά κορυφαίο πασέρ.

Σε μια ομάδα, όπως η Ταουγκρές του πρώτου μισού της δεκαετίας του 90, όπου υπήρχαν ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς (ο τωρινός κόουτς της ομάδας), ο Μαρσέλο Νικόλα (του Παναθηναϊκού), ο Ραμόν Ρίβας (της ΑΕΚ), ο Αμερικανός Κένι Γκριν και οι λοιποί αστέρες της πρώτης «χρυσής» εποχής της βάσκικης ομάδας, ο Λάσο ήταν απλά ο «εγκέφαλος». Toν εκτιμούσε ιδιαίτερα και ο κόουτς της Ταουγκρές, ο μακαρίτης Μανέλ Κομάς, ο επιλεγόμενος και … σερίφης (στη φωτογραφία οι δυο τους, από εκείνη την εποχή)

Αποκορύφωμα εκείνης της ομάδας στην Ισπανία ήταν ο θρίαμβος της στο Copa Del Rey του 1995. Η Ταουγκρές αναδείχθηκε Κυπελλούχος Ισπανίας, με τον Λάσο να αναδεικνύεται MVP του τελικού, αλλά και ολόκληρου του τουρνουά!

Η ραψωδία του ξεκίνησε στον πρώτο αγώνα της Ταουγκρές, κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης (το 1994) Μπανταλόνα με 96-89: 14π με 3/3δ, 8/9, 10 ασ, 2κλ και 4λ. Η συνέχεια δόθηκε στον ημιτελικό στο 86-79 επί της Ρεάλ του Ομπράντοβιτς (15 με 2/5δ, 3/3τρ, 2/4β, 7ασ, 1κλ και 5λ) για να ολοκληρωθεί στον τελικό κόντρα στη Σαραγόσα (88-80) με 11π (2/3δ, 1/1τρ, 4/6β) 4 ρ και 7 ασίστ. Σε τρία παιχνίδια είχε σημειώσει 40 πόντους και δώσει 24 τελικές πάσες!

Ήταν ο πρώτος τίτλος της Ταουγκρές μιας σπουδαίας ομάδας της εποχής, που έπαιξε σε τρεις συνεχόμενους τελικούς του Κυπέλλου Σαπόρτα, για να κατακτήσει το Κύπελλο στην τρίτη της προσπάθεια κόντρα μάλιστα στον ΠΑΟΚ. Ο Λάσο όμως είχε φύγει, καθώς πήρε μεταγραφή για τη Ρεάλ. Δεν έμεινε, ωστόσο, παραπονεμένος. Το 1997 έπαιρνε κι αυτός το Κύπελλο, όταν η «βασίλισσα» νίκησε στον τελικό (της Λευκωσίας) τη Βερόνα με 78-64. Ο Λάσο είχε αγωνιστεί 16 λεπτά, σημειώνοντας 3π και μοιράζοντας τέσσερις ασίστ σε μια Ρεάλ όπου έπαιζαν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα (17π) και ο Τζόε Αρλάουκας (18π).

H κορυφαία του χρονιά, ωστόσο, ήταν η σεζόν 1994-95. Παίζοντας με την Ταουγκρές, μέχρι τον τελικό κόντρα στην Ολύμπια Λιουμπλιάνας (οι Σλοβένοι νίκσαν 91-81) σε 17 ευρωπαϊκούς αγώνες είχε 7.7π 2.2 ρ και … 9.4 ασίστ!

Σε εννιά απ’ αυτά τα 17 παιχνίδια, είχε διψήφιο αριθμό σε τελικές πάσες. Σε δύο αγώνες είχε από 18 ασίστ (!), ενώ σε άλλα δύο μοίρασε 16!

Στα τελευταία πέντε παιχνίδια το κοντέρ έγραψε 68 τελικές πάσες (μ.ο 13.6). Μιλάμε για πασέρ, όχι αστεία.

Παρότι ήταν ένας πολύ αξιόλογος πλέι-μέικερ, στην Εθνική Ομάδα προτιμούσαν τον Ράφα Τζοφρέσα, με αποτέλεσμα ο Λάσο να μένει συνήθως εκτός. Πρόλαβε πάντως να παίξει σε 61 αγώνες της Εθνικής Ισπανίας, πριν η φούρια-ρόχα γίνει κυρίαρχος της Ευρώπης.