Μια βιντεοκασέτα για τον Καστρίτη και τους παίκτες του Άρη

Τις προάλλες σε μια περιήγηση στο Youtube για ιστορικές αθλητικές μεταδόσεις, έπεσα πάνω σε ένα σπάνιο ντοκουμέντο. Την βιντεοκασέτα που είχε βγάλει ο Άρης το... 1985, στη σεζόν δηλαδή, που δημιουργούσε σιγά-σιγά το μύθο μιας ανίκητης ομάδας", με την επιβλητική επικράτηση του εντός συνόρων αλλά και την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή του πορεία, όταν έφτασε μέχρι τους τέσσερις του Κυπέλλου Κόρατς, χάνοντας την πρόκριση από την Βαρέζε (του... Κορνέλιους Τόμπσον, αν δεν το θυμάστε) με το Νίκο Γκάλη να σπάει το χέρι του στην προπόνηση, μια μέρα πριν τον πρώτο αγώνα!

Σχεδόν σαράντα χρόνια πίσω, μπορεί κανείς να αφουγκραστεί τη δυναμική που άρχισε να αναδύεται από τους "κιτρινόμαυρους" στο κατάμεστο Αλεξάνδρειο, όπου τα... υπερήφανα κατοστάρικα, χρησίμευαν για ρέστα στον ταμία του Παλέ, τον οποίο η κάμερα σημαδεύει να κόβει ακατάπαυστα εισιτήρια.

Μια εποχή ανυποψίαστη όσο και αθώα για ένα μπασκετικό έπος που γραφόταν με χρυσά γράμματα. Όσοι την έζησαν θα νοσταλγήσουν τα χρόνια, που άναβε η φλόγα της πορτοκαλί μπάλας πρώτα στη Θεσσαλονίκη κι ύστερα, δυο χρόνια μετά, στο ΣΕΦ για τους αγώνες της Εθνικής Ομάδας στο Ευρωμπάσκετ 87. Οι πρώτες σπίθες είχαν ξεπηδήσει από τη λάβα του Άρη και στα θεμέλια για τη δημιουργία της θρυλικής ομάδας που ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός, βάφτισε αυτοκρατορία.

Ανάμεσα σε δυσεύρετα βίντεο (π.χ Λιβόρνο-Άρης σε σχολιασμό του κορυφαίου Ιταλού δημοσιογράφου, Άλντο Τζιορντάνι) τις μεταδόσεις, φυσικά, της ΕΡΤ, ιστορικές μαρτυρίες (ο Φαίδων Ματθαίου μιλάει για την παρουσία του στον ΑΣ, ενώ κάποια στιγμή εμφανίζεται ο Κλεάνθης Βικελίδης) αυτή η "αρχαία" βιντεοκασέτα δεν είναι παρά μια ωραία βουτιά στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, στην οποία ο Άρης εξακολουθεί να κρατάει περίοπτη θέση.

Υπερήφανος για το παρόν

Είναι αλήθεια ότι αυτή η ιστορία, τα λάβαρα από την χρυσή δεκαετία, η φανέλα του απαράμιλλου Γκάλη, πολλές φορές έχουν πέσει σαν δυσβάσταχτο βάρος στους ώμους των μετέπειτα πρωταγωνιστών. Δεν βοήθησε στις δεκαετίες που ακολούθησαν και η οικονομική κατάσταση του κλαμπ, που πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.

Η αίγλη όμως της αυτοκρατορίας έμοιαζε και με μια ασπίδα προστασίας, γιατί ο Άρης -ο,τι κι αν συνέβαινε- ήταν ο ... Άρης. Γι αυτό και ο κόσμος της ομάδας δεν την άφησε ποτέ, είναι πάντα δίπλα της, την στηρίζει με πάθος, μεταφέροντας από γενιά σε γενιά εκείνη τη παλιά ωραία φλόγα και την αγάπη για το μπάσκετ.

Το να ζει, ωστόσο, κανείς με το παρελθόν του κάνει αβέβαιο το μέλλον. Προφανώς και πρέπει να εμπνέεσαι από τα ένδοξα περασμένα, κάποια στιγμή, όμως, πρέπει να κάνεις την υπέρβαση στο παρόν. Κι ο Άρης των τελευταίων δυο ετών, μοιάζει έτοιμος να κάνει αυτό το κλικ και να ξαναγράψει νέα κεφάλαια στην ιστορία του.

Η νίκη επί του Παναθηναϊκού η πρώτη στο ΟΑΚΑ, μετά από 27 χρόνια μπορεί στο τέλος της σεζόν να μη δώσει τίποτε στον Άρη, έκανε όμως θόρυβο, ξεσήκωσε θύελλα ενθουσιασμού και κυρίως δίνει στην ομάδα, μέγιστη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, εν όψει της μεγάλης μάχης την Τετάρτης κόντρα στην ιταλική Τρέντο. Οι "κίτρινοι" διεκδικούν με αξιώσεις την 4η θέση στον όμιλο τους, που δίνει αβαντάζ έδρας στον πρώτο (μονό) αγώνα μπαράζ της φάσης των "16" του Eurocup, της δεύτερη τη τάξει διοργάνωσης στην Ευρώπη, μετά την EuroLeague.

Ο Εργκίν Αταμάν δεν υποχρεούται να γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά το πρόγραμμα ή τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αντίπαλοι του Παναθηναϊκού στην Basket League και οι διαμαρτυρίες του για την ώρα διεξαγωγής του αγώνα είχαν να κάνουν αποκλειστικά με την ταλαιπωρία της δικής του ομάδας. Αν ρώταγε, ίσως να μάθαινε ότι ο Άρης παίζει σε 48 ώρες ένα πολύ σημαντικό ευρωπαϊκό παιχνίδι, έχει ήδη χάσει τον καλύτερο του παίκτη (Γκάλινατ) και έχει, βέβαια, μπάτζετ λιγότερο από το μισό συμβόλαιο του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ.

Η πιο δύσκολη στιγμή για τον κόουτς

Το 1985 όταν ο Άρης υποδεχόταν την Τσάο Κρεμ Βαρέζε και τη νικούσε, έστω και χωρίς τον Γκάλη, ήταν μόλις τριών ετών. Στα 42 του πλέον (τα κλείνει στις 4 Απριλίου) πανηγύρισε μια πολύ μεγάλη νίκη, για την οποία ορθώς παραδέχθηκε ότι δεν μπορεί να κατεβάσει τους τόνους.

Μεταξύ μας θα ήθελε κι αυτός να την απολαύσει, μαζί με τους παίκτες και τον κόσμο του Άρη. Το ότι οι "κίτρινοι" είχαν να νικήσουν σχεδόν τρεις δεκαετίες στην έδρα του ΠΑΟ, μετρώντας 36 συνεχόμενες ήττες πρωταθλήματος μιλάει από μόνο του για την αξία αυτού του διπλού που πέτυχαν οι αρειανοί, με επικεφαλής ένα μικρό ήρωα της τωρινής σπουδαίας ομάδας, ένα ελληνόπουλο που σιγά-σιγά ξεχωρίζει, τον Βασίλη Τολιόπουλο

Ο προπονητής του Άρη, βέβαια, γνωρίζει ότι μόλις τώρα αρχίζει μια πολύ δύσκολη στιγμή μέσα στη σεζόν. Θα πρέπει να διαχειριστεί τον ενθουσιασμό όλων, να τους κατεβάσει όλους από τα σύννεφα και να ετοιμάσει την ομάδα για το μεγάλο ραντεβού της Τετάρτης με την Τρέντο.

Φαίνεται, όμως, ότι ο Έλληνας κόουτς έχει βάλει από το ξεκίνημα της σεζόν τις βάσεις και τις αρχές μιας ομάδας που ξέρει να παίζει (πρώτα και κύρια) άμυνα, εκμεταλλεύεται όλα τα όπλα της και παίρνει από τον καθένα το 100% των δυνάμεων του. Ο Άρης δεν κέρδισε τυχαία τον ελλιπή και κουρασμένο από το ταξίδι (και την ήττα) στο Κάουνας, Παναθηναϊκό.

Είναι μια ομάδα, σκληραγωγημένη, που βελτιώθηκε και από την επίπονη διαδικασία των συνεχόμενων αγώνων σε πρωτάθλημα και Ευρώπη, αλλά βρίσκει την φρεσκάδα να απειλεί και στο τέλος να κάνει σπουδαίες νίκες όπως αυτή στο ΟΑΚΑ. Ερχόμενη με φόρα από μια "εικοσάρα" στην έδρα της πρωταθλήτριας Γερμανίας Ουλμ (τέταρτη φέτος στην Bundesliga) και παρά το σοκ της απουσίας του Γκάλινατ, βρήκε τον τρόπο να βάλει στους "πράσινους" όχι μόνο δύσκολα αλλά όπως αποδείχθηκε, ανυπέρβλητα εμπόδια.

Πού ξέρετε. Ίσως αυτό το ματς εναντίον του Παναθηναϊκού, να είναι αφορμή για ένα νέο βίντεο-αφιέρωμα. Κι αυτή τη φορά δεν θα' ναι για το δοξασμένο παρελθόν, αλλά το πολύ σπουδαίο και δυναμικό παρόν...

Όσο για την παλιά, του 1985; Ιδού: