Μοιάζει να ξοδεύει τις ζωές του, ο Ολυμπιακός στο δρόμο για τα playoffs της Euroleague. Οι δυο σερί ήττες σε ματς-ευκαιρίες (απέναντι στην αποδεκατισμένη Φενέρ και την γεμάτη κορονοϊό πριν από λίγες μέρες Μακάμπι) κανονικά πρέπει να χτυπήσουν τις καμπάνες της Μητρόπολης του Πειραιά, η της Ευαγγελίστριας που είναι και πιο κοντά στο ΣΕΦ. Πηγαίνοντας με αυτή τη νοοτροπία να παίξει ματς, που πρέπει να κερδίσει δεν έχει τύχη. Ούτε το... ύφος του ταιριάζει, πολύ περισσότερα τα συνεχόμενα λάθη, που έκανε στο Τελ Αβίβ, τόσο στην προετοιμασία όσο και στην αντιμετώπιση του ματς με την Μακάμπι.

Υποτίθεται ότι ο αγώνας με τη Φενέρ ήταν ένα μάθημα. Μάλλον δεν είδε κανείς το βίντεο. Ή και να το είδαν δεν του έδωσαν και τόση σημασία. Η Μακάμπι χτύπησε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, μέσα στο κέντρο της ρακέτας του Ολυμπιακού, αφού πρώτα ... άλλαξε η ίδια το δικό της παιχνίδι. Ίσως να την έκανε καλό που έπαιξε με τις επετειακές λευκές φανέλες, αφήνοντας για ένα βράδυ τις κίτρινες στα αποδυτήρια.

Χρειάστηκε βέβαια και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος να συγκρατήσει τον Σκότι Γουίλμπεκιν, που συνήθως παίρνει την μπάλα και την... ταλαιπωρεί μέχρι την τελική επιλογή (κατά κανόνα ένα δικό του δύσκολο σουτ).

Τιμωρία στις αλλαγές

Τόσο αυτός, όσο και οι υπόλοιποι γκαρντ της Μακάμπι, φρόντισαν να τιμωρήσουν τις αλλαγές της άμυνας του Ολυμπιακού με τον Φαλ να βγαίνει στον εκάστοτε κοντό. Η άμεση πάσα στον ψηλό, δηλαδή στον Άντριγια Ζίζιτς, που σε ένα οργιαστικό βράδυ σημείωσε 23 πόντους (έναν λιγότερο από το ατομικό του ρεκόρ) χάνοντας μόλις δυο σουτ από τα δώδεκα που επιχείρησε.

Δεν είναι ότι ο Κροάτης κατανίκησε τον Μουσταφά Φαλ, είναι ζήτημα αν απέναντι στον Γάλλο έβαλε δυο-τρία καλάθια (τον έφθειρε ωστόσο με φάουλ). Η μεγαλύτερη ζημιά έγινε όταν κέρδιζε όλες τις φάσεις των μις-ματς με τους κοντύτερους αντιπάλους του. Κι όταν η άμυνα του Ολυμπιακού δεν άλλαζε, η Μακάκπι τιμωρούσε σχεδόν κάθε βοήθεια. Ο στόχος ήταν φανερός. Να μην υπάρχει το τεράστιο κορμί του Φαλ στα εντός της ρακέτας σουτ της ισραηλινής ομάδας.

Για να το πετύχει αυτό ο Σφαιρόπουλος κρατούσε τον Γουίλμπεκιν, ακόμη και στον πάγκο, προκειμένουν οι υπόλοιποι να περάσουν την μπάλα μέσα. Όταν μάλιστα πέρασε στο παρκέ ο Ζαν Σαρλ, ο κόουτς της Μακάμπι ξανάριξε στο ματς τον Ζίζιτς στοχεύοντας απευθείας στον σοφτ Γάλλο. Η Μακάμπι που προηγήθηκε στο ημίχρονο με ένα καλάθι διαφορά, είχε σουτάρει 12/17 δίποντα.

Το τρίποντο του Γουόκαπ στο ξεκίνημα της επανάληψης έβαλε τον Ολυμπιακό για τελευταία φορά μπροστά στο σκορ (41-40). Αυτό που ακολούθησε δεν έχει εξήγηση. Οι "ερυθρόλευκοι" απορρυθμίστηκαν πλήρως, με τον Ζίζιτς να κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά, τον Έβανς να βρίσκει δυο μακρινά σουτ και ένα σερί 12-2 που έκαναν οι γηπεδούχοι, με τη διαφορτά να πηγαίνει στο +9 ουσιαστικά τελείωσε το ματς.

Η παράδοση του Ολυμπιακού, τα λάθη του (συνολικά 15), προκάλεσαν ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση, αφού η ομάδα έμοιαζε να παίζει χωρίς δεύτερο πλάνο. Ο Μπαρτζώκας, που παραδέχθηκε την συνολικά πολύ κακή εμφάνιση, φώναζε "πρέπει να παίξουμε άμυνα, δεν θα κερδίσουμε το ματς από την επίθεση" αλλά στο παρκέ έβλεπες νεύρα και λάθος στο λάθος. Η Μακάμπι ξέφυγε, πήγε στο +19 και νίκησε πολύ άνετα, σπάζοντας το άσχημο σερί της, καθώς μετρούσε οκτώ συνεχόμενες ήττες και είχε να νικήσει από τις 17 Νοεμβρίου (95-84 τη Μονακό).

Το χειρότερο είναι ότι ούτε επιθετικά ο Ολυμπιακός στο χείριστο δεύτερο μέρος κατάφερε να βρει λύσεις. Μοναδική απειλή έμοιαζε να είναι ο Φαλ, ο Παπανικολάου που ξεκίνησε με 7 σερί πόντους χάθηκε, ο Βεζένκοφ δίσταζε, Γουόκαπ και Ντόρσεϊ κουτουλούσαν, ουδείς μπορούσε να πάρει την ομάδα πάνω του. Κάτι πήγε να κάνει ο Σλούκας όταν πέρασε (μάλλον καθυστερημένα) κι αυτός όμως εγκλωβίστηκε στη συνέχεια, ενώ ο Πρίντεζης ξαναμπήκε ενώ τα πάντα είχαν κριθεί. Κι όμως είχε παίξει πολύ καλά στο συγκριτικά καλύτερο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού (το δεύτερο) στο ματς.

Η Euroleague δεν συγχωρεί κυρίως τα λάθη

Η Ευρωλίγκα είναι δύσκολη γιατί κάθε εβδομάδα πρέπει να παίζεις στα κόκκινα. Τα λάθη δεν συγχωρούνται. Πέντε είχε κάνει ο Ολυμπιακός στο τελείωμα της πρώτης περιόδου. Έξι έκανε στη δεύτερη περίοδο με τη Φενέρ. Δεν συγχωρείται επίσης το "ύφος". Οι "ερυθρόλευκοι" κερδίζοντας τα Χριστούγεννα τον Παναθηναϊκό, έφτασαν τις 12 νίκες στον πρώτο γύρο, αλλά... δεν πήραν κάτι. Δεν κέρδισαν κάποιον τίτλο, ούτε μπορούν να αντιμετωπίζουν τους αντιπάλους τους, χωρίς τη φλόγα και τη διάθεση να παίξουν καλά, τουλάχιστον εκεί που μετράει πρώτα και κύρια η διάθεση. Στην άμυνα.

Δυο ματς τώρα ο Ολυμπιακός μόνο... άμυνα δεν παίζει. Δέχεται πολύ εύκολα το καλάθι και δείχνει, εκτός των άλλων, ανήμπορος να αντιδράσει. Η διοργάνωση είναι πολύ απαιτητική, που δεν αργεί μια καλή πορεία να στραβώσει και να αρχίσει η μεμψοιμιρία. Ξοδεύοντας τις ζωές (όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια) ο Ολυμπιακός, οφείλει να ανασκουμπωθεί γρήγορα, να κάνει νέες υπερβάσεις, γιατί εκτός των άλλων, το Μάρτιο τον περιμένει και ένα πολύ βαρύ πρόγραμμα σε ένα σερί αγώνων που μπορεί να κρίνει την τύχη της τελικής κατάταξης.

Με 12-7 πλέον, ο Ολυμπιακός βλέπει την Αρμάνι να έχει τις ίδιες νίκες, αλλά με ένα ματς λιγότερο (παίζει σήμερα με την ΤΣΣΚΑ) κι άλλες τρεις (Καζάν, ΤΣΣΚΑ, Ζενίτ) να έχουν το ίδιο ρεκόρ. Εξακολουθεί να έχει αβαντάζ απέναντι σε Καζάν και Μιλάνο που νίκησε εκτός έδρας, αλλά ακόμη δεν μπορεί να θεωρεί τίποτε δεδομένο, ειδικά αν χάνει τόσο εύκολα εκτός έδρας όπως συνέβη σε Κωνσταντινούπολη και Τελ Αβίβ.

Αν εξαιρέσει κανείς το δίδυμο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα (θα βάλουμε τους Μαδριλένιους σαν φαβορί), οι υπόλοιπες δέκα ομάδες ετοιμάζονται για μια σκληρή μάχη συμπλήρωσης της οκτάδας των πλέι-οφ, οπότε καλό είναι να μη χάνεις τόσο εύκολα κανονάκια, που θα ήθελες στην κρίσιμη στιγμή. Το ότι δεν έχει βρεθεί σε μειονεκτική θέση ο Ολυμπιακός, το ότι μπορεί να αντέξει ακόμη και αυτές τις δυο κακές εμφανίσεις σερί, οφείλεται στην καλή πορεία του πρώτου γύρου. Για να μην αρχίσει να χάνει λάδια, αυτόν τον εαυτό πρέπει να θυμηθεί πολύ γρήγορα, με ξεκίνημα το επόμενο ματς στο ΣΕΦ, εναντίον του Ερυθρού Αστέρα.

Και κάτι άλλο. Στην τηλεόραση φάνηκαν και στιγμές με νεύρα. Λογικό θα πει κανείς, όταν σε ένα βράδυ όλα πάνε στραβά, οι παλμοί είναι στο κόκκινο, καμιά φορά ξεφεύγεις. Εδώ είναι θέμα της τεχνικής ηγεσίας να βάλει φρένο στους όποιους εγωισμούς και να θυμίζει πως η ομάδα θαυμάστηκε όχι για την απόδοση σε ατομικό επίπεδο, αλλά τη συνολική, όταν ο ένας έπαιζε για τον άλλο.