Ο Παναθηναϊκός έχασε, ενώ (νόμιζε ότι) είχε κερδίσει

Ο Παναθηναϊκός είχε κάνει τα πάντα στην εντέλεια, ακολουθώντας κυρίως ένα έξοχο αμυντικό σχέδιο βασισμένο στη ζώνη, άφησε κατά μέρος το "ηρωϊκό" μπάσκετ, έπαιξε πιο οργανωμένα από ποτέ κι όμως έχασε. Ο Τρινκιέρι παραδέχθηκε ότι η Μπάγερν δεν ήταν καλύτερη και να χρησιμοποιήσουμε ένα κλισέ, "έκλεψε" τη νίκη, αφήνοντας τους "πράσινους" στο πενιχρό 2-9, την ώρα που ετοιμάζονταν να πανηγυρίσουν ένα υπερπολύτιμο (αν ερχόταν) διπλό.

Η γερμανική ομάδα επικράτησε στις τελικές λεπτομέρειες του ματς. Τις κέρδισε όλες. Ο Βλάντιμιρ Λούτσιτς είχε 0/5 τρίποντα, μέχρι το τελευταίο τρίλεπτο, όταν έβαλε ένα από τη γωνία και κυρίως εκείνο στα 27'' όταν βρέθηκε απέναντι στον Μέικον και μπουμπούνισε το σουτ, που έβαλε μπροστά την Μπάγερν σε πείσμα της ροής του ματς. Ο Ογκουστίν Ρούμπιτ είχε 4/4 βολές στις πιο κρίσιμες στιγμές του ματς, ο τρομερός Χίλιαρντ έκανε σωστά μέχρι και τα φάουλ και ο Τρινκιέρι χαμογέλασε σε ματς που του είχε προκαλέσει απανωτά μικρά εγκεφαλικά.

Αντίθετα ο ψύχραιμος και ο οργανωμένος Παναθηναϊκός υστέρησε εκεί που έπρεπε να έχει καθαρό μυαλό και σταθερό χέρι. Ο Οκάρο Γουάιτ που μετρούσε 10/10 βολές, έχασε τις πιο σημαντικές σε μια φάση που θα μπορούσε να έχει γκολ-φάουλ. Εντάξει ο Λούτσιτς πρόλαβε και του χτύπησε τα χέρια, ο Αμερικανός, όμως, έχασε και τις δυο βολές (!) στερώντας από την ομάδα του το μαξιλαράκι του +4. Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός δέχθηκε εκεί 5 πόντους. Δυο που δεν έβαλε και τρεις που έφαγε, αμέσως μετά, από το τρίποντο του ηγέτη Λούτσιτς.

Κι ακόμη: Ο Μέικον, αλάνθαστος σε όλο το παιχνίδι, έκανε το πρώτο του λάθος όταν η άμυνα του Τρινκιέρι τον στόχευσε με παγίδα. Η μπάλα δεν έφτασε ποτέ στον Παπαπέτρου. Το τρίποντο που επιχείρησε δεν ήταν λάθος, ένα μεγάλο σουτ, το έψανε η ομάδα του, αυτός το πήρε, αυτός το έχασε, στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί κανείς να τον ψέξει.

Λάθη, δυο τον αριθμό, έκανε ο Νέντοβιτς. Την βολή που έπρεπε να χάσει την έβαλε (αλλά έτσι όπως την εκτέλεσε ακόμη κι αν έβγαινε έξω η μπάλα θα ήταν λίγο δύσκολο για τον Παπαγιάννη να διεκδικήσει το ριμπάουντ) και ενώ προς στιγμήν είχε σουτ τριών πόντων (στα 2.5'' πριν τη λήξη) προτίμησε πάσα προς τον Μέικον, την οποία πρόλαβαν οι γηπεδούχοι βγάζοντας την μπάλα πλάγιο.

Κρίμα γιατί ήταν διαβασμένος

Είναι από τα ματς που χάνει μια ομάδα και η πρώτη λέξη, που έρχεται στο στόμα όλων είναι ένα τεράστιο γαμώτο. Μέχρι να βγει από τα νερά του, ο Παναθηναϊκός, είχε διαβάσει καλά το παιχνίδι και εφάρμοσε πολύ καλά το σχέδιο του κόουτς Πρίφτη. Ο προπονητής του ΠΑΟ, θέλοντας αφενός να κρύψει την αμυντική αδυναμία των Πέρι-Μέικον (και Νέντοβιτς) και αφετέρου να μετατρέψει τον Παπαγιάννη σε φόβητρο μέσα στη ρακέτα, επέλεξε σχεδόν σε ολόκληρο το ματς άμυνα χώρου.

Αρκετές φορές μάλιστα για να δυσκολέψει την κυκλοφορία της μπάλας των Γερμανών ξεκινούσε με ζον πρες. Ρίσκαρε το σουτ της Μπάγερν, αποφεύγοντας όμως να δεχθεί πλήγματα κοντά στο καλάθι, κάτι που εκμεταλλεύονταν οι αντίπαλοι του ΠΑΟ, όταν ο Παπαγιάννης έβγαινε για δυναμική βοήθεια στην περιφέρεια. Συνήθως δημιουργούταν μις-ματς, η μπάλα περνούσε μέσα και ο ΠΑΟ δεχόταν εύκολο καλάθι.

Με τον ψηλό μάλιστα λίγο πιο πίσω, δεν μπορούσαν οι περιφερειακοί της Μπάγερν να χτυπήσουν στα πόδια και να φτάσουν σε εύκολα λέι-απ. Η ομάδα του Τρινκιέρι δεν είναι απ' αυτές που σουτάρουν διαρκώς τρίποντα. Η άμυνα του Παναθηναϊκού την εξανάγκασε να πάει το ματς στο μακρινό σουτ, τζογάροντας στο "μπει δεν μπει". Εξ ου και τα 34 τρίποντα που σούταρε η Μπάγερν, δώδεκα περισσότερα από τον συνηθισμένο μέσο όρο της (22) και έξι πιο πολλά από τα 28 δίποντα που σούταρε στον αγώνα με τον ΠΑΟ.

Η σκέψη του Πρίφτη μπορεί να μην δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος (και τα δυο μεγάλα σουτ που πήρε στο τέλος ο Λούτσιτς) ήταν όμως πέρα για πέρα σωστή. Ο Παναθηναϊκός ελέγχοντας στο μεγαλύτερο ματς και τα ριμπάουντ, πήρε σιγά-σιγά και το προβάδισμα καθώς ο τζόγος των Γερμανών από τη γραμμή του τρίποντου συνεχιζόταν. Το 5/11 του πρώτου δεκαλέπτου, έγινε 0/5 στο δεύτερο και οι "πράσινοι" έχτιζαν μια μικρή διαφορά, αυξάνοντας την αυτοπεποίθησή τους και γεμίζοντας εκνευρισμό τον Τρινκιέρι και τους παίκτες του.

Μακριά από τους... Ινδιάνους

Συν τοις άλλοις ο Παναθηναϊκός έπαιξε πιο σωστά από ποτέ και στην επίθεση του. Αφήνοντας κατά μέρος το ινδιάνικο μπάσκετ, διάβαζε τις φάσεις και επέλεγε, ως επί το πλείστον, τη σωστή λύση για κάθε φάση. Η μπάλα πέρασε ορθώς στον Παπαγιάννη που είχε πλεονέκτημα εξ αρχής απέναντι στην κοντή φροντ-λάιν της Μπάγερν και γενικώς η κυκλοφορία ήταν σπουδαία σε σχέση με ό,τι ξέραμε.

Βγήκαν συνεργασίες, η στατιστική έγραψε στο τέλος 19 ασίστ (6 περισσότερες από τον φτωχό μέσο όρο της ομάδας) με τον Μέικον να έχει 6 απ' αυτές. Ο κατ' εξοχήν hero ball παίκτης του ΠΑΟ, έμοιαζε πιο ώριμος από κάθε άλλη φορά. Μετρημένος, λογικός, με πρόθεση να πασάρει από το να πάρει αμπάριζα όλη την άμυνα, χτυπούσε την στιγμή που έπρεπε και το ήθελε η ομάδα του. Αυτός ο Μέικον είναι καλύτερος από εκείνον που βάζει 30 πόντους, σουτάροντας ακατάπαυστα και έχοντας την μπάλα διαρκώς στα χέρια του. Είναι πολύ καλύτερα άλλωστε για την ομάδα του να έχει 6 ασίστ όπως στο Μόναχο, παρά 6 λάθη, όπως στο Κάουνας.

Ο Παπαπέτρου και ο Γουάιτ έκαναν καλή δουλειά, το ίδιο και ο Παπαγιάννης. Ακόμη και οι Μποχωρίδης - Κασελάκης, που έπαιξαν λιγότερο, πρόσφεραν περισσότερα, καθώς όλος ο Παναθηναϊκός έμοιαζε διαβασμένος και αποφασισμένος. Η ήττα, βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πιο σκληρή, όμως έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να τα βάζει με την μοίρα του.

Την Δευτέρα έρχεται μια ακόμη δοκιμασία, αυτή με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ, στο πιο "αδιάφορο" ντέρμπι από πλευράς βαθμολογίας, αλλά τόσο σημαντικό για την ηρεμία (και των δυο). Οι "πράσινοι" σπατάλησαν πολλή ενέργεια στο Μόναχο, αν όμως θυμηθούν πόσο καλά διάβασαν την Μπάγερν και το πόσο σωστά έπαιξαν μέχρι το 39, θα τους κάνει να νιώσουν καλύτερα και όχι χαμένοι από χέρι, που έτσι κι αλλιώς όταν μιλάμε για ένα αιώνιο ντέρμπι, δεν είναι...