Μικρά Αγγλία

Τρία πράγματα είναι σίγουρα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε μεγάλη διοργάνωση. Πριν το παίρνει η Αγγλία. Κατά τη διάρκεια η Αγγλία αποκλείεται. Μετά παίρνει το επόμενο. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όλα αυτά δεν αλλάζουν. Οι Άγγλοι, άλλωστε, μένουν πιστοί στις παραδόσεις τους, εδώ και χρόνια. Δεν θα τους ξέφευγε, σε καμιά περίπτωση, η Εθνική τους ομάδα...

Αλλά εδώ την πατάμε εμείς οι απέξω, πως είναι δυνατόν να μη φάνε το παραμύθι τους οι ίδιοι οι Άγγλοι. Δεν είχατε διαβάσει το γκάλοπ του Sport24.gr ανάμεσα στους συντάκτες του; Θα το σηκώσει η Αγγλία ήταν η ετυμηγορία της πλειοψηφίας. Κούνια που μας κούναγε κι ακόμη μας κουνάει.

Ήμουν νιος και γέρασα, που λέει ο λόγος, περιμένοντας την Αγγλία να κάνει την μεγάλη υπέρβαση. Η πρώτη φορά που την είδα να παίζει σε μεγάλη διοργάνωση ήταν το Μουντιάλ του 1982, όπου "τα τρία λιοντάρια" είχαν κάνει σπουδαίες εμφανίσεις στην πρώτη φάση (3-1 τη Γαλλία του Πλατινί, 2-0 την Τσεχοσλοβακία και 1-0 το Κουβέιτ) με παικταράδες όπως ο Μπράιαν Ρόμπσον, ο Τρέβορ Φράνσις, ο Πολ Μάρινερ, ο Γκλεν Χοντλ και ο Τόνι Γούντκοκ, ο Στιβ Κόπελ και λοιποί. Μετά, ως συνήθως, ατύχησαν. Έπεσαν σε ένα όμιλο με τη Γερμανία, έφεραν δυο ισοπαλίες με 0-0 και ... αποχαιρέτησαν.

Κι αυτή η ιστορία επαναλαμβάνεται 34 χρόνια. Κάθε φορά, σε κάθε διοργάνωση (ή εν πάση περιπτώσει σε όσες πάνε, γιατί καμία φορά η ... κεραμίδα πέφτει στα προκριματικά) όλο και κάτι συμβαίνει και οι συμπαθείς Άγγλοι μυρίζουν τον κρίνο.

Μια παίζουν καλά, αλλά τους αδικεί η διαιτησία, μια πέφτουν θύμα των τραγελαφικών γκολκίπερ, μια τους χαντακώνουν απίθανοι προπονητές σαν τον Ρόι Χόντσον, που για να τους βολέψουν όλους, απλά παίρνουν την σύνθεση με τα ονόματα και προσπαθούν να τους βολέψουν όλους. Αλλά η Αγγλία έχει "κάψει" και κανονικούς προπονητές όπως ο Σβεν Γκόραν Έρικσον ή ο Φάμπιο Καπέλο.

Η Εθνική Αγγλίας είναι για όλα ικανή. Ακόμη και να κάνει ... ήρωα τον Χρήστο Αρχοντίδη, που μετά από ένα ηρωικό 0-0, το 1983, πανηγύριζε με τους διεθνείς στο κέντρο του γηπέδου και στο τέλος εκνευριζόταν επειδή πήγαν να τον σηκώσουν τα χέρια.

Γιατί, όμως, την πατάνε έτσι και κάθε φορά, μάλιστα, βρίσκουν ένα διαφορετικό τρόπο να γυρίσουν σπίτι με κατεβασμένο το κεφάλι. Πολλοί λένε ότι η πραγματικότητα έχει διαστρεβλωθεί, ότι ουδέποτε η Αγγλία ήταν το επίκεντρο του ποδοσφαίρου κλπ, κλπ. Δεν είναι έτσι ακριβώς. Σίγουρα δεν παίζουν οι Άγγλοι το καλύτερο ποδόσφαιρο, ούτε ήταν ποτέ οι κυρίαρχοι της Ευρώπης, με εξαίρεση την οκταετία 1977-85 όταν κατάφεραν να σηκώσουν εφτά Κύπελλα Πρωταθλητριών (4 η Λίβερπουλ, 2 η Νότιγχαμ, 1 η Άστον Βίλα). Δεν είναι όμως και "κατιμάς" για να μην έχουν πετύχει κάτι σημαντικό, από το 1966 και μετά. Συμπληρώθηκε ήδη μισός αιώνας και οι Άγγλοι ζουν ακόμη με το ηρωικό Μουντιάλ και τον αμφιλεγόμενο τελικό κόντρα στη Γερμανία.

Αν "ενώνονταν" σαν Μεγάλη Βρετανία, θα έκαναν ... θαύματα, είναι η μια λογική υπόδειξη, ενός ποδοσφαιρόφιλου έξω από το νησί. Διότι ladies and gentlemen, που λένε και στην Γηραιά Αλβιώνα, ο πρώτος διεθνής αγώνας ποδοσφαίρου είναι το Αγγλία - Σκωτία που έγινε στις 30 Νοεμβρίου του 1872! Οι τέσσερις ομοσπονδίες του Ηνωμένου Βασιλείου (Αγγλία, Ουαλία, Σκωτία και Β. Ιρλανδία) ήταν σφόδρα αντίθετες στη δημιουργία του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και μάλιστα δεν συμμετείχαν στο πρώτο Κύπελλο Εθνών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες συμμετέχουν ως ... Βρετανοί, στο ποδόσφαιρο ολυμπιακή ομάδα της Μ. Βρετανίας συμμετείχε ως το 1972, αλλά αφορούσε μόνο Άγγλους ποδοσφαιριστές, καθώς η μοναδική συνδεδεμένη ποδοσφαιρική ομοσπονδία με την βρετανική ολυμπιακή επιτροπή ήταν η αγγλική FA. Το 2012 η ολυμπιακή ομάδα της Βρετανίας επανήλθε με Άγγλους και Ουαλούς, χωρίς όμως να υπάρξει συνέχεια, αφού όπως αποφασίστηκε η Μ.Βρετανία σε όλες τις Ολυμπιάδες που θα ακολουθήσουν θα έχει μόνο γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου!

Το να παίζουν μπάλα σε όλη τη Βρετανία, είναι μια παράδοση όπως το τσάι στις 5μμ, ή οδήγηση από τα δεξιά. Οτιδήποτε διαφορετικό αντίκειται στην παράδοση και αφορά τους ... Ευρωπαίους. Κι έτσι μένουν οι Άγγλοι ως η κεντρική ομάδα του νησιού, με την Σκωτία να ακολουθεί (αλλά να έχει να προκριθεί σε μεγάλη διοργάνωση από το Μουντιάλ του 1998) τους Ιρλανδούς (ΕΙΡΕ και Β.Ιρλανδία) να κάνουν σποραδικές ηρωικές εμφανίσεις (οι ανεξάρτητοι Ιρλανδοί το 1990 έφτασαν μέχρι τους "8". Η Ουαλία επανεμφανίστηκε φέτος σε μεγάλο τουρνουά, για πρώτη φορά μετά το 1958 (!) όταν είχε φτάσει μέχρι τους "8" του Παγκοσμιου Κυπέλλου.

Η Αγγλία που παίζει συνήθως, κάνει τις κουτσουκέλες. Χάνει στα πέναλτι, χάνει γιατί ο Σίλτον έπεφτε στο ριπλέι στο πέναλτι, ή ο Σίμαν έβλεπε την μπάλα από το σουτ του Ροναλντίνιο να έρχεται, να έρχεται και να λέει "το έχω, το έχω, το' φαγα", χάνει γιατί την αδικεί η διαιτησία, χάνει γιατί έχουν χάσει όλοι την αυτοπεποίθησή τους και παίζουν με τους Ιταλούς ... χεσμένοι από τα αποδυτήρια.

Τι έγινε όμως ξαφνικά, φέτος, και η ομάδα που πέρασε χωρίς ήττα στους τελικούς, μεταμορφώθηκε σε ένα ανερμάτιστο σύνολο, αφού:

- Ο Χάρι Κέιν που σάρωσε φέτος στην Πρεμιερ Λιγκ, σημάδευε μπεκάτσες και ορτύκια σε κάθε φάση που δοκίμαζε τα πόδια του;

- Ο Βάρντι που στο πρωτάθλημα έβαζε γκολ με κάθε τρόπο, στο Γιούρο, σκόραρε με ... ένα "τσαφ" και πέρασε ουσιαστικά απαρατήρητος.

- Ο Ρούνεϊ, θύμιζε την "χοντρή του Θησαυρού"

- Ο αν όχι αξιόπιστος, τουλάχιστον όχι ... γκαφαδόρος Χαρτ, έφαγε σίγουρα μια φάβα (το δεύτερο με την Ισλανδία) και ένα που έπρεπε να το πιάσει (το 1-1 με τη Ρωσία)

- Στάριτζ και Στέρλινγκ συμπεριφέρονταν σαν κακομαθημένα παιδάκια, που έπαιρναν την μπάλα, περνούσαν όσους μπορούσαν, σούταραν μόνοι τους (το ότι είναι "παρτάκηδες" το ξέραμε, αλλά αυτή τη φορά το παράκαναν).

- Κάποιον Άλι, να μπαστακώνεται στην ενδεκάδα για αδιευκρίνιστους λόγους.

Είδαμε τον σέντερ-φορ (Κέιν) να εκτελεί κόρνερ και στημένα (με χειρότερες επιδόσεις και από τον Ρονάλντο), τον Ρούνεϊ να προσπαθεί να το "παίξει" Μόντριτς και τον γηραιό προπονητή, σε διαρκή σύγχυση. Άλλαξε τη μισή ενδεκάδα στο δεύτερο ματς, έκανε το ίδιο στο τρίτο, αγνόησε το μοναδικό παίκτη γραμμής που είχε (Ράσφορντ) ο οποίος έπαιξε τέσσερα λεπτά στον τελευταίο αγώνα δημιουργώντας αναταραχή στην συμπαγέσταση άμυνα των τρομερών Ισλανδών και τη μοναδική καλή στιγμή σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο, άφησε εκτός ροτέισον τον έμπειρο (και πολύ καλό στις στημένες μπάλες) Μίλνερ και γενικά φάνηκε να μην έχει το παραμικρό σχέδιο.

Όπως συνήθως συμβαίνει, ο προπονητής θα πάρει όλο το ανάθεμα του αγγλικού ειρωνικού, όσο και υπεροπτικού Τύπου, θα έρθει ο επόμενος και θα ξαναρχίσει το γνωστό παραμύθι. "Πάμε για το Μουντιάλ" (του 2018), "έχουμε τη νεανικότερη και ποιοτικότερη ομάδα", "τα λιοντάρια αντεπιτίθενται" και άλλα γραφικά. Θα πάνε οι Άγγλοι στη Ρωσία σε δυο χρόνια, θα πλακωθούν για να τηρηθεί και η παράδοση, θα αποκλειστούν με ένα ακόμη ... διαφορετικό τρόπο και μεις θα ξαναγράψουμε το ίδιο κείμενο.

Αφού πρώτα θα έχουμε προβλέψει "ήρθε η ώρα της Αγγλίας". Τι ώρα;