Ο Θρύλος του Θρύλου

"Ρε συ ξανθέ, που τον βρήκες αυτόν τον τσόγλανο;"

"Θα σου πω κάτι. Έκανε την πρώτη προπόνηση, τον είδα και είπα τον Σαλονίκη "αυτόν θα τον πάρουμε, γιατί μου θυμίζει τον εαυτό μου". Ε, είδατε σήμερα τι έκανε…"

1η Οκτωβρίου του 1992. Ο διάλογος, ανάμεσα στον Φίλιππο Συρίγο και τον Γιάννη Ιωαννίδη είναι αυθεντικός. Ο πρώτος αγώνας του Ολυμπιακού στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (την Ευρωλίγκα δηλαδή, για τους νεότερους) μετά από 15 χρόνια απουσίας, έχει ολοκληρωθεί.

Στην ιστορική Χάλα Τίβολι της Λιουμπλιάνας, οι "ερυθρόλευκοι" έχουν νικήσει και έχουν κάνει το αποφασιστικό βήμα για να προκριθούν στη φάση των ομίλων.

Ο μακαρίτης ο Συρίγος, εκστασιασμένος όπως όλοι οι δημοσιογράφοι που είχαν ακολουθήσει την αποστολή, ρωτάει για τον «ασθενικό» νεαρό με το νο 11 που έχει σκοράρει 20 πόντους με 6/12 δίποντα, 2/3 τρίποντα και 2/6 βολές. Έχει παίξει 38 λεπτά. Οι μόνοι που έπαιξαν περισσότερο ήταν ο Ζάρκο Πάσπαλι (39π) και ο Ροντ Χίγκινς (20π, μπαμπάς του Κόρι Χίγκινς της ΤΣΣΚΑ) οι οποίοι δεν είχαν βγει δευτερόλεπτο από το παρκέ.

Κάπως έτσι καταλαβαίνει κανείς πόσο ρίσκο έπαιρνε ο Ιωαννίδης, στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς της σεζόν 1992-93, να αναθέσει την καθοδήγηση του νέου Ολυμπιακού σε ένα αμούστακο 18χρονο (που του θύμιζε τον εαυτό του στα νιάτα του, γιατί ήταν θρασύς, παρότι ξερακιανός, φτερό στον άνεμο δηλαδή) ονόματι Μίλαν Τόμιτς. Κωδικός; Γιαννακόπουλος!

Με αυτό το επίθετο έγινε Έλληνας, έπαιξε στο πρωτάθλημα και κατάφερε να γυρίσει σελίδα, μαζί με τον Ντράγκαν Τάρλατς (Κωνσταντινίδη) τη στιγμή που η ζωή τους γύριζε την πλάτη. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, τους έστελνε σε μια νέα πατρίδα και η τύχη τους χαμογελούσε κλείνοντας το μάτι.

Ένας Γιαννακόπουλος, που λάτρεψαν στον Πειραιά . Μοιάζει οξύμωρο, αλλά είναι αλήθεια. Έχουν περάσει 26 χρόνια από εκείνο το ματς στη Λιουμπλιάνα και αν κοιτάξει πίσω του ο Μίλαν θα δει μόνο … ερυθρόλευκα χρώματα. Κατά σύμπτωση, ίσως επειδή το’ θελε και η μοίρα, το μέλλον του πάλι «ερυθρόλευκο» θα είναι, καθώς από την Παρασκευή το απόγευμα είναι και επίσημα προπονητής του ομόχρωμου (και αδελφικού σωματείου) Ερυθρού Αστέρα .

Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Όπως και να’ χει, ωστόσο, η αποχώρησή του από τον Πειραιά δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Ο Τόμιτς, όλα αυτά τα χρόνια, ήταν η ζωντανή ιστορία του Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Εικοσι έξι χρόνια, με ένα μικρό διάλειμμα στην Ιταλία και στον Κολοσσό της Ρόδου, είναι ένα τέταρτο του αιώνα.

Στο ΣΕΦ ο Τόμιτς έχει περάσει περισσότερες ώρες της ζωής του, από το σπίτι του. Έγινε αρχηγός του Ολυμπιακού, πρώτος σε συμμετοχές και πόντους, ασίστ και κλεψίματα.Τώρα μόλις αρχίζουν και τον περνάνε ο Γιώργος Πρίντεζης και ο Βασίλης Σπανούλης, παραμένει, ωστόσο, ο παίκτης με τα περισσότερα ελληνικά ματς (383) και κλεψίματα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Η ικανότητά του να παίρνει την μπάλα από τον αντίπαλο ήταν παροιμιώδης. Δεν σου γέμιζε το μάτι, με τα αθλητικά του προσόντα, αλλά ήταν εξαιρετικός αμυντικός. Νευρώδης, γρήγορος και βέβαια «κλέφτης» ολκής.

ΤΑ ΤΡΙΠΟΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟ

Η εξέδρα, πάντως, τον λάτρεψε για τα τρίποντα που έβαζε. Ειδικά εκείνα εναντίον του Παναθηναϊκού έγραψαν ιστορία. Ακόμη και τώρα, που έχουν ακολουθήσει τόσες μεγάλες νίκες, αν ρωτήσετε τους παλιότερους Ολυμπιακούς να διαλέξουν δυο-τρεις φάσεις που θα θυμούνται για πάντα στη ζωή τους είναι σίγουρο ότι θα έχουν ένα τρίποντο του Τόμιτς (είτε στη Σαραγόσα στον ημιτελικό του 1995, είτε στο ΣΕΦ στον επαναληπτικό προημιτελικό του 1997) μέσα σε αυτές.

Η φιγούρα του θα λείψει από το ΣΕΦ. Είναι αλήθεια ότι ο Τόμιτς και μόνο με τη φυσική του παρουσία συνέδεε τις εποχές του Ολυμπιακού. Εκείνη της δεκαετίας του 90, με την αναγέννηση της ομάδας από την αφάνεια των 80’s, τα πέτρινα χρόνια στο ξεκίνημα του μιλένιουμ και την επιστροφή στην κορυφή με την σκυτάλη από τον Σωκράτη Κόκκαλη να παραλαμβάνουν οι Αγγελόπουλοι. Αυτή τη φορά δεν ήταν παίκτης, αλλά μέλος του τεχνικού επιτελείου. Άφησε τη φανέλα και το σορτσάκι του, φόρεσε φόρμα και κουστούμι και έμεινε στον πάγκο για μια δεκαετία.

Μάλλον (δηλαδή σίγουρα) είχε έρθει η ώρα να κάνει το μεγάλο βήμα. Να γίνει δηλαδή πρώτος προπονητής. Ο Ερυθρός Αστέρας παρακολούθησε διακριτικά την περίπτωσή του και την κατάλληλη στιγμή του έκανε την πρόταση, την οποία ο Μίλαν αποδέχθηκε, γυρίζοντας οριστικά μια σελίδα στην καριέρα του. Είναι μια πρόκληση ο Αστέρας. Έμαθε αρκετά δίπλα σε σπουδαίους προπονητές, όπως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, αλλά και οι Γιαννάκης, Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος. Η ώρα να ανοίξει ο ίδιος τα φτερά του, έφτασε. Ο Αστέρας είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του.

Ο Τόμιτς έφυγε από το ΣΕΦ (σίγουρα, ο Ολυμπιακός πρέπει να τον αποχαιρετήσει αναλόγως), αλλά όλοι το ξέρουν ότι μια μέρα θα επιστρέψει. Και η εξέδρα, που μπορεί να μην τον έχει δει καν να παίζει μπάσκετ, θα τραγουδήσει ξανά «Μίλαν Τόμιτς οε, οε, οε…»