Μεγάλη μέρα για τον Νουρέγιεφ

O Κώστας Πετρόπουλος έγινε τον περασμένο Ιανουάριο 61 ετών. Πριν από τριάντα χρόνια σταματούσε πρόωρα το μπάσκετ, με τα γόνατά του, σχεδόν κατεστραμμένα, από τις απανωτές εγχειρήσεις. Έμεινε στην ιστορία, σαν ένας από τους κορυφαίους και σίγουρα πιο θεαματικούς μπασκετμπολίστες που είδαμε ποτέ στα γήπεδα του μπάσκετ. Τον είπαν, άλλωστε, Νουρέγιεφ...

Δεν είναι τυχαίο ότι το ίδιο ακριβώς παρατσούκλι αποδόθηκε και στον Βασίλη Χατζηπαναγή. Κι οι δυο είχαν την ίδια χορευτική ικανότητα. Ο ένας με την ασπρόμαυρη και ο άλλος με την πορτοκαλί μπάλα. Σύμβολο του Απόλλωνα Πατρών, μιας ολόκληρης πόλης αν προτιμάτε, ο Κώστας έχει γράψει τη δική του ξεχωριστή ιστορία στο ωραίο βιβλίο του ελληνικού μπάσκετ.

Το Σάββατο 11/3, ένα άλλο βιβλίο, ένα λεύκωμα, ειδικά αφιερωμένο σε αυτόν παρουσιάζεται επίσημα σε μια μεγάλη εκδήλωση στην Πάτρα, που αποτελεί ταυτόχρονα και μια τιμητική εκδήλωση για έναν από τους πιο σπουδαίους Έλληνες μπασκετμπολίστες όλων των εποχών.

Στην αίθουσα Τύπου του Επιμελητηρίου Αχαΐας, όλη η πόλη, θα τιμήσει το πιο διάσημο ... μουστάκι της. Ο Κώστας δεν το αποχωρίστηκε ποτέ. Μπορεί να είναι και ένας από τους λόγους που γράφτηκε το πρωτότυπο λεύκωμα, το οποίο υπογράφουν 77+1 άνθρωποι του αθλητισμού, των γραμμάτων και των τεχνών, είτε από την Πάτρα, είτε από την υπόλοιπη Ελλάδα. Άνθρωποι, που τον συνάντησαν στο γήπεδο, ή τον θαύμασαν από τις εξέδρες, συν τον αδερφό του Τάκη. Το δικό του κείμενο, είναι λίγο μεγαλύτερο και περιγράφει πως τα δυο αδέρφια, άφησαν τις ποδοσφαιρικές αλάνες, όπου όπως όλοι οι πιτσιρικάδες βρέθηκαν να παίζουν στην αρχή, πριν εγκατασταθούν στο ιστορικό κλειστό γήπεδο του Απόλλωνα στη Ναυαρίνου.

Ένα ιδιαίτερο λεύκωμα και η ομάδα των ανθρώπων που πήρε την πρωτοβουλία, μαζί με τις εκδόσεις VIA, διοργανώνουν την σχετική εκδήλωση στις 11πμ. Συντονίζουν οι δημοσιογράφοι Τάκης Θεοδωρακόπουλος και Δμήτρης Αβραμίδης, μαζί με τον Χρήστο Παπαδημάκη εκ μέρους των διοργανωτών και τον μπασκετμπολίστα Γιώργο Πετρόπουλο, ανιψιό του Κώστα.

Έχουν κληθεί όλες οι αρχές της Πάτρας, με τον δήμαρχο Κώστα Πελετίδη να απονέμει βραβείο "για την ανεκτίμητη προσφορά και τη νεολαία της πατρίδας μας”, ενώ τον πρώην διεθνή μπασκετμπολίστα θα τιμήσουν ακόμη ο Πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Δυτικής Ελλάδας Πλάτωνας Μαρλαφέκας.

Ήδη, οι φίλοι του Κώστα, βρέθηκαν από την Παρασκευή στην Πάτρα, όπου πέρασαν μια ωραία βραδιά, με καλό φαγητό, τραγούδι και περισσότερες αναμνήσεις.

Ο ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΣ ΧΟΡΕΥΤΗΣ

Το να περιγράψει κανείς το ταλέντο του Κώστα Πετρόπουλο είναι δύσκολο. Ακόμη και η πολύ πλούσια γλώσσα μας, αδυνατεί να βρει τα κατάλληλα επίθετα. Δεν είμαι και ... τόσο αντικειμενικός, άλλωστε, γιατί με τον Πετρόπουλο ετυχε να κάνουμε οικογενειακή παρέα, γνωρίζοντας από κοντά ένα πολύ ωραίο άνθρωπο, ακέραιο χαρακτήρα με αρχές και με συγκεκριμένη ιδεολογική συγκρότηση, που τον συντρόφευσε από τα νιάτα του μέχρι σήμερα.

Είμαστε τυχεροί, όσοι ζήσαμε τη δεκαετία του 80 γιατί προλάβαμε πρωταθλήματα όπου για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, προλάβαμε να μονομαχούν, παιχταράδες όπως ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Παπαγεωργίου, ο Καλιγκάρις και ο Πετρόπουλος.

Ο "Νουρέγιεφ" είχε μια μοναδική ικανότητα να ζαλίζει τους αντιπάλους του. Έσπαγε αστραγάλους με μοναδικές προσποιήσεις, πέρναγε την μπάλα πίσω από την πλάτη του, έφτανε σε εντυπωσιακά καρφώματα γιατί πηδούσε στο Θεό, έκανε λέι-απ με το δεξί, με το αριστερό, με ό,τι ... τον φώτιζε ο Θεός σε κάθε στιγμή του. Ακόμη και όταν βάρυνε

Φορώντας το "7" στην πλάτη, ο μεγάλος Πατρινός, δεν άλλαξε ποτέ ομάδα. Δυο δεκαετίες αγωνίστηκε στον Απόλλωνα Πατρών, σκόραρε 4.255 στην Α Εθνική κατηγορία, έπαιξε 82 φορές στην Εθνική Ομάδα με την οποία σκόραρε 811 πόντους και κατέκτησε μαζί της το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 1979.

Η πλαστικότητα στις κινήσεις του ήταν το απόλυτο χαρακτηριστικό του. Μπορούσε να μείνει για αρκετή ώρα στον αέρα και η επαφή του με το καλάθι ήταν απίστευτη.

Πάρτε μια ιδέα

Σταμάτησε το μπάσκετ σε ηλικία μόλις 31 ετών. Αν ήταν καλά, θα μπορούσε να παίζει ακόμη και στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987. Τα πόδια του, δεν άντεχαν άλλο. Έμεινε όμως, στο μπάσκετ και έγινε ένας πολύ καλός προπονητής. Εργάστηκε διαδοχικά σε Αρίωνα, Ολυμπιάδα, Απολλωνιάδα και Απόλλωνα Πατρών, ενώ θήτευσε ακόμη σε Σπόρτιγκ και Μαρούσι. Από το 1988 εργάστηκε και σαν ομοσπονδιακός τεχνικός, ανεβαίνοντας ένα-ένα τα σκαλιά της ιεραρχίας των εθνικών (παίδες, έφηβοι, γυναίκες) φτάνοντας μέχρι το τιμόνι των ανδρών.

Η άκομψη συμπεριφορά ορισμένων και κυρίως το άκομψο "καπέλωμά" του στην Εθνική Ομάδα σε δυο κρίσιμες διοργανώσεις (1999 και 2001) τον οδήγησαν στην παραίτηση, ενώ επί της ουσίας ήταν αυτος που είχε τις λιγότερες ευθύνες για τις ιστορικές αποτυχίες σε Γαλλία και Τουρκία. Πικράθηκε αρκετά ο Κώστας τότε, προτίμησε όμως να σιωπήσει και να επιστρέψει στην Πάτρα, όπου αφιερώθηκε στην οικογένειά του. Δεν ήταν ποτέ του, άλλωστε, από εκείνους που θα έκαναν "πολιτική", ή θα συμβιβάζονταν απλά και μόνο για να μείνει στην πιάτσα.

Αυτό το λεύκωμα που θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένα αντίτυπα θα είναι ωραίο, χωρίς αμφιβολία. Ειδικά από ανθρώπους, που τον έζησαν μέσα στο γήπεδο, είτε σαν αντίπαλο, είτε σαν συμπαίκτη. Πρόσφατα στο μαγικό κόσμο του ίντερνετ και στο blog basketball mind, ο Αντώνης Νικολετάκης έγραψε δυο λόγια για τον Κώστα. Περιγράφει όσο καλύτερα γίνεται τι εστί ο Πετρόπουλος, για τους Πατρινούς:

"Ο Κώστας είναι σαν μέλος όλων των οικογενειών στην Πάτρα.

Πώς έχεις την έννοια των παιδιών σου;

Έτσι οι πατρινοί έχουμε την έννοια του Κώστα.

Θέλουμε να είναι καλά.

Αρρωσταίνουμε όταν αρρωσταίνει.

Χαιρόμαστε όταν χαίρεται.

Γύρω του χτίστηκαν διάφορες ιστορίες.

Δεν έχω ιδέα ποιες από αυτές ήταν αληθινές και ποιες όχι.

Κυρίως για τα παιχνίδια του εκτός έδρας, που όλοι συναγωνίζονταν να περιγράψουν τα καλάθια του και την αποθέωση που απολάμβανε από τους οπαδούς των γηπεδούχων.

Θυμάμαι μια Κυριακή, όταν κάποιοι στα ψηλά αλώνια περιέγραφαν ένα απίστευτο καλάθι που έβαλε ο Κώστας μέσα στη Λεωφόρο, το προηγούμενο βράδυ.

Ένα από αυτά που μόνο αυτός θα μπορούσε να εμπνευστεί.

Άκουσα από διάφορους την περιγραφή του ίδιου καλαθιού.

Καμία δεν ταίριαζε με την άλλη.

Είναι χαρακτηριστικό των πραγματικά μεγάλων, ο κόσμος να πλάθει ιστορίες γι’αυτούς.

Να σαν το Χατζηπαναγή, που είναι κατά τη γνώμη μου το ακριβές ποδοσφαιρικό αντίγραφο του Κώστα".

Ετσι είναι .Ο κόσμος του μπάσκετ δεν πρόκειται να τον ξεχάσει ποτέ. Όσοι στάθηκαν στην ουρά για να κόψουν ένα εισιτήριο και να μπουν στο γήπεδο για να τον θαυμάσουν, όσοι έμειναν με ... ανοιχτό το στόμα, μετά από μια σπουδαία ενέργειά του, όσοι ανησύχησαν για την περιπέτεια της υγείας του το 2011 όταν έκανε μια αρκετά λεπτή επέμβαση στον εγκέφαλο, όσοι έζησαν μαζί του τα πιο ωραία χρόνια του ελληνικού μπάσκετ θα έχουν να λένε για πάντα πόσο ωραίος ήταν ο μπασκετικός Νουρέγιεφ...