Πολύ καλές είναι οι αναλύσεις και τα σχόλια. Ειδικά αν γίνονται από ανθρώπους που «διαβάζουν» άριστα το μπάσκετ σαν τον Στέφανο Τριαντάφυλλο. Βγήκαν τα μάτια του στο βίντεο, για να γράψει διεξοδικά για το 2-0 της Φενέρ επί του Παναθηναϊκού, αλλά και το 1-1 του Ολυμπιακού κόντρα στην Εφές.

Υπήρξαν κινήσεις από τις ομάδες, από τους προπονητές και τους παίκτες. Πράγματα που φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού, άλλα τα οποία χρειάζεται μελέτη, ίσως και ειδική γνώση, για να τα εντοπίσεις πάνω στο παρκέ. Παίζει ρόλο η τακτική στα πλέι-οφ. Ίσως περισσότερο από τους αγώνες της κανονικής περιόδου, γιατί οι προπονητές πρέπει αν σκεφτούν διάφορα τρικ, να εκπλήξουν τον αντίπαλο. Όλοι γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους. Όλοι όμως έχουν και κάποια πράγματα, που στριφογυρίζουν μέσα στο μυαλό τους και θέλουν να τα εφαρμόσουν, για να αιφνιδιάσουν.

Ο Ομπράντοβιτς «πήρε» το πρώτο παιχνίδι με τους δίδυμους πύργους (Ούντο,Βέσελι) να σαρώνουν στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Πασκουάλ, παραλίγο να κάνει κίνηση ματ με το ημίψηλο σχήμα (Σίνγκλεντον, Γκιστ) στο τέλος του δεύτερου αγώνα. Ο Σφαιρόπουλος έδωσε ρόλο πρωταγωνιστή στον Μιλουτίνοβ στην πρώτη μονομαχία με την Εφές, ο Περάσοβιτς απάντησε με το δίδυμο Ντάνστον-Κερκ στο ματς της Παρασκευής.

Με το που τελειώνει ο κάθε αγώνας οι προπονητές «λιώνουν» στο βίντεο, για να ανιχνεύσουν που πήγαν καλά και που λάθος. Ακόμη και στα παιχνίδια, που εμείς πιστεύουμε ότι όλα πήγαν τέλεια, οι κόουτς έχουν διαπιστώσει λάθη.

Είναι επίσης πολύ σημαντική η ψυχολογία που διαμορφώνουν οι αγώνες. Αλλιώς, ας πούμε, ξεκίνησε τη σειρά ο Παναθηναϊκός, διαφορετικά θα πάει πλέον στην Κωνσταντινούπολη. Σε άλλη «διάθεση» και η Φενέρ, η οποία όμως αυτή την στιγμή, θα πρέπει να διαχειριστεί τον τίτλο του φαβορί, που θέλει μόλις μία νίκη για να περάσει στο φάιναλ-φορ.

Η Εφές έδειξε ότι δεν την πτόησε το 1-0 του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» θα χρειαστεί να απαντήσουν αναλόγως, πλέον.

Πιο εύκολοι είναι οι παντός είδους αφορισμοί.

Ο Πασκουάλ, χαρακτηρίζεται σχεδόν ταβερνιάρης, ο Ομπράντοβιτς αποθεώνεται, στο Σφαιρόπουλος-Περάσοβιτς … ο ένας πέρασε χειροπέδες στον άλλον, ανά αγώνα, οπότε αμφότεροι έχουν παγιδευτεί.

Σύμφωνοι. Όσα χρόνια κι αν περάσουν , όταν μια ομάδα χάνει ένα παιχνίδι φταίνε κατά σειρά:

Οι διαιτητές-κοράκια, που μας έσφαξαν στο γόνατο

Ο άσχετος προπονητής που έχουμε στον πάγκο, ο οποίος κοιμήθηκε, δεν πήρε τάιμ-άουτ , δεν έβαλε τον τάδε και τον δείνα, που τους ξέχασε στον πάγκο

Τα δικά μας παικτάκια, που κοροϊδεύουν τον κόσμο και παίρνουν ένα σκασμό λεφτά, χωρίς να κάνουν τη διαφορά.

Ποτέ δεν φταίει … ο προφανής υπαίτιος: Ο αντίπαλος. Παίζει κι αυτός, αλλά εμείς συνηθισμένοι να βλέπουμε μόνο τη δική μας ομάδα, ουσιαστικά τον αγνοούμε. Όταν παίρνουμε διαφορά είμαστε ομαδάρα, όταν τη χάνουμε βγάζουμε τα μάτια μόνοι μας. Ποτέ δεν βλέπουμε ότι κάτι κάνει (ή δεν κάνει) κι ο αντίπαλος. Συνήθως, μάλιστα, σε αυτό το επίπεδο μιλάμε και για καλές ομάδες.

Θέμα ενός σουτ

Ωστόσο το μπάσκετ δεν είναι τόσο περίπλοκο, όσο νομίζουμε. Όχι ότι δεν χωράει ανάλυση, συζήτηση και άποψη, αλλά επειδή όλα κρίνονται από μια ή δυο λεπτομέρειες. Από ένα σουτ.

Αν ο Ρίβερς είχε ευστοχήσει στην εξαιρετική φάση, που έβγαλε ο Παναθηναϊκός (με την πάσα του Μπουρούση) το σκορ κόντρα στην Φενέρ θα ήταν πιθανότατα στο 1-1

Αν ο Γκριν έβαζε το τελευταίο τρίποντο που επιχείρησε, ο Ολυμπιακός θα είχε κάνει το 2-0.

Ακόμη και μια καραμπόλα, μπορεί να αποδειχθεί «καθοριστική». Παίζει ας πούμε ο Ολυμπιακός σπουδαία άμυνα πάνω στην Εφές, ο Ντάνστον κάνει λάθος στέλνοντας την μπάλα να χτυπήσει στο ταμπλό, αλλά αντί να την πιάσει ο Πρίντεζης, παρεμβαίνει ο Μπράουν και με κάρφωμα βάζει καλάθι.

Προφανώς με τα αν δεν αλλάζει η ιστορία. Προφανώς ακόμη κι αν έμπαιναν τα σουτ, η ανάλυση και η κριτική δεν αλλάζει. Οι προπονητές θα είχαν κάνει τα ίδια λάθη και τις ίδιες «νίκες». Η απόδοση της ομάδας, η προσπάθειά της, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε το παιχνίδι δεν αλλάζει.

Μόνο που με διαφορετικό σκορ, τα βλέπεις όλα διαφορετικά. Κι αυτή είναι η απλή μαγεία του μπάσκετ. Ένα απλό μπει δεν μπει, είναι. Ακόμη και σε πλέι-οφ Ευρωλίγκας