Ο Βαλβέρδε δικαιώνει το παρατσούκλι του

Ο Καίσαρης σχολίαζε μετά το ματς ότι το παιχνίδι ήταν η βραδιά του Βαλβέρδε. Έχει δίκιο. Κι ο άνθρωπος που τον λένε και μυρμήγκι φρόντισε για άλλη μια φορά να επιβεβαιώσει τον μύθο που κουβαλάει το παρατσούκλι του.

Αυτός που δουλεύει υπομονετικά στο τέλος ενώ διάφοροι τζίτζιγκες θα σκάνε από δω κι από κει, θα γνωρίσει την δικαίωση. Κι αν ο Βαλβέρδε έχει αποδείξει κάτι, όσο καιρό βρίσκεται στην Ελλάδα, είναι ακριβώς αυτό. Από την προπόνηση, στον αγώνα και τούμπαλιν, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να κάνει όσο μπορεί καλύτερα τη δουλειά του.

Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει μια συγκεκριμένη φυσιογνωμία, αναγνωρίσιμη ακόμη και σε επίπεδο τσάμπιονς λιγκ. Με την πίεση ψηλά, με ισχυρό άξονα και ένα σύστημα που υποχρεώνει κάθε αντίπαλο να πάρει σοβαρά τους "ερυθρόλευκους".

Μια ομάδα που δεν κλείνεται στα μετόπισθεν, δεν παίζει ποδόσφαιρο περασμένων δεκαετιών, αλλά προσπαθεί είτε εντός, είτε εκτός έδρας, να κάνει το παιχνίδι του. Και σε αυτό το σύστημα προσπαθεί να εντάξει όλο το υλικό που έχει στη διάθεσή του. Δεν θα πούμε πως ο Βαλβέρδε ό,τι κάνει είναι θέσφατο, ή δεν έχει εμμονές και κολλήματα, ή δεν αστοχεί σε επιλογές και εμπνεύσεις. Ποιος επαγγελματίας, άλλωστε, που σέβεται τον εαυτό του και κυρίως ...δουλεύει δεν έχει κάνει λάθη στη καριέρα του;

Αλλά ο Βαλβέρδε έχει κι ένα ακόμη προσόν. Είναι σοβαρός, δεν ειρωνεύεται, δεν κάνει πως τα ξέρει όλα. Και πάνω απ' όλα είναι ένας κανονικός άνθρωπος του ποδοσφαίρου, που υπερασπίζει τα "πιστεύω" και τη δουλειά του κοουτσάροντας ένα κλαμπ, που έχει και (όπως όλα τα μεγάλα) την ...ατυχία να διαθέτει και εκατομμύρια επικριτές, ή επίδοξους διαδόχους του.

Το πίστεψε πρώτα απ΄όλα ο ίδιος

Ενώ, λοιπόν, ο Ολυμπιακός πήγαινε στη Γαλλία με μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι "τώρα μετά το ντέρμπι μας ενδιαφέρει πάνω απ' όλα το πρωτάθλημα" και μετρώντας τις σημαντικές απώλειές του, ο Βαλβέρδε σκεφτόταν το ακριβώς αντίθετο. "Εμείς πιστεύουμε στη νίκη" σχολίασε στη συνέντευξη Τύπου. Κι αφού πρώτα το πίστεψε ο ίδιος, το συνειδητοποίησαν και οι ποδοσφαιριστές του.

Έχοντας ένα σωρό απουσίες, ο Βαλβέρδε διαχειρίστηκε μια ενδεκάδα ανάγκης, με τρεις ...μπακ στη μεσαία γραμμή (Χολέμπας, Μοντέστο και Μανιάτης) αλλά αυταπάρνηση απ΄όλους, γιατί μόνο έτσι καλύπτονται οι απουσίες. Γι αυτό είδαμε τον Μιραλάς να γυρνάει από την πλευρά του, για να βοηθήσει την άμυνα, ή τον Χολέμπας να γίνεται, σε μια-δυο φάσεις κρυφός σέντερ-φορ.

Ο Μανιάτης, επιλογή για να παίξει αμυντικός μέσος ήταν από τους καλύτερους, αν όχι ο κορυφαίος των "ερυθρολεύκων", όχι μόνο για τα ανασταλτικά του καθήκοντα αλλά και επειδή έκανε σωστές μεταβιβάσεις, κρατούσε τη μπάλα και δημιουργούσε. Κι ο Μαρκάνο, που επιλέχθηκε για αριστερός μπακ έκανε -ενδεχομένως- το καλύτερό του παιχνίδι...

Και το κυνήγησε ως το τέλος

Σε αυτό το πλάνο, που δούλεψε ο προπονητής καθοδήγησε την ομάδα του ως το τέλος. Γι αυτό και ρίσκαρε ώστε να εξαντλήσει τις πιθανότητες ενός αγώνα, ο οποίος μετά την μεγάλη ευκαιρία του Μιραλάς, δύσκολα πίστευε κανείς ότι θα τελειώσει με νίκη του Ολυμπιακού. Ο Βαλβέρδε έριξε στο ματς τον Φετφατζίδη, στη θέση του Χολέμπας, ενώ νωρίτερα είχε βάλει τον Γέστε αντί του Φουστέρ.

Οι δυο αλλαγές ήταν πρωταγωνιστές της φάσης του γκολ, που έκρινε το παιχνίδι. Ο Γέστε έκανε την περίτεχνη ασίστ στον κενό χώρο και ο Φετφατζιδης το ευθύβολο σουτ για το χρυσό 0-1. Ιδανικό τελείωμα του ματς, για κάθε προπονητή. Μόνο, που ο Βαλβέρδε δεν δικαιώθηκε από τη φάση του γκολ, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε ο Ολυμπιακός σε ολόκληρο το 90λεπτο.

ΥΓ: Ο Μέγερι κέρδισε τη μάχη. Η εμφάνισή του παρά τα όποια λαθάκια είναι στα υπέρ καθώς ο μικρός αποκτά μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και κυρίως γεμίζει σιγουριά την άμυνα της ομάδας του, που είχε ...λαχταρίσει με τον Κοστάνσο.

ΥΓ2: Θα γραφτούν διάφορα υπερβολικά για τη νίκη του Ολυμπιακού, ή την μάχη με την Άρσεναλ. Αν ρωτήσετε πάντως τον Βαλβέρδε είναι βέβαιο ότι θα σκέφτεται ήδη τον αγώνα με τον Αστέρα στην Τρίπολη...