Το πιο εύκολο μετά την αποτυχία της Εθνικής στη Σλοβενία είναι να τα ρίξεις στον Αντρέα Τρινκιέρι. Ξένος είναι, για το εύκολο θύμα πρόκειται, δεν θα "κοστίσει" πάρα πολύ μια ενδεχόμενη απομάκρυνσή του, τον στέλνουμε από κει που' ρθε και καθαρίσαμε.

Ο Τρινκιέρι άλλωστε είχε καταδικαστεί πριν καν αναλάβει την ομάδα. "Πώς είναι έτσι;" ήταν το ερώτημα και η μόνιμη επωδός "αυτός είναι φτυστός ο Εθνικός σταρ". Καμιά αντίρρηση, αλλά όταν κρίνουμε από την φυσιογνωμία κάποιου, καλό θα είναι πρώτα να κοιταζόμαστε που και που στον καθρέφτη γιατί έχουμε πήξει στους ομορφάντρες και τους μάγκες στην Ελλάδα.

Δεν λέμε ότι ο Τρινκιέρι είναι αμέτοχος ευθυνών στην πορεία της Εθνικής σε αυτό το Ευρωμπάσκετ, που ξεκίνησε ... ως πρώτο φαβορί για ένα μετάλλιο και κατέληξε να γυρίζει πίσω πριν καν ξεκινήσουν τα προημιτελικά. Σε μια παταγώδη αποτυχία, όπως η φετινή, το μερίδιο ευθύνης πρέπει να αναληφθεί απ΄όλους, όπως σωστά επισήμανε μετά τον αγώνα κόντρα στην Κροατία ο Βασίλης Σπανούλης.

Ο λόγος στην υπεράσπιση

Αν κάνουμε, μάλιστα, τον δικηγόρο του θα (του) βρούμε αρκετές δικαιολογίες:

1. Ένας ξένος προπονητής στην Εθνική χρειάζεται πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσει το που βρίσκεται, πολύ περισσότερο να μάθει τους ξένους (γι αυτόν) παίκτες του, τη νοοτροπία, τον τρόπο που σκέφτονται και αντιδρούν είτε μετά από μια νίκη, πολύ περισσότερο μια ήττα (γιατί εκεί αρχίζουν και σφίγγουν τα γάλατα). Ο Τρινκιέρι είναι κοντά στην Εθνική σχεδόν δύο μήνες.

2. Δίπλα σε ένα ξένο προπονητή δεν τοποθετείς δυο πολύ αξιόλογους και ταλαντούχους συνεργάτες, πλην όμως τελείως άπειρους για το μεγάλο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Όχι ότι είναι υπεύθυνοι του αποκλεισμού ο Γιώργος Λιμνιάτης και ο Δημήτρης Παπανικολάου, αλίμονο. Εργάστηκαν με πάθος και αυταπάρνηση όλο αυτό το διάστημα, συνεργάστηκαν άψογα με τον χεντ-κόουτς. Παρόλα αυτά αμφότεροι είναι ρούκι στην μεγάλη εθνική, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

3. Δεν περίμενε κανείς ότι σε αυτό το τουρνουά η Εθνική θα έπεφτε θύμα μιας ατέλειωτης κακοδαιμονίας, καθώς είχε τρεις αρκετά σοβαρούς τραυματισμούς σε παίκτες κλειδιά. Σπανούλης, Μαυροκεφαλίδης, Παπανικολάου. Ο ένας είναι ο σταρ της ομάδας, ο δεύτερος αποτελούσε τον παίκτη-κλειδί για τη θέση "5" και ο τρίτος η έκφραση της ενέργειας και της δύναμης της Εθνικής μέσα στο παρκέ.

4. Ο Τρινκιέρι δεν είχε ιδέα ότι άλλο είναι η προετοιμασία και τα φιλικά και άλλο τα επίσημα ματς, με την θάλασσα να πνίγει τους Έλληνες (όχι τους παίκτες, αλλά τους υπόλοιπους). Μέσα του γνώριζε ότι στην πρώτη στραβή αυτός θα έβγαινε στο ...απόσπασμα, ωστόσο, εδώ ταιριάζει γάντι η γνωστή ρήση του Ντούσαν Ίβκοβιτς "κάποιος υπεύθυνος να με προστατεύσει". Κι ο Ντούντα το έλεγε αυτό γιατί τον έπαιρναν οι κάμερες... ξεχτένιστο

5. Ό,τι κι αν κάνει ένας προπονητής, όσα τρικ κι αν σκαρφιστεί από τον πάγκο του είναι αδύνατο να μπει στο παρκέ για να σκοράρει το τελευταίο καλάθι, ή να πάρει τα ριμπάουντ, που ειδικά στον αγώνα με την Σλοβενία χάθηκαν με τη σέσουλα.

Ο κύριος εισαγγελέας

Προφανώς, αν κάνουμε (και) τον δημόσιο κατήγορο το νόμισμα έχει και άλλη όψη:

1. Ευθύς εξ' αρχής η επιλογή της δωδεκάδας είχε το ρίσκο των τριών γκαρντ. Σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά μάλιστα είναι δεδομένο ότι θα υπάρχουν κούραση, τραυματισμοί και σημάδεμα των αντιπάλων στις αδυναμίες μας. Σπανούλης και Ζήσης έκαναν ένα μεγάλο τουρνουά, ο Σλούκας τους βοήθησε όσο μπορούσε. Ωστόσο, η απουσία ενός τέταρτου περιφερειακού που μάλιστα θα είχε περισσότερο αμυντικές αποστολές (θα ήταν εν ολίγοις αναλώσιμος) ήταν εμφανής πριν καν ξεκινήσουν οι αγώνες. Όταν ξεκίνησαν το πρόβλημα έγινε πιο αισθητό καθώς τραυματίστηκε ο Σπανούλης. Απένατι στην Ελλάδα μεγαλούργησαν αντίπαλοι γκαρντ όπως ο Κόπονεν, ο Μπελινέλι και ο Γκόραν Ντράγκιτς. Το δυστύχημα ήταν ότι ο Αντρέα είχε ένα τέτοιο παίκτη στην προετοιμασία (Κατσίβελης) αλλά τον έκοψε από την 12άδα.

2. Η συνύπαρξη Καϊμακόγλου, Πρίντεζη και Φώτση, έμοιαζε με προσπάθεια να τους χωρέσουμε όλους. Αποτέλεσμα ήταν (σχεδόν) μηδέν εις το πηλίκον. Κανείς δεν έπαιξε με βάση τα στάνταρ του (ίσως ο Καϊμακόγλου, λίγο περισσότερο), ο Πρίντεζης εγκλωβίστηκε (δε βοήθησε και ο ίδιος με την απόδοσή του), ενώ ο Φώτσης εξουδετερώθηκε πλήρως. Στο τέλος ο αρχηγός της ομάδας έγινε κατά συνθήκην πεντάρι (μόνο στην άμυνα) λόγω της απουσίας του Μαυροκεφαλίδη.

3. Ο Στράτος Περπέρογλου ήταν σχεδόν σε όλη την πρώτη φάση κεντρικό σημείο αναφοράς της ομάδας. Βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση, σκόραρε με ευκολία, πόσταρε ακόμη καλύτερα, γενικά έδινε την εντύπωση ενός παίκτη που θα έκανε μεγάλο τουρνουά. Αίφνης περιθωριοποιήθηκε στον πάγκο, ακόμη κι όταν από το παρκέ έλειπαν οι παίκτες που υποτίθεται ότι δε μπορεί να μαρκάρει με επιτυχία, λόγω αθλητικών προσόντων.

4. Το κυριότερο ίσως. Ο Τρινκιέρι "ξεγελάστηκε" από τα καλά παιχνίδια του Μαυροκεφαλίδη στην προετοιμασία. Ο Λουκάς "φυσούσε", ήταν εντυπωσιακός, αλλά υπήρχε μια σημαντική παράμετρος. Αυτό το Ευρωμπάσκετ ήταν το πρώτο μεγάλο τουρνουά του 29χρονου σέντερ. Άλλο φιλικά, άλλο κανονικά παιχνίδια, αυτό το ξέρει και η γάτα του Αντρέα που ...συχνά, πυκνά επικαλείται. Η εμμονή στον Μαυροκεφαλίδη, αδίκησε επί της ουσίας τον Γιάννη Μπουρούση, που έκανε ένα εξαιρετικό τουρνουά (11.4π-5.1ρ) και δικαιολογημένα απορούσε γιατί δεν παίζει. Όλα αυτά (σχεδόν) ακύρωσαν την συμμετοχή του Βασίλη Καββαδά στην 12άδα αν και ο νεαρός έδειξε ότι έχει μούσκουλα και κότσια, τόσο εναντίον της Ισπανίας, όσο και κόντρα στην Κροατία, που έκανε την καλύτερη εμφάνισή του.

5. Τελικά τι μπάσκετ παίξαμε, ουδείς κατάλαβε στην Σλοβενία. Η ομάδα πήγε με όπλο την καλή κυκλοφορία της μπάλας, τις επιδόσεις της στην επίθεση, αλλά όταν έφαγε την πρώτη... μπουνιά, έμοιαζε με βούτυρο που λιώνει. Κι όμως, οι ελληνικές ομάδες είτε η Εθνική, είτε οι σύλλογοι έχουν στηρίξει τις μεγάλες επιτυχίες τους στο τρίπτυχο "άμυνα, ενέργεια, δύναμη".

Για ... περισσότερη Τρινκερολογία, δείτε ξανά το βίντεο με όλες τις απαντήσεις του Αντρέα στις ερωτήσεις των Ελλήνων δημοσιογράφων

Τι κάνουμε λοιπόν;

Καλή ερώτηση. Να ξέραμε και την απάντηση, θα ήταν ακόμη καλύτερα.

• Πρέπει κατ΄αρχήν να ... μάθουμε τι θέλουμε. Θέλουμε, ας πούμε, πίσω τους "Αμερικανούς" Καλάθη και Κουφό, ή στο πρώτο άντε και το δεύτερο "όχι" που είπαν, θα τους ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον;
• Έχει έρθει η ώρα για ένα φρεσκάρισμα (ή ξεσκαρτάρισμα, όπως είπε ο Σπανούλης) για την Εθνική, όπως έγινε το 2004 όταν άρχισαν να κόβονται σιγά-σιγά παίκτες με μεγάλη προσφορά στην ομάδα, όπως ο Αλβέρτης, ο Σιγάλας, ο Παπανικολάου και ο Ρεντζιάς;
• Και όλα αυτά θα μπορέσει να τα κάνει ο Τρινκιέρι, ή κάποιος Έλληνας προπονητής που θα έχει την απαραίτητη βοήθεια από την ΕΟΚ, όπως ας πούμε ο Παναγιώτης Γιαννάκης το 2004 όταν επιστρατεύτηκε για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά αλλά ουσιαστικά προετοίμαζε το έδαφος για την έκρηξη που θα ακολουθούσε με τα δυο συνεχόμενα μετάλλια (2005, 2006)

Το ευχάριστο είναι ότι από πίσω υπάρχουν δυο γενιές παικτών που μπορούν να πλαισιώσουν τους ηγέτες αυτής της Εθνικής. Οι 90άρηδες (Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης, Κατσίβελης) έχουν πιάσει, ήδη, θέση ή έρχονται (Παππάς-Γιάνκοβιτς), οι 94άρηδες (Αντετοκούμπο, Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Μποχωρίδης) υπόσχονται πολλά, για να μη πάμε στους παίδες, που φέτος πήραν το χάλκινο μετάλλιο, γιατί είναι (πολύ) μικροί ακόμη.

Χρειάζεται, όμως, ένα σχέδιο, ένα πρόγραμμα και ορισμένοι άνθρωποι που θα αναλάβουν την εκπόνηση του έργου. Προφανώς με νωπή ακόμη την αποτυχία και εν θερμώ δεν λαμβάνονται οι σοβαρές αποφάσεις. Κάποια στιγμή, όμως, όταν καταλαγιάσει και ο θόρυβος καλό θα είναι να ... προκύψει επιτέλους και η σοβαρότητα.

ΥΓ: Δηλαδή θα παθαίναμε τέτοια πλάκα; Να χαμε νικήσει, λέμε τώρα, την Κροατία και να βλέπαμε πρώτα τη νίκη της Ιταλίας και μετά την ήττα της Σλοβενίας; Διπλό εγκεφαλικό με έμφραγμα μαζί.