Ανεβαίνοντας με το τελεφερίκ στον λόφο του Καράκας, έτσι για να αποχαιρετήσουμε την πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, με μια τουριστική βόλτα η συννεφιά πάνω από την πόλη, αλλά και το θέαμα να ανεβαίνεις περίπου 1.000 μέτρα, από τα ήδη 800 πάνω από το υψόμετρο της θάλασσας διεγείρουν τις αισθήσεις.

Εντάξει, άξιζε τον κόπο η αναμονή μιας ώρας για να επιβιβαστούμε στα βαγόνια του τελεφερίκ.

Πρώτα απ’ όλα γιατί γνωρίζεις και τον κόσμο του Καράκας. Τους απλούς ανθρώπους της Βενεζουέλας, που συν γυναιξί και τέκνοις έφευγαν ολοταχώς προς τα πάνω, για λίγες ώρες διασκέδασης και πραγματικής ξεγνοιασιάς

Κανονικούς ανθρώπους, που δεν μας κοίταζαν περίεργα, ούτε ήθελαν να μας πάρουν το ρολόι, ή τα παπούτσια, όπως προειδοποιούν οι απανταχού κινδυνολόγοι λες και στο Καράκας δεν ζουν παρά μόνο συμμορίες και όχι πολίτες που ενδεχομένως να έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους.

Σε λίγες μέρες οι Βενεζουελάνοι θα βρεθούν στις κάλπες για να ψηφίσουν. Ο Τσάβες και το κόμμα της «βενεζουελάνικης καρδιάς» όπως λέγεται τους καλεί να σκεφτούν την σοσιαλιστική ηθική όπως λέει και η εύστροφη αφίσα-διαφήμιση, στο τελεφερίκ του Καράκας

Η θέα είναι εντυπωσιακή από ψηλά, όσο ανεβαίνεις. Δεν σου κόβεται η ανάσα, αντίθετα το χέρι σου πηγαίνει αυτόματα στο κλικ για να τραβήξεις φωτογραφίες.

Όπως αυτή:

H αυτή…

Βλέπεις τα βαγόνια να ανεβαίνουν και λες…άντε να φτάσουμε, για να δούμε καλύτερα από πάνω τι γίνεται…

Κι εκεί ανακαλύπτεις έναν άλλο κόσμο, χαρούμενο, ωραίο, ελεύθερο ίσως. Που διασκεδάζει με αυτοσχέδια τραγούδια δέκα παιδιών, που χαζεύει τους σκύλους του Αγίου Βενάρδου, που κάθεται στα παγκάκια ή στα πεζούλια, απολαμβάνοντας λιχουδιές, πίνοντας μια μπύρα, ή ένα αναψυκτικό.

Κάπου εκεί είδα και το ωραίο χάπενινγκ με τον …ακέφαλο ακορντεονίστα

Η ωραία μουσική του δεξιοτέχνη αρτίστα του δρόμου καθήλωσε λίγο την παρέα για φωτογραφίες και βίντεο. Κι έτσι όπως ήταν το όλο θέαμα, ήρθε άθελα στο νου η Εθνική Ομάδα.

Γι αυτήν άλλωστε ήρθαμε τόσα χιλιόμετρα μακριά, γι αυτήν επιστρέφουμε σιγά-σιγά με ενδιάμεση στάση τη Ρώμη.

Πράγματι, η μουσική που έπαιξε η ομάδα ήταν ωραία, φάλτσαρε στο ματς με τη Νιγηρία, αλλά δεν βρισκόταν ο …άτιμος Νταγκουντούρο, ενδεχομένως να ακούγαμε ωραιότερες μελωδίες στο Λονδίνο.

Μόνο, που τώρα η ομάδα κινδυνεύει να μείνει πραγματικά ακέφαλη. Η συνεργασία με τον Ηλία Ζούρο είχε προγραμματιστεί να ολοκληρωθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο (άδοξος) αποκλεισμός έβαλε τίτλους τέλους στο προολυμπιακό τουρνουά.

Ή μήπως όχι; Η αλήθεια είναι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, όπως συνέβη το 2010 μετά την αποτυχία στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας και την αποχώρηση του Καζλάουσκας.

Ο Ζούρος έθεσε εαυτόν στην διάθεση της ομάδας, ίσως γιατί πιστεύει ότι πρέπει να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία ώστε με …κανονική προετοιμασία του χρόνου, η Εθνική θα πάρει ρεβάνς στο Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας.

Δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Δεν ξέρουμε καν αν ισχύει ότι στην ΕΟΚ μελετούν την λύση του Φώτη Κατσικάρη, ή κάποιου άλλου Έλληνα κόουτς (ποιού όμως;) το βέβαιο είναι ότι θα ακολουθηθεί το γνωστό σενάριο. Αφήνουμε τα πνεύματα να ηρεμήσουν και …κατά το χειμώνα, παίρνουμε την σχετική απόφαση.

Εντάξει, η ομοσπονδία δεν φημίζεται για την τέλεια οργάνωσή της (εδώ υπήρξε πρόβλημα στα δωμάτια της ομάδας, την πρώτη μέρα της άφιξης στο Καράκας, όχι όμως ότι οι βοηθοί του Ζούρου κοιμήθηκαν αλλού και μάλιστα …δέκα χιλιόμετρα μακριά, σιγά μην πήγαν και στην Ισλα Μαργαρίτα) εξακολουθεί να ταλανίζεται από τις παθογένειές της, ωστόσο ένα προπονητή θα βρει. Ή μπορεί να καλέσει και πάλι τον Ζούρο στις επάλξεις.

Διαβάστε Σπανούλη…

Το θέμα μας, όμως, δεν είναι εκεί. Ούτε θα μείνουμε στη μεγάλη χαμένη ευκαιρία της πρόκρισης στο Λονδίνο. Αν πάθουμε, άλλωστε, ότι στις προηγούμενες αποτυχίες με την εσωστρέφεια να κατατρώει σαν σαράκι τις σάρκες μας, θα καταλήξουμε κάθε 6 Ιουλίου να …διοργανώνουμε, ας πούμε, τα «Νταγκουντούρεια» ένα τουρνουά προς τιμήν του ανθρώπου που μας έβαλε 7π σε ένα λεπτό στο άτυχο ματς με τη Νιγηρία.

Ο Βασίλης Σπανούλης τα είπε μια χαρά: «Αποτύχαμε, τελεία και παύλα. Σύντομα όμως θα επιστρέψουμε, αρκεί να είμαστε συγκεντρωμένοι. Θα ξαναβάλουμε την Εθνική στα μετάλλια, εκεί που της αρμόζει».

Αυτή είναι συμπεριφορά διεθνή μπασκετμπολίστα. Όπως και του Αντώνη Φώτση, που δεν είχε κανένα πρόβλημα αν ο ρόλος του περιορίστηκε σε σχέση με πέρσι, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον τραυματισμό του και να βοηθήσει την ομάδα, έστω για πέντε λεπτά.

Και δεν είναι, βεβαίως, του Ίαν Βουγιούκα που απάντησε στον Ηλία Ζούρο, χαρακτηρίζοντας τις δηλώσεις του προπονητή προκλητικές, δίνοντας έναυσμα και στον …επόμενο κόουτς να έχει αμφιβολίες για το αν είναι διαθέσιμος να παίξει ή όχι με την Εθνική Ομάδα.

Αφρικάνικο γλέντι…

Το προολυμπιακό τουρνουά που αφήσαμε πίσω τελείωσε με αφρικάνικους χορούς. Οι Νιγηριανοί γιόρτασαν με την ψυχή τους μια μεγαλειώδη πρόκριση και ο Αλαντέ Αμινού τραγουδούσε μετά το 88-73 επί του Δομίνικου: «Πάμε Λονδίνο, πάμε Λονδίνο…»

Ο Ικε Ντιόγκου δήλωνε ότι «αυτή η στιγμή είναι πολύ μεγάλη για ολόκληρη τη Νιγηρία» και ο Αλ Φαρούκ Αμίνου έβαζε στόχο ένα …μετάλλιο στους Ολυμπιακούς!

Εντάξει, είναι λίγο υπερβολική η φιλοδοξία, γιατί όμως αυτά τα παιδιά να μην ονειρεύονται. Ο όμιλός τους πάντως δεν είναι εύκολος αν αναλογιστούμε ότι θα παίξουν με ΗΠΑ, Γαλλία, Αρεντινή, Λιθουανία και Τυνησία (το άλλο γκρουπ αποτελείται από Κίνα, Μ.Βρετανία, Βραζιλία, Αυστραλία, Ρωσία και Ισπανία). Η καρδιά τους πάντως το λέει και θα θυμούνται, βεβαίως, για πάντα το τρελό πανηγύρι που έστησαν αμέσως μετά τη λήξη του μικρού τελικού και την πρόκρισή τους.