Πριν ένα χρόνο είχαμε γράψει για το μεγάλο ταξίδι του Άρη στο φάιναλ-φορ της Γάνδης . Το πρώτο μεγάλο ραντεβού της σύγχρονης ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Πριν από 27 χρόνια, τίποτε δεν ήταν ίδιο με ό,τι βλέπουμε τώρα. Η αστραφτερή Ευρωλίγκα των 24 ομάδων δεν είχε καμιά σχέση με το ταπεινό Κύπελλο Πρωταθλητριών, που και τότε όμως φάνταζε με μια διοργάνωση πολύ υψηλού επιπέδου. Κι ας ήταν ένας όμιλος, με οκτώ ομάδες. Η ιδέα της FIBA να στείλει τις τέσσερις πρώτες στο φάιναλ-φορ ήταν ομολογουμένως πολύ εύστοχη. Και δημιούργησε μια νέα εποχή, που ούτε καν την είχαμε φανταστεί τότε, που ανυποψίαστοι τρέχαμε στο εκθεσιακό κέντρο Φλάντερς Έξπο να καλύψουμε το πρώτο Final 4 της ζωής μας...

Ο Άρης είχε καθηλώσει την Ελλάδα για πρώτη φορά εκείνο το χειμώνα, βλέποντας τους αγώνες του κάθε Πέμπτη. Και στο πρώτο φάιναλ-φορ, που έγινε τέτοιες μέρες (5-7 Απριλίου) το μακρινό 1988, έπαιρνε στη Γάνδη τη ... μισή Θεσσαλονίκη. Η εκστρατεία των "κιτρινόμαυρων" στη Γάνδη ήταν κάτι περισσότερο από εντυπωσιακή και μαζί με τους άλλους "κίτρινους" της Μακάμπι, έδωσαν το δικό τους χρώμα στη διοργάνωση.

"Αν το θυμάμαι λέει; Ήταν η πρώτη μας και η μεγαλύτερη, ως τότε, εμπειρία μας" λέει στο Sport24.gr, ο Μιχάλης Ρωμανίδης, που στα 23 του χρόνια έμοιαζε με ... βετεράνο του Άρη, καθώς είχε φορέσει τη φανέλα της ανδρικής ομάδας από τα δεκάξι του χρόνια. Ένας ικανότατος φόργουορντ, με εξαιρετικό σουτ από τις γωνίες, ο Μιχάλης, έζησε όλα τα χρόνια της καταξίωσης και της αυτοκρατορίας του Άρη, έχοντας μάλιστα ένα σημαντικό προνόμιο. Ήταν συγκάτοικος του Νίκου Γκάλη, σε όλα τα ταξίδια της ομάδας εντός και εκτός συνόρ ων: "Μας είχαν βάλει μαζί, γιατί δε μιλάγαμε πολύ. Μη φανταστείς, όμως, ότι ήμασταν το σιωπηλό δωμάτιο. Ο Νικ, μπορεί στην αρχή να ήταν επιφυλακτικός και σιωπηλός, καθώς μόλις είχε έρθει από την Αμερική, σιγά-σιγά όμως έμπαινε στο κλίμα. Μοιάζει κλειστός τύπος, αλλά όταν "ξανοιχτεί" κάνει και ωραία αστεία. Προφανώς, είχε στο μυαλό του πάντα τον αγώνα, που παίζαμε, αλλά είχε και άλλα πράγματα που έκανε με φανατική προσήλωση" ξεφυλλίζει το βιβλίο των αναμνήσεών του, ο Ρωμανίδης.

Ήταν ... προληπτικός και ο Γκάλης; "Κατά κάποιο τρόπο. Ποιος δεν ήταν, άλλωστε; Ο Νικ είχε πρόγραμμα για όλα. Πότε θα ξυριστεί, πότε θα παίξει τάβλι, πότε θα προετοιμαστεί και λοιπά..."

- Αγχωνόταν ποτέ;

" Ποτέ! Σας το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Το μεγαλύτερο προσόν του ήταν ότι κάθε φορά έμπαινε στο γήπεδο με απόλυτη ηρεμία. Σα να έκανε μια ακόμη προπόνηση. Ακόμη και στα πιο μεγάλα ματς του Άρη, ή της Εθνικής, αυτή την εντύπωση μου έδινε. Ότι ήταν απόλυτα ήρεμος και σίγουρος για τον εαυτό του..."

Ο Άρης πήγε στη Γάνδη με τον ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι: "Νιώθαμε ανυπόμονοι να πάμε στο φάιναλ-φορ. Θυμάμαι όλη αυτή την ανυπομονησία, που είχαμε, την προετοιμασία που κάναμε, τον πυρετό του κόσμου. Γενικά, ήταν μια χρονιά που δεν πρόκειται να ξεχάσει εύκολα κανείς. Ακόμη και τώρα, τόσα χρόνια μετά, ενώ βρίσκομαι στην Αθήνα πλέον (μαζί με το Νίκο Λινάρδο, εκπονούν ένα πρόγραμμα της ΓΓΑ για ακαδημίες μπάσκετ στο Αττικό Άλσος) έ ρχονται οι γονείς των παιδιών και με ρωτάνε για εκείνη την πορεία. Παίζαμε με τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, κάναμε πολύ μεγάλες νίκες. Γιορτάζαμε στο Ακρόαμα, κάθε φορά, με τη Μαρινέλα, τον Πάριο. Μεγάλα βράδια. Όλα πρωτόγνωρα για μας..."

- Και ήρθε το φάιναλ-φορ. Πήγατε στη Γάνδη, αλλά σε ένα ξενοδοχείο στην άκρη του ... πουθενά

" Ναι (γέλια). Ήταν μια από τις εμμονές τότε του Ιωαννίδη, να μας έχει απομονωμένους. Είχε κάνει λάθος, γιατί θέλαμε να βγούμε μια βόλτα, να ξεσκάσουμε και βρισκόμασταν να κάνουμε παρέα ... με τις αγελάδες! Το άγχος και η πίεση για το αποτέλεσμα, σχεδόν μας έπνιξαν. Άσε που το ξενοδοχείο (σ.σ το περίφημο "πανδοχείο του ψαρρά" το οποίο υπάρχει ακόμη) είχε έμβλημα μια μαύρη γάτα. Όταν το είδε ο Ιωαννίδης, ήμασταν στο πούλμαν. Τα μπινελίκια που "έφαγε" ο Φάνης Ταρνατώρος, ο οποίος είχε έρθει για να βρει το ξενοδοχείο, ήταν απερίγραπτα..."

- Θυμάσαι καθόλου τα ματς;

" Να σου πω την αλήθεια όχι πολύ. Θυμάμαι ότι δεν είχα παίξει στον πρώτο αγώνα με την Τρέισερ Μιλάνου και συμμετείχα στον μικρό τελικό εναντίον της Παρτιζάν. Θυμάμαι τον Μακάντου να μας προκαλεί στον ημιτελικό πολύ μεγάλα προβλήματα. Παικταράς. Όπως όλοι, βέβαια, στο Μιλάνο, αλλά και στη Μακάμπι και στην Παρτιζάν..."

- Μπορούσες να φανταστείς ότι μετά απ' αυτό το φάιναλ-φορ, θα ακολουθούσε μια τεράστια έκρηξη του μπάσκετ και η Ελλάδα θα πανηγύριζε τη μια Ευρωλίγκα πίσω από την άλλη;

" Σε καμιά περίπτωση. Ναι μεν είχαμε πάρει το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ, σε συλλογικό επίπεδο όμως ήμασταν αρκετά πίσω. Ο Άρης πετύχαινε τότε μικρά και μεγάλα θαύματα. Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να παίξουμε και σε ένα τελικό, αλλά η διαφορά ήταν πολύ μεγάλη με τις ξένες ομάδες, άσχετα αν μερικές απ' αυτές τις κερδίζαμε και με μεγάλη διαφορά μάλιστα στο γήπεδό μας. Το ελληνικό μπάσκετ ερχόταν με φόρα. Στο τέλος τους ξεπεράσαμε όλους. Ο Άρης δεν πήρε την Ευρωλίγκα, νομίζω όμως ότι έμεινε στην ιστορία σαν η ομάδα που άνοιξε το δρόμο και όλοι τη θυμούνται με τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις"

Πού βρίσκονται τώρα, οι πρωταγωνιστές του τότε

Τη θυμούνται, ναι. Όσοι έζησαν εκείνη την εποχή, δύσκολα θα σβήσουν από το μυαλό τους, τα μεγάλα βράδια στο Αλεξάνδρειο. Το "τσακ" από τον αναπτήρα του Συρίγου, πριν από το τζάμπολ, και η σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας από φτωχή συγγενή σε μεγάλη πρωταγωνίστρια της ευρωπαϊκής σκηνής. Από εκείνες τις μάχες, ξεκίνησαν όλα. Και το ιστορικό φάιναλ-φορ της Γάνδης, άνοιξε το δρόμο για όλα όσα θα ακολουθούσαν. Τι να κάνουν, όμως, άραγε οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής. Το Sport24.gr έψαξε να βρει τα ίχνη, όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά και των ξένων. Με δυο λόγια, ο Άρης και οι αντίπαλοί του.

Από τις τέσσερις ομάδες, στο πόστο τους είναι ακόμη δυο άνθρωποι. Ο Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, που παραμένει προπονητής της Παρτιζάν. Τότε ήταν μόλις 29 ετών, αλλά είχε αναλάβει την ομάδα, ένα χρόνο νωρίτερα μετά από απόφαση του Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς. Επίσης, παραμένει πρόεδρος της Μακάμπι, Σιμόν Μιζράχι, ακμαίος και το ίδιο ... ισχυρός, στα 76 του χρόνια!

Κάποιοι έχουν φύγει από τη ζωή. Ο Ραλφ Κλάιν, ο προπονητής της Μακάμπι στη Γάνδη, απεβίωσε το 2008 σε ηλικία 77 ετών. Από την ομάδα του Άρη, λείπει ο ιστορικός φροντιστής, ο θρυλικός "Μπαρού", Μάκης Νάτσης μια πολύ γνώριμη φιγούρα και ιδιαίτερα αγαπητός σε όλη την ομάδα. Κατά σύμπτωση, ήταν αυτός που έπεισε τον Μιχάλη Ρωμανίδη να παίξει μπάσκετ, όταν τον είδε σε ηλικία 12.5 ετών να κρυφοκοιτάει την προπόνηση της ομάδας στο κλειστό του Χαριλάου. Έχει επίσης φύγει από τη ζωή και ο "πατριάρχης" Ανέστης Πεταλίδης που ήταν πάντα η ψυχή του Άρη

Πάμε πρώτα στη μεγάλη ομάδα του Άρη.

Ο Νίκος Γκάλης είναι πλέον 57 ετών, έχει αποτραβηχτεί από το μπάσκετ εδώ και 21 χρόνια, όταν ξαφνικά το 1994 η καριέρα του στον Παναθηναϊκό σταμάτησε. Πέρσι τιμήθηκε σε μια φαντασμαγορική εκδήλωση από τον Άρη, όπου όλη η Ευρώπη ήρθε για να τον τιμήσει. Τουλάχιστον τον ξαναβλέπουμε στα γήπεδα, όπου διέπρεψε όσο κανείς άλλος Έλληνας μπασκετμπολίστας. Αγάπησε πολύ την μπάλα του μπάσκετ ο Νικ, που έκανε οικογένεια και καμαρώνει την κόρη του.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στα 56 του χρόνια, συνεχίζει να βρίσκεται στο μπάσκετ και στο ψηλότερο επίπεδο, με την ιδιότητα του προπονητή. Αποχώρησε πλήρης ημερών από την Εθνική Ομάδα το 1996 και εννιά χρόνια αργότερα την οδηγούσε, από τον πάγκο, στο ψηλότερο σκαλί της Ευρώπης αλλά και (το 2006) στην 2η θέση στον κόσμο. Δυο επιτυχίες σταθμοί για τη σύγχρονη γενιά του μπάσκετ. Ο "δράκος" συνεχίζει να είναι προπονητής, ενώ πρόσφατα έγινε και παππούς!

Ο Νίκος Φιλίππου (53 ετών) μετακόμισε στην Αθήνα και είναι για χρόνια στο πλευρό της Εθνικής Ομάδας, στην οποία προσφέρει τις υπηρεσίες του από τη θέση του τιμ-μάνατζερ. Βρίσκει, αρκετές ευκαιρίες να καπνίσει τα πούρα της νίκης.

Ο Λευτέρης Σούμποτιτς (59 ετών) δούλεψε σχεδόν σε όλες τις ομάδες της Α1 σαν προπονητής και τώρα βρίσκεται στο Λίβανο, όπου κοουτσάρει την Αλ Ριγιάντι. Όταν δεν προπονεί τις ομάδες του, κάνει βόλτες με το κότερό του!

Ο Μιχάλης Ρωμανίδης (50 ετών) είναι κι αυτός μόνιμος κάτοικος Αθηνών, καθώς εργάζεται στη ΓΓΑ, ενώ εκπροσωπεί και το Ρέθυμνο στους φορείς του μπάσκετ, που βρίσκονται στην πρωτεύουσα, πηγαίνοντας και κάποιες φορές στην Κρήτη, για να δει τα ματς της ομάδας με την οποία συνεργάζεται τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο Βασίλης Λυπηρίδης (48 ετών) έπαιξε μπάσκετ και στον ΟΦΗ τον οποίο μάλιστα είχε βοηθήσει να ανέβει στη Β Εθνική. Αποτραβήχτηκε από το μπάσκετ το 1998 και εργάζετα σαν δημόσιος υπάλληλος. Από πέρσι, ωστόσο, ανέλαβε υπέυθυνος των ακαδημιών του Άρη, αποδεχόμενος την πρόταση του τότε προέδρου Χάρη Παπαγεωργίου.

Ο Καναδός Γκρεγκ Γουίλτζερ (55 ετών) μετά την περιπλάνησή του στην Ευρώπη, όπου έπαιξε σε Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα, προσπάθησε να γίνει επαγγελματίας, αλλά δεν τα κατάφερε. Τα καλοκαίρια του 1990 και του 1991 συμμετείχε στα καμπ των Πέισερς, των Κλίπερς και των Καβαλίερς, αλλά κανείς δεν του έδωσε συμβόλαιο. Τελικά έπαιξε στο CBA και μετά έγινε προπονητής (από το 2007 είναι στο γυμνάσιο West Linn του Όρεγκον). Ο γιος του Κάιλ (2.08) του μοιάζει πάρα πολύ και ένας πολύ καλός σουτέρ τριών πόντων πήρε τον τίτλο του πρωταθλητή NCAA με το Κεντάκι, ενώ φέτος αγωνίστηκε στο Γκοντζάγκα (έχασε το τελευταίο λεί-απ εναντίον του Ντιουκ και δεν πήγε στο Final4 και βέβαια ήταν συμπαίκτης του Ντομάντας Σαμπόνις, γιος του μεάλου Άρβιντας) και συμπεριλήφθηκε στην δεύτερη πεντάδα των all americans. Η κόρη του Τζόρνταν Άνταμς, έπαιξε στο WNBA (με τους Minνesota Lynx) ενώ το 2003 είχε περάσει από τον Σπόρτιγκ. Έχει και άλλα δυο παιδιά, ο πολύτεκνος Γκρεγκ, που ασχολείται και με τις βιομηχανικές πωλήσεις.

Ο Γιώργος Δοξάκης (53 ετών), που σε άλλη ομάδα της εποχής θα ήταν βασικός, αλλά του έτυχε να βρίσκεται πίσω από Γκάλη και Γιαννάκη, έγινε προπονητής. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται στην ομοσπονδία, ως μέλος του τεχνικού επιτελείου όλων των μικρών εθνικών ομάδων

Ο Πέτρος Σταμάτης (52 ετών): Μέλος του Άρη από τα παιδικοεφηφικά τμήματα, ήταν μια λύση του Άρη από τον πάγκο. Παραμένει, βέβαια, οπαδός του Άρη, αλλά δεν ασχολείται με το μπάσκετ, καθώς είναι ιδιοκτήτης ταξιδιωτικού βιβλιοπωλείου στη Θεσσαλονίκη...

Ο Δημήτρης Μπουσβάρος (47 ετών) που συμπλήρωνε την δεκάδα του Άρη, ακολούθησε και αυτός προπονητική καριέρα, επιστρέφοντας στον Άρη, μετά από αρκετά χρόνια. Πέρσι, όταν ανέλαβε την εφηβική ομάδα του συλλόγου. Πρέπει να σημειώσουμε ότι στην δεκάδα του Άρη στη Γάνδη, συμμετείχε και Βαγγέλης Αθανασιάδης που αντικατέστησε τον τραυματία Σταμάτη. Σήμερα είναι 46 ετών

Για τον κόουτς Γιάννη Ιωαννίδη που τον περασμένο Φεβρουάριο έκλεισε τα 70 του χρόνια, η συνέχεια της καριέρας του ήταν ... θυελλώδης. Από τη Θεσσαλονίκη, βρεθηκε στο ΣΕΦ καιτ ο ΟΑΚΑ και κατέληξε στα έδρανα της Βουλής. Έγινε υπουργός των κυβερνήσεων της ΝΔ, ήταν υποψήφιος για την Περιφέρεια Μακεδονίας και τελικά αποφάσισε να αποτραβηχτεί από την πολιτική. Λένε ότι ετοιμάζει μεγάλη επιστροφή στον Άρη. Εμφανίζεται, πάντως, συχνά στο γήπεδο. Και εδώ που τα λέμε αισθάνεται καλύτερα απ΄ό,τι στην εθνική αντιπροσωπεία.

Πού βρίσκονται, όμως, και οι αντίπαλοι του Άρη;

Τι κάνουν τα αστέρια του ευρωπαϊκού (και όχι μόνο) μπάσκετ στα τέλη της δεκαετίας του 80; Μαζί με τη Νίκη Μπάκουλη, που ενεργοποίησε τους φίλους της στο εξωτερικό έχουμε ... τα νέα. Ιδού:

Τι κάνει η παρέα του Μπομπ Μακάντου;

Ο Άρης είχε ηττηθεί από την Τρέισερ Μιλάνου στον ημιτελικό με 87-82. Ο Μπομπ Μακάντου (37 ετών τότε) είχε σκοράρει 39 πόντους, θυμίζοντας στους παίκτες του Άρη τι σημαίνει να παίζεις στη μεγάλη ομάδα των Λέικερς. Ο θρυλικός Μπομπ, έπαιξε μπάσκετ μέχρι το 1993 (σταμάτησε στα ... 42 του) και από το 1995 έγινε προπονητής. Τα τελευταία χρόνια είναι στο σταφ των Μαϊάμι Χιτ, σαν προπονητής των ψηλών της ομάδας και έχει φορέσει τρία δαχτυλίδα πρωταθλητή (έχει άλλα δύο σαν παίκτης). Στα 64 συνεχίζει να ζει και να αναπνέει για το μπάσκετ. Παρτενέρ του ήταν ο Ρίκι Μπράουν, που έκανε μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη, σε Ιταλία και Ισπανία, όπου φόρεσε και τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Σταμάτησε σε ηλικία 37 ετών στη Μπασκόνια.

Συνομήλικος του Μακάντου είναι ο Μάικ Ντ' Αντόνι, σπουδαίος πλέι-μέικερ της εποχής και μετέπειτα κόουτς τόσο στο Μιλάνο, όσο και στο Τρεβίζο. Από κει μετακόμισε για μια ακόμη πιο σημαντική καριέρα, καθώς έγινε χεντ κοουτς σε τέσσερις ομάδες του ΝΒΑ, με τελευταια την όχι και τόσο επτυχημένη διετία του στους Λέικερς! Στα 65 του είναι ο Ντίνο Μενεγκίν, ο θρύλος του ιταλικού μπάσκετ, που διετέλεσε και πρόεδρος της ιταλικής ομοσπονδίας. Ο Πιέρο Μοντέκι (52) ένας ολ-αράουντ παίκτης για τηξν Τρέισερ, ζει πλέον στο Μαϊάμι, όπου ασχολείται με το εμπόριο εισάγοντας προϊόντα από την Καραϊβική στις ΗΠΑ και την Ιταλία. Ο Ρικάρντο Πίτις (τότε νεοσός, μόλις 20 ετών, τώρα πλέον στα 47 του χρόνια) έπαιξε μπάσκετ για πολλά χρόνια, μοιράζοντας την καριέρα του σε Μιλάνο και Τρεβίζο, όπου εξακολουθεί να βρίσκεται βοηθώντας την ιστορική ομάδα να ξαναβρει την αίγλη της. Ήταν ιδιοκτήτης δυο εστιατορίων τα οποία τα πούλησε για να ασχοληθεί με οικολογικές επιχειρήσεις. Ο χοντρούλης αλλά και έξοχος σουτέρ Ρομπέρτο Πρέμιερ (57) εργάζεται μαζί με τη δικηγόρο συζυγό του στη Γκορίσια, ενώ ασχολείται με τις μικρές εθνικές ομάδες της Ιταλίας. Ο Μασιμιλιάνο Άλντι, έγινε ατζέντης παικτών, ενώ ο κόουτς Φράνκο Καζαλίνι (63 ετών) που μόλις είχε διαδεθχεί τον Νταν Πίτερσον, στον πάγκο της Τρέισερ, είναι σχολιαστής στην ιταλική τηλεόραση.

Οι φίλοι του Γκάλη και του Γιαννάκη...

Φιναλίστ στον τελικό ήταν μεγάλη Μακάμπι του Τελ Αβίβ. Ο Ραλφ Κλάιν, προπονητής της ομάδας, δεν βρίσκεται πλέον στη ζωή. Μακριά μας, όμως, είναι πλέον και ο Κέβιν Μαγκί που το 2003 έχασε τη ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ήταν μόλις 44 ετών και είχε ολοκληρώσει την καριέρα του στο μπάσκετ. Τον θυμόμαστε, βέβαια, και για το επεισόδιο που είχε ένα χρόνο αργότερα, στο Μόναχο όταν τσακώθηκε με τον Γιαννάκη, σε ένα κομβικό σημείο του ημιτελικού με τον Άρη.

Καλοί φίλοι του Νίκου Γκάλη και του Παναγιώτη Γιαννάκη, ο Μίκι Μπέρκοβιτς (61 ετών) μετά το τέλος της καριέρας του, έγραψε την αυτοβιογραφία του, έγινε ιδιοκτήτης της ομάδας Ραμάτ Χασαρόν, όπου έπαιξαν οι δυο γιοί του αλλά και ο Ντόρον Τζάμσι (54) που έγινε επιχειρηματίας.

Τι κάνουν οι άλλοι αστέρες της Μακάμπι; Ο Γουίλι Σιμς (57 ετών) ρίζωσε στο Ισραήλ και έγινε προπονητής για μικρά παιδιά, ο Μότι Ντάνιελ είναι υπεύθυνος πωλήσεων σε μεγάλη εταιρεία hi tech, ενώ ο Λίπιν ασχολείται με το real estate. Μακριά από το μπάσκετ βρίσκεται και 60χρονος πια Μότι Αροέτσι, που είχε κατακτήσει με τη Μακάμπι το πρώτο Κυπελλο Πρωταθλητριών (το 1977).

Η δική μας Παρτιζάν

Οι πιο γνώριμες φιγούρες βρίσκονται στην Παρτιζάν. Η ζωή τα' φερε έτσι, που πολλοί απ΄αυτούς ήρθαν και έκαναν καριέρα στη χώρα μας. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς (55) που οργάνωνε σαν πλέι-μέικερ τα τρομερά "μωρά" του Βελιγραδίου, έγινε ο προπονητής-σύμβολο του Παναθηναϊκού. Ο Ζάρκο Πάσπαλι (49) αναγέννησε τον Ολυμπιακό και τον θυμηθήκαμε πρόσφατα λόγω των γενεθλίων του Αλλά δεν ήταν οι μόνοι που έγιναν "μεγάλοι" εν Ελλάδι. Ο Ντέγιαν Λακίσεβιτς έπαιξε στη Ν.Ηστ και τώρα είναι ατζέντης παικτών, ενώ ο Μίροσλαβ Πετσάρσκι, φόρεσε τη φανέλα του Άρη ,του Παναθηναϊκού και του Πανιωνίου. Στα 48 του χρόνια έχει ένα μεγάλο καμπ για μπάσκετ στο Ζλάτιμπορ.

Στην Ελλάδα, βέβαια, έστω και αρκετά χρόνια αργότερα ο Όλιβερ Ποποβιτς (το 2003 έπαιξε με το Μαρούσι). Τότε στη Γάνδη, ήταν μόλις 18 ετών, τώρα στα 45 του είναι προπονητής και τα τελευταία δυο χρόνια εργαζόταν στην ΚΚ Βρσατς. Ο Βλάντε Ντίβατς (52) διέπρεψε στο ΝΒΑ, όπως έδειχνε ότι θα κάνει το τεράστιο ταλέντο του και τώρα είναι πρόεδρος της ολυμπιακής επιτροπής της Σερβίας. Προπονητής της Εθνικής Σερβίας είναι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς (51) ενώ ο Γκόραν Γκρμπόβιτς σχολιάζει τους αγώνες μπάσκετ στη σέρβικη τηλεόραση. Ο γκριζομάλης Σάβοβιτς (55 ετών πλέον) είναι μάρκετινγκ μάνατζερ στην Telekom Serbia, ενώ ο Ίβο Νάκιτς μετά τα προβλήματα με την καρδιά του, αποφάσισε να ζει ήρεμα με την οικογένειά του.

Πριν από 27 χρόνια όλοι αυτοί ήταν η αφρόκρεμα του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Στο πρώτο όσο και ιστορικό φάιναλ-φορ της Γάνδης, που αποτέλεσε την αρχή μιας θρυλικής ιστορίας. Η οποία ακόμη συνεχίζεται...