Τι έγινε, λοιπόν, και ο Ολυμπιακός των... αποτυχημένων επιλογών και του -σχεδόν- ανίκανου προπονητή νίκησε μέσα στο γήπεδο της πρωταθλήτριας Ευρώπης Φενέρ; Για άλλη μια φορά η βιασύνη να κάνουμε αφορισμούς, αντί για κανονική ανάλυση, οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Άλλωστε πριν από τον Ολυμπιακό, σε περιδίνηση είχε περιπέσει ο Παναθηναϊκός, με τον Πασκουάλ να ακούει χειρότερα, να θεωρείται... παρκαδόρος και το λιγότερο "άχρηστος".

Με τόση μάλιστα προπονητολογία έχει καταντήσει, τουλάχιστον, ενοχλητικό να πιστεύουμε ότι όλα καθορίζονται από τους προπονητές και όχι από τους παίκτες. Αυτό πιστεύει η ευρεία πλειοψηφία ημών των δημοσιογράφων και υμών των καφενόβιων φιλάθλων, που πιστεύουν ότι ένας αγώνας μπάσκετ κρίνεται στα μπλοκάκια και τις φωνές των προπονητών στα τάιμ-άουτ. Εκεί όπου... από τα δέκα τα οποία προλαβαίνουν να πουν οι προπονητές, τα τρία-τέσσερα και πολλά λέμε, αποτυπώνονται στο μυαλό των παικτών.

Δεν θα πούμε ότι οι προπονητές είναι αμέτοχοι. Κάθε άλλο. Ειδικά στο μπάσκετ, όπου η απόσταση μεταξύ πάγκου και αγωνιστικού χώρου είναι λιγότερη από δυο μέτρα. Κι όμως. Άλλο απέξω κι άλλο μέσα στο γήπεδο. Άλλο να σχεδιάζεις, άλλο να εκτελείς. Υπάρχει τεράστια διαφορά, γιατί... το χέρι δεν είναι το δικό σου, αλλά του παίκτη σου.

Το 1988 μετά τον ημιτελικό Άρη-Τρέισερ, ο Γιάννης Ιωαννίδης, απευθυνόμενος στον Λευτέρη Σούμποτιτς κάνει δήλωση που γράφει ιστορία: "Εγώ το χέρι σου δεν μπορώ να το ρυθμίσω". Ο "Πίξι" βάζει τα κλάματα, αλλά ο "ξανθός" όσο σκληρός κι αν ακούστηκε, είχε δίκιο. Ο προπονητής μπορεί να κάνει πάρα πολλά, δεν πρόκειται όμως ποτέ να σουτάρει αυτός, ή να δώσει πάσα, ή να παίξει άμυνα. Όλα εξαρτώνται από τους παίκτες του.

Βλέπαμε την Τετάρτη το καλάθι με το οποίο κέρδισε η Ζαλγκίρις μέσα στην Ισπανία τη Μάλαγα. Ο Ουλανόβας εκτέλεσε ιδανικά το σουτ, με διπλό σκριν που τον άφησαν σχεδόν ελεύθερο. Ο Γιασικεβίτσιους, λέει, είχε σχεδιάσει το σύστημα του... Ομπράντοβιτς, σε ένα παρόμοιο παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη Μάλαγα, όπου κρίθηκε πάλι χάρη στο τελευταίο σουτ, στην προκειμένη περίπτωση, του Διαμαντίδη.

Ε, λοιπόν, εκείνη η φάση μου έμεινε κολλημένη στο μυαλό για την αντιμετώπιση, που είχε στην Ελλάδα. Όλοι αποθέωσαν τον Ομπράντοβιτς γιατί οι παίκτες του ακολούθησαν συγκεκριμένες οδηγίες. Μόνο, που ο προπονητής είχε πει: "Δεν χρειάζεται το σουτ να είναι τρίποντο". Η μαγεία της φάσης είναι ότι ο Διαμαντίδης δεν βρίσκεται ελεύθερος, με τη μία. Πιάνει την μπάλα, κάνει ένα βήμα προς τα πίσω και σκοράρει για τρεις μαρκαρισμένος. Αν αστοχούσε ο Παναθηναϊκός θα έχανε και το "πλέι" του Ομπράντοβιτς θα είχε πάει περίπατο. Πολλοί μάλιστα θα ... έκαναν κριτική γιατί οι "πράσινοι" σε ένα ματς που βασικά ο ΠΑΟ έπρεπε να ισοφαρίσει, δοκίμασε τρίποντο. Ο Ομπράντοβιτς, βέβαια, είχε πει "δεν χρειάζεται σουτ 3π", αλλά... μετά από ένα τέτοιο εύστοχο σουτ, όλοι (και ιδίως ο προπονητής) γνώρισαν την αποθέωση!

Φυσικά και παίρνουν αποφάσεις οι προπονητές. Πολλές φορές, μάλιστα, είναι καθοριστικές η και μοιραίες. Σε ένα σπορ που η ταχύτητα σκέψης είναι βασικό συστατικό, ο κόουτς οφείλει να είναι οξυδερκής και έτοιμος σε κλάσματα δευτερολέπτου να διαλέξει το σωστό. Και πάλι, όμως, το αποτέλεσμα δεν εξαρτάται από τον ίδιο...

Θα συμφωνήσουμε με τον Γιώργο Μπαρτζώκα που δηλώνει ότι ο Έλληνας δεν γνωρίζει καν τη δουλειά του προπονητή, παρόλα αυτά μπορει να τον κριτικάρει και ουσιαστικά να τον... μηδενίσει. Θα διαφωνήσουμε, βέβαια, και με τη λογική του εκνευρισμένου Σφαιρόπουλου που υπό την πίεση της κριτικής επιτέθηκε, χωρίς λόγο, στον Άρη Μπάρκα.

Αξίζει, ωστόσο, να επισημάνουμε τα εξής:

Το πλάνο του Σφαιρόπουλου -σε γενικές γραμμές- ήταν σωστό και με τον Παναθηναϊκό. Ήθελε να πάει το παιχνίδι του μέσα στη ρακέτα εκμεταλλευόμενος το δίδυμο Μιλουτίνοβ και Πρίντεζη. Κι οι δυο, κόντρα στον ΠΑΟ, σκόραραν μόλις 7 πόντους με 3/12 σουτ. Εναντίον της Φενέρ είχαν 28π. (με 13/16 σουτ)!

Επίσης, ο Παναθηναϊκός ρίσκαρε το μακρινό σουτ του Ολυμπιακού που τελείωσε το ματς της προηγούμενης της Παρασκευής με 6/23 (26%). Όταν επιχείρησε το ίδιο η Φενέρ, οι "ερυθρόλευκοι" είχαν 10/25 από τα 6.75μ. Ποσοστό 40%.

Συμπέρασμα; Η κριτική είναι σωστή. Το λάθος είναι η επίμονη αναζήτηση... αίματος και η απαίτηση να πέσουν κεφάλια στην πρώτη στραβή. Σε μια χρονιά 30 αγωνιστικών, σε μια Ευρωλίγκα γεμάτη ανατροπές, δε γίνεται κάθε τόσο και λιγάκι να φωνάζουμε "φύγε εσύ, έλα εσύ".

ΥΓ: Η νίκη του Ολυμπιακού υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποδειχθεί κομβική, με την έννοια ότι οι Πειραιώτες σε περίπτωση νέας ήττας θα αντιμετώπιζαν ακόμη μεγαλύτερη εσωστρέφεια. Ο τρόπος, μάλιστα, που κέρδισαν με ανατροπή στην ανατροπή και πάλι ανατροπή, τους ανεβάζει το ηθικό στα ύψη, λίγες μέρες μόνο μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό, που γενικά στον Πειραιά δεν χωνεύεται εύκολα. Κι εδώ που τα λέμε αν είχε ηττηθεί από άλλη ομάδα την περασμένη εβδομάδα ο Ολυμπιακός δεν θα... έτρεχε και τίποτε.

ΥΓ 2: Ο μηδενισμός των παικτών είναι ακόμη χειρότερος. Ο Μπράιαν Ρόμπερτς εξισώθηκε με τους... χειρότερους ξένους που πέρασαν ποτέ από τον Ολυμπιακό. Δεν είναι η πρώτη φορά. Πριν από 20 χρόνια ο Ντέιβιντ Ρίβερς είχε θεωρηθεί η ρίζα του κακού για τους "ερυθρόλευκους" μέχρι που κατέκτησε τα πάντα και από "παλτό" μετατράπηκε σε "Θεό"...