Το Ευρωμπάσκετ βαδίζει προς το τέλος του, καθώς Γαλλία και Λιθουανία ετοιμάζονται για τον τελικό, Ισπανία και Κορατία θα διεκδικήσουν το χάλκινο μετάλλιο, αν και το πιο μεγάλο, ενδεχομένως, παιχνίδι να είναι το σημερινό ανάμεσα στην Ιταλία και την Σερβία για μια θέση στο Παγκόσμιο της Ισπανίας.

Εντάξει, πιο μεγάλο τρόπος του λέγειν. Γιατί ο αγώνας που αναδεικνύει το νέο Πρωταθλητή Ευρώπης, δεν χάνει ποτέ τη λάμψη του. Πολύ περισσότερο που αύριο στη Στόζιτσε Αρένα δεν θα εμφανιστεί η ... γνωστή πρωταθλήτρια (Ισπανία) που για πρώτη φορά μετά το 2009 θα αρκεστεί (επίσης ... τρόπος του λέγειν) στην διεκδίκηση του χάλκινου μεταλλίου.

Λίγες ώρες πριν από τον τελικό, έρχονται στο μυαλό και διάφορες σκέψεις:

Στην Ελλάδα, έχουμε συνηθίσει τους αφορισμούς. Τις βιαστικές κρίσεις, ακόμη και βάσει φυσιογνωμίας. Ειδικά στο μπάσκετ, που (υποτίθεται ότι) τα ξέρουμε όλα, αγνοούμε τους καλούς τρόπους και την ανάγνωση των αποτελεσμάτων ενός ανθρώπου.

Ο κύριος Γιόνας Καζλάουσκας είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση ισοπέδωσης στην Ελλάδα που τα βάζει όλα σε μια μηχανή κιμά τα αλέθει και βγάζει βαρύγδουπες αναλύσεις, χωρίς νόημα. Ο 59χρονος Λιθουανός θεωρείται "λίγος", το επίθετό του έχει γίνει αντικείμενο χλευασμού αφού δεν είναι ο Καζλάουσκας αλλά ο ... Υπνάουσκας και όταν αναφερόμαστε σε αυτόν χαμογελάμε πονηρά.

Ξεχνάμε, βέβαια ότι ο Λιθουανός κόουτς

► Εμφάνισε το 1999 την ομάδα-πρότυπο στην Ευρωλίγκα, για τον επόμενο αιώνα, την καταπληκτική Ζαλγκίρις Κάουνας, παίρνοντας την πιο απροσδόκητη Ευρωλίγκα μετά την τρομερή Γιουγκοπλάστικα και πριν εμφανιστεί ο Ολυμπιακός το 2012 στην Κωνσταντινούπολη.

►► Οδήγησε τον Ολυμπιακό στην Ελλάδα σε σταθερή πορεία ανάκαμψης, αποκαλύπτοντας το τρομερό ταλέντο του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη, μετά από δυο σεζόν όπου οι "ερυθρόλευκοι" είχαν γίνει περίγελος σε Ελλάδα και Ευρώπη.

►►► Χάρισε στην Εθνική Ελλάδας ένα (επίσης αναπάντεχο) χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας το 2009, με σχεδόν μισή ομάδα και "ρούκι" τον Γιάννη Καλαμπόκη, που εκείνο το καλοκαίρι έψαχνε για ομάδα.

Όχι, όμως. Για τους "ξερόλες" ο Καζλάουσκας που έχασε μέσα από τα χέρια του την Ευρωλίγκα του 2012 (επειδή ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα θαύμα το οποίο θα μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη ανατροπή σε τελικό) και απέτυχε την επόμενη σεζόν (2010) με την Εθνική Ελλάδος στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας (χάνοντας τις λεπτομέρειες στο χιαστί παιχνίδι από την Ισπανία) παραμένει Υπνάουσκας.

Επειδή κάποτε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς σε επίδειξη αλαζονείας έκανε πως είχε ξεχάσει το όνομά του, επειδή δεν είναι "μάγκας" σαν τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, δεν κλωτσάει καρέκλες, είναι περισσότερο μειλίχιος και ευπροσήγορος από τους προπονητές που η μπασκετική Ελλάδα παραδέχεται.

Κι όμως. Αν τα βάλετε κάτω, το προπονητικό τιμ του 2009 με τον Καζλάουσκας στον πάγκο, τον Γιάννη Σφαιρόπουλο και τον Δημήτρη Πρίφτη στο πλευρό του, αλλά και τον Σταύρο Ελληνιάδη σε ρόλο τιμ-μάνατζερ, ήταν το καλύτερο που βρήκε η Ομοσπονδία, μετά την εποχή Γιαννάκη και τις δυο τεράστιες επιτυχίες σε Βελιγράδι και Ιαπωνία.

Ο αξιότιμος Γιόνας δεν κράτησε κακία. Συνέχισε να είναι πρώτο όνομα στην Κίνα (φέτος αναδείχθηκε Πρωταθλητής με τους Σάουθερν Τάιγκερς) όπου πραγματικά τον λατρεύουν (τρία χρόνια προπονητής της Εθνικής Κίνας, την έφτασε στην οκτάδα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος) και φέτος αποφάσισε να επιστρέψει στη θέση που πάντα ήθελε να είναι.

Χεντ κόουτς της Εθνικής Λιθουανίας, την οποία προετοίμασε με μέθοδο, με ρόλους και μια τελείως διαφορετική φιλοσοφία σε σχέση με ό,τι ξέραμε. Οι Λιθουανοί δεν είναι, πλέον, οι "αφελείς" αντίπαλοι που αδιαφορούν για την άμυνα και παίζουν "ό,τι να΄ναι" στην επίθεση, αλλά μια ομάδα που στηρίζεται σε 12 (11 μάλλον, καθώς ο Κσιστόφ Λαβρίνοβιτς έχει σιωπηρά τεθεί εκτός ομάδας μετά τη σβάστικα που ζωγράφισε πάνω στην τσάντα του πριν αναχωρήσει η αποστολή της Λιθουανίας για τη Σλοβενία) παίκτες, με ξεκάθαρους προσανατολισμούς πάνω στο παρκέ και κυρίως μια άμυνα που τσακίζει κόκαλα. Ο Υπνάουσκας, παίρνει την εκδίκησή του...

Τα 112 ματς του Τόνι Πάρκερ...

Τι ανάγκη είχε ο Τόνι Πάρκερ να εμφανιστεί (και) φέτος στο Ευρωμπάσκετ; Δεν του έφτανε η ταλαιπωρία και η δραματική εξέλιξη των τελικών του φετινού ΝΒΑ; Οι Σαν Αντόνιο Σπερς έχασαν στο νήμα από το Μαϊάμι του ΛεΜπρον Τζέιμς και ο 30χρονος σούπερ-σταρ, έμοιαζε καταπονημένος όσο ποτέ.

Ο ημιτελικός εναντίον της Ισπανίας ήταν γι αυτόν το νούμερο 112 παιχνίδι της σεζόν. Κι όμως. Έτρεχε περισσότερο από τον καθένα, πάλευε σαν θηρίο κι ας φαίνεται "μισή μερίδα" μέσα στο γήπεδο: "Είναι μια μεγάλη δικαίωση για τον Τόνι το σημερινό παιχνίδι" σχολίαζε ο δημοσιογράφος της Εκίπ Αρνό Λεκόμτ προχθές το βράδυ σε ένα μεγάλο μπασκετικό τραπέζι στο γνωστό διανυκτερεύον εστιατόριο της Λιουμπλιάνας.

Από τη μια οι Γάλλοι, από την άλλη ο Σάσα Βολκόφ, παρέα με τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, αλλά και τους Ντράγκαν Τάρλατς-Ντέγιαν Μποντιρόγκα, την απαραίτητη Κιμ Μποχούνι (αντιπρόεδρος των διεθνών σχέσεων του ΝΒΑ, πλέον) και κάπου στη μέση οι Έλληνες δημοσιογράφοι.

"Τόσα χρόνια είναι αφοσιωμένος στην Εθνική Ομάδα. Δεν έχει πει ποτέ όχι. Άλλοι εγκαταλείπουν, άλλοι δεν έρχονται, αλλά αυτός είναι εδώ. Κι αυτή η νίκη, κόντρα στην Ισπανία, είναι πραγματικά μια πολύ μεγάλη επιτυχία και για την ομάδα και για τον ίδιο" πρόσθεσε ο Λεκόμτ.

Έχει δίκιο. Ο Πάρκερ (θα) είναι πάντα εδώ. Έτοιμος να κλάψει όπως το 2005 στον ημιτελικό με την Ελλάδα, να στερηθεί το χρυσό μετάλλιο (όπως το 2011 στη Λιθουανία), αλλά και έτοιμος να το διεκδικήσει αύριο κόντρα στη Λιθουανία. Η Γαλλία που έχει παίξει στα 36 από τα 38 Ευρωμπάσκετ, δεν έχει κερδίσει ποτέ ένα χρυσό μετάλλιο. Ο Πάρκερ που έγραψε στο twitter του "το πιο σημαντικό είναι αυτό που έρχεται. Εμπρός, άλλη μια νίκη" είναι έτοιμος κι ας πονάνε πόδια, χέρια και το κορμί του ολόκληρο.

Υπάρχει κάτι πολυτιμότερο από τη νίκη με την Εθνική Ομάδα; Όχι. Ο Πάρκερ που δεν ξέρει πόσα λεφτά έχει στον λογαριασμό του, είναι βασικό μέλος σε μια από τις καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ, το αποδεικνύει και το υποδεικνύει. Η ιστορία, όταν αποχωρήσει (ο ίδιος έχει πει το 2016) ως έναν εκ των κορυφαίων γκαρντ όλων των εποχών. Και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ...

ΥΓ 1: Πόσο "πονάει" μια ήττα σε εθνικό επίπεδο. Η δήλωση του Μαρκ Γκασόλ τα λέει όλα: "Είμαστε διαλυμένοι. Όμως, πρέπει να βρούμε τρόπο να αντιδράσουμε για να πάρουμε το χάλκινο μετάλλιο".

ΥΓ 2: Ενδοπαναθηναϊκή μονομαχία χθες. Ο Ματσιούλις (σε οργιαστικό βράδυ) νίκησε τον Ρόκο Λένι Ούκιτς. "Μάλλον θα πρέπει να τον κεράσεις" είπαν στον Κροάτη κι ο Ούκιτς χαμογέλασε: "Ναι, βέβαια. Αφού έχασα..." Όταν το μετέφεραν και στον Ματσιούλις, ο Λιθουανός ... έσκασε (κι αυτός) στα γέλια: "Ευχαρίστως. Αλλά ο Ρόκο δεν πίνει"!

ΥΓ 3: Η Λιθουανία στον τελικό. Η Κροατία στον μικρό τελικό. Η Ιταλία θα διεκδικήσει έστω την πρόκρισή της στο Παγκόσμιο. Και τις τρεις ομάδες η Εθνική Ελλάδος τις είχε νικήσει, κατά κράτος, στο τουρνουά Ακρόπολις. Με μια διαφορά όμως. Η διαιτησία ως συνήθως σε αυτό το τουρνουά, ήταν πιο φιλελληνική και από τον ...Λόρδο Βύρωνα. Μήπως την άλλη φορά, να πούμε στους ρέφερι του συγκεκριμένου τουρνουά να σφυρίζουν ό,τι βλέπουν;