Το 1998 στη Θεσσαλονίκη, είχε γίνει ένα ξεχωριστό φάιναλ-φορ Κυπέλλου. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, ήδη, πρωταθλητές Ευρώπης σε Ρώμη και Παρίσι, η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη και ο Άρης του Ζάρκο Πάσπαλι (και του τρελού Ιταλού, Μάριο Μπόνι). Οι Θεσσαλονικείς μάλιστα, που αντιμετώπιζαν ένα οικονομικό κραχ, πήραν το τρόπαιο, νικώντας στον τελικό την ΑΕΚ.

Το γράφουμε, γιατί στην Ελλάδα του 2016 θεωρείται αδιανόητο να γίνει ... φάιναλ-φορ, να συνυπάρξουν δηλαδή τέσσερις κορυφαίες ομάδες στο ίδιο γήπεδο, μαζί με τους οπαδούς τους. "Κάθε πέρσι και καλύτερα" δε λέμε; Ταιριάζει απόλυτα, στο δράμα μας, στην κατάντια μας.

Μετά από 20 χρόνια, όχι μόνο δεν μπορούμε να διοργανώσουμε ένα φάιναλ-φορ, αλλά η ομοσπονδία μπάσκετ περίμενε πρώτα τους ημιτελικούς και εν συνεχεία ορίζει το γήπεδο που θα φιλοξενήσει τον τελικό. Δεν φτάνει, που από το 2004 και μετά, σταμάτησε η διεξαγωγή του φάιναλ-φορ, δεν φτάνει που έξι χρόνια είδαμε τον τελικό του ... πανό στο Ελληνικό, τώρα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα των ημιτελικών.

Δεν θα υποστηρίξω ότι για όλα φταίει η ανίκανη ΕΟΚ. Όχι. Δεν είναι αποκλειστική της ευθύνη. Για την κατάντια μας, είμαστε όλοι υπεύθυνοι, μηδενός εξαιρουμένου. Ένα παιχνίδι, σε ελληνικά πλαίσια, έγινε μεταξύ των δυο αιωνίων και έγινε της κακομοίρας.

Η φετινή καινοτομία ήταν ότι είχαμε αναρτήσεις στο Instagram, με "ξεχωριστούς" όσο και "εμπνευσμένους" διαλόγους. Όπου μας ... παίρνει, όμως. Εδώ στην Ελλάδα, κάνουμε τους καμπόσους. Εδώ, μπαίνουν οι προεδράρες στα αποδυτήρια, εδώ ορμάνε οι κουκουλοφόροι, εδώ κάνουν χειρονομίες, εδώ και μόνον εδώ. Κι όμως. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έπαιξαν δυο φορές, για την Ευρωλίγκα, χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Ακούστηκε, βεβαίως, στο ΟΑΚΑ το περίφημο "τι κάνετε, εδώ είναι αγώνας Ευρωλίγκας", οπότε δεν χρειάζεται να κάνουμε και τις σχετικές συγκρίσεις.

Πουθενά στον κόσμο, το γήπεδο του τελικού του Κυπέλλου, δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο ... διαπραγμάτευσης, ανακοινώσεων και πολιτικής. Σε κανονικές χώρες, με κανονικές ομάδες, κανονικούς παράγοντες και κανονικές ομοσπονδίες, όλοι ξέρουν ότι ο τελικός ή το φάιναλ-φορ, ή το φάιναλ-έιτ, θα γίνουν στο τάδε γήπεδο, που επιλέγεται από την αρμόδια αρχή.

Θα μου πείτε, σε άλλες χώρες, τις κανονικές ο τελικός, ή το φάιναλ-φορ, ή το φάιναλ-έιτ είναι:

- Μια γιορτή του μπάσκετ, ευκαιρία μάλιστα να βρεθούν αντιμέτωπες οι κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της σεζόν.

- Ένα εμπορικό και οικονομικά συμφέρον γεγονός, από κάθε άποψη. Τηλεοπτικά ελκυστικό, που εγγυάται εισπρακτική επιτυχία με γεμάτες εξέδρες, αλλά και μπορεί να προσλκύσει εκτός από φιλάθλους, σπόνσορες και εταιρείες.

- Υψηλής ποιότητας θέαμα, για ένα τρόπαιο που μπορεί να έχει τη μικρότερη σημασία, δεν παύει όμως να είναι ένα έπαθλο, που κερδίζει κανείς σε μια κορυφαία μονομαχία.

Δεν θα μπορούσαν να ισχύουν όλα αυτά κι εδώ στην Ελλαδίτσα μας; Φυσικά. Και οι ομάδες υπάρχουν, και τα γήπεδα υφίστανται και οι εταιρείες δεν θα έλεγαν όχι. Αλλά όταν το κοινό στο οποίο απευθυνόμαστε είναι οι κουκουλοφόροι, οι " εύχομαι να πάθουν μεταστατικό καρκίνο", οι κάφροι που ζητάνε μόνο τη νίκη και τίποτε περισσότερο, ε ... δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι.

Ειδικά, όταν στη θέση της αρμόδιας αρχής βρίσκεται η φοβισμένη ομοσπονδία, που δεν θέλει να σπάσει αυγά και να πάει κόντρα στο ρεύμα...

Γι αυτό η λύση είναι μία. Ο τελικός να γίνει στη Νομανσλάνδη. Δανείζομαι τον όρο από τον συγγραφέα, μεταφραστή και μπλόγκλερ, Νίκο Σαραντάκο. Πρόκειται για τη χώρα, που όπως μας πληροφορεί ο ίδιος "κατοικούν οι ανύπαρκτοι ήρωες, μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων, οι οποίοι έχουν γεννηθεί όχι από μάνα και πατέρα, αλλά από μεταφραστική ατζαμοσύνη". Δηλαδή, άλλα γράφει ο κανονικός συγγραφές, άλλα καταλαβαίνει αυτός που κάνει τη μετάφραση κι έτσι η θρυλική No man' s Land, στα ελληνικά Νομανσλάνδη, αυξάνεται και πληθύνεται. Ε, μια τέτοια χώρα ανύπαρκτων, δεν μπορεί, θα έχει κι ένα κλειστό γήπεδο να φιλοξενήσει τον τελικό του Κυπέλλου στο μπάσκετ...