Τα μετάλλια είναι τα τελευταία που έχουν σημασία, έστω κι αν κάτι άλλο εκτός από το χρυσό θα ... χαλούσε, όσο να' ναι, το ατέλειωτο πάρτι της Εθνικής Εφήβων στο Βόλο. Σημασία είχε και ο τρόπος με τον οποίο ήρθε αυτό το χρυσό, κάτι που μας εξομολογήθηκε το πρωί στη συχνότητα του Sport24 Radio 103,3 και ο Μιχάλης Λούντζης: "Θα θυμάμαι για πάντα, αυτή την ανατροπή...".

Δεν έχει άδικο ο νεαρός. Μια νίκη, με καθαρά ελληνικό τρόπο. Με greek basketBALLS για να θυμηθούμε, τον περίφημο τίτλο του Sport24.gr, μετά τον θρίαμβο επί των ΗΠΑ στη Σαϊτάμα. Δεν είναι η πρώτη φορά, που βλέπουμε ένα ελληνικό συγκρότημα να πέφτει ανάσκελα στο καναβάτσο και ξαφνικά, να ανατρέπει λογική και προγνωστικά, φέρνοντας τα πάνω-κάτω στην κυριολεξία.

Ο ημιτελικός στο Βελιγράδι, με τη Γαλλία. Ή ο προημιτελικός στη Μαδρίτη με την Σλοβενία, δυο χρόνια αργότερα. Εκεί, που λες "πάει έχασαν οι Έλληνες" ξαφνικά τους βλέπεις να έχουν επιστρέψει και να παίρνουν τέτοιες μεγάλες νίκες. Όπως αυτή που πήραν οι έφηβοι, όταν γύρισαν ματς 14 πόντων, με τους Τούρκους μάλιστα να έχουν επιβληθεί πλήρως και στα δυο κομμάτια του γηπέδου.

Η Ελλάδα, όχι μόνο στάθηκε στα πόδια της, αλλά γύρισε ... ανάποδα ένα χαμένο παιχνίδι. Όπως το 2005 και το 2007 οι άνδρες, σε αντίστοιχα κρίσιμα παιχνίδια. Είναι άκρως ελληνικός, αυτός ο πεισματάρικος τρόπος να γυρίζουν τα ματς. Και όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο. Θυμηθείτε πως πήρε στην Κωνσταντινούπολη, την Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός...

Είναι ο τρόπος που εμπνέει προπονητές και παίκτες, να προσπαθούν ως το τέλος. Να πιστεύουν στις δυνάμεις τους και να βρίσκονται σαν οι κατάλληλοι ... θριαμβευτές την κατάλληλη ώρα. Πολύ σωστά, στον σχολιασμό της τηλεοπτικής μετάδοσης, ο Γιώργος Καλαϊτζής δήλωνε "όταν περάσουν μπροστά οι Έλληνες, η Τουρκία δύσκολα θα επιστρέψει". Μπορεί να άργησε η Εθνική, αλλά πράγματι από τη στιγμή που προηγήθηκε, έπαιζε με τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση, που δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει τη νίκη και το Κύπελλο.

Η επιχείρηση εξόντωσης!

Η κόρνα της λήξης βρήκε ... σύσσωμη την ομάδα να πανηγυρίζει και να τρέχει σε μια γωνία του γηπέδου, όπου ήταν μαζεμένες οι οικογένειες των παικτών. Όλοι μαζί, ένα κουβάρι γιόρταζαν τη μεγάλη νίκη, μετά από ένα τρίμηνο γεμάτο προπονήσεις και αγώνες. Μη ξεχνάτε ότι αυτή η ομάδα μαζεύτηκε για πρώτη φορά στις 25 Μαΐου, αφού υπήρχε και το Παγκόσμιο για παίκτες κάτω των 19 ετών. Να πούμε, βέβαια, ότι ο προγραμματισμός της FIBA είναι για ... κλάματα. Δεν είναι δυνατόν κάθε χρόνο να γίνονται Ευρωμπάσκετ 19, 18 και 17 ετών. Να φανταστείτε ότι η πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εθνική εφήβων, του χρόνου θα παίξει (σαν εθνική κάτω των 19) στη δεύτερη κατηγορία, λόγω των κακών εμφανίσεων της φετινής ομάδας αυτής της ηλικιακής κατηγορίας στην Ιταλία. Σα να μην έφταναν αυτά, κάθε διετία γίνεται και το Παγκόσμιο κάτω των 19, με αποτέλεσμα φέτος οι διοργανώσεις να θυμίζουν μια επιχείρηση... εξόντωσης της αφρόκρεμας της νέας γενιάς.

Πέντε παίκτες από την Κρήτη, βρέθηκαν και στο Βόλο, με τον Χαραλαμπόπουλο στο μεν Παγκόσμιο να παίζει με μισό πόδι (λόγω του διαστρέμματος) στο Παγκόσμιο και σχεδόν 40 λεπτά σε κάθε αγώνα του Ευρωμπάσκετ. Υπάρχουν και χειρότερα. Ο Κορκμάζ, ας πούμε, έπαιξε τόσο στην Κρήτη όσο και στο Βόλο και ... τώρα ενσωματώνεται στην προετοιμασία της Εθνικής ανδρών της Τουρκίας, εν όψει του Ευρωμπάσκετ του Σεπτεμβρίου!

Η Εθνική του ... 2025!

Μέσα στους πανηγυρισμούς, κάθε φορά ακούγονται και υπερβολές. Ευτυχώς, αυτοί που κράτησαν τους τόνους χαμηλά ήταν πρώτα οι παίκτες και μετά οι προπονητές τους. Άλλωστε το χρυσό μετάλλιο θα το ξεχάσουμε αρκετά γρήγορα. Αυτό, που δεν θα φύγει από το μυαλό μας είναι η προώθηση των παικτών στην Εθνική Ανδρών. Αν κάθε φορά, το μεγάλο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα εξασφαλίζει τρεις-τέσσερις παίκτες από τις "μικρότερες" ομάδες η εξασφάλιση της ομαλής του πορείας είναι δεδομένη.

Ήδη η Εθνική ανδρών, βρίσκει σαν κορμό τη γενιά του 90 (Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης, Γιάνκοβιτς αλλά και Παππάς, που φέτος είναι τραυματίας), έρχονται οι 94άρηδες (Αντετοκούμπο, Αγραβάνης, Παπαπέτρου) και η προοπτική των ... 97άρηδων (Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης και οπωσδήποτε ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, που πρέπει να προσεχθεί σαν κόρφη οφθαλμού) δίνει εχέγγυα για την επόμενη (τουλάχιστον) δεκαετία και σε επίπεδο ανδρών. Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο κέρδος απ' αυτό το Ευρωμπάσκετ.

Μεγάλη υπόθεση για δυο πόλεις, όπως το Ηράκλειο και ο Βόλος, που έζησαν από κοντά δυο σπουδαίες διοργανώσεις. Τα γήπεδα ήταν γεμάτα, σε δύσκολες μέρες για όλους. Το χαμόγελο, που έσκασε έστω και για λίγο είναι μια ακόμη κατάκτηση των παικτών και του προπονητικού επιτελείου. Η περιφέρεια αγκάλιασε την ομάδα και αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι εφόσον της δοθούν οι δυνατότητες, μπορεί να στηρίξει και την πιο δύσκολη προσπάθεια.

* Μια πικρία φάνηκε στις δηλώσεις Παπαθεοδώρου, κυρίως για την κριτική που του ασκήθηκε μετά τις δυο ήττες στην πρώτη φάση (από Λιθουανία και Βοσνία). Και η κριτική, ωστόσο, ακόμη και κακοπροαίρετη, είναι μέσα στη δουλειά και την καθημερινότητα μιας ομάδας. Και η Εθνική ... κάτι έμαθε, ακόμη κι απ' αυτό.

** Το ότι πήραν το χρυσό μετάλλιο, δεν σημαίνει ότι η δουλειά σταματάει. Αντιθέτως, μόλις τώρα αρχίζει. Και θα είναι πιο δύσκολη από πριν, καθώς υπάρχουν οι αντίστοιχες απαιτήσεις.

*** Η Εθνική (είτε ανδρών, είτε εφήβων) δεν είναι ούτε του Ολυμπιακού, ούτε του Παναθηναϊκού. Είναι της Ελλάδας. Δυστυχείς και μικρόνοοι όσοι δεν μπορούν να το καταλάβουν...

Τα λέμε και στο twitter ως @yiannifil