Όλα ήταν όπως έπρεπε, αυτό το βράδυ στο ΣΕΦ. Η γιορτή που στήθηκε για την απόσυρση της φανέλας, την υπέρτατη τιμή για ένα μπασκετμπολίστα σε ολόκληρο τον κόσμο, ήταν αντάξια της ιστορίας του Ολυμπιακού και φυσικά του ίδιου του Βασίλη Σπανούλη. Ο κόσμος, η ομάδα, οι προσκεκλημένοι παρόντες στο Στάδιο ή μέσω μηνυμάτων, έδωσαν στη βραδιά μια άλλη διάσταση.

Κι όταν η αγαπημένη οικογένεια του Βασίλη, τα παιδιά και η πολύτιμη σύντροφος του Ολυμπία, βρέθηκαν στην σκηνή, ήρθε η κορύφωση. Τα "σπανουλάκια" πάτησαν το κουμπί για να εμφανιστεί στον ουρανό του γηπέδου, δίπλα στα λάβαρα με τους τίτλους της ομάδας το θρυλικό νο7, με το όνομα Spanoulis.

Θα είναι εκεί για πάντα, να θυμίζει τον ανυπέρβλητο αρχηγό, τα κατορθώματα του και την συμβολή του σε αυτά τα 11 συναρπαστικά χρόνια, που πέρασε στον Πειραιά.

Χιλιάδες μάτια βούρκωσαν, εκείνη την ώρα. Έτσι κι αλλιώς στην περίπου μία ώρα που κράτησε η γιορτή, η συγκίνηση ήταν διάχυτη, τα σκουπιδάκια έμπαιναν και έφευγαν από τα μάτια. Μαζί με τις αναμνήσεις που σκόρπιζε η φιγούρα του V-Span.

Ο Γιώργος Πρίντεζης, που πάντα μιλάει από καρδιάς, ομολόγησε και μια... ατάκα των δυο μεγάλων αρχηγών όταν συναντήθηκαν στους διαδρόμους του ΣΕΦ, στα αγαπημένα τους αποδυτήρια και το καμαράκι ("στρατηγείο") του φροντιστή Δημήτρη Πασχόπουλου: "Κοιταχτήκαμε για κάποια στιγμή και είπαμε, πως... έγινε και ξαφνικά βρεθήκαμε κι οι δυο, σε μια τέτοια γιορτή, με κουστούμια..."

Όλα μπορεί να τα νικήσει ένας αθλητής. Τους αντίπαλους, τον πόνο. Μόνο ο χρόνος είναι ανίκητος. Κάθε μεγάλος παίκτης έχει πάνω του και την "ημερομηνία λήξης". Κανείς δεν αγωνίζεται για πάντα. Όλοι όμως θα ήθελαν, στο τέλος της καριέρας τους, να έχουν μια τέτοια σπουδαία γιορτή, μια βραδιά (ένα διήμερο καλύτερα, αφού προηγήθηκε και το σαββατιάτικο γκαλά) σαν αυτή που οργάνωσε ο Ολυμπιακός για τον "καλύτερο που φόρεσε ποτέ την ερυθρόλευκη φανέλα".

Ο Σπανούλης φρόντισε να "σκοτώσει" τον παίκτη που είχε μέσα του, νωρίς-νωρίς. Δεν έμεινε πολύ έξω από τα γήπεδα. Μόλις φόρτισε τις μπαταρίες του, επέστρεψε δριμύτερος και - όπως είχαμε προβλέψει από την αποχαιρετιστήρια συνέντευξή του πριν δυο χρόνια - εμφανίστηκε με το πινακάκι του προπονητή στα χέρια, έτοιμος να ερωτευτεί το μπάσκετ από την αρχή.

Ήδη τα πρώτα δείγματα της προπονητικής του καριέρας πείθουν ότι θα ναι το ίδιο επιδραστικός και από τους πάγκους. Ένας άνθρωπος που όλη τη μέρα βλέπει και ασχολείται με το μπάσκετ δεν γίνεται να μην είναι κορυφαίος και στην καθοδήγηση των ομάδων του. Οι παίκτες του Περιστερίου bwin γνωρίζουν καλά τι εννοούμε, κάποιοι απ' αυτούς όπως ο Σιλβέν Φρανσίσκο, άλλαξαν επίπεδο και δεν δίστασαν να απονείμουν τα εύσημα στον κόουτς Σπανούλη

Ξανάγινε για λίγο ο θρυλικός Kill Bill

Αλλά αυτές τις δυο ημέρες, ο Βασίλης - αν και το φορούσε - πέταξε για λίγο το κουστούμι στην άκρη και φόρεσε νοερά όλες τις φανέλες με τις οποίες μεγαλούργησε στην καριέρα του. Πρώτα του Κερανού και του Γυμναστικού Λάρισας, μετά του Αμαρουσίου και του Παναθηναϊκού, των Χιούστον Ρόκετς στην οδυνηρή για αυτόν εμπειρία του ΝΒΑ και φυσικά του Ολυμπιακού, που αποτέλεσε το λιμάνι του και το κλαμπ στο οποίο έμεινε τα περισσότερα χρόνια, έγινε ο ηγέτης της και εν τέλει ένα παντοτινό σύμβολο της.

Μαζί - σχεδόν σε ολόκληρη αυτή τη διαδρομή - και η φανέλα της Εθνικής Ομάδας την οποία ο Σπανούλης από μικρό παιδί τιμούσε, φέρνοντας στη χώρα μετάλλια, διακρίσεις κι άλλες αξέχαστες στιγμές, όπως το μπάζερ μπίτερ με την Κροατία στη Γρανάδα το 2007, ή τα τρομερά ντράιβ και τρίποντα κόντρα στους Αμερικανούς, ένα χρόνο πριν, στη Σαϊτάμα.

Για 48 ώρες, έγινε ξανά ο Μπίλης, που προστάτευαν όσο κανέναν άλλο ο αδερφός του Δημήτρης και η μητέρα του Γεωργία. Ήξερε μέσα του ότι πάντα θα τον παρακολουθούσε και ο πρόωρα χαμένος πατέρας του Θανάσης, που τον συντρόφευε στα πρώτα του βήματα, μένοντας διακριτικά στην εξέδρα και θαυμάζοντας το βλαστάρι του. Σε αυτόν αφιέρωσε, βαθιά συγκινημένος, χθες το βράδυ όλα όσα πέτυχε στην δοξασμένη καριέρα του.

Σαν αστραπή, σαν αμοντάριστες σκηνές μιας κινηματογραφικής ταινίας, περνούσαν από το μυαλό του όλες οι στιγμές της ζωής του, που ήταν συνυφασμένες με μια ντρίπλα, ένα κλέψιμο, μια πάσα, ένα σουτ. Ο Βασίλης ξανάγινε για λίγο αυτό που κι εμείς όλοι είχαμε την τύχη να βλέπουμε στα γήπεδα. Ένα παιδί που αγάπησε το μπάσκετ, ένας επαγγελματίας που δεν φοβήθηκε ποτέ, ένας παθιασμένος ηγέτης για τη νίκη στο... επόμενοι παιχνίδι.

Του άξιζαν όλα αυτά, όπως αξίζουν και σε πολλούς άλλους, τεράστιους αθλητές που έφυγαν μέσα στην σιωπή, χωρίς να νιώσουν το τελευταίο χειροκρότημα, να διαπερνάει όλο τους το είναι. Ίσως αυτή η γιορτή να ανήκε και σε αυτούς, που δεν πρόλαβαν να χαρούν ό,τι απλόχερα έδωσε στον πρώην αρχηγό του, ο Ολυμπιακός.

Αιώνιο σύμβολο στον ουρανό του ΣΕΦ

Μάτια βουρκωμένα, λοιπόν. Όχι όμως και παραπονεμένα, που λέει και το τραγούδι. Ευτυχισμένα ήταν τα περισσότερα. Ένας ήρωας που απολάμβαναν να οδηγεί την ομάδα τους πάνω στα παρκέ, που ήξεραν ότι όταν σηκωθεί να κάνει το τελευταίο σουτ θα βάλει και το νικητήριο καλάθι, όταν θα δώσει μια πάσα στον Πρίντεζη θα έρθει μια Ευρωλίγκα στον Ολυμπιακό.

Όσα υποσχέθηκε στην ιστορική πρώτη του συνάντηση με τους Αγγελόπουλους το καλοκαίρι του 2010 τα έκανε πράξη μέσα στο γήπεδο, με πολύ κόπο, ιδρώτα και πόνο από τους τραυματισμούς. Αλλά και πολλούς πόντους, αμέτρητες ασίστ και εμφανίσεις που ξεπερνούσαν κάθε φαντασία.

Όχι ένα, αλλά τέσσερα συνεχόμενα τρίποντα (συν ένα ακόμα λίγο πριν τη λήξη) στον τελικό της Ευρωλίγκας με τη Ρεάλ. Όχι ένα, αλλά δυο μπάζερ μπίτερ στους τελικούς του 2016, κόντρα στον Παναθηναϊκό. Όχι έναν αλλά 11 συνεχόμενους πόντους στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ το 2015. Κάθε φορά, ο Βασίλης διάλεγε και κάτι πιο δύσκολο, κάτι πιο εντυπωσιακό. Έτσι του άρεσε να παίζει, έτσι γεννήθηκε, γι' αυτό και λατρεύτηκε τόσο πολύ.

Ναι, θα ήταν πολύ δύσκολο να ξεχαστούν όλα αυτά. Πόσο μάλλον, που ο ίδιος ο σύλλογος και ο κόσμος του θέλει να τα θυμάται και να εμπνέεται. Γι' αυτό το λόγο, άλλωστε, η θρυλική φανέλα με το νο 7, ανέβηκε και στον ουρανό του ΣΕΦ. Να είναι εκεί, σαν ένας τίτλος όπως συμφώνησε ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος στη σχετική ερώτηση του Γιάννη Λαμπίρη, αλλά και σαν σύμβολο μιας εποχής, μιας απόφασης, μιας μορφής που άλλαξε και την ιστορία...