Μια μπύρα στο boot room

Μια από τις πιο δύσκολες δουλειές στον κόσμο παραμένει αυτή του προπονητή της Λίβερπουλ. Του μάνατζερ, αν προτιμάτε για να μιλήσουμε με αγγλική ορολογία. Παραμένει, ωστόσο, μια ανοιχτή πρόκληση για φιλόδοξους όσο και ικανούς ανθρώπους.

Ο Γιούργκεν Κλοπ, πηγαίνοντας στο Άνφιλντ, γίνεται ο 22ος κόουτς της μεγάλης “κόκκινης” ομάδας, από το 1892 και μετά. Ο 9ος που θα προσπαθήσει να την επαναφέρει εκεί που ονειρεύονται 25 ολόκληρα χρόνια πρώτα το περίφημο “Κοπ”, μετά ολόκληρο το Λίβερπουλ (πλην ... της γαλάζιας μειοψηφίας) και φυσικά τα εκατομμύρια οπαδών της σε όλο τον κόσμο,

Ο 48χρονος “ροκ-σταρ” του ποδοσφαίρου, ο δημιουργός του θαύματος της Μπορούσια Ντόρτμουντ, έχει μπροστά του ένα μαραθώνιο και πίσω του ένα βουνό!

Αυτή άλλωστε είναι και η ιδιομορφία της Λίβερπουλ. Μαζί με την τωρινή ενδεκάδα, στο Άνφιλντ μπαίνουν και τα φαντάσματα του Νταλγκλίς, του Ρας, του Ρέι Κένεντι και των άλλων μεγάλων άσων της δεκαετίας του' 80 όταν οι “κόκκινοι” ήταν κυρίαρχοι όχι μόνο στην Αγγλία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Μαζί με τον εκάστοτε προπονητή, στο Άνφιλντ μπαίνουν στο γήπεδο και τα μέλη του ...περίφημου boot room (παπουτσοθήκη, δηλαδή) του ιστορικού γηπέδου. Ένα δωματιάκι, που αρχικά πήγαινε ο Μπιλ Σάνκλι για να πιει ένα τσάι (ή ένα ουισκάκι) και τελικά ανάμεσα στα παπούτσια των παικτών, εφημερίδες και ένα πρόχειρο τραπέζι, έγινε τόπος συνάντησης και ανάλυσης της στρατηγικής του “Liverpool Way”. O Σάνκλι άνοιξε την πόρτα για τον τον Μπομπ Πέισλι, τον Ρόνι Μοράν και τον Τζόε Φάγκαν που με τη σειρά τους φιλοξένησαν και τον Κένι Νταλγκλίς.

Οι προπονητές που δημιούργησαν επί της ουσίας τον μύθο της Λίβερπουλ. Ο “πατριάρχης” Σάνκλι και οι ... μαθητές του.

Εκεί αναλύθηκε επί του πρακτέου ο τρόπος παιχνιδιού της Λίβερπουλ, με ή χωρίς με την μπάλα, με την κάθετη ανάπτυξη, χωρίς ντρίπλα, αλλά με τη μία. Το ποδόσφαιρο κατοχής και πρωτοβουλίας, που έφερνε απανωτούς τίτλους στην Αγγλία και τέσσερα ... κύπελλα με αυτιά (πρωταθλητριών, δηλαδή) που ουδέποτε μπορούσε να φανταστεί ότι θα έπαιρνε μια βρετανική ομάδα. Αλλά η Λίβερπουλ δεν ήταν ακριβώς μια κλασική αγγλική ομάδα. Δεν έπαιζε το ποδόσφαιρο των Βρετανών, με την μπάλα διαρκώς στον αέρα, με μαρκαρίσματα στα όρια της ...δολοφονίας. Είχε μέθοδο, είχε στρατηγική και είχε, φυσικά, παικταράδες. Η ευρωπαϊκή της πορεία κόπηκε απότομα το 1985 στο Χέιζελ. Αν δεν υπήρχε ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων τα “μεγάλα Κύπελλᔨθα ήταν- χωρίς αμφιβολία- περισσότερα από τέσσερα.

Το boot room, όμως, έχει ... κλείσει οριστικά (έτσι λέγεται, πλέον, το καφέ-ρεστοράν που υπάρχει κάτω από το Κοπ στο Άνφιλντ), Σάνκλι και Πέισλι αναπαύονται εν ειρήνη, Νταλγκλίς, Ρας και λοιποί αστέρες κάθονται στα επίσημα του γηπέδου σαν βετεράνοι, άλλοι όπως ο μετέπειτα παίκτης-σύμβολο Τζίμι Κάραγκερ είναι σχολιαστής, ακόμη και ο Τζέραρντ λείπει στην Αμερική.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία για τη Λίβερπουλ. Να αφήσει πίσω το παρελθόν και να κοιτάξει το παρόν και το μέλλον της. Ό,τι έκανε, δηλαδή, η Γιουνάιτεντ το 1992, παίρνοντας τον πρώτο της τίτλο μετά από 25 χρόνια. Όταν κατάφερε να διαπεράσει την ιστορία των μπέμπηδων του Ματ Μπάσμπι, τον Μπόμπι Τσάρλτον και τον Τζορτζ Μπεστ, χτίζοντας από την αρχή το μύθο της.

Είναι ο Κλοπ, ο ...Φέργκιουσον της Λίβερπουλ; Εντάξει μη γελάτε. Και ο σερ-Άλεξ όταν ξεκινούσε την καριέρα του δεν ήταν τόσο παράξενος όσο κατέληξε στον πάγκο της ManU.

Την απάντηση θα την δώσει η ιστορία και ο ίδιος ο συμπαθέστατος Γερμανός, που στην πρώτη του συνέντευξη έδωσε περισσότερες ατάκες απ' όσες ο Μπρένταν Ρότζερς στα τρία χρόνια της παραμονής του στη Λίβερπουλ.

Με τις ... ατάκες, όμως, δεν παίρνεις το πρωτάθλημα. Ούτε φτιάχνεις και καλή ομάδα. Και η Λίβερπουλ δεν -όπως είπαμε- μια τυχαία ομάδα. Όχι μόνο λόγω της ένδοξης ιστορίας που διαδέχθηκε μια 25ετής πείνα τίτλων. Ούτε το πέμπτο Κυπελλο Πρωταθλητριών (το 2005) στάθηκε ικανό να σβήσει τη δίψα για το πρωτάθλημα που δεν έρχεται...

Το τελευταίο πρωτάθλημα η Λίβερπουλ το είχε πάρει το 1990, με διαφορά 9β από τη δεύτερη Άστον Βίλα. Προπονητής ήταν ο Κένι Νταλγκλίς. Όλοι οι διάδοχοι του “King Kenny” (ακόμη και ο ίδιος, που επέστρεψε το 2011) απέτυχαν να φτάσουν μέχρι εκεί.

• Ο Γκρέιαμ Σούνες (1991-94) κέρδισε το Κύπελλο Αγγλίας (1992)

• Ο Ρόι Έβανς (μαθητής του Πέισλι, 1998-2004) πήρε το Λιγκ Καπ του 2005

• Ο Γάλλος Ζεράρ Ουγιέ (2004-10) οδήγησε την ομάδα σε τέσσερις τίτλους (Κύπελλο Αγγλίας, ΟΥΕΦΑ, Τσάριντι Σιλντ, Σούπερ-Καπ) το 2001 και στο Λιγκ Καπ του 2003

• Ο Ισπανός Ράφα Μπενίτεθ (2004-10) πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ του 2005, έπαιξε σε αυτόν του 2007, πήρε ακόμη το Σουπερ Καπ του 2005, το Κύπελλο Αγγλίας και το Τσάριντ Σιλντ του 2006)

• Ο Νταλγκλίς το 2012 πανηγύρισε το Λιγκ Καπ αλλά δεν έμεινε περισσότερο από ένα χρόνο στο Άνφιλντ

• Χωρίς κούπα έμειναν οι Ρόι Χόγκνστον (2010-11) και Μπρένταν Ρότζερς (2012-15)

Η αλήθεια είναι ότι η Λίβερπουλ όλα αυτά τα χρόνια πήρε τίτλους (συνολικά 12) της έλειψε ωστόσο εκείνος της Πρέμιερ Λιγκ. Το 2011 στο Μάντσεστερ έβγαιναν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν τον 19ο τίτλο της Γιουνάιτεντ. Ήταν το πρωτάθλημα που χάρηκαν περισσότερο γιατί περνούσαν στην καταμέτρηση τη Λίβερπουλ, που από το 1990 το κοντέρ έχει κολλήσει στον αριθμό 18.

Και η ερώτηση του ... ενός εκατομμυρίου (στερλινών) είναι αν μπορεί, κάποια στιγμή, η Λίβερπουλ να ξαναγίνει πρωταθλήτρια.

Σα μέγεθος και παρότι ανήκει, πλέον σε αμερικάνικα χέρια το κλαμπ έχει υποχωρήσει. Πριν από λίγες μέρες η Liverpool Echo, έγραφε: “Η δυσκολία που έχουν οι μάνατζερ της Λίβερπουλ είναι η απόσταση μεταξύ των προσδοκιών και της πραγματικότητας. Συμπεριφερόμαστε σαν μεγάλο κλαμπ, μιλάμε σαν μεγάλο κλαμπ, αλλά η αλήθεια είναι ότι ψάχνουμε την αναγέννησή μας και όχι την ποαραμονή του στάτους μας σαν μεγάλο κλαμπ. Αυτό ακριβώς κάνει και δύσκολη τη δουλειά των προπονητών. Είτε παίζουν σε δυο ευρωπαϊκούς τελικούς (κερδίζοντας τον ένα) ή πλησιάζοντας στο τσακ να πάρει το πρωτάθλημα μετά από 20 χρόνια, πάντα θα υπάρχει η απαίτηση για κάτι περισσότερο”

Η Λίβερπουλ δεν είναι πλέον σαν την Γιουνάιτεντ, ή την Σίτι και την Τσέσλι που σε οικονομικό επίπεδο έχουν ξεφύγει. Παρόλα αυτά ξοδεύει χρήματα. Μόνο επί εποχής Ρότζερς έχουν δαπανηθεί 300 εκατομμύρια στερλίνες, για να φέρει 31 ποδοσφαιριστές.

Η υποχώρηση, όμως, της ομάδας επιτρέπει στον Λουίς Σουάρες ή στον Ραχίμ Στέρλινγκ να απαιτούν τη μεταγραφή τους. Οι reds δεν είναι, πλέον, αυτοί που εκπληρώνουν τα υπέρτατα ποδοσφαιρικά όνειρα.

Από την άλλη, υπάρχει και μια περίεργη δομή στην ομάδα, που κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει. Είναι η περίφημη επιτροπή μεταγραφών (transfers committee) που αποφασίζει για το ρόστερ. Είναι η διάδοχη κατάσταση του περίφημου Ντάμιαν Κόμολι, μιας αμφιλεγόμενης προσωπικότητας που έχει κάνει μεταγραφές, όπως αυτή του Λουίς Σουάρες αλλά και του Άντι Κάρολ.

Ο τεχνικός διευθυντής, η διευθυντής στρατηγικής, όπως ήταν η αρχική του ιδιότητα, αποχώρησε πριν αναλάβει ο Μπρένταν Ρότζερς, ο οποίος δεν ήθελε να βάλει κάποιον πάνω από το κεφάλι του. Τελικά, μπήκε μέσα στην επιτροπή για να έχει λόγο, την οποία ακόμη πλαισιώνουν:

- Ο Mike Gordon, ένας 50χρονος Αμερικανός, μέτοχος της ομάδας (12% των μετοχών, μόνο ο Τζον Χένρι με 40% έχει περισσότερες) που έχει σημαντικό ρόλο στην ομάδα, αλλά δεν ... εμφανίζεται παρά ελάχιστες φορές στο προσκήνιο. Ασχολείται όμως καθημερινά με την ομάδα και επηρεάζει πολλές καταστάσεις

- Ο Ian Ayre εμπορικός διευθυντής του κλαμπ από το 2007 και μετά και σύνδεσμος μεταξύ του Άνφιλντ και της Βοστώνης που εδρεύει η εταιρεία των Αμερικανών ιδιοκτητών της ομάδας.

- Ο Dave Fallows διευθυντής σκάουτινγκ της Λίβερπουλ (από το 2012 και μετά) είχε κάνει καλό όνομα σε μια ανάλογη θέση στη Μάνστεστερ Σίτι.

- Ο Barry Hunter, άλλοτε διεθνής Βορειοϊρλανδός (46 ετών) επικεφαλής του τμήματος σκάουτινγκ

- Και ο Μάικλ Εντουαρντς που θεωρείται και από τα πιο γνωστά πρόσωπα της επιτροπής. Μετά τον Κόμολι είναι εκείνος που “τρέχει” την ομάδα και δεν ασχολείται μόνο με τις μεταγραφές.

Σε αυτή την committee συμμετείχε και ο Ρότζερς, δίνοντας πολλές φορές μάχες για συγκεκριμένες επιλογές.

Θα μπορέσει ο Κλοπ να συνεργαστεί μαζί με όλους αυτούς; Ο Γερμανός είπε ότι επιζητεί τη συνεργασία τους. Δεν είναι και σίγουρο. Ο νέος προπονητής έχει τις δικές του ιδέες. Όχι μόνο για το πως θα παίζει η ομάδα, αλλά και με ποια λογική θα βαδίσει στις μεταγραφές της.

Αν πάντως υπήρχε κάποιος από τους προπονητές της σύγχρονης εποχής, που το bootroom θα τον καλούσε για μια γκίνες, αυτός είναι σίγουρα ο Κλοπ. Κι ας έρχεται από τη Γερμανία...