Εντάξει να μη ξεκινήσω από τα ...τετριμμένα. Το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα κλπ, κλπ. Θα πω κάτι άλλο. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχει, εκτός των άλλων, μετατρέψει τους Έλληνες δημοσιογράφους σε... γραφικούς.

Προσπαθούν να βρουν κάτι πιο πρωτότυπο απ' αυτά που κάνει μέσα στο γήπεδο, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να εξομοιώσουν στον γραπτό λόγο, όσα ο 31χρονος Καστοριανός διαπράττει εντός του παρκέ.

Πέρσι ο Τριαντάφυλλος, ίσως λόγω του ...νεαρού της ηλικίας του, κάτι που σημαίνει πως δεν πρόλαβε τον Νίκο Γκάλη στα ντουζένια του, ακροβατούσε μεταξύ ιεροσυλίας και πραγματικότητας, γράφοντας ότι ο Διαμαντίδης είναι ο καλύτερος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών.

Δεν πρόκειται να μπω στο ίδιο τριπάκι. Θα συμφωνήσω, όμως, με τον Φίλιππο Συρίγο που λίγο μετά τη λήξη του τελικού κι ενώ ο Διαμαντίδης είχε πάρει εκτός από την Ευρωλίγκα, το MVP της κανονικής περιόδου, το βραβείο του καλύτερου αμυντικού ΚΑΙ τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη στο φάιναλ-φορ, αναφωνούσε: "Είναι ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας μπασκετμπολίστας".

Αν υπήρχε κι άλλος προσωπικός τίτλος θα τον έπαιρνε ο Διαμαντίδης, ο 3D ή ... ο 3Devotion όπως λέει και το σύνθημα της Ευρωλίγκας. Μεταξύ μας, άλλωστε, έκανε κι άλλο ρεκόρ. Στα δυο ματς του φάιναλ-φορ μοίρασε 18 ασίστ, ξεπερνώντας κατα μία πάσα τις 17 που είχε δώσει ο Καράσεφ το 1996 στο Παρίσι και ο Μακ Ιντάιρ το 2008 στη Μαδρίτη. Οι 9 που μοίρασε στον τελικό είναι επίσης ρεκόρ. Το μοιράστηκε μαζί με τον Τζέρεμι Πάργκο.

Κάποτε το ΝΒΑ είχε βρει στη μορφή του Τζέρι Γουέστ, τον ιδανικό μπασκετμπολίστα να βρεθεί στο ...εικονίδιο-σήμα της διοργάνωσης. Αν η Ευρωλίγκα ψάχνει κάτι αντίστοιχο, μπορεί κάλλιστα να αντιγράψει τη φιγούρα του διεθνή άσου, που μετά βίας δέχεται κοπλιμέντα και αρνείται πεισματικά να αποδεχθεί το ρόλο του σταρ.

Δεν θα βρει η Ευρωλίγκα πιο...αφοσιωμένο μπασκετμπολίστα. Αυτόν, που θα πέσει με αυτοθυσία στο παρκέ για να σώσει μια μπάλα, ταυτόχρονα θα δώσει βοήθεια στην άμυνα, θα πάει στο ριμπάουντ, θα σουτάρει για τρεις, θα ευστοχήσει στις βολές και θα πασάρει στον Μπατίστ που περιμένει έτοιμος να πετύχει ένα ακόμη καλάθι.

Αυτός ο ακούραστος άνθρωπος, που δεν αποκλείεται αύριο κιόλας να πάει στο ΟΑΚΑ για να κάνει ...κανένα σουτάκι, που παίζει καλύτερα όταν το ματς φτάνει προς το τέλος του (ενώ συνήθως όλοι φορτσάρουν στο ξεκίνημα, αυτός το κάνει με την ίδια ικανότητα στο φινάλε, πάλι τον Τριαντάφυλλο αντιγράφω) και αποτελεί την προσωποποίηση του πως πρέπει να παίζει ένας γκαρντ το μοντέρνο μπάσκετ.

Αυτός, ο τόσο αθόρυβος έξω από το γήπεδο και τόσο θορυβώδης μέσα στο παρκέ. Το φετινό φάιναλ-φορ, ενδεχομένως και η πρόκριση στα πλέι-οφ αποτελούν πραγματικά αριστουργήματα. Σίγουρα δεν θα' ναι τα τελευταία.

ΥΓ1: Δεν υπάρχει καλύτερη επιβράβευση για τον Διαμαντίδη, από την αγκαλιά του Ομπράντοβιτς την ώρα της απονομής. Ο "μάστερ" των τίτλων, δεν είχε παρά να δώσει τα συγχαρητήρια στον παίκτη-ορχήστρα.

ΥΓ2: Το μπάσκετ του Παναθηναϊκού έχει τόσο πολύ ξεφύγει από τα ελληνικά στάνταρ που έχει μάθει να πανηγυρίζει...τελείως διαφορετικά. Όταν, άλλωστε, το έχεις κάνει πέντε φορές, η έκτη σου μοιάζει μια ...ακόμη μέρα στη δουλειά. Δεν είναι, αλλά οι "πράσινοι" αυτή την εντύπωση δίνουν!