Μία ευκαιρία για τον Γουίλτζερ

Η επιστροφή από το Κάουνας για τον Ολυμπιακό, θύμισε γυρισμό κουρασμένων πολεμιστών. Με ανοιχτές τις πληγές από τα τραύματα, την ψυχολογία πεσμένη από την ήττα, αυτή η άνοιξη δεν είναι η καλύτερη που θα 'χουν να θυμούνται οι "ερυθρόλευκοι". Τα κορμιά των περισσότερων παικτών είναι ταλαιπωρημένα, μέσα στη σεζόν, περισσότερο από ποτέ.

Τελευταίο θύμα ο Κιμ Τιλί, που θα πρέπει να υποβληθεί σε αρθροσκόπηση στο γόνατο , όπου απ’ ό,τι φαίνεται έπαθε σοβαρή ζημιά και θα μείνει εκτός γηπέδων για ενάμιση- δυο μήνες. Αντίο Γρανάδα και για τον Γάλλο.

Είκοσι μέρες έξω θα κάτσει ο Μιλουτίνοφ με βαρύ διάστρεμμα. Άλλο τόσο ο Πρίντεζης, για να δει επιτέλους την περιοχή που έβγαλε τους κάλους ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού του να ανακουφίζεται. Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε ξανά το φαινόμενο των τραυματισμών και τις αβλεψίες των γιατρών. Άλλωστε, δεν είμαστε από πάνω, ούτε ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες για να βγάλουμε συμπεράσματα.

Υπάρχουν δυο δεδομένα πάντως:

Το πρώτο αφορά την επιβάρυνση των παικτών, έτσι κι αλλιώς. Η σεζόν είναι μεγάλη, δεν βγαίνει εύκολα και οι πιθανότητες τραυματισμών είναι περισσότερες σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Ειδικά σε μια ομάδα που ξεκίνησε (όπως ο Ολυμπιακός) με αρκετά προβλήματα. Αυτοί που μένουν πίσω επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο, παίζουν διπλάσιο χρόνο, άρα "προκαλούν" την τύχη τους. Η Ρεάλ είχε παρόμοιες ατυχίες με τον Ολυμπιακό. Σχεδόν αποδεκατίστηκε με τους τραυματισμούς των Γιουλ, Αγιόν, Κούζμιτς Ράντολφ και όταν μάλιστα γύρισε ο Γιουλ της έφυγε ο Καμπάτσο!

Η Κίμκι έχασε για αρκετά ματς Ρόμπινσον και Χάνεϊκατ. Στην ΤΣΣΚΑ έλειπε στο ξεκίνημα ο Βέστερμαν, ενώ Χάινς και Ντε Κολό είναι αμφίβολοι για το Final Four. Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του Ολυμπιακού να χάνει παίκτες.

Απλά, οι "ερυθρόλευκοι", για να πάμε και στο δεύτερο δεδομένο, πρέπει να προβληματιστούν πως… καταλήγουν κάθε φορά να την παθαίνουν έτσι. Με τραυματισμούς, πάνω στους τραυματισμούς, που "σκάνε" την ομάδα στην πιο κατάλληλη στιγμή. Θυμηθείτε τους περσινούς τελικούς με Σπανούλη να μη μπορεί να πατήσει γερά και Λοτζέσκι νοκ-άουτ.

Το φετινό παράδειγμα του Σπανούλη δείχνει τι πρέπει να γίνεται. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, έμεινε δυόμιση μήνες έξω από τα γήπεδα στο ξεκίνημα της χρονιάς. Δεν ρίσκαρε την επιστροφή του, αν και έχει μάθει να παίζει με πόνους. Του ξεκαθάρισαν, όμως, ότι εφόσον έπαιζε και επιδεινωνόταν η κατάστασή του, υπήρχε περίπτωση να … χάσει τα πάντα.

Έκανε υπομονή ο Σπανούλης, έκανε και η ομάδα. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, κάτι έχει γίνει και αντί να μπουν όλα στον ίσιο δρόμο, ξαναστραβώνουν. Και την ομάδα συνολικά πρέπει να την προβληματίσει το επαναλαμβανόμενο γεγονός. Εντάξει, είναι λογικό να τραυματίζονται πολλοί παίκτες, μοιάζει παράλογο ωστόσο να χτυπάει σχεδόν όλη η … δωδεκάδα μιας ομάδας!

Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΔΟΥ

Ένας φεύγει, λοιπόν, ένας μπαίνει στο ρόστερ . Ο Κάιλ Γουίλτζερ είναι έτοιμος να πάρει τη θέση του Γάλλου, σε μια ευκαιρία που του δίνεται να αυξήσει τις μετοχές του. Αν τα καταφέρει κι αν τον ευνοήσουν τα αποτελέσματα, μπορεί μέσα απ’ αυτά τα παιχνίδια που έρχονται να "φτιάξει" την καριέρα του.

Πριν βιαστείτε να αναφωνήσετε "ποιος Γουίλτζερ" να θυμηθούμε λίγο τους αριθμούς του. Στην Ευρωλίγκα, ο Καναδός έπαιξε 22 αγώνες, με μέσο όρο συμμετοχής 9:23 λεπτά. Σε αυτό το διάστημα, κατάφερνε να σημειώνει 4.4 π (57.1%δ, 32.2%τρ, 66%β) και να παίρνει ενάμιση ριμπάουντ.

Για ένα παίκτη, που έπαιξε πρώτη φορά στην Ευρώπη, ερχόμενος από τις ΗΠΑ οι επιδόσεις είναι πολύ καλές. Ο Τιλί για παράδειγμα, που είχε σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία, στην Ευρωλίγκα είχε 3.8π σε 16:39 λεπτά συμμετοχής (με 57.1%τρ κι ακόμη 2.4ρ) και στο πρωτάθλημα 4.5π και 4.5 ριμπάουντ (σε 18:11 λεπτά ανά αγώνα).

ΠΙΟ ΜΑΛΑΚΟΣ ΑΛΛΑ ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ

Δεν χρειάζεται να είσαι πολύ ειδικός για να διακρίνεις τα συν και τα πλην του Γουίλτζερ. Πολύ καλή επαφή με το καλάθι, σπουδαίο μακρινό σουτ, καλές κινήσεις στην επίθεση. Αλλά και φανερή έλλειψη δύναμης, με αποτέλεσμα να σπρώχνεται σχεδόν απ’ όλους τους αντιπάλους και μάλιστα πολύ εύκολα. Ένας παίκτης όμως με τέτοιο χάρισμα (το σουτ) πρέπει να βρίσκεται στην δωδεκάδα και η ομάδα να μπορεί να κρύψει τις αδυναμίες του. Δεν λέμε ότι με τον Γουίλτζερ ο Ολυμπιακός γίνεται … ανίκητος. Όχι. Αν προτιμάτε η απώλεια του Τιλί του στερεί ακόμη περισσότερο την αθλητικότητα πάνω από το στεφάνι, αφού ο Γάλλος είναι παίκτης να δώσει μάχες στον αέρα.

Με τον Γουίλτζερ ο Ολυμπιακός "μαλακώνει" αλλά γίνεται και πιο … απρόβλεπτος. Αν μάλιστα ο Κάιλ επιμείνει να δείχνει στα επόμενα ματς ό,τι προσπάθησε να κάνει στο ματς Νο4 στο Κάουνας, όταν έβαλε ακόμη και πλάτη τους αντιπάλους του, τότε θα δώσει μεγαλύτερες βοήθειες απ΄όσο μπορεί να φαντάζεται κανείς.