O Σάσα Τζόρτζεβιτς θεωρήθηκε ο υπεύθυνος του αποκλεισμού του Παναθηναϊκού, από το φάιναλ-φορ. Κυρίως, όμως, η απόλυσή του έχει να κάνει με το συνολικό στήσιμο της φετινής ομάδας του ΠΑΟ, παρά αυτόν καθαυτόν τον αποκλεισμό, αν κι εδώ που τα λέμε το 3-0 δύσκολα χωνεύεται από το μαθημένο αλλιώς κοινό των "πρασίνων".

Πράγματι, ο Παναθηναϊκός σε αυτη τη σειρά, έμοιαζε να βρίσκεται ένα βήμα πίσω από τη Λαμποράλ. Το 3-0 όσο κι αν δεν το περίμεναν (ούτε εμείς για να λέμε και την αλήθεια, πιστεύαμε ότι ο ΠΑΟ θα έπαιρνε τουλάχιστον μια νίκη) ήταν απόλυτα δίκαιο.

Μια ομάδα, με σημαντικές απώλειες, αλλά πολύ δουλεμένη, με τον προπονητή να έχει ξεκαθαρίσει τους ρόλους, με αγωνιστική φιλοσοφία και κυρίως σπίθα στα μάτια των παικτών της, η Λαμποράλ. Και μια άλλη, γενικώς αιφνιδιασμένη, μονοδιάστατη και "κουρασμένη" πριν από το τζάμπολ, ο Παναθηναϊκός.

Οι Βάσκοι διάβασαν όλες τις αδυναμίες του ΠΑΟ. Μέχρι και τον νεοφερμένο Γουίλιαμς κατάφεραν να εξουδετερώσουν (πρώτα με τον Χάνκα και στη συνέχεια, όταν τραυματίστηκε ο Μπλάζιτς). Ο Αμερικανός που είχε κάνει θραύση στα εφτά ματς του τοπ-16 με 14.4π (50%δ, 92.5%β) 2.2 ρ και 1.1 ασίστ, έπεσε στους 10π (με 8/25δ, δηλαδή μόλις 32%) γιατί ο Περάσοβιτς είχε διαβάσει τη μεγάλη αδυναμία του. Το μακρινό σουτ. Ο Κροάτης κόουτς δεν έκανε κάτι εξεζητημένο, απέναντί του. Έβαλε δυο πολύ αθλητικούς παίκτες, με γρήγορα πόδια και μακριά χέρια, να τον μαρκάρουν πιεστικά για να μη πάει στο ένας εναντίον ενός, οδηγώντας τον στο σουτ.

Σημάδεψαν κατά κόρον την αδυναμία του Ραντούλιτσα στην άμυνα, πόνταραν στην ενέργειά τους και την έβγαλαν στο έπακρο παρότι λιγότεροι αριθμητικά και στη θεωρία χειρότεροι "ποιοτικά".

Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να ακολουθήσει. Αν και ήταν εξόφθαλμο ότι για να αποδιοργανώσει τη Λαμποράλ, έπρεπε να ... πέσει με όλη του τη φόρα απέναντι στο δίδυμο των γκαρντ της Λαμποράλ. Ελλείψει και του Κοσέρ, που είναι ο βασικός πόιντ-γκαρντ της ομάδας, ο Παναθηναϊκός δεν είχε παρά να βγάλει τα συκώτια του Άνταμς και του Τζέιμς. Όχι μόνο δεν έγιινε, αλλά οι δυο Αμερικανοί έκαναν ό,τι ήθελαν και σημείωσαν 113 πόντους συνολικά στους τρεις αγώνες. Αυτό μεταφράζεται σε 37,6π ανά αγώνα.

Για να καταλάβετε τη διαφορά, στους τέσσερις αγώνες Λαμποράλ-Ολυμπιακού οι δυο παίκτες είχαν μαζί 107 πόντους, δηλαδή 26,7 ανά αγώνα. Η διαφορά, μάλιστα, απέναντι στον Άνταμς ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό. Εναντίον του ΠΑΟ στα πλέι-οφ, ο κοντόσωμος Αμερικανός είχε μ.ο 22.6π (με 12/32 τρίποντα) ενώ κόντρα στον Ολυμπιακό σταμάτησε στους 8.2π (6/23τρ). Εντάξει δεν είναι ίδιας σημασίας οι αγώνες, το ότι οι "ερυθρόλευκοι" σε αυτές τις τέσσερις μονομαχίες, πίεσανβ το δίδυμο των γκαρντ της Λαμποράλ, εξηγεί τις τρεις νίκες και τη μία ήττα τους.

Ήξεραν ποιον παίρνουν

Δεν θα ισοπεδώσουμε τον Τζόρτζεβιτς, όμως. Το κάνουν όλοι. Έχουν πάρει την αξίνα και το φτυάρι και ανοίγουν το λάκο του Σάλε. Θα ήταν πιο τίμιο, να υπέβαλλαν τις ενστάσεις τους το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν ο Παναθηναϊκός εμπιστευόταν τον 47χρονο Σέρβο, ή όταν είδαν και τις πρώτες επιλογές της ομάδας στο μεταγραφικό παζάρι. Τότε, όμως, διαβάζαμε διθυράμβους. Ότι ο Παναθηναϊκός πήρε τον νέο Ομπράντοβιτς σε ... βελτιωμένη έκδοση.

Κι όμως. Ο Σάλε, με εξαίρεση τη διετία του στον πάγκο της Εθνικής Σερβίας, σαν προπονητής είχε ελάχιστη εμπειρία. Δυο σεζόν όλες κι όλες (2006-07 Μιλάνο και 2011-12, Μπενετόν Τρεβίζο) ήταν οι "περγαμηνές" του. Δεν φταίει ο Τζόρτζεβιτς που δεν είχε ... πείρα και εικόνες από την Ευρωλίγκα. Και προφανώς δεν ήταν ο κατάλληλος να υπηρετήσει το σχέδιο Γιαννακόπουλου, που ήθελε ελληνοποίηση ώστε δίπλα στους Διαμαντίδη-Φώτση να θητεύσουν οι επόμενοι (Παππάς, Γιάνκοβιτς και σία)

Δεν φταίει ο Τζόρτζεβιτς, που έβαλε στην ίδια δωδεκάδα Ραντούλιτσα και Κούζμιτς. Αυτούς ήξερε αυτούς εμπιστεύτηκε. Δεν ήταν ενεργός προπονητής, ειδικά στην Ευρωλίγκα στην οποία το μπάσκετ που παίζεται δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που βλέπουμε σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Το πόσο "ανέτοιμος" ήταν ο κόουτς του Παναθηναϊκού για να αναλάβει το "πράσινο" φορτίο, φάνηκε και από την κενή θέση ξένου, που υπήρχε περισσότερο από το μισό της χρονιάς. Η αντίστροφη μέτρηση για τον Σάλε άρχισε ... όταν θεωρητικά η διοίκηση τον στήριξε με τις μεταγραφές των τριών Αμερικανών. Ο πρόεδρος φάνηκε να παίρνει την ομάδα στα χέρια του. Κι όταν το κάνει αυτό ο Γιαννακόπουλος είναι σίγουρο, ότι στο τέλος θα την πληρώσει ο προπονητής...

Το παιχνίδι, άλλωστε, χάθηκε ολότελα όταν το ΟΑΚΑ σηκώθηκε στο πόδι για να αποδοκιμάσει (!) την αλλαγή του Γιάνκοβιτς με τον Πάβλοβιτς. Σε αυτό το γήπεδο, πολύ σπάνια έχει συμβεί κάτι παρόμοιο (και σίγουρα ποτέ, σε αυτή την ένταση) αλλά ήδη η εικόνα είχε μουτζουρωθεί και από τον γενικό περίγυρο.

Η ψύχωση με τον Διαμαντίδη δεν έκανε καλό

Η αίσθηση που υπήρξε ήταν ότι σε αυτή τη σειρά έμεινε μόνος και έρμος ο Διαμαντίδης να παίζει με ... τα κουτσά άλογα τους συμπαίκτες του. Μέχρι και memes που είχαν τον ΔΔ να κοιτάει τον Θεό και να λέει "τι άλλο θα κανω, μέχρι πικ εν ρολ με τον Κούσμιτς έπαιξα" είδαν το φως της δημοσιότητας. Και να φανταστεί κανείς ότι ο Κούζμιτς ήταν από τους καλύτερους της ομάδας του, τουλάχιστον στους δυο από τους τρεις αγώνες.

Ξαφνικά ο Γουίλιαμς έγινε υπερτιμημένος, ενώ μέχρι πρότινος όλοι απαιτούσαν να ξοδέψει Γιαννακόπουλος 2-3 εκατομμύρια και να τον κλείσει αυθωρεί και παραχρήμα, ο Καλάθης "λίγος" για τα 2 εκατομμύρια που παίρνει. Το ότι υποχρεώθηκε να παίζει διαρκώς 30-35 λεπτά, επειδή δεν υπήρχε άλλος πόιντ-γκαρντ, με αποτέλεσμα την και μαθηματικά βέβαιη κόπωσή του, ήταν μια ... λεπτομέρεια. Ο Φελντέιν από μεταγραφή έκπληξη έγινε "γατάκι" κλπ, κλπ.

Επικεντρώθηκε η σειρά στον Διαμαντίδη ενώ δεν έπρεπε. Όχι ότι δεν θα ήταν ένα ιδανικό φινάλε να εμφανιστεί ο διεθνής άσος στο φάιναλ-φορ του Βερολίνου. Το ζήτημα όμως δεν ήταν τι χρωστάει το μπάσκετ και η ιστορία στον Διαμαντίδη (που δεν φεύγει από το μπάσκετ ... πεινασμένος, αντίθετα έχει κατακτήσει ουκ ολίγα πράγματα στην καριέρα του) αλλά πως θα περνούσε ο Παναθηναϊκός. Ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΟ, θεώρησε άδικο να γράφεται και να λέγεται ότι πάλευε μόνος του.

Η παρουσία του, πάντως, απέτρεψε τα χειρότερα. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού τον αποχαιρέτησε στο τελευταίο του ευρωπαϊκό παιχνίδι με ένα standing ovation που δεν έχει προηγούμενο. Κι άθελά του ο ΔΔ λειτούργησε σαν ασπίδα των υπόλοιπων, που σε διαφορετική περίπτωση θα άκουγαν αποδοκιμασίες. Αυτό, πάντως, δεν εμπόδισε τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να "χαιρετήσει" τον Τζόρτζεβιτς, πηγαίνοντας την ομάδα του κατευθείαν στην επόμενη μέρα. Εσείς τι λέτε; Θα είναι καλύτερη ή χειρότερη;