Τον χάσαμε πριν από τρία χρόνια, όταν στις 9 Γενάρη του 2015, ο ιδιοκτήτης των Ντάλας Μάβερικς, Μαρκ Κιούμπαν, ανακοίνωνε το θλιβερό μαντάτο. “ Είμαστε συγκλονισμένοι από το θάνατο του Ρόι Τάρπλεϊ, πρώην καλύτερου έκτου παίκτη στο ΝΒΑ. Τα συλλυπητήριά μας στην οικογένειά του. Οι φίλοι των Μαβς θα τον θυμούνται πάντοτε με αγάπη”.

Κάπως έτσι μπήκε ο επίλογος μιας ζωής που κράτησε μόλις 50 χρόνια, είχε μέσα της την δόξα ενός απίστευτου ΝΒΑερ, αλλά και την αυτοκαταστροφική πορεία ενός εξαρτημένου από τις ουσίες ανθρώπου.

Κι όμως, όσοι γνώρισαν από κοντά τον Ρόι πριν από 20 χρόνια, δεν μιλούσαν ποτέ για ένα “σκοτεινό” τύπο, που κλεινόταν στον εαυτό του, δε μιλούσε σε κανέναν και αναζητούσε … τη δόση του.

Όχι. Το πρώτο, που έβλεπες στο πρόσωπο του ήταν ένα τεράστιο χαμόγελο. Ο Τάρπλεϊ, έστω κι απόλυτα εξαρτημένος από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, ήταν ένας … χαρούμενος άνθρωπος. Πώς κατάφερνε μέσα σε ελάχιστες στιγμές να τα χαλάσει όλα, πως παραδινόταν στον εθισμό των ουσιών, ούτε ο ίδιος πρόλαβε να το συνειδητοποιήσει . Κι αυτό κάνει ακόμη μεγαλύτερη την τραγωδία του.

Ο ίδιος θεωρούσε τη ζωή του μια ωραία περιπέτεια. Σαν αυτές του Ιντιάνα Τζόουνς. Το είχε εκμυστηρευτεί σε μια συνέντευξή του, τον Απρίλιο του 1994, στα “Νέα” όταν αποκάλυπτε: “ Το έχω αποφασίσει αυτό: θα καθίσω να γράψω ένα βιβλίο, που σίγουρα θα γίνει best seller. Mε όλα αυτά που έχω βιώσει, αλλά και με αυτά που σίγουρα θα μου συμβούν στο μέλλον με τις απανωτές μεταπτώσεις, η ζωή μου είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Έχω έτοιμος και τον τίτλο: "Τhe adventures of Roy Tarpley". Τον εμπνεύστηκα από τις περιπέτειες του Ιντιάνα Τζόουνς, αλλά σε διαβεβαιώ ότι και οι δικές μου δεν είναι λιγότερο συναρπαστικές από τις δικές του. Μου αρέσουν πολύ οι ταινίες, κάθομαι και τις βλέπω συνεχώς και αν έβγαινε σε φιλμ η ζωή μου, θα ζητούσα από τον Χάρισον Φορντ να με υποδυθεί”.

Στην ίδια συνέντευξη είχε … αυτοσυστηθεί ως “ ένας τύπος που ενδιαφέρεται πολύ για όλο τον κόσμο και αγαπά τους συνανθρώπους του” και φανταζόταν τον προηγούμενο εαυτό του “ έναν πιστολέρο στο Φαρ Ουεστ που τους έπαιρνα όλους παραμάζωμα. Ένας παράνομος που επιβίωνε ως το τέλος, όχι από αυτούς τους κομπάρσους που σκοτώνονται στην αρχή του έργου”.

Ο Χάρισον Φορντ δεν υποδύθηκε ποτέ τον Τάρπλεϊ (εδώ που τα λέμε θα του ήταν και λίγο δύσκολο) ενώ ο Ρόι μετατράπηκε σε … πιστολέρο που τους πήρε αμπάριζα, όχι στο Φαρ Ουέστ, αλλά στο Τελ Αβίβ. Λίγες μέρες μετά τη συνέντευξή του στην εφημερίδα, που ήταν αφιερωμένη στο επερχόμενο φάιναλ-φορ.

Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Ο θρίαμβος του Ολυμπιακού στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό είχε απογειώσει το “ερυθρόλευκο” στρατόπεδο, που ζούσε στην ευδαιμονία της αιώνιας νίκης. Το 1994 στο Γιαντ Ελιάου, η κόντρα των δυο “μεγάλων” έφτανε σε ένα πρωτοφανή παροξυσμό. Τώρα, μοιάζει λογικός, τότε ήταν πρωτόγνωρος. Έπεφτε ξύλο στο λιμάνι της Χάιφα, τηλεοράσεις και εφημερίδες είχαν πρώτο θέμα την ελληνική μονομαχία του φάιναλ-φορ, που παρακολούθησαν περισσότεροι από 150 Έλληνες διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι!

Η νίκη του Ολυμπιακού σήκωσε στο πόδι το ξενοδοχείο Χίλτον, που είχαν καταλύσει οι VIP φίλαθλοι των δυο ομάδων, με τους παναθηναϊκούς να αποχωρούν διακριτικά.

Την ίδια ώρα στο … απομονωμένο ξενοδοχείο του Ολυμπιακού, γινόταν της κακομοίρας. Ο Ρόι Τάρπλεϊ, που είχε σημειώσει 21 πόντους στο νικηφόρο για την ομάδα του 77-72, γυρνούσε περιχαρής, ολίγον έξαλλος, περισσότερο απηυδισμένος από τους … περιοριστικούς όρους του Ιωαννίδη, που είχε κατεβάσει τους “ερυθρόλευκους” μια εβδομάδα πριν στο Τελ Αβίβ, με επισκέψεις στο Πατριαρχείο κι άλλα τέτοια που στον Αμερικανό, επιρρεπή έτσι κι αλλιώς στην … απειθαρχία, φαίνονταν λίγο περίεργα. Βλέποντας μπροστά του, τον Μπάμπη Παπαδάκη, του “γύρισε το μάτι”. Πριν από μερικούς μήνες, μετά από ένα αποτυχημένο αποτέλεσμα του Ολυμπιακού, ο Ιωαννίδης είχε ρωτήσει: “ Ποιος αποδείχθηκε πολύ κατώτερος των προσδοκιών και του συμβολαίου του;” Ο Μπάμπης είχε αναφωνήσει “ο Ρόι”. Ο Τάρπλεϊ το κράτησε μανιάτικο και αμέσως μετά τον ημιτελικό, ξεσπούσε. Με τον Παπαδάκη έπεσε στα πατώματα παίζοντας μπουνιές, επενέβησαν οι συμπαίκτες για να γλιτώσουν τα χειρότερα, αλλά το κακό είχε γίνει.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΟΛΛΑΝΔΟΥ

Όταν ο Τάρπλεϊ πέθανε, το Sport24.gr είχε επικοινωνήσει με τον Γιάννη Ιωαννίδη , τον "Ολλανδό", που διέλυσε μονομιάς και τον αστικό μύθο ότι έψαχνε (κατ΄εντολήν του ξανθού) τον Τάρπλεϊ στα μπαράκια του Τελ Αβίβ.

“ Δεν τον έψαχνα, όπως νομίζετε, στο Τελ Αβίβ. Στο δωμάτιό του ήταν. Απλά, δεν ήθελε να ανοίξει σε κανέναν” είπε .

Ο “Ντατς” έδωσε τη δική του εξήγηση για την έκρηξη του Ρόι: “ Πρώτα απ' όλα εκείνη η φράση του Μπάμπη Παπαδάκη είχε ειπωθεί τον Οκτώβριο. Κι όμως ... ο άτιμος, τη θυμόταν τον Μάιο. Το έκανε αυτό. Εκείνη τη μέρα, όταν τα είχε πει αυτά ο Μπάμπης, με πήρε τηλέφωνο: "Συμφωνείς κι εσύ μαζί του"; με ρώτησε. Του απάντησα "ναι, γιατί δεν μπορεί εσύ ο Τάρπλεϊ μια να παίζεις και μια να σέρνεσαι. Μου το έκλεισε και έκανε να μου μιλήσει κάνα μήνα".

Γύρω στις αρχές Δεκεμβρίου με πιάνει και μου λέει: " Ίσως να'χες και δίκιο. Δεν έπαιζα καλά, αλλά τώρα πες μου είμαι καλός;" Έβγαζε μάτια. Θα περίμενε κανείς να έχει ξεχάσει στο Τελ Αβίβ, όσα είχαν γίνει τον Οκτώβριο...”

- Δεν τα ξέχασε όμως

“ Θες τη γνώμη μου; Νομίζω ότι η πίεση ήταν αφόρητη. Για όλους. Όχι μόνο για τον Τάρπλεϊ. Αυτός ο τελικός δημιούργησε πρόβλημα στον Ζάρκο. Ξέχασε να σουτάρει βολές. Υπήρχε ένα τεράστιο βάθος πάνω από την ομάδα. Ένα άγχος, που δεν έφυγε. Δεν είναι τυχαίο, ότι την καλύτερη απόδοση είχαν οι πιτσιρικάδες. Και ξέρεις κάτι; Μετά από 20 χρόνια, τα βλέπεις όλα αυτά και σκέφτεσαι. Έπρεπε να έχουμε τόσο άγχος; Να λέμε πάμε να πάρουμε το Κύπελλο”

ΠΩΣ ΕΙΠΑΜΕ ΟΤΙ ΣΕ ΛΕΝΕ

Η αλήθεια είναι ότι ο Τάρπλεϊ δεν είχε … όρια. Το ταλέντο του στο μπάσκετ ήταν απεριόριστο. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τον Παναγιώτη Φασούλα, δεν έχει ξαναπαίξει καλύτερος Αμερικανός, στο ΝΒΑ θεωρούν ότι είχε προδιαγραφές να κάνει μια τεράστια καριέρα, που έτσι κι αλλιώς την άφησε στη μέση.

Αλλά όταν ο “Ταρπ” άρχιζε να πίνει, ή να παίρνει άλλες ουσίες, δεν είχε σταματημό. “ Νόμισα πως τα ναρκωτικά ήταν μέρος της διασημότητας, αλλά έκανα λάθος. Τότε στο Ντάλας τα πάρτι ήταν κομμάτι του να είσαι στους Μάβερικς. Εγώ δεν σταμάτησα σε αυτά, έβαλα και τα ναρκωτικά στο παιχνίδι. Η πρώτη μου αποβολή από το ΝΒΑ ήταν δικαιολογημένη” εξομολογιόταν. Το 1991 σιδέρωσε το πρόσωπο της κοπέλας του, ενώ το στομάχι του διαλυόταν και από το ταμπάσκο, στο οποίο είχε (επίσης) τεράστια αδυναμία.

“ Όταν ήμουν παιδί, έπιναν από το μπουκάλι! Σοβαρολογώ. Καταλαβαίνετε τι γινόταν στην τουαλέτα” είχε πει μια φορά στον έμπειρο ρεπόρτερ των Μάβερικς, Jan Hubbard.

Παρότι μιλούσαν καθημερινά μαζί, βρίσκονταν στο γήπεδο, ή στα αποδυτήρια, όπως διηγείται ο ίδιος ο Hubbard, μια μέρα ο Ρόι τον ρώτησε σοβαρά: “ Να σου πω μεγάλε. Γιατί όλοι σε αποκαλούν Hub;”

Ο Αμερικανός δημοσιογράφος σάστισε: “ Ξέρεις Ρόι, το επίθετό μου …” Και τότε συνειδητοποίησε ότι ο Τάρπλεϊ, απλά δεν είχε κάνει τον κόπο να ρωτήσει ποτέ το επίθετό του, αλλά και προφανώς ουδέποτε διάβαζε τις ιστορίες και τα ρεπορτάζ που έγραφε ένας άνθρωπος με τον οποίο μιλούσε πολλές ώρες, κάθε μέρα.

Έτσι ήταν. Έπαιζε μπάσκετ, απολάμβανε τη ζωή του, αλλά και την κατέστρεφε κιόλας. Δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα. Δεν είχε ποτέ τα … λεφτά στο μυαλό του. Σωστά ο Στιβ Γιατζόγλου είχε καθησυχάσει, λέγοντας στον Θεόφιλο Μητρούδη που αναρωτιόταν αν θα πήγαινε αυτός ο παίκτης (το καλοκαίρι του 92) στον Άρη: “ Πρόεδρε αυτός κατούρησε έξι εκατομμύρια δολάρια, μην ανησυχείς”.

ΦΡΑΝΚΟ ΠΑΡΕ ΤΟ ΠΡΙΜ

Το συμβόλαιό του στον Ολυμπιακό, το οποίο ήταν και μια προσωπική επιτυχία του Γιώργου Σαλονίκη (σχεδόν πραξικοπηματικά ανακοίνωσε στον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Γιάννη Ιωαννίδη, ότι … δεύτερος ξένος στη σεζόν 1993-94, θα ήταν ο Τάρπλεϊ) είχε αρκετά μηδενικά. Σε αντίθεση με άλλους συμπατριώτες του, ο Τάρπλεϊ σκόρπαγε τα δολάρια από δω κι από εκεί. Όχι μόνο για να πιει δυο, τρεις (και περισσότερες) μπύρες, αλλά και να προσφέρει (25 εκατομμύρια δραχμές) από τα πριμ σε φιλανθρωπικά ιδρύματα: “ Όταν βάλαμε αυτόν τον όρο στο συμβόλαιο μου δεν είχα ιδέα πόσες νίκες θα κάναμε, ούτε καν πόσο καλή ομάδα θα είχαμε. Τώρα όμως που το σκέπτομαι καλύτερα, νομίζω ότι έκανα λάθος και μ' αυτό το βιολί στο τέλος δεν θα έχω λεφτά για το γάλα και τις πάνες της κόρης μου” έλεγε ο ίδιος.

Μετά τον αγώνα με τη Ρεάλ, όταν ο Νάκιτς πέτυχε το 75-73 στο τελευταίο δευτερόλεπτο (και … κάτι ψιλά) ο Κόκκαλης μπαίνει στα αποδυτήρια, γελάει και ανακοινώνει το πριμ. Ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Τάρπλεϊ: “ Φράνκο, σου δίνω το δικό μου μερίδιο ατο πριμ. Αν δεν είχες βάλει το καλάθι, δεν θα πανηγυρίζαμε τώρα”.

Λεπτομέρεια: Ο Τάρπλεϊ σε εκείνο το ματς, παίζοντας και στα 45 λεπτά του ματς, είχε 26 πόντους με 10/19διπ, 6/6 βολές και ... 16 ριμπάουντ!

ΕΠΑΙΖΕ 20 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΟΥ ΤΩΡΑ

Μην τα ξαναλέμε. Ο Τάρπλεϊ έπαιζε το μπάσκετ του 21ου αιώνα… είκοσι χρόνια πριν. Βλέπουμε τα τεσσάρια με την μπάλα κάτω, να τρέχουν όλο το γήπεδο και έρχεται στο μυαλό η εικόνα του. Να σουτάρει τρίποντο και να γυρίζει προς τον Ιωαννίδη, που του το’ χε απαγορεύσει. Να κατεβάζει το ένα ριμπάουντ πίσω από το άλλο, να σκοράρει με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, να αποτελεί μέλος της καλύτερης ομάδας του Ολυμπιακού που είδα ποτέ (αυτή της σεζόν 1993-94) κι ας μην πήρε την καταραμένη Ευρωλίγκα του Τελ Αβίβ.

“ Ρίχνω και καμιά ματιά στις αντιδράσεις του! (γέλια). Κοίτα, έχω το ταλέντο να σκοράρω, να μαζεύω ριμπάουντ, να παίζω καλά και κοντά και μακριά από τη ρακέτα. Θέλω λίγη ελευθερία στις κινήσεις μου και νομίζω ότι το έχει καταλάβει. Κάνω, βέβαια, λάθη αλλά αυτό είναι αναπόφευκτο, όταν θέλεις να είσαι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές ενός αγώνα. Το συζητάμε και του λέω "ηρέμησε, ένα λάθος δεν ...χαλάει το λογαριασμό". Καμιά φορά, όταν φωνάζει ή ...χτυπιέται, του λέω "εντάξει ηρέμησε τώρα". Είναι νευρικός τύπος. Είναι όμως και πολύ καλός στη δουλειά του και χαίρομαι ιδιαίτερα που βρίσκομαι στην ομάδα του” έλεγε για τον εαυτό του και τον Ιωαννίδη, σε μια μεγάλη συνέντευξή του στο Τρίποντο.

Ο “Ολλανδός” Ιωαννίδης θυμόταν: “ Έπρεπε να τον δείτε πως ερχόταν στο ξενοδοχείο. Όλοι με τις φόρμες τους, ή τα τζιν και αυτός ντυμένος στην τρίχα, με τις χρυσές καδένες του, ένας τζέντλεμαν. Ναι, είχε δαίμονες που τον κυνηγούσαν, αν και στο διάστημα που ήταν εδώ η μητέρα του, όλα πήγαιναν μια χαρά. Την μαμά-Τάρπλεϊ, την φοβόταν και τη σεβόταν όσο τίποτε άλλο. Είχε όμως πάθη. Το θέμα ήταν πως μπορούσε να τα τιθασεύσει. Σιγά-σιγά, γίναμε φίλοι. Δε μιλάγαμε μόνο για μπάσκετ, αλλά για πολλά πράγματα. Ένα βράδυ, έρχεται και μου λέει: "Πάμε να πιουμε μια μπύρα".

Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα: "Ναι, υπό δυο όρους. Θα πάρεις τηλέφωνο τον ξανθό και θα ζητήσεις την άδεια του και δεύτερον θα πιούμε δυο μπύρες. Μία εσύ, μία εγώ. Καμία παραπάνω. Μου είπε "οk". Πράγματι, πήρε την άδεια του Ιωαννίδη, και βγήκαμε. Ήθελε να πιεί ήταν φανερό. Αλλά κρατήθηκε. Σταματήσαμε στο ένα μπουκάλι. Ούτε αυτός, ούτε εγώ, βέβαια, ήπιαμε παραπάνω…”

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΣ; ΟΧΙ ΔΑ…

Θεωρούσε ότι η καριέρα του έπρεπε να τελειώσει στο ΝΒΑ. Άρχισε με τις καλύτερες προοπτικές όταν το 1988 ανακηρύχτηκε καλύτερος έκτος παίκτης της λίγκας. Όλοι προέβλεπαν μια σπουδαία εξέλιξη, με τους Μάβερικς να υπολογίζουν πάρα πολύ στο ταλέντο του, για να κάνουν το επόμενο βήμα. Να γίνουν, δηλαδή, ομάδα τίτλου. Σύμφωνα με τους ειδικούς ο “Ταρπ” αν δεν εξαρτιόταν από τις ουσίες, θα ήταν σίγουρα μέσα στο τοπ-50 των κορυφαίων παικτών όλων των εποχών.

Στο ΝΒΑ ξαναγύρισε, άλλωστε, το 1995 όταν το Ντάλας υπέγραψε μαζί του ένα μυθικό συμβόλαιο 25 εκατομμυρίων δολαρίων. Δυστυχώς δεν μπόρεσε ποτέ να νικήσει τις κακές συνήθειες. Να απαλλαγεί από τις ουσίες. Έδωσε έναν απεγνωσμένο αγώνα, χωρίς όμως τύχη. Στο τέλος χρεοκόπησε. Πέθανε σχεδόν ξεχασμένος. Ή όχι;

Ο Hubbard (σε ανάμνηση της περίφημης ερώτησης του Ρόι, ονόμασε τον λογαριασμό του στο twitter @whyhub) έγραψε: “ Μόνο ο Χακίμ Ολάζουγιον ήταν καλύτερος του Τάρπλεϊ. Με όρους που αφορούν αποκλειστικά στο μπασκετικό ταλέντο, ο Ρόι ήταν ισάξιος αν όχι καλύτερος του. Απλά ο Γιούινγκ ήταν περισσότερο επιθυμητός από 12 Ρόι Τάρπλεϊ…"