Να γιατί θα το θυμόμαστε

Πολλές φορές τελειώνει μια διοργάνωση και μετά από δυο-τρεις μέρες δεν θυμάσαι τίποτε. Είναι και τα γήπεδα σε όλη την Ευρώπη, που μοιάζουν μεταξύ τους, είναι που έχουμε (σχεδόν) βαρεθεί να βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους, καθώς η εναλλαγή πρωταγωνιστών στην Ευρώπη, δεν είναι συνηθισμένη.

Αλλά να αυτό το Ευρωμπάσκετ που τελείωσε στη Λιλ, μπορεί να μη παρουσίασε την ...επανάσταση του σπορ στην Ευρώπη, μπορεί να μη μας εμφάνισε τους πρωταγωνιστές της επόμενης δεκαετίας, ή τους προπονητές της νέας γενιάς, θα το θυμόμαστε, ωστόσο, αρκετά χρόνια μετά.

Υπάρχουν λόγοι, υπάρχουν πρόσωπα και αφορμές να ανακαλούμε τη μνήμη και να λέμε “τότε στη Γαλλία” ή και “τότε στην Κροατία” για μας στην Ελλάδα, “τότε σε Ρίγα,Βερολίνο, Μονπελιέ” για τις ομάδες των τριών άλλων ομίλων της πρώτης φάσης.

Τώρα, που το Γκραν Σταντ Πιερ Μορουά αλλάζει και πάλι μορφή, θα ξαναγίνει ποδοσφαιρικό γήπεδο για να φιλοξενεί τους εντός έδρας αγώνες της Λιλ (αλλά και του χρόνου το καλοκαίρι αγώνες του Euro 2016) τώρα που ο Πάου Γκασόλ και οι συμπαίκτες του ξεκουράζονται στα σπίτια τους, είναι ώρα να κάνουμε τον απολογισμό.

Φεύγοντας από την Avenue de Mormal και το μικρό διαμέρισμα που φιλοξένησε την αποστολή του Sport24.gr και του Sport24.radio, μπορούμε να βρούμε (εύκολα) δέκα λόγους, που θα κρατήσουν το Ευρωμπάσκετ αρκετά ζωντανό στη μνήμη.

1. Πάου Γκασόλ: Ατέλειωτη ...Gasoline!

Πέρσι, αμέσως μετά τον αποκλεισμό της Ισπανίας από τους οκτώ του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Μαδρίτης έμπαινε στο καμπριολέ αυτοκίνητό του και έφευγε σιωπηλός για τη Βαρκελώνη. Μπορεί να σκεφτόταν και την αποχώρησή του από την Εθνική, πάνω στη τσαντίλα και την απογοήτευση. Ποιος ξέρει. Φέτος... έλυσε τη σιωπή του, πάνω στα παρκέ. Πραγματικά ασταμάτητος. Ο κορυφαίος Γκασόλ που είδαμε ποτέ και που στα 35 του χρόνια θέλει να παίξει και στο Ρίο. “Ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας” σύμφωνα με τον Σέρτζιο Σκαριόλο. Ο απόλυτος MVP του τουρνουά. Δεν υπήρξε άλλος υποψήφιος. Δεν θα μπορούσε κανείς να ψηφίσει άλλον. Ο 35χρονος γενειοφόρος σέντερ των Μπουλς, ήταν ένας ...ισπανικός ταύρος εν υαλοπωλείω: “Μα φέτος παίζουμε μόνο μπάσκετ. Έχουμε στο μυαλό μας την ομάδα. Δεν υπάρχουν οι περσινοί αντιπερισπασμοί που μας αποπροσανατόλισαν” έλεγε πριν από μερικές μέρες στη Marca, κατηγορώντας εμμέσως πλην σαφώς το περσινό βεβαρυμένο και παντελώς εκτός γηπέδου πρόγραμμα της Εθνικής Ισπανίας. Είναι ζήτημα αν πέρσι έκαναν προπόνηση στα σοβαρά. Όπου κι αν βρισκόσουν, σε οποιαδήποτε εκδήλωση, υπήρχε κι ένας Ισπανός διεθνής να κάνει προμόσιον στη διοργάνωση. Φέτος, μακριά απ' όλα αυτά, ο Γκασόλ ξανάγινε παίκτης. Και τι παίκτης; Παικτάρα! Δείτε ξανά πως έβαλε εύκολα ... 40 πόντους στη Γαλλία

2. Ναι, η Ισπανία

Πείτε τους αντιπαθητικούς, θεατρίνους, υπερτιμημένους. Κάντε σχόλια για τη φράτζα του Ρούντι, τα σωβρακάκια του Γκασόλ, τις βουτιές του Ρέγες, το μούσι του Ροντρίγκεθ. Η Ισπανία γύρισε στην κορυφή, έστω και με μισή ομάδα. Με απουσίες όπως του Ρούμπιο, του Ιμπάκα, του Καλδερόν, του Ναβάρο αλλά και του ... Μαρκ Γκασόλ, πολλοί δεν της έδιναν τύχη.

Ξεχάσαμε όμως όλοι μας ότι εδώ και χρόνια το πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης γίνεται στο ΝΒΑ, οι Ισπανοί μπασκετμπολίστες είναι πρωταγωνιστές όταν πάνε στο ΝΒΑ και η Εθνική τους ομάδα, θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει ή όχι, είναι η κορυφαία της τελευταίας δεκαετίας στην Ευρώπη.

Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ είχε δίκιο που έλεγε “παίξαμε 9 τελικούς”. Από τον όμιλο της φωτιάς στο Βερολίνο, όπου έχασε από Σερβία και Ιταλία, για να έρθει αυτό το χρυσό μετάλλιο, έπρεπε να κερδίσει τους δυο γηπεδούχους που συνάντησε (Γερμανία και Γαλλία), την Ελλάδα στα προημιτελικά και τη Λιθουανία. Ε... δεν το λες και εύκολο δρόμο. Κάθε άλλο.

3. Ω, τι κόσμος mon dieu!

Ναι, αυτό τον Γκασόλ θα τον θυμόμαστε. Θα έχουμε να λέμε. Αλλά ποιος θα ξεχάσει αυτόν τον κόσμο; Μπαίνοντας πριν από μια εβδομάδα στο άδειο Πιερ Μορουά, δεν πίστευα στα μάτια μου. Ένα αχανές γήπεδο, μια αρένα και ...ατέλειωτες εξέδρες. “Σιγά μη γεμίσει”, έβγαλα ως γνήσιος ξερόλας Ελληνάρας, το συμπέρασμά μου. Κι όμως. Το επόμενο πρωί, στους πρώτους κιόλας αγώνες είχε 10-15.000 φιλάθλους στην εξέδρα, να βλέπουν Ελλάδα-Βέλγιο. Και το βράδυ, στον πρώτο αγώνα της Γαλλίας, έγινε το σώσε. Ρεκόρ εισιτηρίων για το Ευρωμπάσκετ και χιλιάδες γαλλικές σημαίες να ανεμίζουν από ενθουσιασμό για τους “μπλε”.

Αυτός ο κόσμος, που αγκάλιασε το Ευρωμπάσκετ περισσότερο από κάθε άλλη χώρα που έχω επισκεφθεί (και από το 1989 είναι ζήτημα αν έχω χάσει δυο διοργανώσεις) αξίζει ένα ...επιπλέον χρυσό μετάλλιο. Οι Γάλλοι που δεν τα κατάφεραν στο παρκέ, ή μάλλον δεν πέτυχαν τον πρώτο τους στόχο (το δεύτερο συνεχόμενο χρυσό) και περιορίστηκαν (λέμε τώρα) στο χάλκινο μετάλλιο, πέτυχαν απόλυτα στην οργάνωση. Ας φωνάζουν για κάποιες δυσλειτουργίες οι ομάδες, που συμμετείχαν. Μπαίνοντας στο γήπεδο και βλέποντας 26.000 κόσμο να βλέπουν μπάσκετ, δεν μπορείς παρά να δώσεις συχαρητήρια.

Πάρτε μια γεύση, με τους Γάλλους να τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα στο μικρό τελικό

4. Το σύστημα (που δεν θα αλλάξει)

Και για αυτό είχαμε αμφιβολίες. Τέσσερις διαφορετικές πόλεις. Τρεις διαφορετικές χώρες. Μακρύ ταξίδι, που χάνεις και την αίσθηση της διοργάνωσης, στο όλο της. Αξίζει πάντως να πειραματιστείς, κάποιες φορές, για να βρεις το καλύτερο. Η FIBA Europe το έκανε. Από ανάγκη, περισσότερο (λόγω της κατάστασης στην Ουκρανία, δεν είχε χρόνο να αναθέσει τη διοργάνωση σε μια χώρα) παρά από πρόγραμμα. Της πέτυχε όμως. Στις πέντε πόλεις που έγινε το τουρνουά κόπηκαν 670.000 εισιτήρια. Να φανταστεί κανείς ότι πριν από δυο χρόνια στη Σλοβενία είχαν κοπεί σχεδόν τα μισά: 350.000!

Θα συμφωνήσουμε με τον Κάμιλ Νόβακ, εκτελεστικό διευθυντή της FIBA Europe, για την ευχέρεια σε κάθε ομάδα που ήταν επικεφαλής να διαλέξει μια “συνεργάτιδα” χώρα που εξασφάλισε έτσι την μεγάλη ροή των εισιτηρίων.

Το πείραμα πέτυχε, παρά τα μείον με μεγαλύτερο εκείνο που στερεί στους γηπεδούχους της πρώτης φάσης το αβαντάζ της έδρας (άσχετα αν δεν παίζει και τόσο μεγάλη σημασία). Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Το ίδιο και το σύστημα. Το 2017 πάμε ξανά στο ίδιο μοντέλο. Ήδη 11 πόλεις έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον και έρχονται κι άλλες. Ωραία πράγματα...

5. Φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια

Θα θυμόμαστε φυσικά το Ευρωμπάσκετ αυτό, γιατί εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα είναι η τελευταία φορά που είδαμε τον Βασίλη Σπανούλη να φοράει τα γαλανόλευκα. Η αποχώρησή του από την Εθνική, ήρθε αμέσως μετά τον αγώνα με την Λετονία και την εξασφάλιση της πρόκρισης στο προολυμπιακό τουρνουά. Ο “Μπίλης” ήθελε κάτι περισσότερο σε αυτό το τουρνουά.

Πιέστηκε κι αυτός, δεν μπόρεσε να φτάσει σε πολύ υψηλά στάνταρ (με βάση το όνομα και την αξία του) την απόδοσή του.

Το αν αγαπάει ή όχι την Εθνική Ομάδα, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω δυο πράγματα. Τη δήλωσή του πριν από τρία χρόνια “εγώ θα παίζω μέχρι τα σαράντα, όσο νιώθω υγιής και δυνατός” και το πρησμένο σαν τούμπανο πόδι του, πρόπερσι στη Σλοβενία. Καλά-καλά το πόδι του δεν χωρούσε στο παπούτσι κι αυτός ήθελε να παίξει! Με το χρόνο, όμως, δεν μπορεί να τα βάλει κανένας. Και ο ...Σπανούλης ο ίδιος.

Η δήλωσή του προκαλεί ανατριχίλα

6. Που είναι οι νέοι ρε παιδιά;

Και δεν ήταν μόνο ο Σπανούλης. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι αποχαιρέτησε κι αυτός στον τελευταίο αγώνα της Γερμανίας, αν και ο μεγάλος άσος δεν έκρυψε την θέλησή του να ξαναπαίξει, αν μπορέσει με τη “νασιοναλ μανσάφτ”. Του χρόνου θα μας αποχαιρετήσει ο Γκασόλ. Έρχεται και η ώρα του Πάρκερ. Η γενιά του 80, σιγά-σιγά αποστρατεύεται. Λογικό είναι, καθώς οι περισσότεροι είτε είναι 35άρηδες, είτε αγγίζουν την συγκεκριμένη ηλικία. Αυτό, που δεν έχουμε δει ακόμη είναι οι νέοι Πάρκερ, οι νέοι Γκασόλ, οι νέοι Νοβίτσκι.

Που είναι τα νέα ταλέντα της Ευρώπης; Η Ισπανία, καλή χρυσή, σπουδαία και σπαθένια πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά στηρίχτηκε στον Γκασόλ που είχε παίξει και στον τελικό του ...2003. Ο μοναδικός νέος παίκτης που της έδωσε βοήθεια ήταν ο Κλαβέρ και αυτός σε ρόλο χαμάλη πολυτελείας.

Αν δεν ήταν η Ελλάδα και ο Αντετοκούμπο, που στον προημιτελικό έδειξε ένα μέρος του αστείρευτου ταλέντου του, θα μιλάγαμε για πλήρη απογοήτευση και θα είχαμε την εντύπωση ότι τα νέα ταλέντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, είναι τίποτε “βαρεμένα” σαν το Χεζόνια, που φοράνε το 23 πίσω από την πλάτη και νομίζουν ότι είναι ο Τζόρνταν...

7.Σέρτζιο Σκαριόλο: Ζελέ στην κορυφή

Εμείς ως γνήσιοι προπονητολόγοι έχουμε βγάλει το συμπέρασμά μας. Ο άνθρωπος είναι ζελεδάκιας και ολίγον τι μυρωδιάς. Κι όμως. Είναι ο ικανότερος προπονητής να κοουτσάρει την Εθνική Ισπανίας, όπως αποδείχθηκε περίτρανα στη Λιλ. Μετά την διετία Ορένγκα, σχεδόν καταστροφική ειδικά μετά το περσινό στραπάτσο, ο σινιόρε ζελέ ...επέστρεψε δριμύτερος. Σαν έτοιμος από καιρό να ξανακαθήσει στον αγαπημένο του πάγκο είναι αυτός που δε νιώθει την παραμικρή πίεση με τις ισπανικές βεντέτες, δίνει οδηγίες, αλλά και βρίσκει παίκτες-κλειδιά να του κάνουν τη δουλειά.

Ο Γκασόλ πήρε όλα τα μπράβο και τα ζήτω, οι Ροντρίγκεθ-Γιουλ επιβεβαίωσαν την κλάση τους, ο Μίροτιτς το ίδιο, ο Ρούντι έπαιξε στον τελικό, αλλά οι αφανείς ήρωες του Σέρτζιο παραμένουν ο αρχηγός Φελίπε Ρέγες και ο Βίκτορ Κλαβέρ. Αυτοί μας κέρδισαν στον προημιτελικό.

Κι αυτοί έκαναν τέλεια τις μικρές λεπτομέρειες που καθορίζουν τα μεγάλα παιχνίδια. Ο Σκαριόλο έφτιαξε φέτος μια μαχητική ομάδα. Η Ισπανία άφησε τον σνομπισμό ξωπίσω της και έπαιξε πραγματικά με μάτι που γυαλίζει...

8.Εδώ είναι (πάντα) η Λιθουανία

Ούτε η Γαλλία του Πάρκερ, ούτε η φιλόδοξη Σερβία, ούτε η Ελλάδα του καλύτερου ρόστερ όλων των εποχών. Όχι, κύριοι. Η Λιθουανία, πήρε και φέτος το ασημένιο μετάλλιο. Ο συνεπής Γιόνας Καζλάουσκας και η ομάδα του. Χωρίς τέσσερα βασικά στελέχη, με δεύτερο σέντερ τον Καβαλιάουσκας που θα μπορούσε χωρίς αμφιβολία να πρωταγωνιστήσει σε ριάλιτι με ξυλοκόπους, που γυρίζουν οι Αμερικανοί, με ένα ποιντ-γκαρντ (Καλνιέντις) με μια σχεδόν ...άμπαλη ομάδα (όσον αφορά στην ποιότητα σίγουρα) έφτασε ξανά πολύ ψηλά. Θα της βγάλουμε το καπέλο. Όπως θα το βγάλουμε και στους φασαριόζους “λιετούβος” που την ακολουθούν παντού και κάνουν διαρκώς σαματά. Δεν υπάρχει άλλη χώρα σε όλη την Ευρώπη που να αγαπάει τόσο πολύ το μπάσκετ.

Και φυσικά από δίπλα της δεσπόζει η τεράστια μορφή του Άρβιντας Σαμπόνις, που έπρεπε να τον ζήσουμε από κοντά για να διαπιστώσουμε τη τρέλα που ... κουβαλάει όταν βλέπει τη Λιετούβα να αγωνίζεται

9.Τρομεροί ημιτελικοί (και μπόνους ο προημιτελικός)

Εντάξει ο τελικός ήταν σούπα. Η Ισπανία έμοιαζε και ήταν μια κλάση ανώτερη. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να πάρει τη νίκη. Αλλά οι δυο ημιτελικοί μας αποζημίωσαν. Το Ισπανία-Γαλλία κρίθηκε στην παράταση, ήταν μια ατέλειωτη μάχη σώμα με σώμα, με τον Γκασόλ στην εμφάνιση της καριέρας του (σε επίπεδο εθνικών ομάδων). Αλλά και το Λιθουανία-Σερβία, το ίδιο συναρπαστικό ήταν. Οι Σέρβοι με την αυτοπεποίθησή τους στα ύψη, βρέθηκαν μπροστά από οδυνηρές εκπλήξεις. Ο Καζλάουσκας είχε στήσει σινικό τείχος και εγκλώβισε τον Μίλος Τεόντοσιτς, κινητήριο μοχλό της ομάδας του Τζόρτζεβιτς, στην απόλυτη μετριότητα.

Σε αυτά προσθέστε και τον προημιτελικό Ελλάδας-Ισπανίας, που επίσης μας κράτησε σε αγωνία ως το τέλος και συμφωνήστε ότι μπορεί η ποιότητα του μπάσκετ να μην ήταν μεγάλη. Μπορεί να μη τρίβαμε τα μάτια μας βλέποντας το φετινό Ευρωμπάσκετ, υπήρξε ωστόσο αγωνία.Υπήρξε δράμα. Και υπήρξαν μεγάλες στιγμές...

10.Τελικά πετύχαμε ή όχι;

Για το τέλος κρατήσαμε το ρητορικό ερώτημα. Πέτυχε ή όχι η Εθνική Ομάδα στη Γαλλία. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ομοσπονδίας, σαφέστατα ναι. Γιατί φωνάζετε. Μια χαρά τα πήγε η ομάδα, πήρε και την πρόκρισή της στο προολυμπιακό. Σύμφωνα με τους οπαδούς του “μηδενισμού” έκανε μια τρύπα στο νερό, με τραγικό κοουτσάρισμα και “λίγους” παίκτες.

Προφανώς η αλήθεια κρύβεται πάντοτε στη μέση. Η ελληνική ομάδα δεν γνώρισε στραπάτσο σαν αυτό της Σλοβενίας. Πήρε την 5η θέση, αλλά και πάλι δεν ...συμβιβάζεται με τέτοιου είδους “επιτυχίες”. Ναι, το προολυμπιακό τουρνουά ήταν ο “μίνιμουμ στόχος” ωστόσο τον πήχη είχε ανεβάσει ψηλά η ίδια η ομάδα.

Δεν χρειάζεται να αναλύσουμε ξανά τα λάθη μας. Όσοι τα έκαναν το ξέρουν, καλύτερα από τον καθένα. Απλά θα θέλαμε μια φορά ο απολογισμός να γίνει κανονικά και να τεθεί ένα πρόγραμμα πιο μακροπρόθεσμο από το επόμενο τουρνουά. Καλό είναι να προετοιμαζόμαστε για την επόμενη διοργάνωση, κακό όμως να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη. Ας ανοίξουμε λίγο το μάτι και ας κοιτάξουμε ελαφρώς πιο μακριά από το επόμενο καλοκαίρι. Μπορεί να έχουμε να κερδίσουμε πράγματα. Και πρόσωπα..