Ο όμιλος είναι σχετικά εύκολος, η συνέχεια ...σχετικά δύσκολη, αλλά μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη, που θα γίνει το Παγκόσμιο Κύπελλο, θα έχουν γίνει τόσα πολλά, που ό,τι και να γράψουμε τώρα θα είναι απλά εικασίες. Όπως μου λεγε κι ένας διεθνής μπασκετμπολίστας "όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αρκεί να είναι καλά η ομάδα και βλέπουμε".

Μη ξεχνάμε ότι η τελευταία φορά που χαμογελάσαμε σε διεθνή διοργάνωση ήταν το 2009 στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, όταν το ελληνικό συγκρότημα επέστρεψε έχοντας το χάλκινο μετάλλιο στις αποσκευές του.

Το ' 10 στην Τουρκία (Παγκόσμιο), αποτύχαμε. Το' 11 στη Λιθουανία (Ευρωμπάσκετ), αρκεστήκαμε στην έκτη θέση, το ' 12 στο Καράκας (Προολυμπιακό) και το '13 στη Σλοβενία (Ευρωμπάσκετ) φάγαμε σφαλιάρες.

Δεν είναι, λοιπόν, θέμα κλήρωσης, αλλά οργάνωσης, προετοιμασίας και τελικών στόχων. Η Εθνική έχει και το υλικό. Κατά πάσα πιθανότητα θα έχει και ένα καλό Έλληνα προπονητή (με τον Γιαννάκη να είναι ξανά στο προσκήνιο και να ακούγονται, επίσης, τα ονόματα των Σφαιρόπουλου και Κατσικάρη). Εφόσον οργανωθεί, σε όλα τα επίπεδα, οχυρωθεί και ...αφεθεί ελεύθερη να λειτουργήσει, έχει όλα τα εχέγγυα να πετύχει μια διάκριση.

Για να φτάσουμε, λοιπόν, να τραγουδήσουμε "λούζεται η αγάπη μου στον Γουαδαλκιβίρ", τον ποταμό που διατρέχει την όμορφη όσο και πολύ ζεστή το καλοκαίρι Σεβίλλη, που εξυμνούσε κι ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, θα φάμε, σίγουρα, ακόμη πολλά ψωμιά.

Αν επιμένετε, πάντως, από τώρα για μια σύντομη αποτίμηση της κλήρωσης, έχουμε να επισημάνουμε τα εξής:

• Ο όμιλος είναι, πράγματι, βατός. Όσες φιλοδοξίες κι αν έχουν η Σενεγάλη, ή οι Φιλιππίνες, θα είναι σχεδόν απίθανο να "χωθούν" στην τετράδα, που προχωράει στην επόμενη φάση. Η "σοβαρή" και "προγραμματισμένη" Εθνική (σαν κλισέ ακούγονται, αλλά είναι απαραίτητες προϋποθέσεις) μπορεί να αναρριχηθεί ακόμη και στην πρώτη θέση. Η Αργεντινή έχει την "αίγλη" του ένδοξου παρελθόντος, μας έχει πληγώσει το 2004 στην Αθήνα και το 2008 στο Πεκίνο, αλλά εκτός του Σκόλα και μάλλον του Μανού Τζινόμπιλι, είναι αμφίβολο αν θα δούμε κάποιον άλλον από την παλιά καλή φρουρά. Ο Κάρλος Ντελφίνο έκανε διπλή εγχείριση στο πόδι του και δεν θα παίξει μπάσκετ φέτος, ενώ ο Πάμπλο Πριτζιόνι είναι 37 ετών...
• Το Πουέρτο Ρίκο, θα εμφανιστεί με τους γνωστούς γκαρντ-πυροβόλα (Αρόγιο, Τζέι-Τζέι Μπαρέα), μάλλον και τον δεινόσαυρο Ράμος (2.22), αλλά είναι μια ομάδα που τη νικάμε συνέχεια από το 1994 και μετά. Χάσαμε στο πρώτο παιχνίδι (στο Τορόντο) πήραμε τα οκτώ υπόλοιπα.
• Ίσως ο πιο σπουδαίος αντίπαλος της Ελλάδας να είναι η Κροατία. Με τη φόρα του Ευρωμπάσκετ, όπου κατέκτησε την 4η θέση, ίσως τον Ζόραν Πλάνινιτς να επιστρέφει και τον κορμό του Ρέπεσα (Ούκιτς, Τόμιτς, Μπογκντάνοβιτς, Σάριτς, Ζόριτς) να παραμένει αναλλοίωτος.

Η συνέχεια από την Σεβίλλη, έχει Μαδρίτη. Η Ελλάδα διασταυρώνεται με τον πρώτο όμιλο της Γρανάδα. Το γκρουπ των Ισπανών. Κι από κει, λίγο πολύ, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Η Αίγυπτος και το Ιράν, δύσκολα θα απειλήσουν. Η τετράδα μοιάζει λίγο πολύ γνωστή. Ισπανία, Σερβία, Γαλλία, Βραζιλία. Οι Ισπανοί είναι το φαβορί. Κατά παράδοση, όμως, κάνουν μια ...γκέλα στην πρώτη φάση και κάνουν άνω κάτω το πρόγραμμα.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες η Ελλάδα αποφεύγει την Ισπανία, στην πρώτη φάση των νοκ-άουτ εφόσον δεν τερματίσει 4η. Σε περίπτωση, μάλιστα, που είναι 1η ή 3η στην πρώτη φάση την συναντάει μόνο στον ... ημιτελικό (εφόσον δεν υπάρξει κάποια έκπληξη έτσι;)

Ωστόσο, Γαλλία (αν ο Πάρκερ αναθεωρήσει την απόφασή του για αποχή και ξεκούραση), Βραζιλία (με Νενέ, Βαρεζάο και Μπαρμπόσα στο ρόστερ της) και η πάντα "σκληρή" Σερβία, συνθέτουν μια τριάδα έτσι κι αλλιώς σπουδαίων αντιπάλων.

Μη προτρέχουμε, ωστόσο, τόσο πολύ. Κι όπως έλεγε το γνωστό ανέκδοτο "να οργανωθούμε"...