Κουρασμένος. Άδειος. Και χωρίς τους δυο κατεξοχήν παίκτες του στο λόου ποστ. Με 8/27 τρίποντα και 16 λάθη, το ότι ο - γεμάτος προβλήματα και αφόρτιστες μπαταρίες - Ολυμπιακός έφυγε νικητής από το Σινάν Ερντέν είναι μάλλον … ένα θαύμα. Ισχύει σίγουρα και το "μην το πεις ούτε του παπά", αν και στη δεδομένη χρονική στιγμή, μετράνε οι νίκες.

Οι "ερυθρόλευκοι" προέρχονταν από μια υπερπροσπάθεια κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, όπου έπαιξαν στο 120%, έκαναν μισή προπόνηση και αμέσως μετά αναχώρησαν για την Κωνσταντινούπολη. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν που βρίσκονταν, έπαιζαν ξανά.

Αυτή είναι η μοίρα όλων των ομάδων της Ευρωλίγκας, που από πέρσι έγινε η διοργάνωση των σκληρών. Η κανονική περίοδος μπορεί να μη δίνει κάτι, εκτός από την πρόκριση στους "8" και ύστερα το πλεονέκτημα έδρας (για τους πρώτους τέσσερις) δεν έχει καμιά σχέση όμως με το … πανηγυράκι του ΝΒΑ.

Εδώ είναι Ευρώπη. Κάθε ήττα πονάει, κάθε ταξίδι ταλαιπωρεί κορμιά και μυαλά. Σε συνδυασμό με τα εθνικά πρωταθλήματα οι παίκτες (και οι προπονητές) βρίσκονται σε μια διαρκή εγρήγορση, σε μια συνεχόμενη ζάλη.

Με 11-3 (5-2 μάλιστα, εκτός έδρας), ο Ολυμπιακός παρουσιάζεται, μέχρι στιγμής, ο … πιο σκληρός απ’ όλους. Έχει κατορθώσει να νικήσει τα πάντα: Από την κούραση, μέχρι τις σημαντικότατες απώλειες που είχε από το ξεκίνημα της χρονιάς. Δεν έχει περάσει ματς στο οποίο οι "ερυθρόλευκοι" να μην έχουν μια πολύ μεγάλη απουσία. Παρόλα αυτά και όρθιοι στέκονται. Και κερδίζουν.

Ήταν πολύ σημαντικό το διπλό στην Πόλη. Σε παιχνίδια, που συνήθως ο Ολυμπιακός τα … χάνει (βλέπε Μπάμπεργκ, το περσινό με τη Γαλατασαράι) αυτό το κέρδισε. Εντάξει, η Εφές - στη δεδομένη χρονική στιγμή- είναι μακράν η χειρότερη ομάδα της διοργάνωσης, παρόλα αυτά και το ρόστερ διαθέτει και προπονητή είχε αλλάξει (Αταμάν, αντί Περάσοβιτς) άρα έκανε –επί της ουσίας- ένα νέο ξεκίνημα.

Της έδωσε και πολλά δικαιώματα ο Ολυμπιακός, που του έλειπε το καθαρό μυαλό να κρατήσει τις διαφορές. Ακόμη και στο τέλος που είχε περάσει με τρεις πόντους, η ασυνεννοησία Σπανούλη-Παπαπανικολάου στις αλλαγές στα σκριν, έβγαλε ελεύθερο τον Μακόλουμ για το τρίποντο της ισοφάρισης. Ο Αμερικανός, ωστόσο, το έχασε και ο Ολυμπιακός έφυγε με τη νίκη, για δεύτερη φορά φέτος, από την Τουρκία.

ΔΥΟ ΣΟΥΤ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΑ

Δυο μεγάλα σουτ έκριναν το ματς. Το πρώτο του Ιωάννη Παπαπέτρου, που 1:39 πριν από το τέλος, έβαλε τον Ολυμπιακό ξανά μπροστά στο σκορ. Ο διεθνής φόργουορντ είχε χάσει όλα τα ελεύθερα σουτ, που δοκίμασε, αλλά ευστόχησε στο πιο κρίσιμο, με πίεση και τον χρόνο να τελειώνει. Ο Ολυμπιακός είχε κάνει πάνω από έξι λεπτά να βάλει καλάθι εντός παιδιάς (σκόραρε μόνο με βολές) είχε δει την Εφές να την προσπερνάει και το τρίποντο του Ιωάννη, έμοιαζε με μελομακάρονο στο στόμα του … πεινασμένου.

Αν φας ένα, όμως, θες κι άλλο. Ο Βασίλης Σπανούλης υπενθύμισε σε όλους ότι η μπογιά του περνάει ακόμη κι ας έχει χάσει, σχεδόν όλα, τα μαλλιά του. Ένα σκριν του ΜακΛιν και μια ρουκέτα από τα εφτάμισι μέτρα έφταναν για να δώσουν στον Ολυμπιακό το μαξιλαράκι των τριών πόντων. Ο Σπανούλης παρά τα λάθη του, έχει επιστρέψει δριμύτερος.

ΤΟ ΣΤΑΥΡΟΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ ΜΠΟΓΡΗ

Θα μπορούσαμε να γράψουμε για τον ΜακΛιν, που ευστόχησε στις κρίσιμες βολές μετά το τρίποντο του Σπανούλη και "καθάρισε" οριστικά το ματς. Να δώσουμε έμφαση στην εξαιρετική άμυνα όλης της ομάδας, αλλά και τα μπουρδουκλώματα του Ρόμπερτς τον οποίο ο Σφαιρόπουλος λόγω της μικρής συμμετοχής του στο ματς με την ΤΣΣΚΑ περίμενε καλύτερο με την Εφές. Ή για την πολλή κούραση που φαίνεται ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του Στρέλνιεκς.

Θα μείνουμε, ωστόσο, σε δύο άλλους.

Τον Χόλις Τόμπσον που συγκριτικά ήταν ο καλύτερος του αγώνα, από πλευράς Ολυμπιακού και τον Γιώργο Μπόγρη ο οποίος βοήθησε ουσιαστικά για πρώτη φορά. Το ότι … έκανε τον σταυρό του στο πρώτο εύστοχο χουκ (ήταν και το πρώτο του στη διοργάνωση!) λέει πολλά, για το πώς αισθανόταν. Και ο Τόμπσον και ο Μπόγρης έχουν πράγματα να δώσουν (και δίνουν) στον Ολυμπιακό.

Ο Αμερικανός είναι εκρηκτικός, μπορεί να χάνει σουτ, παρόλα αυτά προσφέρει πολλά περισσότερα απ’ όσα περίμεναν όσοι τον έβλεπαν στο ΝΒΑ σε ένα μονοδιάστατο τρόπο παιχνιδιού (να … σουτάρει). Ο Μπόγρης τον οποίο αίφνης οι οπαδοί της ομάδας τον έβαλαν στο μάτι, είναι πολύ καλύτερος παίκτης απ’ αυτόν που βλέπαμε. Η προσαρμογή του δεν ήταν τόσο εύκολη. Ίσως δυσκολεύτηκε περισσότερο κι από τους ξένους. Αμφότεροι, πάντως, μπορούν να βοηθήσουν.

Όπως βοήθησε και ο Κάιλ Γουίλτζερ, που στα τρία τελευταία ματς έχει πετύχει 23 πόντους με 5/8 τρίποντα! Πώς είπατε;